El amante español (2)

Ακόμα μια καινούργια μέρα Οι ενδορφινες που απελευθερώνονται στο σώμα μετά από την έντονη άσκηση είναι σαν το όπιο, την μορφίνη: Δράση βάθους μα παροδική Ξύπνησα ένα βήμα πιο κοντά στο να συνειδητοποιήσω ότι δεν θα τον ξαναδώ Ξαναμπήκα στο Γκειρομεο να κοιτάξω αν διάβασε το μήνυμα μου. Πάλι ο παλμός ανέβηκε, πάλι ένιωσα μια γροθιά στο στομάχι, το διάβασε αλλά απάντηση δεν ήρθε Η εφαρμογή στο κουνητό μου δείχνει ότι μέχρι σήμερα ανταλλάξαμε τετρακόσια εβδομήντα τρία μηνύματα Γυρνώ πίσω στο χρόνο Νιώθω ακόμα έντονα την γροθιά στο στομάχι, το κεφάλι μου πάει να σπάσει Τι δεν θα ‘κανα να γύριζα πίσω το χρόνο και να πήγαινα πίσω στις μέρες που τον γνώρισα και να τις φυλάκιζα σε μια χρονομηχανή με μια ατέλειωτη επανάληψη, μόνο εκείνες τις μέρες, απ την αρχή στη μέση στο τέλος της κάθε συνάντησης, στο τέλος του κάθε οργασμού, στο τέλος τρυφερότητας και της αγκαλίτσας και του χαδιού και του γέλιου μετά τον οργασμό και μετά ξανά και ξανά και ξανά Μόνο εκείνες τις μέρες Μόνο εκείνες τις μέρες που βρήκα την πηγή του παραδείσου Που πέρασα την πύλη του Ολύμπου και γνώρισα όχι ακόμα έναν Θεό αλλά το όνειρο που έψαχνα ανέκαθεν, την Νιρβάνα.

El amante español

Όταν χώρισα με τον Σσιάτς μπήκα σε μια περίοδο τουλάχιστον παράξενη, σε μια φάση modus vivendi που είχε διάφορες υποφάσεις: απελπισία, θλίψη, μελαγχολία. θυμός, αδιαφορία, ελπίδα, αποφάσεις και αμέτρητες χαρές για φέηκ καινούργιες αρχές, άλλες τόσες αμέτρητες ανώμαλες προσγειώσεις, και σ’ αυτό το διάστημα άλλαξα σπίτι, βρήκα καινούργια δουλειά, έκανα άλλους φίλους, άλλαξα αρκετά (έτσι νόμιζα), πηδήχτηκα με ότι ήταν δυνατόν και είχε δυο πόδια (στα πλαίσια του εφικτού), ερωτεύτηκα φέηκ για να ξε-ερωτευτώ σε χρόνο ντε τε, άρχισα καινούργιες αθλητικές δραστηριότητες, δες kick boxing και MMA για να καταλήξω να κόψω την αχίλλειο φτέρνα και να μείνω ανάπηρος στο σπίτι με μια διαστημική ορθοπεδική μπότα στο πόδι και δεκανίκια για τρεις σχεδόν μήνες, κατέληξα να είμαι ακόμα κουτσός (τόσο ψυχικά, κλάσσικ, όσο και σωματικά), έγινα επίσημα φτωχός αφού κερδίζω κάτω απ’ τα όρια του επίσημου ελάχιστου και έκανα να δω το νησί δυο χρόνια (λόγω φτώχειας). Αλλά λέω γουοτ δε χελ. Είμαι στον τρίτο χρόνο μετά τον χωρισμό και ομολογώ ότι επιτέλους μπήκε ένα τέλος σ’ αυτό το θέμα. Μετά από σχεδόν τρία χρόνια μαραθώνιου δρόμου. Το απόφθεγμα: αν είναι κανείς τόσο ευάλωτος όσο εγώ σ’ αυτά τα θέματα (δες βλήμα) τότε είτε να μη χωρίσει ποτέ είτε να μην αρχίσει ποτέ μια σχέση. Την έβαψε!

Δεν υπάρχουν άγγελοι...

Εγκατέλειψα το μπλοκ χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Απλά ζούσα την καθημερινότητα που ήταν και είναι ακόμα γεμάτη από βιώματα και περιπέτειες. Αλλά έπρεπε κάτι να γίνει για να με σπρώξει ξανά στο γράψιμο Δεν έγινε όμως μόνο κάτι, έγιναν πολλά. Έζησα πολλά κι όχι κακά, καλές εμπειρίες, καινούργιες, επαναληπτικά βιώματα και καθαρτικές πράξεις Ναι είχα και τις κακές μου, αναπόφευκτο μάλλον. Αλλά άλλη φορά αυτά.

Δυο χρόνια μετά την τελευταία μας συνάντηση τον ξανασυνάντησα, το Ξυλάγγουρο. Το Ξυλάγγουρο που μ’ είχε ξετρελάνει, που μ’ έκανε μανιακό μαζί του, που έπαθα εθισμό στην γεύση του. Η τελευταία φορά ήταν ένα πεταχτό κουίκι στο σπίτι του μετά από λίτρα αλκοόλ. Κι αυτό ήταν. Μετά τίποτα. Ούτε φωνή ούτε ακρόασή. Νάδα, νιέντε.