Στον ποταμο Λιφυ

Πέντε χρόνια μετά..εδώ..χάθηκε ο Γκρηκστόρης στο πεντάχρονο παρελθόν, σ έναν κυκεώνα βιωμάτων, σ’ ένα στρόβιλο εμπειριών, στα άλλα μονοπάτια που τον οδήγησε η ζωή του μετα την λύτρωση του, μετά που έσπασαν οι αλυσίδες που τον κρατούσαν έρμαιο σαν τον Προμηθέα στην σαρκοβόρα αιχμαλωσία του. Οχτώ χρονια πέρασαν συγκεκριμένα αλλα οι θύμησες του Γολγοθά δεν έχουν αβηστει ακόμα. Κι ούτε πρόκειται αν και δεν είναι πια αναμνήσεις που φθείρουν, είναι απλα πια μέρος του είναι του. Είναι εκεί κάπου στο πισω μέρος του μυαλού του, υπάρχουν, υφίστανται, σαν ενας απενεργοποιημένος πια ιος. Πεντε χρονια χαθηκε ο Γκρηκστορης σε ταξιδια ασυνειδητης αναζητησης.

Η Νέμεσις του αδικημένου εραστή

Τα είκοσι λεπτά είχαν περάσει, περασμένα πια μεσάνυχτα αλλά ο Δεκαέξι Εκατοστά δεν είχε έρθει ακόμα. Βγήκα στο μπαλκόνι να κοιτάξω αν ήταν ήδη έξω και περίμενε τον τρίτο που είχε διευθετήσει για να βρεθούμε όλοι στο σπίτι μου για ένα μενάζ α Τρουά. Ναι, ναι, αυτά τα μενάζ είναι πολύ μες την καθημερινότητα μου τον τελευταίο καιρό. Όπως και ο Δεκαέξι Εκατοστά, που από μια απλή, αστραπιαία περίπτυξη πριν από οκτώ χρόνια εξελίχτηκε σε μια συμπαθητική γνωριμία, μια γνωριμία του κρεβατιού που γι άγνωστο λόγο την κρατούσα όχι γιατί βρισκόμασταν σε τακτικά χρονικά διαστήματα κι ούτε γιατί το κρεββάτι μαζί του ήταν ηφαιστειώδες. Απλά την κρατούσα γιατί τον έβρισκα συμπαθητικό αν και δεν ήθελε ποτέ να κρεβατωθεί μαζί μου μόνος αλλά πάντα σε μενάζ. Αυτό ήταν ότι έπρεπε βέβαια για την αυτοπεποίθηση μου αλλά σαν βλάκας με βούλα διατηρούσα και αυτή την κατάσταση που υπόσκαπτε τον αυτοσεβασμό μου. Με τα χρόνια έμαθε να με συμπαθά όλο περισσότερο, πότε εξαφανιζόταν για μήνες φουλ ερωτευμένος με κάποιον, πότε εμφανιζόταν για κάποιες φορές θέλοντας να εξετάσει την αγοραστική του αξία σαν κρέας, αυτό που παράμενε πάντα σταθερό ήταν η αποφυγή του μενάζ α ντε (έλα ντε, γιατί;) και η η πιο έντονη παρέα. Α, και τα δεκαέξι εκατοστά παρέμεναν επίσης δεκαέξι εκατοστά, ούτε αυτό άλλαξε. Ήμουν βασικά μια σπάνια σταθερά στην ζωή του κι αυτός στην δική μου.

Σαν άνεμος

Έκανα τρεις εβδομάδες στο νησί όπου ξαναγεννήθηκα. Επέστρεψα πίσω στο χωριό της Γερμανίας χωρίς να έχω συμπτώματα κατάθλιψης η μελαγχολίας η απελπισίας γιατί γέμισα ενέργεια από την αγάπη που έζησα με την οικογένεια μου. Ξέρω ότι διαβάζεται παράλογο να σκέπτομαι καν αυτό το θέμα σαν μη δεδομένο, σαν μη αυτονόητο, όμως οι κακουχίες των τελευταίων χρόνων, τα συσσωρευμένα μέσα στην ψυχή μου ανεπούλωτα τραύματα, που πάντα μου θυμίζουν τα θέματα που δεν κλείνουν, η φυσική απόσταση και απουσία των δυο χρόνων δημιούργησαν μια εντονότερη αίσθηση της μοναξιάς, της απομόνωσης.

Επέστρεψα πίσω νιώθοντας καλά. Με την άνεση του δεν παν να γαμηθούν όλοι κι όλα. Έχω δυο ανθρώπους που πεθαίνουν για μένα κι είναι αρκετό. Στο κάτω κάτω αν δεν αντέξω άλλο εδώ τα μαζεύω και φεύγω. Χωρίς πλάνο. Απλά φεύγω και χέστηκα για όλα.

Δυο μέρες μετά την επιστροφή πήρα μήνυμα απ’ τον ισπανό εραστή. Τέσσερις μέρες μετά βρεθήκαμε για τον όπως φάνηκε αργότερα επίσημο αποχαιρετισμό. Περισσότερα στην συνεχεία της ανάρτησης El amante espagnol. Τέσσερις μέρες και δυο ώρες μετά έπεσα ξανά στην κατάθλιψη, για τα γιατί που δεν μπορούσα να απαντήσω. Φακ! Δεν ήθελα να αφήσω τον εαυτό μου να υποφέρει ξανά. Είχα κουραστεί από την δίνη θλίψης, δεν ήθελα να αφήσω τις όμορφες αναμνήσεις και την δύναμη που μάζεψα στο νησί να σβήσουν για έναν άπιαστο ισπανό εραστή. Όμως η απογοήτευση ήταν εντονότερη από την επιθυμία να μείνω σε ισορροπία. Η κατάθλιψη με ξανακυρίευσε. Τίποτα δεν είχε ξανά σημασία, όλα σβήστηκαν με την απόρριψη του ισπανού. Ήθελα πάλι να σταματήσω να ζω, τίποτε δεν ήταν πια σημαντικό, κανένα σκοπό δεν είχε ζωή. Αυτό έβλεπα με την είσοδο της κατάθλιψης ξανά: ένα κενό. Τούτη τη φορά όμως, ίσως γιατί ήταν και πλήρωμα του χρόνου πιθανότερα, δεν διήρκεσε πολύ: δυο τρία εικοσιτετράωρα και πέρασε. Όχι απότομα και ξαφνικά, άρχισε να φεύγει σταθερά, μου πηρε μια εβδομάδα και κάτι μέχρι να φύγουν όλα τα αρνητικά συναισθήματα. Ξαναβρήκα την ενέργεια μου και σχεδόν όλη την ζωντάνια μου και συνέχισα τα καθημερινά. Έγινα πιο ήσυχος, πιο ήρεμος, δεν αναζητούσα την περιπέτεια κάθε μέρα, δεν την αναζητούσα καθόλου.

Αρραβωνιασμένος Ανέστη

Πήγα να συναντήσω το δασουδι ανήμερα της Ανάστασης. Τα εθιμοτυπικά κι’ εγώ τα πάμε πολύ καλά. Βασικό να διατηρούνται οι παραδόσεις!

 Δυο χρόνια πέρασαν από την τελευταία φορά που κατέβηκα στο νησί. Όσο και να υπάρχουν οι έντονες αναμνήσεις, το σκαιπ, το φεησταιμ και λοιπά, άλλο είναι να’ χεις την οικογένεια κοντά σου, δίπλα σου, ζωντανούς κι’ άλλο να την βλέπεις στην οθόνη του υπολογιστή. Πέρασαν δυο χρόνια που ήμασταν βυθισμένοι στις δυσκολίες. Τώρα πέρασαν κάπως κι’ αυτό είναι το σημαντικό. Τώρα τα είχαμε καταφέρει να ξαναβρεθούμε. Κι’ από τώρα ελπίζω σε τακτική βάση.

El amante español (2)

Ακόμα μια καινούργια μέρα Οι ενδορφινες που απελευθερώνονται στο σώμα μετά από την έντονη άσκηση είναι σαν το όπιο, την μορφίνη: Δράση βάθους μα παροδική Ξύπνησα ένα βήμα πιο κοντά στο να συνειδητοποιήσω ότι δεν θα τον ξαναδώ Ξαναμπήκα στο Γκειρομεο να κοιτάξω αν διάβασε το μήνυμα μου. Πάλι ο παλμός ανέβηκε, πάλι ένιωσα μια γροθιά στο στομάχι, το διάβασε αλλά απάντηση δεν ήρθε Η εφαρμογή στο κουνητό μου δείχνει ότι μέχρι σήμερα ανταλλάξαμε τετρακόσια εβδομήντα τρία μηνύματα Γυρνώ πίσω στο χρόνο Νιώθω ακόμα έντονα την γροθιά στο στομάχι, το κεφάλι μου πάει να σπάσει Τι δεν θα ‘κανα να γύριζα πίσω το χρόνο και να πήγαινα πίσω στις μέρες που τον γνώρισα και να τις φυλάκιζα σε μια χρονομηχανή με μια ατέλειωτη επανάληψη, μόνο εκείνες τις μέρες, απ την αρχή στη μέση στο τέλος της κάθε συνάντησης, στο τέλος του κάθε οργασμού, στο τέλος τρυφερότητας και της αγκαλίτσας και του χαδιού και του γέλιου μετά τον οργασμό και μετά ξανά και ξανά και ξανά Μόνο εκείνες τις μέρες Μόνο εκείνες τις μέρες που βρήκα την πηγή του παραδείσου Που πέρασα την πύλη του Ολύμπου και γνώρισα όχι ακόμα έναν Θεό αλλά το όνειρο που έψαχνα ανέκαθεν, την Νιρβάνα.

El amante español

Όταν χώρισα με τον Σσιάτς μπήκα σε μια περίοδο τουλάχιστον παράξενη, σε μια φάση modus vivendi που είχε διάφορες υποφάσεις: απελπισία, θλίψη, μελαγχολία. θυμός, αδιαφορία, ελπίδα, αποφάσεις και αμέτρητες χαρές για φέηκ καινούργιες αρχές, άλλες τόσες αμέτρητες ανώμαλες προσγειώσεις, και σ’ αυτό το διάστημα άλλαξα σπίτι, βρήκα καινούργια δουλειά, έκανα άλλους φίλους, άλλαξα αρκετά (έτσι νόμιζα), πηδήχτηκα με ότι ήταν δυνατόν και είχε δυο πόδια (στα πλαίσια του εφικτού), ερωτεύτηκα φέηκ για να ξε-ερωτευτώ σε χρόνο ντε τε, άρχισα καινούργιες αθλητικές δραστηριότητες, δες kick boxing και MMA για να καταλήξω να κόψω την αχίλλειο φτέρνα και να μείνω ανάπηρος στο σπίτι με μια διαστημική ορθοπεδική μπότα στο πόδι και δεκανίκια για τρεις σχεδόν μήνες, κατέληξα να είμαι ακόμα κουτσός (τόσο ψυχικά, κλάσσικ, όσο και σωματικά), έγινα επίσημα φτωχός αφού κερδίζω κάτω απ’ τα όρια του επίσημου ελάχιστου και έκανα να δω το νησί δυο χρόνια (λόγω φτώχειας). Αλλά λέω γουοτ δε χελ. Είμαι στον τρίτο χρόνο μετά τον χωρισμό και ομολογώ ότι επιτέλους μπήκε ένα τέλος σ’ αυτό το θέμα. Μετά από σχεδόν τρία χρόνια μαραθώνιου δρόμου. Το απόφθεγμα: αν είναι κανείς τόσο ευάλωτος όσο εγώ σ’ αυτά τα θέματα (δες βλήμα) τότε είτε να μη χωρίσει ποτέ είτε να μην αρχίσει ποτέ μια σχέση. Την έβαψε!

Δεν υπάρχουν άγγελοι...

Εγκατέλειψα το μπλοκ χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Απλά ζούσα την καθημερινότητα που ήταν και είναι ακόμα γεμάτη από βιώματα και περιπέτειες. Αλλά έπρεπε κάτι να γίνει για να με σπρώξει ξανά στο γράψιμο Δεν έγινε όμως μόνο κάτι, έγιναν πολλά. Έζησα πολλά κι όχι κακά, καλές εμπειρίες, καινούργιες, επαναληπτικά βιώματα και καθαρτικές πράξεις Ναι είχα και τις κακές μου, αναπόφευκτο μάλλον. Αλλά άλλη φορά αυτά.

Δυο χρόνια μετά την τελευταία μας συνάντηση τον ξανασυνάντησα, το Ξυλάγγουρο. Το Ξυλάγγουρο που μ’ είχε ξετρελάνει, που μ’ έκανε μανιακό μαζί του, που έπαθα εθισμό στην γεύση του. Η τελευταία φορά ήταν ένα πεταχτό κουίκι στο σπίτι του μετά από λίτρα αλκοόλ. Κι αυτό ήταν. Μετά τίποτα. Ούτε φωνή ούτε ακρόασή. Νάδα, νιέντε.

Η ανάγκη για ήρωες

Τα δραματικά γεγονότα της Κύπρου με έφθασαν το ίδιο πρωί καθώς οδηγούσα προς το Μάαστριχ. Αρχικά παραξενεύτηκα γιατί άκουσα την λέξη Κύπρος να αναφέρεται στις ειδήσεις πείθοντας με ότι μάλλον θα παράκουσα. Ανέβασα την ένταση του ραδιοφώνου ακούγοντας έκπληκτος τα απίστευτα γεγονότα του πρωινού
.
Έφθασα στην δουλειά, μπήκα στο ίντερνετ και ήδη όλες οι ειδήσεις είχαν τα περιστατικά πρωτοσέλιδα.
Δεν μου δημιούργησε δέος το γεγονός των εκρήξεων αλλά μου φάνηκε απίστευτος ο θάνατος τόσων ατόμων. Άδικος θάνατος κι ακόμα πιο άδικη η οδύνη αυτών που έμειναν πίσω. Ούτε εκδηλώσεις, ούτε συλλαλητήρια, ούτε διαμαρτυρίες ούτε βανδαλισμοί, μνημόσυνα, δημόσιες δαπάνες και λοιπές δραστηριότητες δεν πρόκειται να απαλύνουν την απώλεια, ούτε να φέρουν πίσω τους νεκρούς. Οι μάνες που μοιρολογούν, οι πατεράδες που δακρύζουν, τα αδέλφια που απειλούν και τα παιδιά που διαμαρτύρονται δεν πρόκειται να πάρουν πίσω αυτό που τους πάρθηκε βίαια: τους αγαπημένους τους.
Είναι οι άμεσα εμπλεκόμενοι σε μια τραγωδία που δεν έχει λογική εξήγηση. Το μόνο λογικό και αναμενόμενο είναι η οργή τους και η αναμενόμενη έκφραση και διοχέτευση της. Χωρίς αμφιβολία και με κεκτημένο δικαίωμα. Είναι ο προσωπικός τους πόνος και σαν μεσογειακοί τον εκφράζουμε συχνά πολύ έκδηλα και αυτή η έκδηλη, έντονη έκφραση είναι χαρακτηριστική του πολιτισμού μας, ίσως και της ιστορίας μας.

Στάδια αγάπης (Πτι Φουρ 2)

Ο βομβαρδισμός με τις ματιές συνεχίστηκε ακάθεκτος στις βδομάδες που παρήλθαν. Δεν υπήρξε καμιά προοδος αλλά τουλάχιστον τον έβλεπα κάθε μέρα στην διπλανή σειρά και έκανα μελέτες με την μέθοδο της παρατήρησης.
Αν υπήρχε στ' αλήθεια άυλος οργασμός τότε τον έχω ζήσει αμέτρητες φορές τις τελευταίες βδομάδες. Άρχισα να αισθάνομαι ότι γίνομαι γελοίος έχοντας το βλέμμα μου καρφωμένο σαν μια αγάμητη Ττάλα πάνω του αλλά είναι κάτι που δεν μπορώ να ελέγξω.
(Ορισμός Τταλας: Κυπριακό ακρώνυμο, προέρχεται από το όνομα Χρυσταλλα, αν δεν κάνω λάθος, και χαρακτηρίζει μια εξαιρετικά παραδοσιακή εικόνα κύπριας γυναίκας, μάλλον από την ύπαιθρο, ευτραφή, με μια προς το “πρέπει να την συνηθίσεις για να την συμπαθήσεις” εμφάνιση. Το είδος δεν έχει εξαλειφτεί νομίζω από την Κύπρο,είναι υπό συντήρηση η και υπόκειται τις τελευταίες δεκαετίες μια ψευδογονιδιακη μετάλλαξη ως προς την εμφάνιση και την συμπεριφορά. Η τελευταία είναι παραδοσιακά μάλλον άκομψη προς άξεστη, με βαρύ λεξιλόγιο, με κλασσική και μόνιμη αντίδραση στο οποίο εκ των έξω προερχόμενο μη βολικό σχόλιο “ποιος σε γαμά”, χωρίς κανένα είδος θηλυκής αξιοπρέπειας η οιστρογονικης βάσης για μια υποτυπώδη έλξη προς το αντίθετο φύλο. Εξ ου και οι Τταλες αυτού του κόσμου ζουν περισσότερους οργασμούς στην φαντασία τους παρά στην αντικειμενική πραγματικότητα που τροφοδοτούνται ως επί το πλείστον από τις φτηνιάρικες α λα Ντάνιελ Στηλ ρομαντικές ιστορίες τύπου Αρλεκιν και Βιπερ Νορα. Αυτό έγκειται ανάμεσα στ΄αλλα στο γεγονός ότι δεν έχουν συναίσθηση της δικής τους πραγματικότητας και στοχεύουν σε αρσενικά αναπαραγωγικά στοιχεία που δεν τολμούν να μεταβληθούν σε σαβουρογαμικα. Η έλλειψη πραγματικής σεξουαλικής πράξης και ικανοποίησης γίνεται εμφανής στα εκφραστικά χαρακτηριστικά του επίσης ευτραφούς προσώπου τους υιοθετώντας το κλασσικό απλανές βλέμμα προς το μαλακισμένο μια αγελάδας σε συνδυασμό με την στοματική κοιλότητα να μένει μισανοικτη στην παρατήρηση ενός κατά τη γνώμη τους πιθανού θύματος. Ο ορισμός δημιουργήθηκε και ολοκληρώθηκε κατά την διάρκεια των φοιτητικών μου χρόνων στην Γερμανία καθώς στην κυπριακή φοιτητική κοινότητα κυκλοφορούσε ένα ανάλογο είδος το οποίο με την ανοικτή και μη παραβλεπόμουν παρουσία και συμπεριφορά του συνέτεινε στην μελέτη του είδους και την ταξινόμηση του. Αυτό λοιπόν το τταλλικο βλεμα και ύφος είχα ασυνείδητα υιοθετήσει έχοντας αντιληφθεί την εξαιρετική παρουσία του Πτι Φουρ δίπλα μου – σχεδόν δίπλα μου).

Πτι Φουρ

Θωρώ τον τζιαι φύρνουμαι. Ακούω τα γαλλικά με την αρρενωπή του φωνή και φτάνω στην αποκορύφωση (θεωρητικά βεβαία).
Είναι σαν τα παραδοσιακά γαλλικά γλυκά παστάκια που δεν μπορείς να σταματήσεις να τα χλαπακιάζεις. Είναι ακράτητη η ορμή που με κυριαρχεί να τον χυμήξω και να τον γευτώ από την κορφή μέχρι τα νύχια και πιο βαθεια. Το βασανιστήριο είναι ακόμη μεγαλύτερο γιατί κάθεται στο αμέσως διπλανό γραφείο και προστίθεται ότι έχω πάθει μυικό τραλαλά στο σβέρκο γυρίζοντας όλη την ώρα προς τα δεξιά να πάρω την οπτική μου δόση. Πόσες φορές να μου πέσει το στυλό στο πάτωμα, πόσες φορές να τεντωθώ γυρίζοντας στα δεξιά και ποτέ μα ποτέ στα αριστερά (τι να δω εξάλλου στ' αριστερά; τον βλάχο τον καλαμαρά συνάδελφο;), άσε δε που έπαθε ψύξη η μουτσούνα μου γιατί έχω ένα διαρκές χαμόγελο όποτε τον κοιτάζω.

Ρεαλιστικές Συνειδητοποιήσεις (3)

Η γερμανική ανθρωπιά υπάρχει για το θεαθήναι, για να γίνεται αποδεκτός ο Γερμανός από τους υπόλοιπους λόγω πολιτικής η γιατί τον εξαναγκάζει ο νόμος: ναι η γερμανική ανθρωπιά προσδιορίζεται κι αυτή από τον νόμο όπως και αμέτρητες άλλες καταστάσεις, όπως πως και πότε έχεις το δικαίωμα η και την υποχρέωση να αναπνεύσεις, να ζήσεις η να πεθάνεις. Ακόμα και ο θάνατος είναι μια νομική προδιαγραφή. Αν πεθάνεις εκτός προδιαγραφών τότε μπορεί και να μην είσαι νεκρός για τον γερμανικό νόμο.

Αν η φούσκα σου είναι έτοιμη να σκάσει από το κατούρημα και δεν βρίσκεις δημόσια τουλέτα με πενήντασεντ για να μπεις να ξαλαφρώσεις η δεν έχεις τα πενήντασεντ, και κανένα μπαρ η εστιατόριο δεν σε αφήνει να μπεις μέσα να κατουρήσεις αφού δεν έσταξες πιο πριν τον οβολό σου, και βρεις απελπισμένος την πρώτη μισοδιακριτική γωνία κάπου να κατουρήσεις και σε πιάσει στα πράσα η αστυνομία τότε την έχει βάψει το πορτοφόλι σου.
Αν σαν πεζός περάσεις σ έναν έρημο, νεκρό δρόμο που δεν υπάρχει ψυχή με κόκκινο την διάβαση πεζών και τύχει να σε δει η αστυνομία πάλι θα βογκήξει το πορτοφόλι σου.
Στην Γερμανία τα πάντα έχουν μια τιμή, ακόμα και το κάτουρο και το σκατό σου.

Ρεαλιστικές Συνειδητοποιήσεις (2)

Πριν από έξη βδομάδες άρχισα μια καινούργια εργοδότηση. Τίποτα το φαινομενικό από πλευράς αντικειμένου, αλλά η πρώτη μου εργοδοτηση μετά από χ συν ν χρόνια ελεύθερου επαγγελματισμού. Για να μην πιστέψει κάνεις ότι γίνονται θαύματα, η εργοδότηση δεν ήρθε από τον ουρανό σαν ανταμειβή των φανταστικών και ποιοτικών αιτήσεων που ούτως η άλλως κάνω και πέφτουν παταγωδώς στο κενό (πως μπορεί να ναι παταγώδης η πτώση σ ένα κενό αφού είναι κενό;). Ήταν περισσότερο αποτέλεσμα μιας επιφανεικακής γνωριμίας και συμπάθειας με έναν έλληνα που δουλευει στην εταιρεία που με εργοδοτησε και ο οποίος ανακοίνωσε τις κενές θέσεις γιατί για κάθε καινούργιο θύμα υπάρχει μια ανταμοιβή πεντακοσίων ευρώ.. Ας είναι και χαλάλι του. Δεν είναι και καμμιά θέση που απαιτεί ακαδημαϊκά προσόντα, άλλα έξη βδομάδες μετά αναρωτιέμαι πως χωρίς κάποια ακαδημαϊκά προσόντα η και επαγγελματική πείρα μπορεί κάποιος να επιβιώσει σ αυτή την θέση. Όπως και να χει είμαι μέσα. Δουλεύω για έναν κολοσσό ηλεκτρονικών υπολογιστών στην Ολλανδία. Δεν είναι μόνιμη θέση, είναι προσωρινή.
Ο μισθός είναι ας πούμε για κεντροευρωπαϊκά δεδομένα ούτε κάλος ούτε κακός, που σημαίνει ουσιαστικά ότι δεν τα βγάζω πέρα άρα το παίζω τα βράδια μπάρμαν α λα Κρουζ σε έναν Ιταλό στην Γερμανία (αυτό κι αν είναι πολυπολιτισμική σκλαβιά). Ξαναδατε μπάρμαν με μια ντουζίνα πτυχία; Ε τον βλέπετε τώρα. Αυτός είναι προσοντούχος λουζερ. Ας είναι πάλι. 

Ρεαλιστικές Συνειδητοποιήσεις (1)

Ορισμένοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται γρήγορα την ζωή, τις αλήθειες τις. Άλλοι πιο αργά συγκριτικά, άλλοι αργότερα κι άλλοι πότε.
Ο υποφαινόμενος ανήκει κατά κύριον λόγο σε αυτούς που την αντιλαμβάνονται αργά, είναι με άλλα λόγια πετρελαιοκίνητος σε σημείο που θες σαν φίλος του να κτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο. Ευτυχώς δεν έχω φίλους κι έτσι δεν αγχώνομαι ότι είμαι υπεύθυνος για την υγειά τους...

Τουτέστιν είμαι αργόστροφος όσον αφορά τις πραγματικότητες της ζωής. Το οποίον μπορεί να ναι και καλό αλλά και κακό: καλό γιατί μπορώ να ζω ακούσια στον κόσμο μου και κακό γιατί κατά την διάρκεια της προσγείωσης παθαίνω πατατράκ μέχρι να αντιληφθώ από που μου ήρθε.

Στο μεγάλο πατατράκ των τελευταίων χρόνων έγινα μάρτυρας πολλών συνειδητοποιήσεων: Αναρωτιέμαι αν αυτές οι συνειδητοποιήσεις ήρθαν αργά στην ζωή μου όποτε επιβεβαιώνεται η αργόστροφη φύση μου η αν όντως ήρθαν στην μέσο όρο ορθή χρονική στιγμή. Άγνωστη η απάντηση άλλα όχι πια σημαντική.

Η πρώτη συνειδητοποίηση είναι ότι μεγαλώνω.

Κλ(ε)ισ(ί)ματα (2)

Είπα ελευθερία… ναι, μια ανεξήγητη ελευθερία. Μέχρι τώρα δεν ήμουν και πολύ πεπεισμένος ότι ήξερα τι είναι ελευθερία. Ζεις, επιζείς, αναπνέεις και δρας σε μια κοινωνία και θεωρείς την ελευθερία δεδομένη, υπαρκτή, περιορίζεσαι στο βλέπεις τον όρο ελευθερία μόνο σαν θεωρία και δεδομένο συνάμα. Δεν κάνεις σκέψεις αν είσαι πραγματικά ελεύθερος. Από τα δέσμια που δημιουργούνται καθώς βαδίζεις τον δρόμο της ζωής. Δέσμια από την διαπαιδαγώγηση απ’ το σπίτι μέχρι τους ηθικούς, κοινωνικούς και θρησκευτικούς φραγμούς που σου εμφυτεύουν όλοι οι παράγοντες που είναι υπεύθυνοι για την αγωγή σου, δέσμια που δημιουργούν οι προσωπικές σου σχέσεις, οι φόβοι σου, οι ανασφάλειες σου, με λίγα λόγια η φυσική σου ατέλεια. Ίσως φτάσεις σε κάποια φάση στη ζωή σου που θα αναγνωρίσεις τα δεσμά σου και θα προσπαθήσεις να αποτινάξεις όσα μπορείς από αυτά, ίσως να μην αναγνωρίσεις ποτέ ότι δεν είσαι ελεύθερος κι ίσως να το δεις αλλά να μην θέλεις να το αλλάξεις, γιατί ως γνωστό, τι πιο δυνατό από μια γαμημένη συνήθεια και ρουτίνα και τι πιο φοβερό απ το άγνωστο.

Κλ(ε)ισ(ί)ματα (1)

(Revised)
Από πού τόχω δεν θυμάμαι και πάσχω να βρω την προέλευση της γνώμης μα στέκεται αδύνατο. Όπως και να χει μου 'μεινε το νόημα χαραγμένο στην μνήμη: πως για να ελευθερωθείς ολοκληρωτικά από τους ζυγούς μιας ζωής που σε βασανίζει, για να αποτινάξεις τα δεσμά και τις αλυσίδες που είτε μόνος σου θελητα κι αθέλητα έβαλες είτε έμμεσα επιτρέποντας σε εξωγενείς παράγοντες να σε σκλαβώσουν, πρέπει να φτάσεις στον πυθμένα της απελπισίας, της κατάνυξης, να σ΄ έχει πνίξει η θλίψη και να σ΄ έχει καταβάλει η προοπτική του αδιέξοδου τόσο πολύ που να έχεις φτάσει με τα πάντα στο αμήν, να μην σ ενδιαφέρει πια αν ζεις η αν πεθαίνεις γιατί είναι και τα δυο τα ίδια. Τότε έχοντας ζήσει για κάποιο χρόνο στο μηδέν και σαν μηδέν, γίνεται στο μυαλό σου ένα κλικ σαν να ανοίγει μια πόρτα η να κλείνουν πολλές ανοικτές μαζί και ακούς τη φωνή σου να λέει «ε και τι εγινε;…δεν πα να πηδηχτούν ολοι;…χεστηκα και για τα δήθεν και τις προσδοκίες και τα προδομένα όνειρα και τις ελπίδες και τα πρέπει, άμα δεν μπορώ δεν μπορώ, τέλειωσε. Δεν υπάρχει βαθύτερος πυθμένας, δεν υπάρχει μεγαλύτερο άγχος δεν έχει εντονότερο φόβο. Τα χειρότερα τα ζεις. Αρά βαλε λοιπόν σε όλα ένα τέλος.»

Ιστορίες της Nύχτας

Τίποτε δεν άλλαξε στους μήνες που παρήρθαν. Ήρθαν, έφυγαν, ο χρόνος στάσιμος, άλλαζε μόνο το όνομα του μήνα. Η ζωή μου στάσιμη με τον χρόνο. Διάκρινα κάποιες ανεπαίσθητες ρυτίδες κάτω απ τα μάτια μου. Δεν ξέρω αν είναι της ηλικίας η απλά από την ψυχική εξάντληση. Απ ότι και νάνε το έλυσα προσωρινά το πρόβλημα μ' ενα καινούργιο κονσιλερ της Κλινικ. Και επισφραγιστική πούδρα. Μόνο μια φορά χρησιμοποίησα το καμουφλάζ σε κάποια γενέθλια που ήμουν καλεσμένος και οι φωτογραφίες έδειξαν ενθαρρυντικό αποτέλεσμα, άξιζαν τα λεφτά της επένδυσης για τις ώρες της νύχτας. Την μέρα πως λύνω το πρόβλημα; Κάτι θα σκεφτώ και γι' αυτο όταν κάποτε αρχίσει να παίρνει ξανά στροφές το μυαλό μου. Τώρα βρίσκομαι ακόμα και συνέχεια σε λήθαργο: λήθαργο ζωής, λήθαργο ψυχής, λήθαργο σκέψης.

Ο εραστής του έλληνα Αξιωματικού (2)

Ντυθήκαμε στο άψε σβήσε και βγήκαμε για ένα πότο. Είχε πάει ήδη έντεκα και δεν έλεγε να φύγει. Καταλήξαμε γι αλλαγή στην Τανγκεντε, στο μπαράκι που είμαι πια μόνιμος θαμώνας. Εκεί συνάντησα τον Πόπαϋ, ένα γνωστό μου γερμανό με το παρατσούκλι Πόπαϋ, όνομα και πράμα και την Ίνγκριντ, μια γερμανίδα γνωστή μου εδώ και μια δεκαετία. Η Ίνγκριντ ερχόταν στο σπίτι μας σαν πελάτισσα του Σσιατς και αναπτύξαμε μια σχετική αμοιβαία συμπάθεια. Ήταν μια όμορφη γυναίκα με έναν καρκίνο στο παρελθόν της που την χάραξε στην ζωη της. Ζούσε σε μια σχέση που δεν την γέμιζε αλλά αυτή η συνήθεια... Και πηδιόταν στα κρυφά με τον Πόπαϋ... Τώρα πόσο κρυφό μπορούσε να μείνει αυτό αφού συχνάζει κάποιος σ' αυτό το μπαράκι άλλο θέμα. Η διακριτικότητα εκείνο το βράδυ ήταν τόσο σημαντική γι αυτούς που τυχαία πήγαν κι οι δυο στην τουαλέτα ταυτόχρονα και τυχαία έμειναν κι οι δυο κάπου τρία τέταρτα εκεί μέσα. Ούτε δυσκοίλιοι να ήταν.

Ο εραστής του έλληνα Αξιωματικού (1)

Κοίταξα την ημερομηνία της τελευταίας ανάρτησης και εκπλάγηκα από το χρονικό διάστημα που έχει περάσει από τότε.
Ενώ το μπλοκ είναι αναπόσπαστο μέρος της σκέψης και της επικοινωνίας μου προς τα έξω κάτι άλλο πιο δυνατό απ την επιθυμία της επικοινωνίας με καθηλώνει ανήμπορο να συγκεντρωθώ να γράψω αυτά που ζω, αυτά που νιώθω δημιουργικά: η ενδογενής κατάθλιψη μου. Απ' την τελευταία μου ανάρτηση μέχρι σήμερα έζησα ξανά μια φάση ακινησιακής κατάθλιψης που με καθήλωσε με όλη την έννοια περίπου τρεις βδομάδες σαν κολόνα άλατος αδύναμος να καν να σκεφτώ και να δω εκτός απ' το σκοτάδι του μυαλού μου.
Μετά που έφυγε ο Σσιατς απ τη ζωή μου οι φάσεις της μανίας και της θλίψης έχουν πολλαπλασιαστεί. Είχα χρόνια να ζήσω τέτοια συχνότητα, ίσως και από τότε που πολεμούσα φανατικά σαν Ταλιμπάν την σεξουαλικότητα μου. Είναι εξαντλητικό όταν ζω αυτές τις περιόδους, σταμάτα η ζωή και παράλληλα φεύγει ο χρόνος αχαλίνωτα γερνώντας με, χάνοντας κάθε ευκαιρία να ανακτήσω έλεγχο της ζωής μου. Ακόμα και τώρα που γράφω αυτό το κείμενο, συνειδητοποιώ πόση δύναμη χρειάζομαι να συγκεντρωθώ και να βάλω τις σκέψεις και τις αναμνήσεις σε μια συνοχή γιατί βρίσκομαι πάλι σε παρόμοια φάση. Οι αναμνήσεις, οι εικόνες απ' τα περασμένα, καλά η κακά ξαναβγαίνουν πάλι στην επιφάνεια και με κυριαρχούν. Δεν με παραλύουν όπως πριν από μήνες η όπως την αρχή άλλα μου δημιουργούν μια μελαγχολία, μια πεθυμιά για τα περασμένα, για την μοναδική ζωή που είχα, καλή η κακή. Τελικά όλοι ζώα μιας συνήθειας είμαστε, και την λατρεύουμε την συνήθεια όσο κι αν μας γαμά αυτή...

Τα πάντα ρεί, τελείωσε και κείνη η φάση, άρχισε η άλλη, περνώ την επόμενη άλλα στέκομαι, είμαι όρθιος και περπατώ, είναι κάτι κι αυτό...

Κακό σεξ η καθόλου σεξ;

Δυο εβδομάδες τώρα άρχισε μια αποξυλαγγουροποίηση. Οι συγκυρίες είναι έτσι που προς το παρόν δεν μπορούμε να βρεθούμε. Κάτι οι εντάσεις που έχει με τον σύντροφο του, κάτι η καινούργια του δουλειά, κάτι ότι είναι και κάπως αργόστροφος να την η σαλάτα της αποξυλαγγουροποίησης.

Γεγονός είναι ότι ακόμα δεν ξέρω κατά πόσο το Ξυλάγγουρο θέλει το ίδιο από μένα όπως εγώ από αυτόν, βασικά αν έχει την ίδια καύλα με μένα όπως εγώ γι αυτόν. Προσπαθώ να με πείσω πως έτσι είναι αλλά αν αληθεύει η όχι μόνο το Ξυλάγγουρο το ξέρει. Έτσι η απουσία του έκανε τον πόθο μου ακόμη μεγαλύτερο, δηλαδή η κατάσταση στο κεφάλι μου αλλά και στο κορμί μου έγινε αφόρητη.

Έχω πάθει εγκεφαλικό και σεξουαλικό τραλαλά γιατί από τον τότε που γεύτηκα ξυλάγγουρο δεν θέλω τίποτα η σχεδόν τίποτα άλλο στο διαιτολόγιο μου έκτος από το ζαρζαβατικό. Η απουσία του όμως με έχει στείλει, η αποτοξίνωση είναι πολύ άσχημη.

Έβαλα σε ισχύ το σχέδιο Β, δηλαδή ξέσκισμα με άλλους για να κατευνάσω τον εθισμό μου. Όταν όμως αναζητείς κάτι τόσο έντονα, τόσο παθιασμένα συνήθως πετυχαίνεις μόνο το αντίθετο αποτέλεσμα. Αυτή η άποψη είναι κάπως μοιρολατρική είναι όμως κι εμπειρικά αποδεδειγμένη. Μπήκα στην λαίλαπα της αναζήτησης προσωρινής ικανοποίησης για να ξεχάσω προσωρινά το Ξυλάγγουρο. Όσο αναζητούσα τόσο δεν έβρισκα. Μοιρολατρικό η όχι αυτό ήταν γεγονός.

Το Ξυλάγγουρο (3)

(Η φωτογραφία είναι αφίερωση στον Κυπρολέων που τον επιάσαν τα κλάματα μες το αεροπλάνο)

Μετά από δυο βδομάδες έφτασε η στιγμή να μπει ένα τέλος στην διαδικτυακή επικοινωνία και να έρθει η ώρα της πραγματικής συνάντησης. Όλες αυτές τις μέρες ανέβαλα την συνάντηση με προφάσεις μόνο και μόνο για να εμπεδώσω τον πόθο του, να κάνω πιο δυνατή την φαντασία του. Με παραξένευε το γεγονός ότι δεν ζήτησε να δει το πρόσωπο μου άλλα δεν τον έσπρωχνα να ζητήσει φωτογραφία. Φαινόταν ότι δεν είχε έντονη την απορία να με δει στο πρόσωπο, είτε γιατί τα υπόλοιπα του έφταναν και δεν τον ενδιαφέρει η φάτσα είτε γιατί είχε την εντύπωση ότι είχε ήδη δει το πρόσωπο μου. Ότι και να ταν μου ήταν αδιάφορο.

Προγραμματίσαμε συνάντηση στο κέντρο της πόλης, ελάχιστα λεπτά απ το σπίτι μου, στην πηγή των θειούχων και ιαματικών νερών απ όπου τα ψηλά κοινωνικά στρώματα προηγούμενων εποχών έρχονταν να πιουν και να κάνουν τα θεραπευτικά τους μπάνια. Πήγα μέχρι ένα σημείο με το αυτοκίνητο γιατί ο Κυπραίος μέσα μου δεν έχει πεθάνει και πάω έστω και πενήντα μέτρα με το αυτοκίνητο και την υπόλοιπη απόσταση την έκανα με τα πόδια. Φορούσα μια χακί βερμούδα, σνικερς, ένα χαλαρό μπλουζάκι που άφηνε όμως το γυμνασμένο μου σώμα να διακρίνεται χωρίς αμφιβολία σε τόνους του μπλε όπως τα σνικερς και μαύρο γυαλί Αρμάνι του ήλιου, σχέδιο δεκαετίας πενήντα με εξήντα. Ένιωθα κάπως αλλά προσπάθησα να πάρω ύφος άνετου και προ πάντων με την βεβαιότητα της εκδίκησης. Αν δεν πετύχαινε το πείραμα θα έπαιρνα εκδίκηση με το να του πω τον λόγο της φάσης και αν πετύχαινε τότε θα είχα μια ικανοποίηση του εγωισμού μου. Ότι και να γινόταν θα ήμουν κερδισμένος στο παιγνίδι του εγωισμού και της γκέι εγκεφαλικής μαλακίας.

Το Ξυλάγγουρο (2)

Τελικά ήρθε το βράδυ του ραντεβού. Θα ήταν μόνο για ένα γρήγορο νούμερο στα πεταχτά γιατί δεν είχε πολύ χρόνο. Τι να γίνει. Ας ήταν κι αυτό. Στις έντεκα το βραδύ βρέθηκα στο σπίτι του που ήταν μόνο λίγα λεπτά απόστασης από το δικό μου. Βγήκα πέντε ορόφους απότομων σκαλοπατιών ενός τυπικού γερμανικού κτιρίου της μεταπολεμικής περιόδου, οι σκάλες του οποίου είχαν μια κλίση είκοσι τα εκατό. Τρίαθλο με λίγα λόγια μέχρι να βγει κάποιος τους πέντε ορόφους. Κι άντε και τους βγήκε, με ποια αντοχή να κάνει και σεξ; Τα εμπόδια της γκέι ζωής είναι ανυπέρβλητα.

Έφτασα στον πέμπτο με την ψυχή στο στόμα. Η πόρτα ήταν μισάνοικτη. Κτύπησα, άκουσα μια φωνή διακριτική να με καλεί μέσα και μπήκα. Με περίμενε στο χωλάκι του διαμερίσματος, χωρίς μπλουζάκι, φορώντας μόνο μια φόρμα για τρέξιμο και χωρίς παπούτσια. Αντίκρισα το πρόσωπο του. Προσπάθησα να να κρύψω την θετική μου έκπληξη καθώς μπροστά μου στεκόταν το θρυλικό Ξυλάγγουρο.

Το Ξυλάγγουρο (1)

Το Romeo (Gayromeo) είναι η πλατφόρμα που σπαταλάμε την ζωή μας εμείς οι αιώνια διψασμένοι για κάτι γκέι. Συνήθως αυτή δίψα περιορίζεται στην μορφή πέους για τους πιο ειλικρινείς, γι αυτούς δε που ακόμα δεν μπορούν να κοιταχτούν στον καθρέφτη και να δεχτούν την πραγματικότητα της γκέι ζωής παίρνει η δίψα την μορφή αναζήτησης για φίλους, κουβέντας, αγάπης, έρωτα χωρίς όμως να αντιλαμβάνονται ότι τελικά όλοι στον ίδιο παρονομαστή καταλήγουν, δηλαδή ένα πήδημα και τέλος.

Είναι σκληρός αυτός ο ορισμός αλλά τουλάχιστον είναι πραγματιστικός. Όλα στις γκέι πλατφόρμες επικοινωνίας στο διαδίκτυο καταλήγουν στο στην αρχέτυπη συμπεριφορά της ικανοποίησης της πρωτόγονης και πιο φυσικής ανάγκης της ανθρώπινης φύσης που στις μέρες μας έχει πάρει υπερφυσικές διαστάσεις: της καύλας.

Η αλήθεια της πλατφόρμας είναι σκληρή. Η εύκολη ανωνυμία προσφέρει έδαφος για να βγουν στην επιφάνεια τα αβυσσαλέα χαρακτηριστικά της ανθρώπινης ψυχής μας: κόμπλεξ, κακία, εκδίκηση, ψέμα, παραπλάνηση, παραισθησιακή εικόνα του εγώ, παρουσίαση ενός άλλου εγώ που θα θέλαμε να είμαστε αλλά δεν είμαστε, κοροϊδία, ικανοποίηση ανίας, χαιρεκακία, πάθος με μίσος, μίσος με πάθος. Με βοήθημα την ανωνυμία και την προστασία των τεσσάρων τοίχων και με βοήθημα όλα τα προηγούμενα γίνεται και κάτι πολύ πιο απλό: αυνανισμός μέσω συνδιάλεξης.

Περιμένοντας παρέα…

Έκανα μήνες όπως είναι εμφανές να εμφανιστώ… Μου στοίχισε μήνες να συνέλθω. Βρίσκομαι τώρα στον εντέκατο μήνα μετά τον χωρισμό από τον Σσιατς. Δεν μπορώ να ξέρω αν θα τελειώσει ποτέ αυτός ο Γολγοθάς, αυτό το κεφάλαιο στην ψυχή μου.
Ο χρόνος έχει απαλύνει κάπως την πληγή αλλά δεν ξέρω αν κλείσει ποτέ… Είναι κάτι σαν το Έιτζ… Αν τύχει να κολλήσεις τον ιό σήμερα στην Ευρώπη, το καλύτερο που θα σου τύχει είναι να τον κουβαλάς μια ζωή με τον φόβο ότι μια μέρα θα ξεσπάσει σε θανατηφόρα ασθένεια. Πιθανότατα να μην τύχει αυτό ποτέ με την φαρμακευτική αγωγή που υπάρχει αλλά η πραγματικότητα είναι ανάλλαχτη. Όπως και το κεφάλαιο Σσιατς: Μου έτυχε και σημάδεψε ανεπιστρεπτι όλη μου την ψυχοσύνθεση και μνήμη. Ότι και να κάνω δεν φεύγει, εκεί μένει ανεξίτηλο, αιώνιο.

Σαν ανάπαυλα, σαν θεραπεία, ξανακατέβηκα κάποιες φορές στο νησί. Τόσο που το βαρέθηκα, όσο βαρέθηκα και πλείστα άλλα καθημερινά. Βρίσκομαι σε φάση που ξαναεφευρισκω τον εαυτό μου και την ζωή μου. Μάλλον θα κρατήσει μια ζωή…

Ξανακατέβηκα και πάλι στο Όρος της αμαρτίας.

9 ½ Μήνες (2) - Το αντιο μιας ζωης (3)

Φθινόπωρο 2009: Οι διακοπές στην Κύπρο μου βγήκαν ξινές. Περισσότερο από τέσσερις με πέντε ώρες δεν κοιμάμαι. Και ξυπνώ γιατί καθώς κοιμάμαι με πνιγούν τα δάκρυα και δεν παίρνω οξυγόνο. Η κάθε μου κίνηση, η κάθε μου σκέψη , η κάθε μου στιγμή είναι ο Σσιάτς. Τα πάντα είναι ο Σσιάτς. Κι’ εγώ το τίποτε που δεν έχει σκοπό ζωής… Προσπαθώ να βρω ελπίδα… ξέροντας ότι είναι μάταιο, ποιος να κάνει κάτι στο δικό μου δράμα; Όταν γύριζε καταματωμένος στους δρόμους δεν το μάζεψε κανένας, ποιος να μαζέψει έμενα τώρα… Διαβάζω τα άστρα στο ίντερνετ διψασμένος για ένα σημάδι αναπτέρωσης αλλά ξέρω ότι κι’ αυτό μάταιο είναι. Έχασα τον σκοπό της ζωής μου, η ύπαρξη μου έχασε το νόημα της. Γιατί;

9 ½ Μήνες (2) - Το αντιο μιας ζωης (2)

Ακινητοποιημένος στο κρεβάτι απ’ κλάμα και τον πόνο περνούσαν οι σκηνές μπροστά απ’ τα θολωμένα, κοκκινισμένα μάτια μου των τελευταίων μηνών: πως άρχισε να με παραγνωρίζει, να με αγνοεί, πως άρχισε να παίρνει αποφάσεις για τα κοινά χωρίς εγώ να έχω λόγο. Πως άρχισα να διαμαρτύρομαι χωρίς αποτέλεσμα, πως άρχισα να καυγαδίζω μαζί του, πως έλεγα ότι δεν αντέχω άλλο την κατάσταση και πως μου έλεγε να περιμένουμε και ίσως καλυτερέψουν τα πράγματα. Το έλεγε, ίσως και να το θελε αλλά η κατάσταση πήγαινε απ’ το κακό στο χειρότερο. Στέγνωσε ο ίδιος απ’ το αλκοόλ και τα χάπια και έλπιζα ότι ο χρόνος που ακολουθούσε θα ήταν για μας παράδεισος. Επιζήσαμε τα χειρότερα, εξακόσιες τόσες μέρες σε ψυχιατρεία, έκτακτες ανάγκες, νοσοκομειακά, αστυνομίες και ερυθροί σταυροί να τον φέρνουν μισοπεθαμένο στο σπίτι, πνιγμένο στο αίμα των πληγών του και την θολούρα του αλκοόλ, επιζήσαμε έναν Γολγοθά που καμιά θρησκεία ούτε για αστείο δεν περιγράφει. Έλπιζα για ένα καλύτερο αύριο. .. Κι’ αυτός το ίδιο… Χωρίς έμενα όμως…

Ακινητοποιημένος στο κρεβάτι απ’ κλάμα και τον πόνο περνούσαν οι σκηνές μπροστά απ’ τα θολωμένα, κοκκινισμένα μάτια μου των τελευταίων μηνών: Καλοκαίρι 2008, στην έξαψη του ευρωπαϊκού κυπέλλου. Ο Σσιατς έπαιρνε τρεις εβδομάδες τα αντί-αλκοολικα χάπια, τα περίφημα Καμπραλ, αλλά τον έβλεπα σε μια αλλοπρόσαλλη κατάσταση. Τα φάρμακα δεν του κάθονταν και η εικόνα του, το σχεδόν παραμορφωμένο από τα χάπια πρόσωπο του δεν με έπειθε ότι το θέμα αλκοόλ τέλειωσε. Είχαμε πάει στο καφέ τον ένιωθα και τον έβλεπα ότι ήταν ανήσυχος. Δεν το άφηνα από τα μάτια μου. Το ένιωθε. Κάποια στιγμή είπα να φύγω. Ήθελε να μείνει. Δεν μου άρεσε. Έφυγα και ξαναγύρισα μετά από ένα τέταρτο για τον δω να κρατά ένα ποτήρι μπύρα. Ο κόσμος μου ξαναγύρισε ανάποδα. Ένιωσα το έδαφος να χάνεται κάτω από τα πόδια μου. Άρχισα τις φωνές αλλά με έβλεπε απλά ξαφνιασμένος και τρομαγμένος. Το μόνο που κατάφερε να με ρωτήσει ήταν γιατί του κάνω έλεγχο. Έφυγα απελπισμένος τραβώντας τα ψιλοκουρεμένα μου μαλλιά και ένιωθα την ταχυπαλμία να με κυριαρχεί γιατί ήξερα το έργο που θα άρχιζε από την αρχή ήδη πολύ καλά.

9 ½ Μήνες (2) - Το αντιο μιας ζωης (1)

Είμαι στο τώρα… στον παρόν, σ’ ένα παρόν που με γαμά πολύ περισσότερο απ’ ότι με ξέσκισαν οι εξακόσιες τριανταπέντε μέρες πανούκλας του Σσιάτς. Παραπατώ έχοντας χάσει τον προσανατολισμό μου, είμαι χαμένος σ’ ένα παρόν, σε μια πραγματικότητα που ενώ είναι δική μου δεν την αναγνωρίζω, σαν την μάνα που δεν αναγνωρίζει το παιδί της. Κι’ όμως τούτη η πραγματικότητα που ζω είναι το δικό μου παιδί, ο δικός μου βλαστός και ξέρω ότι πρέπει να την δεχτώ αλλά ακόμα δεν μπορώ...

Η αλλαγή ήρθε μουλωχτά κι’ απρόσμενα λίγο μετά τον καινούργιο χρόνο. Μπήκαμε στο 2009 ήρεμα, εξισορροπημένα κι΄ εγώ γεμάτος ελπίδες και προσδοκίες. Ο Σσιάτς συνέχιζε ακάθεκτα να΄ ναι στεγνός κι εγώ χαιρόμουν ξέφρενα το χαμόγελο που μου χάρισαν οι Θεοί του Όλυμπου, γιατί ήταν ένα χαμόγελο ψεύτικο και απατηλό, δεν ήταν να κρατήσει για πολύ, δεν ήταν χαμόγελο χαρισμένο από αληθινό Θεό...

Γοργόνες και Μάγκες (2)

Αντιλήφτηκα ότι η Γριά και η Γιολα ήταν εξαφανισμένες. Και κάτι μου έλεγε, το ένστικτο μου μάλλον, ότι ήξερα που θα τις έβρισκα. Πρόσω ολοταχώς για το νταρκ ρουμ. Για τους αδαης: νταρκ ρουμ ίσον δωμάτιο που λαμβάνει χώρα ξέσκισμα σε όλες τις παραλλαγές, χωρίς την υποστήριξη παντός είδους λαμπτήρα, με αλλά λόγια, η κυριολεκτική έκδοση του γαματε γιατί χανόμαστε.

Ανοίγω την πόρτα μπαίνω μέσα και παίρνω θέση με την πλάτη σ’ έναν τοίχο.

Γοργόνες και Μάγκες (1)

Μια φορά τον χρόνο, και το εννοώ δηλαδή, μια φορά το χρόνο, αποφασίζω κι’ εγώ όταν είμαι στο νησί της Αφροδίτης να βγω έξω με την κλασσική έννοια και να πάω σε κλαμπ.

Ναι, πως έλεγα παλιότερα «θέλω να πάω στα μπουζούκια», έτσι λέω κι’ εγώ κάθε καλοκαίρι ότι θέλω να πάω στο μεγαλύτερο γκέι κλαμπ που προσφέρει το νησί του έρωτα. Και αυτό είναι επίσης αλήθεια: κάνουμε εμείς οι γκέι τα πάντα να διατηρήσουμε την φήμη του νησιού ως ερωτικού, γιατί τέτοιο ξέσκισμα που γίνεται από εμάς σε θάμνους, παράλιες, δασουδια, Γούαιτ ροκς και ανεπίσημες νιουντ μπιτσες δεν το κάνει άλλη παράταξη της κοινωνικοσεξουλικης ζωής του εικοστού πρώτου αιώνα.

Αν υπάρχει όντως μια και μοναδική ευκαιρία να σωθεί και αναζωογονηθεί ο τουρισμός του νησιού ο όποιος κάθε χρόνο πνέει και λιγότερα λοίσθια είναι να αρχίσει να εργοδοτήσει εμάς του γκέι που έχουμε και λίγο νιονιό (γιατί έχουμε και πολλές τρελές ανάμεσα μας που δεν…) να οργανώσουμε μια υποδομή για γκέι τουρισμό και τότε να δείτε πόσοι θα χεστουν στο χρήμα. Αλλά ο κύπριος είναι άξιος να πεθάνει για τα ηθικά του ιδανικά παρά να αφήσει εμάς του γκέι να κυβερνήσουμε ενός τόσου ζωτικού παράγοντα όπως είναι ο τουρισμός. Το παράξενο είναι ότι αυτά ηθικά ιδανικά ξεχνιούνται με την δύση του Ήλιου και όλοι επιδίδονται στον σατιρισμό. Αθάνατε Διόνυσε, αθάνατε Πλάτωνα , όλοι στο αίμα μας είστε. Λοιπόν παρεκτράπηκα της πορείας μου αλλού ήθελα να καταλήξω.

9 ½ Μήνες (1)

Ο τόπος εξιλέωσης μου είναι πεπρωμενικως η Κύπρος. Δεν εξηγείται διαφορετικά γιατί κάθε χρόνο κάνω εδώ την κάθαρση μου. Αυτό το κεφάλαιο το ανέβαλλα σκόπιμα. Στις 9 ½ μέρες δεν ήθελα να το γράψω γιατί θα ήταν γελοίο. Στις 9 ½ εβδομάδες θα ήταν καλό σαν παρωδία του έργου αλλά ήταν πολύ νωρίς. Τώρα στους 9 ½ μήνες είναι, νιώθω, ο κατάλληλος καιρός. Υπάρχουν πολλές αρχές που θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω. Και επειδή την χολιγουντιανή ντίβα την έχω καλά μέσα στο αίμα μου, ακριβώς σαν την Γκλορια Σουανσον στην Λεωφόρο της Δύσεως, θα διαλέξω ίσως την πιο μπανάλ, την πιο πεζή αλλά και την πιο δραματική της εκδοχή: Θα συνεχίσω την διήγηση μου από εκεί που την άφησα τον περασμένο Οκτάωρη και θα φτάσω ίσως αργά και όμορφα, ίσως βιαστικά και πιο πεζά στο σήμερα…

Η Περσεφόνη είχε ξαναμπεί το Σαββατοκύριακο της επιστροφής μου ξανά και χωρίς εξωτερικό αναγκασμό αλλά εκούσια στον Άδη της κι’ εγώ την ακολούθησα, τον Σσιατς δηλαδή, χωρίς να έχω καμιά άλλη εμφανή επιλογή, και γραφώ εμφανή, γιατί όσο δύσκολο και ανιδιοτελές είναι να παραδεκτό ότι επιλογές πάντα υπάρχουν, τότε μου έλειπε το ψυχικό σθένος να τις ανακαλύψω.

Άρχισα και του έδινα τα χάπια του μετρημένα και σωστά. Ποσό θα κρατούσε; Μια μέρα; Δυο μέρες; Άντε τρεις. Για τον Σσιατς μιλάμε τώρα κι’ όχι για τον Μαχάτμα Γκάντι. Οι πρώτες τρεις μέρες ήταν κατά μεγάλη μου έκπληξη θετικές. Τις περνούσα απ’ το μυαλό μου με μεγάλη καχυποψία. Τρεις μέρες στον Παράδεισο. Ποιος Θεός απ’ τον Όλυμπο έδειξε συμπόνια για μένα τον άμοιρο; Το «χειρότερο» ήταν ότι δεν σταμάτησε εκεί το άγγιγμα των θεών: και η τέταρτη μέρα ήταν πολύ καλή, και η πέμπτη και οι υπόλοιπες που ακολούθησαν. Έχοντας όμως σαν γνώμονα το παρελθόν, είπα να συγκρατηθώ, πριν περάσουν οι τρεις εβδομάδες ή ο μήνας να μην χαρώ ενδεικτικά, φοβού τους Δαναούς, στην συγκεκριμένη περίπτωση οι Δαναοί ήταν οι κρυφές και ακούραστες δυνάμεις των εθιστικών στοιχείων στο σώμα του Σσιατς. Άρα ανάμενα στο ακουστικό μου. Πέρασαν 9 ½ μέρες. Συμβολικός αριθμός. Πέρασαν οι δυο εβδομάδες: Πάλι σταθμός σύμβολο. Και μπήκαμε και βγήκαμε κι’ από την τρίτη εβδομάδα. Χρονική στιγμή σύμβολο στη ιστορία μας γιατί τρεις εβδομάδες έκανε και τον χρόνο που πέρασε εξαναγκασμένος να κάνει αποτοξίνωση με συγκεκριμένα χάπια. Τότε ήταν μια μεταλλαγμένη προσωπικότητα: Είχε όλα τα χαρακτηριστικά που δημιουργήθηκαν από τον εθισμό στο αλκοόλ και τα βαρβιτουρικά τόσο στην συμπεριφορά όσο και στην εμφάνιση, αλλά αποτοξίνωση δεν είδαμε.

Αυτή την φορά, μετά από εξακόσιες τριάντα πέντε μέρες Γολγοθά, ζωής στον Άδη, περιπλάνησης σ’ έναν ατελείωτο αχανές λαβύρινθο της αβυσσώδης ψυχής μας, ήταν στ’ αλήθεια διαφορετικός: Ο Σσιατς ήταν για τέσσερις ολόκληρες εβδομάδες στεγνός, καθαρός και σταθερός, χωρίς σημάδια υποτροπής, χωρίς στερητικά σύνδρομα, χωρίς σημάδια για ύποπτη συμπεριφορά. Δεν ήξερα πώς να εκφράσω την άπλετη χαρά μου, την απερίγραπτη μου χαρά: τον έβλεπα να ανασταίνεται και κέρδιζα μαζί του κι’ εγώ καινούργια ζωή, ανάπνεα καινούργιο οξυγόνο, γεννιόμουν μαζί του κάθε μέρα ξανά. Ήταν απερίγραπτα απίστευτο.

Και συνάμα της αναγέννησης του γινόταν ένας Σσιατς που είχα πια καιρό θάψει στα αζήτητα: γλυκός, άτσαλα τρυφερός, γεμάτος στοργή, άρχιζε να με φροντίζει στην καθημερινότητα μου με το να μαγειρεύει κάποιες φορές φαγητό, άλλες να βγαίνουμε έξω, κι’ εγώ να τον παρακολουθώ να γεννιέται κι’ αυτός ξανά, κάθε μέρα και πιο πολύ και να χαίρομαι ειλικρινά αλλά όχι αχαλίνωτα, γιατί ποτέ δεν ήξερα το τι θα ξημερώσει. Απολάμβανα όμως χαλαρά έναν άνθρωπο που είχα ξεγράψει εδώ και χρόνια. Δεν ήταν πια σημαντικό ότι δεν είχαμε ποτέ σεξ ο ένας με τον άλλο, και ποιος νοιάστηκε γι’ αυτά τα παροδικά που ούτος η άλλως σε μας του γκέι ήταν και δεν ήταν παράγοντες μακροπρόθεσμης σχέσης.

Δεν ήταν σημαντικό που δεν είχαμε κοινά γούστα, κοινές επιφανειακές απόλαυσης, που ένας έλεγε μέρα κι’ ο άλλος νύχτα, που ένας πήγαινε δεξιά κι’ ο άλλος αριστερά, που είχαμε διαφορετική αίσθηση της καθαριότητας και του συγυρίσματος, της διακόσμησης και της ανατροφής και της περιποίησης του σκύλου, που με λίγα λόγια δεν είχαμε τίποτε μα τίποτε κοινό. Το σημαντικό ήταν ότι ο Σσιατς μου επέστρεψε στους ζωντανούς, ότι η ψυχοσυναισθηματική μας ανεξήγητη σύνδεση κρατήθηκε σιδερένια και ότι στάθηκα εκεί προσπαθώντας να τον σώσω έστω κι’ την υστάτη βουτιά στα τάρταρα. Όλα έδειχναν ότι η προσπάθεια μου έτυχε. Ο Σσιατς ήταν ξανά ανάμεσα στους ζωντανούς και κάθε μέρα πιο δυνατός, κάθε μέρα μου έδειχνε με τον γερμανικό του τρόπο ακόμα περισσότερη αγάπη και αφοσίωση και έτσι άρχισε η ψυχούλα μου να κατεβαίνει στους κανονικούς της ρυθμούς, μετά από εξακόσιες τριάντα πέντε μέρες πορείας σ’ έναν άγνωστο κόσμο.

Μαραθώνιος Διαδρομή… (3) Γεύση Εφηβείας

Έφυγε με την BMW του και λίγο μετά κτύπησε το τηλέφωνο… «άγγελε μου» άκουσα την φωνή του να μου λέει, «ήθελα απλά να επιβεβαιώσω τον αριθμό σου». Φιληθήκαμε τηλεφωνικά και συνέχισε τον δρόμο του προς το σπίτι κι’ εγώ προς το μπαράκι για να καταλαγιάσω την δίψα μου.

Κατέβασα δυο μπουκάλια αεριούχο νερό και γνωρίστηκα με την μπαργούμαν που ήταν περισσότερο μπάρμαν. Στα είκοσι λεπτά, φρέσκος και ανανεωμένος ξανάφυγα για το δάσος.
Περπατούσα ήρεμα και ικανοποιημένος, βασικά δεν έψαχνα πια για τίποτε άλλο αλλά ήταν νωρίς για να πάω στο σπίτι, έτσι απολάμβανα χωρίς εξαναγκασμούς την βραδιά. Άρα άφησα την περιέργεια μου να με καθοδηγήσει ξανά στο Όρος των αναστεναγμών. Ένιωθα βασικά τελειωμένος για το βράδυ αλλά αυτή η γαμημένη η περιέργεια και το κλασσικό χαρακτηριστικό του γκέι να ψάχνει συνεχεία για ακόμα πιο καλό πήδημα, πιο μεγάλο πέος, πιο εξιταρισμένη εμπειρία, μ’ έκανε να ξεχνώ την κούραση και να συνεχίσω την αναζήτηση του επόμενου οργασμού.

Ανέβηκα στον αμμόλοφο και αντιλήφτηκα μια αγέλη από ύαινες να καραδοκούν για θύμα. Προχώρησα αδιάφορος γυρνώντας άσκοπα μέχρι που αντιλήφτηκα δυο νεαρά ημίγυμνα κορμιά στον κορμό κάποιου δέντρου. Γύρισαν και οι δυο και με κοίταξαν όσο καλά μπορούσαν κάτω απ’ το ημίφως του μισοφέγγαρου.

Μαραθώνιος Διαδρομή…(2) Η διάμετρος του Φιγκαρό

Έφυγε σχεδόν τρέχοντας κι’ εγώ τον ακολούθησα, δηλαδή ακολούθησα απλά την ίδια κατεύθυνση πολύ νωχελικά, λίγο ιδρωμένος και κορακιασμένος απ’ την δίψα. Ήθελα να πάω στο απέναντι μπαράκι, το Surf and Sun να πιω και κάτσω λίγο μόνος να παρακολουθήσω τον κόσμο στο πήγαινε έλα.

Έρχονταν διάφοροι μα δεν τους έδινα σημασία, ήθελα απλά κάπου να κάτσω. Καλό το πρώτο τεκνό που μπαλαμουτιάστηκα αλλά τώρα ήθελα μια κάποια ησυχία. Φτάνοντας στον χώρο στάθμευσης κοντοστάθηκα για λίγο προσπαθώντας να αποφασίσω τι θα κάνω με το υπόλοιπο βράδυ. Όπως σκεφτόμουν όρθιος και ιδρωμένος ήρθε προς έμενα: κι’ αυτός νεαρός, με κοντό παντελονάκι, μαλλί βαμμένο ανταύγειες ξανθό, αμάνικο μαύρο μπλουζάκι και φάτσα κυπριακή και γαμάτη. Με είδε και είδε ότι τον είδα και στάθηκε αμέσως δίπλα μου. Ήταν κούκλος τώρα που τον έβλεπα από κοντά.

- Τι γίνετε;
- Βράζει και χύνεται, τι να γίνετε ρε φίλε; Καλά, μια χαρά εσύ;
- Καλά λέμε. Θες να πάμε παρακάτω μόνοι μας;
- Και μετά;
- Μετά φίλε μου ότι ήθελε προκύψει. Ότι θες εσύ κι’ η ψυχή σου.

Κόκκαλο ο Γκρήκστορης.

Μαραθώνιος Διαδρομή… Εκκίνηση(1)

Κάθομαι μεσημεριάτικα στην βεράντα του σχεδόν παραλιακού μου σπιτιού (καλά δέκα λεπτά με τα πόδια από το δασουδι, στρατηγική θέση), αγναντεύω την μεσόγειο μισοπνιγμενη στην υγρασία της ατμόσφαιρας που μας έχει πηδήξει και χωρίς αυτήν όμως η Κύπρος δεν θα λογιζόταν Κύπρος, νιώθοντας τις σταγόνες του ιδρώτα να κυλαν ηδονικά στο κορμί μου (το ηδονικά ήταν απλά σχήμα λόγου) και σκεπτόμουν με τρομερή και απερίγραπτη ικανοποίηση την χθεσινή νύχτα.

Επέστρεψα στις δυο το πρωί εξαντλημένος, μπήκα στο σπίτι σαν γάτα μην ξυπνήσω κανένα και κατευθύνθηκα στο μπάνιο να ξεπλύνω τα ξεραμένα υγρά που κόλλησαν πάνω μου στην πέμπτη σύμπτυξη της βραδιάς. Ο μαλακας δεν είχε τίποτε καλύτερο να κάνει από το νιώσει αφέντης και άντρακλας τελειώνοντας στο λαιμό και στο στήθος μου χωρίς προειδοποίηση (αυτό δεν είναι αλήθεια, το κατάλαβα και μπορούσα να αποτραβηχτώ, απλά δεν ξέρω γιατί δεν το έκανα). Αυτά έχει το επάγγελμα. Δεν μπορώ να προβλέπω όλες τις πιθανές καταλήξεις. Ήταν όμως και ο πέμπτος στην σειρά, είχα εξαντληθεί…

Νεαρός, ψήλος, όμορφος, έξυπνος με επίπεδο ψάχνει…

Περπατούσα με την γριά στο μονοπάτι το πονηρό και το ημιφωτισμενο. Ο χρόνος δεν περνά απ’ το δασουδι, παραμένει στάσιμος, και πέρσι έτσι καιρό εδώ ήμουν κι’ έπνιγα το δράμα μου στους θάμνους και τις αμμουδιές.
Φέτος τα ίδια. Δεν λέω αν το δράμα συνεχίζεται. Θα τα πω άλλη ώρα. Ένα είναι σίγουρο: τα δράματα είναι πολυπρόσωπα…

Ερχόταν από την αντίθετη κατεύθυνση. Είχε παράστημα ο άτιμος, ήταν λεπτός, με μουσάκι γκοουτι (πως το λένε αυτό στα ελληνιστι;), πυκνό μαλλί και αντράκι. Άφησα την γριά σύξυλη και τον ακολουθησα εντελώς απροσποίητα και αδιάκριτα. Περπάτησε δήθεν αδιάφορα το δρόμο του μέχρι που έφτασε σ’ ένα κομμάτι σκοτεινό, σταμάτησε για λίγο, έκανε στροφή και ερχόταν προς την κατεύθυνση μου. Ενστικτωδώς έστριψα δεξιά το ανήφορο πάνω προς τον λόφο των περιπτύξεων. Και εντελώς, μα εντελώς τυχαία με ακλούθησε σαν να είχαμε τον ίδιο σκοπό: τον Γολγοθά του Σεξ!

Η δασκάλα

Είχα κατεβάσει δυο ποτήρια Cabernet Sauvignon κρύο και ήδη ψιλοεβλεπα καλύτερα τα αστέρια στον ουρανό. Καθόμαστε στο Surf and Sun απέναντι από το δασουδι και είμαστε οι μόνοι πελάτες: εγώ κι’ η γριά. Μισή ώρα μετά κατέβηκε κι’ ο ας τον πω Γιώργο.
Αφού στανιαραμε τραβήξαμε πρόσω ολοταχώς για το Όρος της αμαρτίας η μάλλον της σωτηρίας και της εξισορρόπησης, τουτέστιν δασουδι.

Η κίνηση ήταν ελάχιστη κι’ αυτή που ήταν καλύτερα να μην ήταν. Τι γίνεται ρε γαμωτο; Αντί οι νέοι να είναι μέσα στα γυμναστήρια όλη μέρα είναι πάνω απ’ το τηγάνι της μάνας τους και οι έξη τους κοιλιακοί γίνονται σταδιακά ένας και ξεχειλωμένος.
Η γριά κι’ ο Γιώργος έφυγαν σχετικά νωρίς, εγώ έμεινα να κλείσω το μαγαζί.

Η ζωή στον Άδη - Η επιστροφή της Περσεφόνης (4)

Επέστρεψα στην Γερμανία δυο μέρες μετά το εξιτήριο του Σσιάτς από την ψυχιατρική. Επέστρεφα πίσω και ήμουν, ένιωθα δηλαδή άλλος άνθρωπος. Ξαναγεννήθηκα.
Έφυγα χορτασμένος από αγάπη, από κατανόηση, από συμπαράσταση, έφυγα έχοντας επικυρώσει φιλίες που αναζωογονήθηκαν μετά από χρόνια λήθης (Κώστα μου, πάντα σε αγαπούσα σαν κάτι πολύ ιδιαίτερο – θα μιλήσω για τον Κώστα μελλοντικά, κι’ όχι ο άνθρωπος δεν είναι γκέι, είναι καρά στρέητ) και προ πάντων έφυγα με έναν καινούργιο αέρα αυτοπεποίθησης, ενός συναισθήματος που είχα χάσει εδώ και χρόνια, πνιγμένος στην μιζέρια μου και στα κτυπήματα του πεπρωμένου που εγώ είχα σχεδιάσει.

Η ξανά ανακάλυψη του εγώ ήταν πολύ αναζωογονητική. Ήταν σημαντικό να θέσω υπό εξέταση τις ουσιαστικές επαγγελματικές μου ικανότητες, μια ωθητήριος δύναμη για τα μελλοντικά μου σχέδια.

Ο αρσενικός Carrie Bradshaw

Η μανία για τα παπούτσια δεν είναι ένα καθαρά γυναικείο φαινόμενο, είναι και φαινόμενο γκέι, είναι και φαινόμενο μετροσεξιουαλ (γι’ αυτούς που πιστεύουν αυτές τις μαλακιές) είναι και γενικά φαινόμενο αντρικό. Σε τελευταία ανάλυση δεν κατάλαβα καλά δηλαδή: γιατί να είναι η μανία για ρούχα, παπούτσια, συλλογή εραστών και μεταφυσικών ανησυχιών, στην καθομιλουμένη γνωστές και σαν κουτσομπολιό, ένα καθαρά θέμα γυναικών και τουτέστιν κλισέ και ταμπού για μας τους άντρες. Εμείς δηλαδή δεν έχουμε ευαισθησίες του είδους; Ε λοιπόν έχω νέα γι’ αυτούς που αντιστέκονται σθεναρά σε αυτά τα κλισέ: τους εθισμούς του είδους τους έχουμε κι’ εμείς τα αρσενικά, ανεξάρτητα από τα είδος της στάσης που παίρνει ο καθένας και την είσοδο της ικανοποίησης του.

Αυτά για την εισαγωγή.

Τα απογεύματα της Άνοιξης και όταν έχω ελεύθερο χρόνο, δηλαδή περισσότερο τα σαββατοκύριακα τα παίρνουμε με τον Σσιατς σ’ ένα φοιτητικό καφέ, που υπάρχει και χαρακτηρίζει το κέντρο της φοιτητικής και μη ζωής του Άαχεν από τα τέλη της δεκαετία του εβδομήντα. Ελληνική βέβαια ιδιοκτησία, το καφέ έχει αλλάξει σχεδόν τόσες όψεις όσο και τα χρόνια της ύπαρξης του και παραμένει έτσι πάντα «ην» και αρχή και τέλος της καθημερινής εξόδου στο κωλοχωρι που ζούμε.

Ο Σσιατς απέκτησε καινούργιους φίλους (προσπαθώ ακόμα να ανακαλύψω το πρόβλημα τους, γιατί σίγουρα ένα πρόβλημα θα το έχουν αλλά επειδή ο ελεύθερος μου χρόνος είναι δυστυχώς, επαναλαμβάνομαι γαμωτο μου, πολύ ελάχιστος, δεν μπόρεσα να ασχοληθώ ακόμα εκτεταμένα μαζί τους και να κάνω ψυχανάλυση που θα με οδηγήσει σε πεφωτισμένα αποφθέγματα).

Πρωτομαγιάτικα κυνηγητά…

Δεν ξέρω τι γίνεται στις υπόλοιπες χώρες του κόσμου και για να ‘μια ειλικρινής δεν με ενδιαφέρει γιατί δεν είχα ποτέ καμιά ιδιαίτερη σχέση με την πρωτομαγιά. Δεν είμαι ούτε παγανιστής (αν και ταυτίζομαι πολύ με πολλά σύμβολα του παγανισμού), δεν είμαι κομμουνιστής (αν και η πρωτομαγιά από το Σικάγο ξεκίνησε, άρα καθ’ αυτόν καθαρή αμερικανική επέτειος) και δεν είμαι ευτυχώς Γερμανός.

Οι Γερμανοί συνέχισαν το παγανιστικό συνήθειο κάπως μεταλλαγμένο και στις τριάντα Απριλίου, παραμονή της πρωτομαγιάς τρέχουν από το απόγευμα σαν υστερικοί να βρουν κλαδιά δέντρων τόσο μεγάλα όσο ένα νεαρό δέντρο, να τα κόψουν, να τα στολίσουν με γιρλάντες πολύχρωμες και να τα στήσουν το βράδυ κάτω από το παράθυρο της αγαπημένης τους για της δείξουν ότι την θέλουν στ’ αλήθεια και να πάει καλά η σχέση τους όλο το χρόνο. Κάτι δηλαδή σαν πρωτοχρονιά, ανάσταση, καρναβάλι και οποιαδήποτε άλλη γιορτή που γίνεται το έλα αφορμή βοήθα με για να τα σπάσουμε στο ποτό και στο μεθύσι. Ο Γερμανός χρειάζεται πάντα μια αφορμή για να πιει, για να ‘ρθει στο κέφι τσακίρ και συνεπώς για να του σηκωθεί, διαφορετικά δεν…

Gossad!

(σύνθετη λέξη από το Gomora, ονομασία της Μαφίας στον ιταλικό νότο με κέντρο την Νάπολη και Mossad, η δημιουργία της γίνεται κατανοητή αφού διαβαστεί η ανάρτηση…και η λέξη είναι μέηντ μπάι Γκρήκστορης)

Η πρώην μέλλουσα δουλειά μου, που έγινε κι’ αυτή σαν το γιοφύρι της Άρτας, σαν το βλέμμα της αγελάδας το απλανές προς το μαλακισμένο, που όλο της χαϊδεύουν τα βυζιά αλλά κανείς δεν την πηδά, σαν την αιώνια αναζήτηση πέους άνω των εικοσιπέντε εκατοστών κουλουπου) είχε πέσει σε χειμερία νάρκη και εγώ την έβαλα αρχειοθετημένη στα ανεκπλήρωτα αφού τελικά έπρεπε με οδύνη να αντιληφτώ ότι οι Κύπριοι δεν είναι καλύτεροι από τους σκατοναζί και ότι και τα δυο είδη σκατών στο ίδιο καζάνι βράζουν.

Αρχές Φεβρουαρίου κτυπά το τηλέφωνο το γερμανικό με αναγραφή κυπριακού αριθμού. Παραξενεύτηκα αλλά το απάντησα (ναι έχω και του κουσούρι να μην απαντώ τηλέφωνα όταν δεν έχω διάθεση) ακούγοντας την γνώριμη φωνή της Καρακάξας από την Πάφο, μελιστάλαχτη και γλοιώδη
- Καλημέρα Γκρήκστορης, είσαι καλάααα;
- Καλημέρα Καρακάξα, μια χαρά είμαι, εσύ; Πως και;
- Να σου πω Γκρήκστορης μου (τούτο το «μου» στην Κύπρο είναι λόγος να πάρω μαχαίρι και να τους κάνω όλους χαρακίρι – δείτε την ανάρτηση της Ψυχίας για ανάλυση βάθους). Βρήκα έναν πιθανόν πελάτη που είναι στο Μιλάνο και θέλει οπωσδήποτε να επενδύσει στην εταιρεία μας με το να αγοράσει μέρος των προϊόντων μας.

Ετσι απλα...

Η εμπνευση μου ηταν ο Aceras. Οταν τα ειδα να ξεπεταγονται ετσι δειλα απο το υγρο ακομα χωμα, θυμηθηκα τις φωτογραφιες του...






...τα σχολια του, αντιληφθηκα παραλληλα ομως οτι στ' αληθεια αρχισε η Ανοιξη, μεγαλυτερες μερες, περισσοτερο φως, περισσοτερες ελπιδες, καινουργιες δυναμεις, αναζωγονηση, απλη ομορφια που γεννιεται ξανα.

Στον Acera λοιπον που εγινε η εμπνευση μου και σε ολους εσας που γινατε οι παρεες μου εδω, με τα σχολια σας, με την παρουσια σας, με τις σκεψεις σας.

Σας αφιερωνω τουτες τις απλες φωτογραφιες απο την καινουργια Ανοιξη στο παρκο του Μπεννυ και σας ευχαριστω...Ξερετε εσεις...

Splash!

Η αλήθεια είναι ότι το νερό, μιλώ για το φυσικό στοιχείο «νερό», αποτέλεσε πάντα πηγή δύναμης και ενέργειας της ζωής μου. Ίσως να υπήρξα σαν ψάρι σε μια άλλη ζωή, να πούμε ένα γοητευτικότατο δελφίνι, μια θεόκομψη όρκα, μια γλυκιά φώκια, καρχαρίας μάλλον όχι γιατί έχω και κάποιο επίπεδο, κάποια γούστα, μην ξεπέσω εντελώς…

Δεν μπορώ να το εξηγήσω παρά μόνο μεταφυσικά…έχοντας νερό κοντά μου, σε απόσταση χρήσεως εννοώ, με κάνει νιώθω ζωντανός, ξαναγεννημένος. Από τότε που μπορώ να θυμηθώ το νερό με μάγευε, με μεθούσε, μ’ έκανε να νιώθω αήττητος, ακατανίκητος, θεός! (θεά;!). Η θάλασσα ήταν πάντα φίλη μου, δεν τη φοβήθηκα ποτέ, ούτε ακόμα σε καιρούς τρικυμιών, ούτε όταν την γνώρισα σαν ωκεανό αγριεμένο. Μεγαλώνοντας εκμεταλλεύτηκα αυτή την μαγεία της θάλασσας, του νερού και συνδυάζοντας το φυσικό και άγνωστο μέχρι τότες ταλέντο έγινα κολυμβητής και μάλιστα πρωταθλητής (ναι, μη με βλέπετε τώρα που έγινα πρωταθλητής ψυχασθένειας, παλιά ήμουν και κανονικός πρωταθλητής).

Της Λήθης η Λήθη

Προσπαθώ να ανοίξω τα μάτια κάθε πρωί… η τουλάχιστον τότε που εγώ νομίζω ότι είναι πρωί, αρχή ακόμα μιας μέρας, μιας κραιπάλης ξανά. Σηκώνομαι σαν ανάπηρος και πάω στην κουζίνα βλέποντας τον σκύλο να με κοιτάζει για καλημέρα, προσπαθώ να δω αν κατουρήθηκε πάλι το βράδυ, οι ακράτειες του μου έλειψαν στην παραζάλη μου, πάω στην κουζίνα να κάνω ένα διπλό καπουτσίνο και ψαχουλεύω με ακόμα θολά, μισόκλειστα μάτια την θήκη των χαπιών μου, χάπι άουαρ, αλλά δεν θυμάμαι τι πρέπει να πάρω σήμερα, να ‘ναι το μωβ η να ‘ναι το ροζ το χάπι, έχω χάσει λογαριασμό, δεν γαμιέται, κακό δεν μου κάνουν, τα κατεβάζω και τα δυό για να μη σπάω το σαπισμένο μου μυαλό μες την θολούρα του να κάνει αναλογισμούς πότε κατάπιε τι, παρ’ τα όλα με μιας, σκέφτηκα, και είναι όλα καλά, ξαναρχίζεις να μετράς από σήμερα τις σωστές μέρες. Σκατά, αφού ξέρω ότι πάλι θα χάσω τον λογαριασμό, δεν γαμιέται, χάπια είναι αυτά για να τα παίρνω είναι κι’ όχι για να τα μετρώ, γαμώτο, αν έφερναν το σωστό αποτέλεσμα, θα τα ‘παιρνα όλα μαζί για να ησύχαζα, να μην ξανά ξυπνούσα ποτέ, να ‘μενα στο λήθαργο το σαγηνευτικό, μέσα στο σήραγγα που χάθηκα, αυτή κι’ αν είναι σήραγγα, χωρίς φως στην άκρη την κλασσική, όλοι δεν βλέπουν φως στην άκρη του τούνελ, έτσι δεν λένε όλοι που έχουν μπει κάποτε στη ζωή τους σε μια σήραγγα; Ε εγώ λοιπόν δεν βλέπω ούτε φως, ούτε σπίθα ούτε παπάρια κι’ αν έβλεπα δηλαδή φως τι θα ήταν διαφορετικό; Ποιος μαλάκας είπε ότι το φως είναι ελπίδα; Σκατά είναι κι’ αυτό όπως κι’ όλα τ’ άλλα.

Κωδικός: "Αδελφή"

Ένας αγαπημένος φίλος στα «ηντα» του , που αποκαλώ χαριτωμένα γριά, με θυμήθηκε σήμερα το πρωί και γεμάτος θερμά συναισθήματα φιλικής αγάπης και στοργής μου έστειλε μήνυμα στο κινητό:

• Γριά: Μωρη Σκρόφα ζεις; Και χρόνια πολλά με όσο περισσότερους πούτσους στα σκέλια σου
• Γκρήκστορις: Δεν μπορώ να πω. Η χρονιά άρχισε πολύ πουτσάτη. Μακάρι να συνεχίσει έτσι.
• Γριά: Και για μένα. Έφαγα του βάρους μου σε Ισπανία (την έκφραση δεν την ήξερα αλλά το νόημα το έπιασα)
• Γκρήκστορις: Άααχ μπράβο μας!
• Γριά: Καλή μας χρόνια και πλούσια συγκομιδή.
• Γκρήκστορις: Απ’ το στόμα σου και στων πούτσων τα’ αυτιά!
• Γριά: Προσκυνώ. Αμήν!

...'#+?=)(/&%$*$§"!

Le Dieu Noir

Μεγάλο το βάρος της ομορφιάς κι’ ακόμα πιο μεγάλο το βάρος του να προσπαθείς να γίνεις ελκυστικός. Η προσπάθεια μου να αρέσω σε μένα, γιατί αυτό είναι το σημαντικό, με ξεκωλωνει. Το ξεκωλωμα έγκειται όχι τόσο στην αθλητική προσπάθεια που είναι και ένα είδος οργασμικής ή και εκσπερματικης αντικατάστασης όσο στο γεγονός του γιο γιο εφέ. Και εξηγούμαι: δεν θα έπρεπε να προσπαθώ μέχρι ξεκωλωματος αν κρατούσα την καταπιόνα μου κλειστή και δεν έριχνα μέσα ότι έβρισκα μπροστά μου ανά καιρούς έτσι ώστε να ξεσκίζω διεκπεραιωμένες δίαιτες και εξασκήσεις. Το γεγονός είναι ότι έχω εθιστεί στην εξάσκηση πια και αν και διατηρούμαι μοντελάκι γενικώς έχω την αιώνια λόξα να γίνω Kate Moss. Και θα γίνω, που θα μου πάει;

Στα πλαίσια λοιπόν του ξεκωλωματος ήμουν χτες το βράδυ στο γυμναστήριο, πιο αργά απ’ ότι συνήθιζα γιατί κάποιος πρέπει να βγάλει και τον άρτο σε αυτό το σπίτι ούτος ώστε βρέθηκα στο γυμναστήριο αργά το βράδυ, γύρω στις εννέα.

Η ζωή στον Άδη (3) – Η επιστροφή της Περσεφόνης (3)

Η δουλειά άρχισε καλά και απορροφήθηκα σ’ έναν καινούργιο κόσμο, μόνος, ανεξάρτητος και … ναι, ικανοποιημένος. Υπήρχε Θεός άραγε;
Ήταν καινούργια τοπία για μένα αυτά που εξερευνούσα αλλά δεν ένιωθα πια φόβο, δεν ένιωθα ανασφάλεια, αντίθετα ένιωθα για πρώτη φορά συνειδητά μετά από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα αυτοπεποίθηση και δύναμη. Τα βράδια πήγαινα στην Λεμεσό ενώ μπορούσα να μείνω στην Πάφο γιατί ήθελα να ζήσω την οικογένεια μου. Και μαζί της ζούσα και του φίλους μου με έναν άλλο αέρα. Μου έκανε καλό η Κύπρος όπως την ζούσα τώρα.

Και ήταν ο Σσιάτς μόνος του στην Γερμάνια. Τον άφησα σε κατάσταση πολέμου. Είχα ζήσει την δική μου μαύρη παρασκευή μια εβδομάδα πριν το ταξίδι μου στην Κύπρο: Ο Σσιάτς ξαναπέρασε τα όρια του αλκοολισμού του, τα νεύρα μου είχαν γίνει γιουβέτσι, ο Μπεννυ δεν μπορούσε να περπατήσει όποτε τον έστειλα με τον μεθυσμένο Σσιατς στον γιατρό αφού εγώ ήμουν στην δουλειά για να μας πουν δυο ώρες μετά ότι είχε καρκίνο στα κόκαλα και το ίδιο βράδυ μου έκλεψαν το καμπριολέ…Να αυτοκτονούσα τότε αμέσως η μετά την Κύπρο; Αυτή ήταν η μοναδική ερώτηση και λύση που μπορούσα να θέσω στον εαυτό μου…

Η ζωή στον Άδη (3) – Η επιστροφή της Περσεφόνης (2)

Είκοσι δυο μήνες είχαν περάσει από την αρχή του εμφανούς Γολγοθά μου και μαρτυρίου του. Πως πέρασαν δεν το ένιωσα συνειδητά αλλά το υποσυνείδητο μου κάνει μια υπεράνθρωπη προσπάθεια να σβήσει αυτό το χρονικό διάστημα από την θύμηση μου, που μου φαίνεται να ‘ναι αιώνες κι’ όχι απλά κάποιοι μήνες.

Αν και σκέφτηκα πολλές φόρες ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, δεν προσπάθησα ποτέ να ξεγελάσω τον εαυτό μου και ήξερα ότι μεν η ελπίδα μπορεί και να μην πεθαίνει αλλά το μαρτύριο του και ο Γολγοθάς μου δεν θα είχαν αίσιο τέλος. Θα ήθελα να γνώριζα αυτό τον μαλάκα που γέννησε το γνωμικό «η ελπίδα πεθαίνει τελευταία». …

Έχασα ουσιαστικά την ελπίδα ότι ο Σσιάτς θα γινόταν ποτέ καλά και είχα απλά την ελπίδα να παραμείνει μόνο σε αυτό το στάδιο που ήταν τους τελευταίους μήνες. Αν το κατάφερνε αυτό θα ήμουν ικανοποιημένος. Η ανθρώπινη ύπαρξη μπορεί να γίνει πολύ ολιγαρκής στην ανάγκη και στον πόνο.

Η ζωή στον Άδη (3) – Η επιστροφή της Περσεφόνης

Μυθολογικός, βιογραφικός παραλληλισμός.

Ο Άδης (αρχαία ελληνικά: ᾍδης ή Ἅιδης) (“αόρατος”) γενικά στην Ελληνική Μυθολογία σήμαινε τόσο τον κάτω κόσμο όπου μεταβαίνουν οι ψυχές μετά θάνατο όσο και την ίδια ιδεατή ανθρωπόμορφη δύναμη που κυβερνούσε αυτόν τον χώρο. Η λέξη αρχικά αναφερόταν αποκλειστικά στον θεό. Η γενική πτώση της λέξης (Ἅιδου), ήταν συντόμευση της φράσης “σπίτι του Άδη”, αλλά τελικά και η ονομαστική της λέξης άρχισε να περιγράφει την κατοικία των νεκρών.

• Η αντίστοιχη Εβραϊκή λέξη είναι Σιεόλ, αφορά τον τόπο των νεκρών και σημαίνει κυριολεκτικά “αόρατος” ή “εκείνος που ζητάει”.
  
• Ο αντίστοιχος Ρωμαϊκός θεός ήταν ο Πλούτο (από τον Ελληνικό Πλούτωνα), Ντις Πάτερ ή Όρκους.
• Ο αντίστοιχος Ετρουσκικός θεός ήταν ο Άιτα. Ο όρος “Άδης” χρησιμοποιείται καμιά φορά από Χριστιανούς ως κλασικιστικός ευφημισμός για την Κόλαση, η οποία κατά τ’ άλλα έχει λίγα από τα χαρακτηριστικά του Άδη.