Η επιστροφή της Cher

Ακόμα μια νύκτα με βρήκε να περιδιαβάζω στο δασουδι. Σκέπτομαι να μετακομίσω εκεί μ’ ένα αντίσκηνο να μην κάνω τον κόπο κάθε βράδυ να πηγαίνω τα πεντακόσια μέτρα απ’ το σπίτι μου μέχρι εκεί με το αυτοκίνητο. Γιατί ναι μεν εγώ είμαι εθισμένος στον αθλητισμό γενικώς αλλά να διεκπεραιώσω καθήκοντα το κάνω μόνο με το αυτοκίνητο. Πως θα επιζούσε διαφορετικά η κυπριακή μου φύση τόσα χρόνια στο εξωτερικό;

Έπαιρνα το μονοπάτι το πονηρό που παίρνει στην κατηφόρα τη μεγάλη και απολάμβανα τα άστρα, τον ουρανό, τα πλοία της Ocean Tankers που περίμεναν πολύ υπομονετικά να ξεφορτωθούν το γαμημένο το νερό.

Οι γάτοι βρίσκονταν ακριβώς στις ίδιες ιστιοσανίδες απλωμένοι και νωχελικοί και η υγρασία στα ιδία ψηλά επίπεδα. Ήμουν αγχωμένος γιατί άρχισε να μου την δίνει με την υγρασία κάθε βράδυ…Βαρέθηκα να κάνω σεξ και να βγαίνω ιδρωμένος απ’ τους θάμνους. Μου είναι όμως συνειδητό ότι δεν μπορώ να τα έχω όλα: Καλύτερα ιδρωμένος και ικανοποιημένος παρά στεγνός και σπαρκωμενος!

Της παραλίας τα όνειρα και των θάμνων τα περεταίρω…(2)

Συνεχίζεται απο το "Της παραλίας τα όνειρα και των θάμνων τα περεταίρω..(1)"

Όπως έκανα την περιδιάβαση μου ξανάπεσα πάνω στο κτιστοειδές. Κοντοστάθηκα, κοιταχτήκαμε στα μάτια κάτω απ’ το φως της φεγγαράδας και πήρα κατά παράδοξο τρόπο την πρωτοβουλία του χουφτώματος. Όπως χούφτωνα η παλάμη μου έμεινε ανοικτή, διάπλατη, δεν μπορούσε να κλείσει. Σαν να ειχα πιασει στα χερια μου τα υψωματα Γκολαν (τωρα πως μου ‘ρθε να ανακατέψω τους Ισραηλινούς δεν έχω ιδέα, γάμησε τα μιλάμε, χάος το μυαλό του γκέι).
Το στο καλό ήταν αυτό; Μήπως έπιασα κατά λάθος το κλαδί κανενός δέντρου; Τον κοίταξα ξανά στα μάτια και τότε κατάλαβα ότι το μόνο που χούφτωνα και δεν έκλεινε η παλάμη ήταν το δικό του κλαδί. Αυτό δεν ήταν κλαδί, ήταν κορμός δέντρου και μάλιστα κυπριακού αιωνόβιου. ! Τι τύχη ήταν αυτή, τι λαχνός. Αλλά μικρής διάρκειας. Αντί να με χουφτώσει από πίσω με χούφτωσε από μπροστά. Ίσως να ‘κανε λάθος. Του άνοιξα το παντελόνι για να τον απελευθερώσω από την καταπίεση και ξεπετάχτηκε μια πυρκαγιά μαινόμενη. Προσπάθησα να την σβήσω με τα υγρά της προφορικής μου επικοινωνίας αλλά το κτιστοειδες χρειαζόταν κι’ αυτό σωλήνα πυροσβεστικής όπως κι’ εγώ. Τι κρίμα, τι σπατάλη υλικού!

Της παραλίας τα όνειρα και των θάμνων τα περεταίρω…(1)

Μετά από δεκαεννέα μήνες κατάφερα να ξανάρθω στο νησί. Οι εντυπώσεις αμέτρητες, οι εικόνες μυριάδες. Σαν και ήμουν απών έναν αιώνα και παραπάνω. Σαν και ήρθα απ’ τον Άρη σ’ έναν κόσμο ολοκληρωτικά ξένο και συνάμα εξαιρετικά οικείο. Παράξενο το συναίσθημα της απουσίας. Αφήνω όμως τους προβληματισμούς και πάω στα σεξοκομικά μου για να ξεφύγω και λίγο απ’ τον Ορφέα μου, τα μπουκάλια και τα χάπια του, τις φλέβες τις ανεπιτυχώς κομμένες και τα νοσοκομεία– στ’ αλήθεια υπάρχει κόσμος που είναι νορμάλ? Που δεν είναι αλκοολικός η εμφανή ψυχικά άρρωστος? (η έμφαση δίνεται στο εμφανή, για να ξεκαθαρίζουμε…).

Είμαι εδώ και έντεκα μέρες τώρα στο νησί. Την πρώτη εβδομάδα την πέρασα σε ύφος μοναχισμού. Περιττό να αναφέρω ότι από τους Γολγοθείς μου η οικογένεια δεν έχει ιδέα απλά και μόνο για να μην αυξήσω τον αριθμό των Γολγοθών (δεδομένου ότι κατάγομαι και παραδοσιακά από τον Γολγοθά με την μεταφορική έννοια). Άρα πέρασα την πρώτη εβδομάδα αρχίζοντας συνειδητά και μη την δική μου αποτοξίνωση, σαν ένας μοναχός. Έμενα στο σπίτι τα βράδια, παρέα με τον αδελφό μου και την μάνα μου αναρωτώμενος πότε θα είχα την πρώτη επίσημη και με τους δυο – η απάντηση ήρθε από μόνη της χτες και προχθές καθώς είχα και με τους δυο την πρώτη επίσημη της σαιζόν (εννοώ τον πρώτο μεγάλο καυγά και με τους δυο διαδοχικά). Αυτό είναι η σταθερά μας: όταν συναντιόμαστε μετά από καιρό η μάνα μου παίρνει ύφος μάρτυρα που κουβαλά επτά σταυρούς στον Γολγοθά (εγώ παραμένω στον Γολγοθά για μην αλλάξουμε σκηνικό και μας κακοφανεί) και αναμένει σαν ύαινα την κατάλληλη στιγμή να με ποτίσει με φαρμάκι του είδους τι πέρασε όλον αυτό τον καιρό μόνη της με τον αδελφό μου πηγαίνοντας παράλληλα στα παιδικά, φοιτητικά και χρόνια του γάμου της θυμίζοντας με όλα της τα βάσανα και τους καημούς που πέρασε για μας, ο δε αδελφός μου ο ίδιος μετενσαρκωμένος μάρτυρας στο αρσενικό και εικοσιπέντε χρόνια νεότερος: η κρίση μεσανατολικού είναι ήδη προ πολλού προγραμματισμένη. Την επέζησα όμως κι’ αυτήν με επιμονή και στωικότητα (εδώ επιζώ καθημερινά τον Σσιατς, αυτούς δεν θα καταφέρω?).