9 ½ Μήνες (1)

Ο τόπος εξιλέωσης μου είναι πεπρωμενικως η Κύπρος. Δεν εξηγείται διαφορετικά γιατί κάθε χρόνο κάνω εδώ την κάθαρση μου. Αυτό το κεφάλαιο το ανέβαλλα σκόπιμα. Στις 9 ½ μέρες δεν ήθελα να το γράψω γιατί θα ήταν γελοίο. Στις 9 ½ εβδομάδες θα ήταν καλό σαν παρωδία του έργου αλλά ήταν πολύ νωρίς. Τώρα στους 9 ½ μήνες είναι, νιώθω, ο κατάλληλος καιρός. Υπάρχουν πολλές αρχές που θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω. Και επειδή την χολιγουντιανή ντίβα την έχω καλά μέσα στο αίμα μου, ακριβώς σαν την Γκλορια Σουανσον στην Λεωφόρο της Δύσεως, θα διαλέξω ίσως την πιο μπανάλ, την πιο πεζή αλλά και την πιο δραματική της εκδοχή: Θα συνεχίσω την διήγηση μου από εκεί που την άφησα τον περασμένο Οκτάωρη και θα φτάσω ίσως αργά και όμορφα, ίσως βιαστικά και πιο πεζά στο σήμερα…

Η Περσεφόνη είχε ξαναμπεί το Σαββατοκύριακο της επιστροφής μου ξανά και χωρίς εξωτερικό αναγκασμό αλλά εκούσια στον Άδη της κι’ εγώ την ακολούθησα, τον Σσιατς δηλαδή, χωρίς να έχω καμιά άλλη εμφανή επιλογή, και γραφώ εμφανή, γιατί όσο δύσκολο και ανιδιοτελές είναι να παραδεκτό ότι επιλογές πάντα υπάρχουν, τότε μου έλειπε το ψυχικό σθένος να τις ανακαλύψω.

Άρχισα και του έδινα τα χάπια του μετρημένα και σωστά. Ποσό θα κρατούσε; Μια μέρα; Δυο μέρες; Άντε τρεις. Για τον Σσιατς μιλάμε τώρα κι’ όχι για τον Μαχάτμα Γκάντι. Οι πρώτες τρεις μέρες ήταν κατά μεγάλη μου έκπληξη θετικές. Τις περνούσα απ’ το μυαλό μου με μεγάλη καχυποψία. Τρεις μέρες στον Παράδεισο. Ποιος Θεός απ’ τον Όλυμπο έδειξε συμπόνια για μένα τον άμοιρο; Το «χειρότερο» ήταν ότι δεν σταμάτησε εκεί το άγγιγμα των θεών: και η τέταρτη μέρα ήταν πολύ καλή, και η πέμπτη και οι υπόλοιπες που ακολούθησαν. Έχοντας όμως σαν γνώμονα το παρελθόν, είπα να συγκρατηθώ, πριν περάσουν οι τρεις εβδομάδες ή ο μήνας να μην χαρώ ενδεικτικά, φοβού τους Δαναούς, στην συγκεκριμένη περίπτωση οι Δαναοί ήταν οι κρυφές και ακούραστες δυνάμεις των εθιστικών στοιχείων στο σώμα του Σσιατς. Άρα ανάμενα στο ακουστικό μου. Πέρασαν 9 ½ μέρες. Συμβολικός αριθμός. Πέρασαν οι δυο εβδομάδες: Πάλι σταθμός σύμβολο. Και μπήκαμε και βγήκαμε κι’ από την τρίτη εβδομάδα. Χρονική στιγμή σύμβολο στη ιστορία μας γιατί τρεις εβδομάδες έκανε και τον χρόνο που πέρασε εξαναγκασμένος να κάνει αποτοξίνωση με συγκεκριμένα χάπια. Τότε ήταν μια μεταλλαγμένη προσωπικότητα: Είχε όλα τα χαρακτηριστικά που δημιουργήθηκαν από τον εθισμό στο αλκοόλ και τα βαρβιτουρικά τόσο στην συμπεριφορά όσο και στην εμφάνιση, αλλά αποτοξίνωση δεν είδαμε.

Αυτή την φορά, μετά από εξακόσιες τριάντα πέντε μέρες Γολγοθά, ζωής στον Άδη, περιπλάνησης σ’ έναν ατελείωτο αχανές λαβύρινθο της αβυσσώδης ψυχής μας, ήταν στ’ αλήθεια διαφορετικός: Ο Σσιατς ήταν για τέσσερις ολόκληρες εβδομάδες στεγνός, καθαρός και σταθερός, χωρίς σημάδια υποτροπής, χωρίς στερητικά σύνδρομα, χωρίς σημάδια για ύποπτη συμπεριφορά. Δεν ήξερα πώς να εκφράσω την άπλετη χαρά μου, την απερίγραπτη μου χαρά: τον έβλεπα να ανασταίνεται και κέρδιζα μαζί του κι’ εγώ καινούργια ζωή, ανάπνεα καινούργιο οξυγόνο, γεννιόμουν μαζί του κάθε μέρα ξανά. Ήταν απερίγραπτα απίστευτο.

Και συνάμα της αναγέννησης του γινόταν ένας Σσιατς που είχα πια καιρό θάψει στα αζήτητα: γλυκός, άτσαλα τρυφερός, γεμάτος στοργή, άρχιζε να με φροντίζει στην καθημερινότητα μου με το να μαγειρεύει κάποιες φορές φαγητό, άλλες να βγαίνουμε έξω, κι’ εγώ να τον παρακολουθώ να γεννιέται κι’ αυτός ξανά, κάθε μέρα και πιο πολύ και να χαίρομαι ειλικρινά αλλά όχι αχαλίνωτα, γιατί ποτέ δεν ήξερα το τι θα ξημερώσει. Απολάμβανα όμως χαλαρά έναν άνθρωπο που είχα ξεγράψει εδώ και χρόνια. Δεν ήταν πια σημαντικό ότι δεν είχαμε ποτέ σεξ ο ένας με τον άλλο, και ποιος νοιάστηκε γι’ αυτά τα παροδικά που ούτος η άλλως σε μας του γκέι ήταν και δεν ήταν παράγοντες μακροπρόθεσμης σχέσης.

Δεν ήταν σημαντικό που δεν είχαμε κοινά γούστα, κοινές επιφανειακές απόλαυσης, που ένας έλεγε μέρα κι’ ο άλλος νύχτα, που ένας πήγαινε δεξιά κι’ ο άλλος αριστερά, που είχαμε διαφορετική αίσθηση της καθαριότητας και του συγυρίσματος, της διακόσμησης και της ανατροφής και της περιποίησης του σκύλου, που με λίγα λόγια δεν είχαμε τίποτε μα τίποτε κοινό. Το σημαντικό ήταν ότι ο Σσιατς μου επέστρεψε στους ζωντανούς, ότι η ψυχοσυναισθηματική μας ανεξήγητη σύνδεση κρατήθηκε σιδερένια και ότι στάθηκα εκεί προσπαθώντας να τον σώσω έστω κι’ την υστάτη βουτιά στα τάρταρα. Όλα έδειχναν ότι η προσπάθεια μου έτυχε. Ο Σσιατς ήταν ξανά ανάμεσα στους ζωντανούς και κάθε μέρα πιο δυνατός, κάθε μέρα μου έδειχνε με τον γερμανικό του τρόπο ακόμα περισσότερη αγάπη και αφοσίωση και έτσι άρχισε η ψυχούλα μου να κατεβαίνει στους κανονικούς της ρυθμούς, μετά από εξακόσιες τριάντα πέντε μέρες πορείας σ’ έναν άγνωστο κόσμο.