Το Ξυλάγγουρο (1)

Το Romeo (Gayromeo) είναι η πλατφόρμα που σπαταλάμε την ζωή μας εμείς οι αιώνια διψασμένοι για κάτι γκέι. Συνήθως αυτή δίψα περιορίζεται στην μορφή πέους για τους πιο ειλικρινείς, γι αυτούς δε που ακόμα δεν μπορούν να κοιταχτούν στον καθρέφτη και να δεχτούν την πραγματικότητα της γκέι ζωής παίρνει η δίψα την μορφή αναζήτησης για φίλους, κουβέντας, αγάπης, έρωτα χωρίς όμως να αντιλαμβάνονται ότι τελικά όλοι στον ίδιο παρονομαστή καταλήγουν, δηλαδή ένα πήδημα και τέλος.

Είναι σκληρός αυτός ο ορισμός αλλά τουλάχιστον είναι πραγματιστικός. Όλα στις γκέι πλατφόρμες επικοινωνίας στο διαδίκτυο καταλήγουν στο στην αρχέτυπη συμπεριφορά της ικανοποίησης της πρωτόγονης και πιο φυσικής ανάγκης της ανθρώπινης φύσης που στις μέρες μας έχει πάρει υπερφυσικές διαστάσεις: της καύλας.

Η αλήθεια της πλατφόρμας είναι σκληρή. Η εύκολη ανωνυμία προσφέρει έδαφος για να βγουν στην επιφάνεια τα αβυσσαλέα χαρακτηριστικά της ανθρώπινης ψυχής μας: κόμπλεξ, κακία, εκδίκηση, ψέμα, παραπλάνηση, παραισθησιακή εικόνα του εγώ, παρουσίαση ενός άλλου εγώ που θα θέλαμε να είμαστε αλλά δεν είμαστε, κοροϊδία, ικανοποίηση ανίας, χαιρεκακία, πάθος με μίσος, μίσος με πάθος. Με βοήθημα την ανωνυμία και την προστασία των τεσσάρων τοίχων και με βοήθημα όλα τα προηγούμενα γίνεται και κάτι πολύ πιο απλό: αυνανισμός μέσω συνδιάλεξης.

Έχει φτάσει ο σημερινός χομο σαπιενς στο σημείο να είναι ανίκανος κοινωνικής συμπεριφοράς και ανωνυμίας και αναζητεί μέσω της ανωνυμίας και αδυσώπητης ελευθερίας που έπεται της ανωνυμίας την τελειωτική, άψογη ικανοποίηση που εκ των υστέρων δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια παραίσθηση στο καθημερινό κενό.

Μέλος αυτής της επικοινωνίας είμαι κι εγώ. Λείπει ο Μάρτης που την Σαρακοστή; Υποθέτω ότι εγώ δεν κάνω τα περισσότερα από τα πιο πάνω. Αλλά υποθέτω ότι αυτό υποθέτουν και οι περισσότεροι. Ο καθένας υποθέτει την αλήθεια του. Η δική μου είναι ότι έχω ανία. Από την ώρα που μπαίνω στο σπίτι και έχω διεκπεραιώσει τα καθημερινά μου καθήκοντα, ανήκει στις καθημερινότατες μου δραστηριότητες και αυτό. Με έντονο το αίσθημα της αναζήτησης της επόμενης περιπέτειας. Είναι κάτι σαν δασούδι online.

Από το καιρό που ο Σσιατς δεν υπάρχει στην ζωή μου υπάρχει πολύ πιο έντονα το Ρομεο. Και πριν υπήρχε αλλά στην μετά-Σσιατς-περίοδο είναι ακόμη πολύ πιο έντονη η παρουσία του. Φυσικά αυτό είναι εποχιακό. Αμέσως μετά την εγκατάλειψη το έριξα στον θρήνο. Αυτό κράτησε μήνες και μήνες. Μετά τον έντονο θρήνο πέρασα σε έναν πιο έμμεσο όπου άρχισα να διαβάζω πολύ λογοτεχνία. Ακολούθως μπούχτισα με την λογοτεχνία και ένιωσα ότι είχα ξανά ανάγκες. Και έτσι ξαναβίασα το Ρομεο. Και ενώ δεν υπάρχει θεωρητικά γεωγραφικός περιορισμός, είναι αυτονόητο ότι η περιοχή της αναζήτησης περιορίζεται στο γεωγραφικό πλάτος Άαχεν Κολωνία Λιέγη. Το πιο βολικό βέβαια είναι να μένει η επομένη πιθανή περιπέτεια εκατό μετρά από το διαμέρισμα μου για μην χάνω μεγάλη ενεργεία μέχρι το χρονικό σημείο της συνάντησης. Μέχρι και τώρα, τόσους μήνες μετά τον χωρισμό δεν κάνω τίποτε και να μην σκέφτομαι κάθε στιγμή τον Σσιατς. Μόνο την ώρα του σεξ κάνω κλικ και τον σβήνω παροδικά για την μικρή περίοδο της ανάπαυλας. Ακόμα και τώρα που γράφω αυτά σκέφτομαι γιατί τα γράφω. Αναζητώ ίσως μια εξιλέωση γι αυτό που κάνω ενώ δεν υπάρχει ουσιαστικός λόγος; Θα το ψάξω άλλη ώρα.

Δυο χρόνια πριν ανακάλυψα στο Ρομεο ένα συγκεκριμένο προφίλ. Είδα τις φωτογραφίες, υπέθεσα ότι είναι δικές του, και να για να μην δημιουργήσω σασπένς, ήταν δικές του οι φωτογραφίες, και κάτι μου έκανε κλικ μέσω οράσεως. Ο τύπος μου άρεσε. Μου άρεσε πολύ. Ήταν πολύ γυμνασμένος άλλα πολύ λεπτός, σχεδόν ανορεξικός. Έχω μια αδυναμία για τα γυμνασμένα ανοξερικά. Ίσως να εξηγείται με την λαϊκή παροιμία όσα δεν φτάνει η αλεπού τα θεοποιεί. Όλοι οι μυς του ήταν εμφανείς σε αρμονική συμβίωση με τα εμφανή του κόκκαλα. Ήταν μια απερίγραπτη καύλα για μένα. Το σύνολο του Ξυλάγγουρου το ολοκλήρωνε ένα πρόσωπο πάνω κάτω ίδιο του David Bowie στα νιάτα του. Ένας άντρας όνειρο. Έχω πολλά όνειρα με πολύ διαφορετικές περιγραφές, ποικίλες εικόνες. Αυτός ήταν ένα από αυτά τα όνειρα. Τον έβλεπα στην φωτογραφία κι έλιωνα από πόθο.

Έγραφε μεν ότι είχε σταθερό σύντροφο άλλα ήταν και στο ψάξιμο. Του κτύπησα κάποιες φόρες άλλα με έγραψε εκεί που προφανώς είχε πολύ χώρο. Τον έβαλα κι αυτόν στα ακαταχώρητα και η ζωή συνέχισε με τον τότε της ρυθμό. Εξ άλλου τα συμβάντα του Ρομεο δεν είναι για να θεωρούνται σοβαρά αν κάποιος έχει τον απαιτούμενο αυτοσεβασμό (τώρα αυτό βέβαια έχει πολύ θολά σύνορα). Στα δυο χρόνια τον έβλεπα πολύ συχνά άλλα με παραγνώριζε παντελώς. Σε μια από τις φορές που είδε ότι επισκέφτηκα το προφίλ του, έβαλε κι ένα εικονάκι στο δικό μου προφίλ που έλεγε ότι δεν τον ενδιέφερα καθόλου. Τώρα όσο χοντρόπετσος και να σαι, όσο περπατημένος και να σαι σ' αυτά τα πράγματα, όσο πωρωμένος και να έχεις γίνει αυτό πονά. Πονά πολύ ιδιαίτερα αν έχεις αναπτύξει και μια αδυναμία για το πρόσωπο (ψυχασθενικό κι αυτό). Ο εγωισμός μου έγινε ράκος γιατί ήρθε μια αποτυχία ακόμα να προστεθεί στο πάνθεο των απορρίψεων που ζούσα απανωτά. Το κατάπια κι αυτό και το άφησα να περάσει.

Μήνες μετά, μες το φθινόπωρο του περασμένου χρόνου βλέπω ένα άλλο προφίλ με μια φωτογραφία πολύ ελκυστική άλλα σκοτεινή με ένα μη αναγνωρίσιμο πρόσωπο. Του κτυπώ μήνυμα και μου απαντά. Άρχισε ένα σχετικά καλό πήγαινε έλα. Μου έστειλε κι' άλλες φωτογραφίες του. Φτάσαμε στο σημείο να κλείσουμε ραντεβού. Οι φωτογραφίες που μου έστελνε ήταν γνώριμες άλλα δεν ήμουν και πολύ σίγουρος. Τις δικές μου πάντως τις είχε δει. Και προφανώς του άρεσαν γιατί δεν με έστειλε από κει που ήρθα. Οι δικές του όμως κάτι προσπαθούσαν να μου πουν. Το πρόβλημα ήταν τι.