Η μανία για τα παπούτσια δεν είναι ένα καθαρά γυναικείο φαινόμενο, είναι και φαινόμενο γκέι, είναι και φαινόμενο μετροσεξιουαλ (γι’ αυτούς που πιστεύουν αυτές τις μαλακιές) είναι και γενικά φαινόμενο αντρικό. Σε τελευταία ανάλυση δεν κατάλαβα καλά δηλαδή: γιατί να είναι η μανία για ρούχα, παπούτσια, συλλογή εραστών και μεταφυσικών ανησυχιών, στην καθομιλουμένη γνωστές και σαν κουτσομπολιό, ένα καθαρά θέμα γυναικών και τουτέστιν κλισέ και ταμπού για μας τους άντρες. Εμείς δηλαδή δεν έχουμε ευαισθησίες του είδους; Ε λοιπόν έχω νέα γι’ αυτούς που αντιστέκονται σθεναρά σε αυτά τα κλισέ: τους εθισμούς του είδους τους έχουμε κι’ εμείς τα αρσενικά, ανεξάρτητα από τα είδος της στάσης που παίρνει ο καθένας και την είσοδο της ικανοποίησης του.
Αυτά για την εισαγωγή.
Τα απογεύματα της Άνοιξης και όταν έχω ελεύθερο χρόνο, δηλαδή περισσότερο τα σαββατοκύριακα τα παίρνουμε με τον Σσιατς σ’ ένα φοιτητικό καφέ, που υπάρχει και χαρακτηρίζει το κέντρο της φοιτητικής και μη ζωής του Άαχεν από τα τέλη της δεκαετία του εβδομήντα. Ελληνική βέβαια ιδιοκτησία, το καφέ έχει αλλάξει σχεδόν τόσες όψεις όσο και τα χρόνια της ύπαρξης του και παραμένει έτσι πάντα «ην» και αρχή και τέλος της καθημερινής εξόδου στο κωλοχωρι που ζούμε.
Ο Σσιατς απέκτησε καινούργιους φίλους (προσπαθώ ακόμα να ανακαλύψω το πρόβλημα τους, γιατί σίγουρα ένα πρόβλημα θα το έχουν αλλά επειδή ο ελεύθερος μου χρόνος είναι δυστυχώς, επαναλαμβάνομαι γαμωτο μου, πολύ ελάχιστος, δεν μπόρεσα να ασχοληθώ ακόμα εκτεταμένα μαζί τους και να κάνω ψυχανάλυση που θα με οδηγήσει σε πεφωτισμένα αποφθέγματα).
Ψυχες και σωματα, οι αναζητησεις μου στους ερωτες της νυκτας, στα ανωνυμα σωματα, οι περιπετειες μου οι τραγελαφικες, οι μεγαλες και οι παροδικες μου αγαπες. Ολα μια αναζητηση στην αβυσσο του εγω, στο καθε μερα, μια αναζητηση για απαντησεις στα μεγαλα ερωτηματικα, δεν υπαρχουν απαντησεις, μονο μια πορεια που με δοκιμαζει, που με ωριμαζει, που με βαζει σε νεες δοκιμασιες και μου δημιουργει περισσοτερες ερωτησεις παρα που μου δινει απαντησεις.
Αναγνώστες
Πέμπτη 21 Μαΐου 2009
Παρασκευή 1 Μαΐου 2009
Πρωτομαγιάτικα κυνηγητά…
Δεν ξέρω τι γίνεται στις υπόλοιπες χώρες του κόσμου και για να ‘μια ειλικρινής δεν με ενδιαφέρει γιατί δεν είχα ποτέ καμιά ιδιαίτερη σχέση με την πρωτομαγιά. Δεν είμαι ούτε παγανιστής (αν και ταυτίζομαι πολύ με πολλά σύμβολα του παγανισμού), δεν είμαι κομμουνιστής (αν και η πρωτομαγιά από το Σικάγο ξεκίνησε, άρα καθ’ αυτόν καθαρή αμερικανική επέτειος) και δεν είμαι ευτυχώς Γερμανός.
Οι Γερμανοί συνέχισαν το παγανιστικό συνήθειο κάπως μεταλλαγμένο και στις τριάντα Απριλίου, παραμονή της πρωτομαγιάς τρέχουν από το απόγευμα σαν υστερικοί να βρουν κλαδιά δέντρων τόσο μεγάλα όσο ένα νεαρό δέντρο, να τα κόψουν, να τα στολίσουν με γιρλάντες πολύχρωμες και να τα στήσουν το βράδυ κάτω από το παράθυρο της αγαπημένης τους για της δείξουν ότι την θέλουν στ’ αλήθεια και να πάει καλά η σχέση τους όλο το χρόνο. Κάτι δηλαδή σαν πρωτοχρονιά, ανάσταση, καρναβάλι και οποιαδήποτε άλλη γιορτή που γίνεται το έλα αφορμή βοήθα με για να τα σπάσουμε στο ποτό και στο μεθύσι. Ο Γερμανός χρειάζεται πάντα μια αφορμή για να πιει, για να ‘ρθει στο κέφι τσακίρ και συνεπώς για να του σηκωθεί, διαφορετικά δεν…
Οι Γερμανοί συνέχισαν το παγανιστικό συνήθειο κάπως μεταλλαγμένο και στις τριάντα Απριλίου, παραμονή της πρωτομαγιάς τρέχουν από το απόγευμα σαν υστερικοί να βρουν κλαδιά δέντρων τόσο μεγάλα όσο ένα νεαρό δέντρο, να τα κόψουν, να τα στολίσουν με γιρλάντες πολύχρωμες και να τα στήσουν το βράδυ κάτω από το παράθυρο της αγαπημένης τους για της δείξουν ότι την θέλουν στ’ αλήθεια και να πάει καλά η σχέση τους όλο το χρόνο. Κάτι δηλαδή σαν πρωτοχρονιά, ανάσταση, καρναβάλι και οποιαδήποτε άλλη γιορτή που γίνεται το έλα αφορμή βοήθα με για να τα σπάσουμε στο ποτό και στο μεθύσι. Ο Γερμανός χρειάζεται πάντα μια αφορμή για να πιει, για να ‘ρθει στο κέφι τσακίρ και συνεπώς για να του σηκωθεί, διαφορετικά δεν…
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)