Αναγνώστες

Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2007

Αναλογισμός κι' απολογισμός

ΠΡΟΣΟΧΗ: Η επόμενη παράγραφος είναι μόνο μια πρόταση με διακόσιες δεκατρείς λέξεις, μην χαθεί κανείς στο βαθύ της νόημα…

Με βασάνιζε πολύ το γεγονός ότι πάνω από δυο εβδομάδες δεν εκφράστηκα μπλοκικώς. Είναι το Peer group pressure, είναι οι τύψεις συνείδησης απέναντι στο μπλοκ μου, είναι το άγχος μην χάσω την κούρσα αναγνώρισης, δεν έχω ιδέα, πάντως τώρα είναι έξη το πρωί, δεν μπορούσα να κλείσω να κλείσω μάτι όλο το βράδυ, μάλλον θα 'ναι λόγω αυγολέμονης που έκανα και κατάπια στις έντεκα το βράδυ (που μου βγήκε κολυμπούσα ομελέτα, ρε γαμωτο μου να μεν καταφέρω μια φορά να κάμω αφκολέμονη τζιαι να φκει ενταξει, τζειντα μαλακισμενα τα αφκα κοφκουν μου κάθε φορά, που να τους κοπεί τζαι να τους μείνει, που εν η μάνα μου η καλαμαρου που εισήγαγε την αφκολεμονη στην Κύπρο στις αρχές του εξήντα τζιαι εν της έκοψαν ποττε τα αφκα;) σε συνδυασμό με την σοκολάτα που ακολούθησε και τις τύψεις μετά για τις θερμίδες παρά τα κσενικαλ που κατάπια και του ροχαλητού του δικού μου, που παρόλο που τον εσουζα τζαι τάραξα τον εν επήρε χαμπάρι έτσι χαπακωμενος που ήταν και έτσι αναγκάστηκα ο κακομαζαλος που τις πέντε να σηκωστω, να παίξω με τον σσιλλο που αυτομόλησε μες το καλάθι του τζαι μετά που στριφογύρισμα πας τον καναπέ για μίση ώρα αποφάσισα να κάτσω μπροστά στο τριών μηνών Toshiba μου τζαι να γράψω ότι έχω μες τον νου μου.




Τελειώνει το 2007. Κι ευτυχώς που τελειώνει γιατί δεν έχω αποφασίσει ακόμη τι συναισθήματα έχω απέναντι στον χρόνο που φεύγει, ένα όμως είναι σίγουρο, δεν είναι θετικά. Εδώ και μέρες κάθομαι και αναπολώ τα γεγονότα που έζησα, τις μέρες και τους μήνες που πέρασαν, κάνω μια αναπαράσταση στο μυαλό μου και μια περισυλλογή, βλέπω που ήμουν πέρσι και που είμαι τώρα. Το κάνω αυτό κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, θες είναι χουι, θες είναι πια έθιμο, δεν μου το δίδαξε κάνεις, το συνήθειο το έχω από μικρό παιδί. Τέτοιες μέρες με κυριαρχούν κάτι μελαγχολίες, όχι πια από αυτές που με έκαναν παλιά να θέλω να κτυπώ το κεφάλι στον τοίχο γιατί αυτές οι μέρες δεν ήταν ποτέ όπως τα παραμύθια των ημέρωνα έργα του Χόλυγουντ και τις διαφημίσεις στην τηλεόραση, αλλά από τις μελαγχολίες τις πιο μαλακές, απ’ αυτές που αντέχονται, απ’ αυτές που δημιουργούνται από την αναπόληση των περασμένων, απ’ όλων αυτών που δεν είχα, από την προσωπική μιζέρια και δυστυχολαγνεια, ναι ένα touch drama είχα πάντα, από τα γεγονότα που έζησα και δεν ήθελα εκ των υστέρων να ζήσω, απ’ όλα αυτά που ήθελα να καταφέρω και δεν κατάφερα, απ’ όλες τις συγκρίσεις που κάνω και με βρίσκω πάντα πρώτο στην σκάλα της αποτυχίας.

Τα Χριστούγεννα είχαν μια σχέση αγάπης και μίσους μαζί μου. Τα αγαπούσα σαν παράσταση αλλά η πραγματικότητα τους ήταν μια κλασσική, παραδοσιακή κυπριακή εικόνα που υπήρχε σε πολλές οικογένειες και κάνεις δεν τολμούσε ποτέ να μιλήσει: Τεταμένη ατμόσφαιρα στο σπίτι γιατί τέτοιες μέρες οι γονείς, σε μας ήταν πάντα ο μαλάκας ο βιολογικός μου πατέρας, θυμόταν να βγάλει τα απωθημένα του με αλκοόλ, τον καυγά και το ξύλο. Αναρωτιόμουν αν ήταν όλες οι οικογένειες έτσι και η θαλπωρή των Χριστουγέννων ήταν ένας μύθος που ήταν απλά αυτό: ένας μύθος χωρίς βάσεις πραγματικότητας. Μεγαλώνοντας βεβαία έμαθα ότι δεν ήταν απλά μύθος, μπορούσε κάποιος να ζήσει αυτή την θαλπωρή αλλά όχι σε μας στο σπίτι όσο ζούσε ο μαλάκας μαζί μας. Ένα είναι σίγουρο: Χριστούγεννα δεν ζήσαμε μαζί του. Αντί για λεφτά για χριστουγεννιάτικα δώρα, με την πρόφαση ότι δεν υπήρχαν λεφτά, πήγαιναν τα λεφτά πάνω στο αλκοόλ. Άρα είμαστε παιδιά που δεν είδαμε ποτέ δώρο χριστουγεννιάτικο, εκτός από αυτά που κατάφερνε η μανά μου κρυφά να μας αγοράσει, κρυφά από τα λεφτά που έβαζε στην πάντα μην τα φάει ο άλλος στα ουίσκι και κο. Ζούσα τα Χριστούγεννα νοερά, με την χριστουγεννιάτικη μουσική και ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο κάρα κιτς το οποίο λάτρευα και μέχρι σήμερα λατρεύω τα κάρα κιτς χριστουγεννιάτικα δέντρα. Χανόμουν μέσα στα έργα του Χόλυγουντ τα κλασσικά και ζούσα πολύ όμορφα Χριστούγεννα, νιώθοντας παράλληλα την έλλειψη της χαράς ενός δώρου, μιας ένδειξης αγάπης εκτός απ’ αυτή την κρυφή της μάνας μου και του αδελφού μου (πω πω τι δράμα είναι αυτό παιδί μου….).

Η πρωτοχρονιά δεν ήταν διαφορετική. Αν δεν έπεφτε ξύλο χριστουγεννιάτικα σίγουρα θα ήταν την πρωτοχρονιά. Απορούσα πως ήταν δυνατόν δυο πολύ ακαδημαϊκοί άνθρωποι να πλακώνονται τόσο πολύ στο ξύλο, τι μισός και κόμπλεξ πρέπει να υπήρχε από την πλευρά του ενός για να καταπατά την αξιοπρέπεια του άλλου τόσο βάρβαρα και απάνθρωπα.

Μεγαλώνοντας και βλέποντας ότι ο μαλάκας δεν έβαζε μυαλό, ξεχνώντας όμως ότι κι εμείς μεγαλώναμε έχασε την ευκαιρία της ζωής του και τον πετάξαμε κλοτσηδόν απ’ το σπίτι και από τότε ζούμε Χριστούγεννα ανθρώπινα, όχι φαντασμαγορικά, αλλά ανθρωπινά και πολύ απλά, πολύ όμορφα και προ πάντων πολύ ήρεμα. Βεβαία ποτέ δεν κατάλαβα γιατί η μάνα μου, γυναίκα καριέρας καθόταν και τις έτρωγε αλλά από τότε που ουσιαστικά έκοψα τον ομφάλιο λώρο δεν προσπαθώ να βρω απάντηση στο ερώτημα γιατί είναι ένα θέμα που έπρεπε μονή της να βρει την απάντηση, όπως ο καθένας μας βρίσκει αναγκαστικά τις απαντήσεις στα ερωτήματα της ζωής του μόνος του.

Πήρα αποφάσεις για τον χρόνο που μπαίνει. Όπως βεβαία τις πήρα και πέρσι. Αλλά αυτή την φορά είμαι αποφασισμένος να τις υλοποιήσω. Πρώτον δεν θα μου ξανακόψει το αυγο στην αυγολεμονη γιατί θα αρχίσω να κτυπιέμαι, θα πέσω κάτω στο πάτωμα και θα λαχταρώ σαν ψάρι μέχρι να με κλείσουν μέσα στο ψυχιατρείο γιατί δεν είναι δυνατόν άνθρωπος που μαγειρεύει γαλλική και ιταλική κουζίνα (μουζι νασσιει το Μαιζον Φλερι τζιαι το Καλα Λουνα που είναι τζαι οι θκιο κολλητοι μου. Ελάτε σε μένα να φάτε), κρεολικές σπεσιαλιτέ κλπ εδέσματα να μην καταφέρνει να κάνει μια αυγολεμονη του κερατα. Όχι τίποτε άλλο αλλά ξανα υπηρξε γκέι ελληνικής καταγωγής που δεν μπορούσε να κάνει μια αυγολεμονη; Αυτό είναι εθνική ντροπή…Πρώτη απόφαση λοιπόν.

Ένα καλό έγινε τον χρόνο που πέρασε. Πήρα την απόφαση και ξανάγινα μοντελάκι χάνοντας δέκα οκτώ κιλά, είκοσι επτά πόντους από την μέση και μειώνοντας το ποσοστό του σωματικού μου λίπους στα οκτώ τα εκατό. Βεβαία δεν είναι η πρώτη φορά που έκανα κάτι τέτοιο αλλά αυτή την φορά ήταν πολύ ράντικαλ. Εδώ τονίζω ότι μέσα στα επαγγελματικά μου ταλέντα είναι η διατροφολογια και το personal training. Οπότε αποφάσισα να ξαναφτάσω μέγεθος τζην είκοσι οκτώ μισό και το κατάφερα. Το άσχημο βεβαία ήταν ότι ζώντας στις φτωχιές που ζω δεν μπορούσα να πάρω καινούργια γκαρνταρόμπα όποτε άρχισα να δανείζομαι τα ρούχα του δικού μου που τώρα μου έμπαιναν μια χαρά…κατά το φθινόπωρο όμως άρχισα κάτι σοκολατοφαγιες και δεν γλύτωσα του τρεις έξτρα πόντους στη μέση και έπεσα σε κατάθλιψη. Όμως τώρα ξανάρχισα γυμναστική και όλα θα πάνε καλα. Ευτυχώς έκοψα το κάπνισμα και έχω πολύ μεγαλύτερη αντοχή στην γυμναστική όποτε και ξεκολωνομαι.

Πήρα αποφάσεις για τον χρόνο που μπαίνει. Όπως βεβαία τις πήρα και πέρσι. Αλλά αυτή την φορά είμαι αποφασισμένος να τις υλοποιήσω. Δεύτερον, δεν θα ξαναγίνω κεφτές. Θα ξαναμπώ σε Levi’s 501 μέγεθος είκοσι εννέα με τριάντα, θα ξαναμπώ σε D&G μέγεθος είκοσι εννέα, όταν μπορέσω να ξανά αγοράσω ένα D&G, και θα ξαναποκτήσω six pack, να κατέβει ο Θεός στην γη τζιαι να φακκά πάνω κάτω, εγώ το six pack θα το ξαναποκτήσω.

Κι αυτό έγινε τον χρόνο που πέρασε. Σταμάτησα το κάπνισμα. Στην αρχή πήρα αυτό το χάπι, το Champix, στις τρεις εβδομάδες όμως το σταμάτησα γιατί μου έκανε παρενέργειες. Όμως τα κατάφερα με το τσιγάρο και τώρα μπαίνω στην πέμπτη εβδομάδα του ακαπνισματος. Αν θα τα κρατήσω δεν ξέρω αλλά πάντως πρόβλημα δεν έχω προς το παρόν. Ακόμα ένα καλό αυτό του χρόνου.

Αυτό τον χρόνο έκλεισα δέκα χρόνια συμβίωσης με τον ¨σύντροφο¨ μου. Κάποιες λεπτομέρειες είναι εδώ. Και όλο το βάρος της συμβίωσης μέσα στην ψυχή μου. Τα ερωτηματικά είναι πολλά, ένα όμως με βασανίζει περισσότερο απ’ όλα: Είναι σωστό και δίκαιο να μετανιώνεις για μια σχέση που ήταν από την αρχή καταδικασμένη; Για τον χρόνο που πέρασε και τον θεωρείς χαμένο χωρίς να τολμάς να το ομολογήσεις στον εαυτό σου γιατί ντρέπεσαι γι’ αυτή την ήττα στην ζωή σου; Δεν είναι ότι δεν τον αγάπησα η δεν τον αγαπώ. Αλλά είναι αυτό το είδος της αγάπης light αρκετό για να με κρατήσει κοντά του θυσιάζοντας όπως έκανα μέχρι τώρα τις προσωπικές μου επιθυμίες; Και γιατί πήρα αυτό τον ρολό της Jean d’ Arc; Και που μένει η ηθική υποχρέωση της συμπαράστασης σε κάποιον που είναι ανήμπορος; Και είναι αυτή η υποχρέωση τόσο υποχρεωτική που σε αναγκάζει να θυσιάσεις τις προσωπικές σου επιθυμίες; Με βασανίζουν όλα αυτά τα ερωτηματικά τον χρόνο που φεύγει και κάπου ανακαλύπτω τον εαυτό μου να φοβάται τις απαντήσεις, να ντρέπεται για τις απαντήσεις που σκέφτεται.

Πήρα αποφάσεις για τον χρόνο που μπαίνει. Όπως βεβαία τις πήρα και πέρσι. Αλλά αυτή την φορά είμαι αποφασισμένος να τις υλοποιήσω. Τρίτον, θα ξεκαθαρίσω το θέμα προσωπική σχέση. Δεν πάει άλλο αυτή η αβεβαιότητα και αυτή η αυξανομένη κλαψομουνια. Πρέπει να λάβω θέση και η θέση πρέπει να μείνει σταθερή και ακλόνητη. Κι’ όμως το ξέρω ότι φοβάμαι γιατί είμαι παρθένος και οι παρθένοι φοβούνται τις αλλαγές. Εγώ όμως ποτέ δεν τις φοβόμουν. Γιατί έγινα μουνοπανο; Εγώ επαναστάτησα στην Κύπρο και ανακοίνωσα σε όλους ότι ήμουν γκέι και δεν μου κάηκε καρφάκι και δεν έζησα βεβαία κι’ όλα αυτά τα τραγικά που ζει σχεδόν ο καθένας που φωνάζει δυνατά ότι είναι γκέι γαμωτο. Δηλαδή το drama touch που τόσο λατρεύω δεν το έζησα στην πιο σημαντική επανάσταση της ζωής μου. Ίσως γιατί είχα σωστούς ανθρώπους στον περίγυρο μου, ίσως γιατί είμαι πολύ macho, ίσως γιατί απλά είχα τύχη. Ένα είναι σίγουρο: είχα αρχιδια. Τώρα που είναι αυτά; Που τα’ χασα καθοδόν; Ίσως με το να έχω δηλώσει γκέι έχασα αυτόματα τους όρχεις μου; Α μπα, δεν νομίζω…Κάπου αλλού είναι το πρόβλημα…

Αντιλήφτηκα με τρόμο ότι αυτό τον χρόνο έμεινα στάσιμος. Αηδία η στασιμότητα. Το αντιλήφτηκα μέσω της δουλειάς. Τέτοια εποχή πέρσι ήμουν ακριβώς στα ιδία καταστήματα, εξυπηρετούσα σχεδόν τους ίδιους πελάτες, έβλεπα ακριβώς τις ίδιες φάτσες και έκανα ακριβώς τις ίδιες κινήσεις. Που έμεινε η εξέλιξη; Οι ιδέες που είχα, η δύναμη που έψαχνα να απελευθερωθώ απ’ όλα τα δεσμά που με βασάνιζαν και με κρατούσαν στάσιμο, που πήγε η αποφασιστικότητα που ήθελα να αποκτήσω για να κάνω επιτέλους ξανά βήματα μπροστά και να σταματήσω να κλαψωμουνιαζομαι; Που είναι όλα αυτά; Που είναι το γαμημένο μου το θάρρος και ο γραψαρχιδισμος που είχα με το παραπάνω τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου; Γιατί έγινα ανθρωπάκος δειλός και μικρός και φοβάμαι πλέον να πάρω μεγάλες αποφάσεις και να κάνω ξανά μεγάλα βήματα στη ζωή μου; Που βρίσκομαι στην σκάλα της επιτυχίας; Πολύ κάτω απ’ την βάση. Και το χειρότερο είναι ότι κάνεις δεν είναι υπεύθυνος γι’ αυτή την κατάντια εκτός από μένα τον ίδιο. Έτσι δεν μπορώ να ρίξω σε κανέναν άλλο το φταίξιμο γαμωτο και μένει όλο πάνω μου. Υπήρξα κάποτε πολύ περήφανος που υπήρξα πρωταθλητής, που σπούδασα, που τέλειωσα με διακρίσεις, που έκανα μεταπτυχιακά, που είχα όλο το μέλλον και τις πιθανότητες επιτυχίας μπροστά μου. Σε ποιο χιλιόμετρο του δρόμου έχασα το στρίψιμο της επιτυχίας;

Πήρα αποφάσεις για τον χρόνο που μπαίνει. Όπως βεβαία τις πήρα και πέρσι. Αλλά αυτή την φορά είμαι αποφασισμένος να τις υλοποιήσω. Τέταρτον, θα σταματήσω να κλαίω για τα δέκα χρόνια που έχασα προσωπικά και επαγγελματικά και θα αρχίσω να αντιμετωπίζω αυτή την απώλεια σαν πρόκληση επιτυχίας. Ίσως αυτά τα χρόνια να έπρεπε να ήταν έτσι όπως ήταν γιατί έπρεπε να μάθω κάτι. Δεν ανακάλυψα ακόμα τι αλλά το νιώθω ότι σύντομα θα το μάθω, είναι κάπου εκεί κοντά στην επιφάνεια του χάους κρυμμένο και θα βγει όπου νάνε. Θα πάρω την ζωή μου ξανά στα χεριά μου, όση μου απόμεινε τουλάχιστον και θα τολμήσω μια καινούργια αρχή. Δεν έχω ιδέα για το πώς θα είναι αυτή η αρχή, κάτι ψιλουποψιαζομαι αλλά είναι ακόμα όλα θολά. Ότι και νάνε θα το τολμήσω (δεν ήταν κάποτε η Σπεραντζα Βρανά που τόλμησε;)

Σε λίγες μέρες είναι παραμονή πρωτοχρονιάς. Πέρσι την πέρασα μπροστά από το κομπιούτερ και μετά ένιωθα μίζερος. Ίσως να ήταν ένα σημάδι. Ένα μήνα μετά αρρώστησε ο δικός μου και από τότε είναι άρρωστος και εγώ παίζω την Φλορενς Ναιτινγκειλ. Έχω πολλή βλαγκα αλλά ένα πράγμα σιχαίνομαι: Μαλακισμένες παραμονές πρωτοχρονιάς. Είναι κι’ αυτό ένα χουι, αλλά για μένα παραμονή πρωτοχρονιάς σημαίνει πάρτι, ξεφάντωμα, καρκασσιαλλικκι κλπ.
Φέτος αποφάσισα ότι, μιζέρια ξεμιζερια, θα βγω και θα περάσω καλα. Έκλεισα να πάω με κάποιους ξενέρωτους στρεητ γνωστούς σε ένα ισπανικό τάπας εστιατόριο που βρίσκεται σ ένα είδος mall που θα έχει ζωντανή μουσική και DJ και μπούφε και λοιπά και λοιπά. Για να είμαι ειλικρινής ψιλοβαριέμαι την παρέα με την οποία θα πάω, αλλά αποφάσισα ότι θα πάω και θα περάσω καλα: Θα μπω σ’ ένα κλασσικό ταγιέρ του Αρμάνι, από κάτω στενό μπλουζάκι αμάνικο για τις ώρες του ξεφαντώματος μπας και βγάλω κανέναν μεθυσμένο στρεητ και κάνουμε κανενα κουΐκι σε καμιά τουαλέτα, θα φορέσω τις γόβες μου τις κλασσικές, θα στυλάρω τις τρεις μου τρίχες με ζελέ, θα βάλω ένα στρώμα μεικ απ, θα γίνω κούκλος με την σωματάρα μου και θα βγω να το διασκεδάσω, ξεχνώντας ότι ο άλλος είναι άρρωστος χαμένος στο λαβύρινθο του ψυχικού του σκοταδιού, που όταν το σκέφτομαι δεν υπάρχουν αρκετά δάκρυα να χύσω γιατί δεν μπορώ να τον βοηθήσω, ξεχνώντας ότι βρίσκομαι δέκα χρόνια μετά ακόμα στον πάτο, ξεχνώντας τις φτώχιες και τις δυσκολίες και θα βγω να διασκεδάσω όλα αυτά που δεν έχω, που έχασα, που θα ξεχάσω για εκείνο το βράδυ, ξεχνώντας πάνω απ’ όλα την μοναξιά μου.

Καλή Πρωτοχρονιά και Καλό 2008. Σε όλους μας.
Λεξεις-Κλειδια: , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , ,

9 σχόλια:

Ναυτίλος είπε...

Φίλτατε,

Ενδιαφέρον και αρκετά, αυτό-ψυχαναλυτικό αυτό σου το post. Εύχωμαι στο νέο έτος τα πράγματα να σου πάνε πιο καλά.

Σχετικά με το ερώτημα «Είναι σωστό και δίκαιο να μετανιώνεις για μια σχέση που ήταν από την αρχή καταδικασμένη;» που θέτεις:

Η προσωπική μου άποψη είναι και ναι, και όχι.

Ναι, είναι σωστό γιατί υποψιάζεσαι πως αν είχες κάνει άλλη επιλογή, ίσως να είχε καλύτερη κατάληξη, ξεχνάμε όμως πάντα πως θα μπορούσε κάλλιστα να ισχύσει και το αντίθετο.
Όχι από την άλλη, γιατί με κάθε λάθος μαθαίνεις το σωστό.

Κλασσικό παράδειγμα ο Thomas Edison (αυτός που εφηύρε τον λαμπτήρα πυρακτώσεως), ο οποίος χλευαζότανε από τους ανθρώπους ως «τρελός». Χρειάστηκε να δοκιμάσει πάνω από 2.000 διαφορετικούς λαμπτήρες, μέχρι να επιτύχει αυτόν τον έναν που χρησιμοποιούμε μέχρι πρόσφατα. Όταν τον ρώτησαν αν νιώθει αποτυχημένος για τα 2.000 άχρηστα δήγματα, απάντησε: «Όχι βέβαια, γιατί τώρα ξέρω 2.000 τρόπους με τον οποίο ΔΕΝ γίνεται ένας λαμπτήρας».

Αυτό ισχύει και στην προσωπική σου ζωή. Με τα «λάθη» που έχεις κάνει, έχεις μάθει χί τρόπους με τους οποίους ΔΕΝ θα ευτυχίσεις. Τώρα ξέρεις τι να αποφύγεις στο μέλλον. Δεν ξέρω αν αντιλαμβάνεσαι τον συλλογισμό μου (είμαι άγρυπνος 36 ώρες και δεν νιώθω διαυγής).

Τέλος θα συμφωνήσω με το θέμα που θέτεις της «στασιμότητας». Πράγματι, δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από την σταθερότητα. Το λέει κάθε θρησκευτική, πνευματική, φιλοσοφική διδαχή. Τα πάντα φύσει εξελίσσονται. Στασιμότητα ίσον τέλος.
Ακόμη και η οπισθοδρομήσει είναι εξέλιξη. Είναι αυτό που σου λέει πως έχεις πάρει λάθος στροφή και κάνεις πίσω για να βρεις την διασταύρωση και να πάρεις άλλο μονοπάτι. Αυτό βέβαια είναι καθαρά στο δικό σου χέρι, κι εύχομαι να βρεις τρόπο να ξεφύγεις από την στασιμότητα.

Αυτά για τώρα. Εύχομαι να περάσεις καλή πρωτοχρονιά, όπως την περιγράφεις και να έχεις μιά καταπληκτική νέα χρονιά, με υγεία κι ευτυχία πάνω απ’ όλα.

Lexi_penitas είπε...

Φίλε μου έτσι όπως τα λες δίνεις την εντύπωση ότι έχεις πάρει τις αποφάσεις σου. Να ξέρεις ότι το πιο δύσκολο κομμάτι είναι η υλοποίηση τους. Σου εύχομαι να τα καταφέρεις!

Πάντως χρειάζεται να αφήσεις στην άκρη "αχρείαστους" συναισθηματισμούς και να τα βάλεις με τη δύναμη της συνήθειας. Καλή επιτυχία σε όλους σου τους στόχους.

Αύριο λέω να κάνω μια βόλτα από το Gypsys. Θα πιω και μια ΚΕΟ στην υγειά σου :)

Greekstories είπε...

Ρε Ναυτιλε εχω μια απορια...Καταλαβαινεις τα κυπριακα που γραφω; Αν ναι τοτε ρισπεκτ.
Σ'ευχαριστω για τα σχολια σου και συμφωνω απολυτως μαζι σου παρόλη την ελλειψη διαυγειας σου οπως λες λογω αυπνιας (ηθελα να ηξερα τι εκανες αλλα δεν ειμαι καθολου περιεργος).

Λεξη σε αυχαριστω για την συμβουλη σου και τις ευχες σου. Προσπαθω ειλικρινα να βγω απ' την στασιμοτητα και τον φαυλο κυκλο. Ο μονος συναισθηματισμος που ακομα με κοβει ειναι αυτος της προσωπικης μου ζωης που πρπει κι αυτη να βρει ενα αισιο τελος.
Καλη Πρωτοχρονια

Yiota είπε...

όλοι λίγο πολύ περάσαμε δύσκολα σε κάποιες φάσεις της ζωής μας. το θέμα είναι να τα ξεπερνάμε και πίσω να μην γυρνάμε. εύχομαι και γω με τη σειρά μου καλή πρωτοχρονιά και ας μην ξεχνάμε πως η ζωή είναι πολύ μικρή για στεναχώριες.

stalamatia είπε...

Η ζωή σου ανήκει σε σένα πάρτη στα χέρια σου και σταμάτα να μυξοκλαίς.
Να περάσεις πολύ όμορφα .
Αρμάνι ε? Καλά δεν ζηλεύω εγώ είμαι του τζήνς.

Greekstories είπε...

Κι εγω του τζην ειμαι βασικα αλλα κανενα ταγιερακι που και που δεν με χαλα, ειμαι λιγο ψιλοψωναρα...

Ναυτίλος είπε...

Greekstories:

Ναι, τα περισσότερα τα καταλαβαίνω, και μερικά άλλα απ’ τα συμφραζόμενα. Δεν είναι και τόσο δύσκολα. Αλλά θα ήθελα πολύ να σ’ ακούω να τα μιλάς.

Είμαι 40(!) ώρες ξάγρυπνος γιατί ήμουν βραδινός στην δουλειά (reception a l’ hotel), μετά το πρωί δεν μ’ έπαιρνε ο ύπνος (ούτε αυτός δε με «παίρνει»), και μετά στο καπάκι απογευματινός! I’ve seen it κολεόμενα... you know?

Τώρα έχω πάρει λίγη Βαλεριάνα και πάω να ξεραθώ στον ύπν.... zzzZZZZ!

MonachusX2 είπε...

Το πιο σπουδαίο πράγμα στη ζωή μας είναι να παίρνουμε αποφασεις. Ακόμα και αν δεν τις υλοποιούμε. Το να μπαίνουμε στη διαδικασία της σκέψης, είναι στο τέλος που μετρά. Σου εύχομαι να περάσεις όμορφα την πρωτοχρονιά. Δεν σου λέω σούπερ και μαλακίες, γιατί δεν χρειάζεται.
Όσο για την αυκολέμονη, άκου παιδί μου να μαθαίνεις: Κτυπάς τρια αυγά με ένα λεμόνι που το ρίχνεις μέσα σταγόνα σταγόνα για να κάνει κάτι σαν αφρό. Όταν η σούπα έχει τελιώσει, παίρνεις κουτάλι κουτάλι από το ζεστό και το ρίχνεις μέσα στα αυγά, σιγά σιγά και προσεκτικά συνεχίζοντας το κτύπημα. Βάζεις μεγάλη ποσότητα, τόση που να ζεσταθεί αρκετά το μείγμα των αυγών. Όταν είσαι σίγουρος ότι το έφερες σε σωστή θερμοκρασία, το ρίχνεις πίσω, πάλι σιγά σιγά χρησιμοποιώντας ένα κουτάλι και ανακατεύοντας την σούπα. Είναι μια ιεροτελεστεία που παίρνει ώρα και θέλει υπομονή. Η σούπα όμως γίνεται αυγολέμονη και δεν κόβει. Καλή όρεξη και καλή χρονιά. :-)

dokisisofi είπε...

thelo na kataggeilo oti o epitropos perivallontos den dimosiefse to sxolio mou paroti kosmiotato kai me mia kairia erotisi gia to mellon tou planiti