Αναγνώστες

Τρίτη 11 Αυγούστου 2009

Γοργόνες και Μάγκες (2)

Αντιλήφτηκα ότι η Γριά και η Γιολα ήταν εξαφανισμένες. Και κάτι μου έλεγε, το ένστικτο μου μάλλον, ότι ήξερα που θα τις έβρισκα. Πρόσω ολοταχώς για το νταρκ ρουμ. Για τους αδαης: νταρκ ρουμ ίσον δωμάτιο που λαμβάνει χώρα ξέσκισμα σε όλες τις παραλλαγές, χωρίς την υποστήριξη παντός είδους λαμπτήρα, με αλλά λόγια, η κυριολεκτική έκδοση του γαματε γιατί χανόμαστε.

Ανοίγω την πόρτα μπαίνω μέσα και παίρνω θέση με την πλάτη σ’ έναν τοίχο.

Δευτέρα 10 Αυγούστου 2009

Γοργόνες και Μάγκες (1)

Μια φορά τον χρόνο, και το εννοώ δηλαδή, μια φορά το χρόνο, αποφασίζω κι’ εγώ όταν είμαι στο νησί της Αφροδίτης να βγω έξω με την κλασσική έννοια και να πάω σε κλαμπ.

Ναι, πως έλεγα παλιότερα «θέλω να πάω στα μπουζούκια», έτσι λέω κι’ εγώ κάθε καλοκαίρι ότι θέλω να πάω στο μεγαλύτερο γκέι κλαμπ που προσφέρει το νησί του έρωτα. Και αυτό είναι επίσης αλήθεια: κάνουμε εμείς οι γκέι τα πάντα να διατηρήσουμε την φήμη του νησιού ως ερωτικού, γιατί τέτοιο ξέσκισμα που γίνεται από εμάς σε θάμνους, παράλιες, δασουδια, Γούαιτ ροκς και ανεπίσημες νιουντ μπιτσες δεν το κάνει άλλη παράταξη της κοινωνικοσεξουλικης ζωής του εικοστού πρώτου αιώνα.

Αν υπάρχει όντως μια και μοναδική ευκαιρία να σωθεί και αναζωογονηθεί ο τουρισμός του νησιού ο όποιος κάθε χρόνο πνέει και λιγότερα λοίσθια είναι να αρχίσει να εργοδοτήσει εμάς του γκέι που έχουμε και λίγο νιονιό (γιατί έχουμε και πολλές τρελές ανάμεσα μας που δεν…) να οργανώσουμε μια υποδομή για γκέι τουρισμό και τότε να δείτε πόσοι θα χεστουν στο χρήμα. Αλλά ο κύπριος είναι άξιος να πεθάνει για τα ηθικά του ιδανικά παρά να αφήσει εμάς του γκέι να κυβερνήσουμε ενός τόσου ζωτικού παράγοντα όπως είναι ο τουρισμός. Το παράξενο είναι ότι αυτά ηθικά ιδανικά ξεχνιούνται με την δύση του Ήλιου και όλοι επιδίδονται στον σατιρισμό. Αθάνατε Διόνυσε, αθάνατε Πλάτωνα , όλοι στο αίμα μας είστε. Λοιπόν παρεκτράπηκα της πορείας μου αλλού ήθελα να καταλήξω.


Παρασκευή 7 Αυγούστου 2009

9 ½ Μήνες (1)

Ο τόπος εξιλέωσης μου είναι πεπρωμενικως η Κύπρος. Δεν εξηγείται διαφορετικά γιατί κάθε χρόνο κάνω εδώ την κάθαρση μου. Αυτό το κεφάλαιο το ανέβαλλα σκόπιμα. Στις 9 ½ μέρες δεν ήθελα να το γράψω γιατί θα ήταν γελοίο. Στις 9 ½ εβδομάδες θα ήταν καλό σαν παρωδία του έργου αλλά ήταν πολύ νωρίς. Τώρα στους 9 ½ μήνες είναι, νιώθω, ο κατάλληλος καιρός. Υπάρχουν πολλές αρχές που θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω. Και επειδή την χολιγουντιανή ντίβα την έχω καλά μέσα στο αίμα μου, ακριβώς σαν την Γκλορια Σουανσον στην Λεωφόρο της Δύσεως, θα διαλέξω ίσως την πιο μπανάλ, την πιο πεζή αλλά και την πιο δραματική της εκδοχή: Θα συνεχίσω την διήγηση μου από εκεί που την άφησα τον περασμένο Οκτάωρη και θα φτάσω ίσως αργά και όμορφα, ίσως βιαστικά και πιο πεζά στο σήμερα…

Η Περσεφόνη είχε ξαναμπεί το Σαββατοκύριακο της επιστροφής μου ξανά και χωρίς εξωτερικό αναγκασμό αλλά εκούσια στον Άδη της κι’ εγώ την ακολούθησα, τον Σσιατς δηλαδή, χωρίς να έχω καμιά άλλη εμφανή επιλογή, και γραφώ εμφανή, γιατί όσο δύσκολο και ανιδιοτελές είναι να παραδεκτό ότι επιλογές πάντα υπάρχουν, τότε μου έλειπε το ψυχικό σθένος να τις ανακαλύψω.

Άρχισα και του έδινα τα χάπια του μετρημένα και σωστά. Ποσό θα κρατούσε; Μια μέρα; Δυο μέρες; Άντε τρεις. Για τον Σσιατς μιλάμε τώρα κι’ όχι για τον Μαχάτμα Γκάντι. Οι πρώτες τρεις μέρες ήταν κατά μεγάλη μου έκπληξη θετικές. Τις περνούσα απ’ το μυαλό μου με μεγάλη καχυποψία. Τρεις μέρες στον Παράδεισο. Ποιος Θεός απ’ τον Όλυμπο έδειξε συμπόνια για μένα τον άμοιρο; Το «χειρότερο» ήταν ότι δεν σταμάτησε εκεί το άγγιγμα των θεών: και η τέταρτη μέρα ήταν πολύ καλή, και η πέμπτη και οι υπόλοιπες που ακολούθησαν. Έχοντας όμως σαν γνώμονα το παρελθόν, είπα να συγκρατηθώ, πριν περάσουν οι τρεις εβδομάδες ή ο μήνας να μην χαρώ ενδεικτικά, φοβού τους Δαναούς, στην συγκεκριμένη περίπτωση οι Δαναοί ήταν οι κρυφές και ακούραστες δυνάμεις των εθιστικών στοιχείων στο σώμα του Σσιατς. Άρα ανάμενα στο ακουστικό μου. Πέρασαν 9 ½ μέρες. Συμβολικός αριθμός. Πέρασαν οι δυο εβδομάδες: Πάλι σταθμός σύμβολο. Και μπήκαμε και βγήκαμε κι’ από την τρίτη εβδομάδα. Χρονική στιγμή σύμβολο στη ιστορία μας γιατί τρεις εβδομάδες έκανε και τον χρόνο που πέρασε εξαναγκασμένος να κάνει αποτοξίνωση με συγκεκριμένα χάπια. Τότε ήταν μια μεταλλαγμένη προσωπικότητα: Είχε όλα τα χαρακτηριστικά που δημιουργήθηκαν από τον εθισμό στο αλκοόλ και τα βαρβιτουρικά τόσο στην συμπεριφορά όσο και στην εμφάνιση, αλλά αποτοξίνωση δεν είδαμε.

Αυτή την φορά, μετά από εξακόσιες τριάντα πέντε μέρες Γολγοθά, ζωής στον Άδη, περιπλάνησης σ’ έναν ατελείωτο αχανές λαβύρινθο της αβυσσώδης ψυχής μας, ήταν στ’ αλήθεια διαφορετικός: Ο Σσιατς ήταν για τέσσερις ολόκληρες εβδομάδες στεγνός, καθαρός και σταθερός, χωρίς σημάδια υποτροπής, χωρίς στερητικά σύνδρομα, χωρίς σημάδια για ύποπτη συμπεριφορά. Δεν ήξερα πώς να εκφράσω την άπλετη χαρά μου, την απερίγραπτη μου χαρά: τον έβλεπα να ανασταίνεται και κέρδιζα μαζί του κι’ εγώ καινούργια ζωή, ανάπνεα καινούργιο οξυγόνο, γεννιόμουν μαζί του κάθε μέρα ξανά. Ήταν απερίγραπτα απίστευτο.

Και συνάμα της αναγέννησης του γινόταν ένας Σσιατς που είχα πια καιρό θάψει στα αζήτητα: γλυκός, άτσαλα τρυφερός, γεμάτος στοργή, άρχιζε να με φροντίζει στην καθημερινότητα μου με το να μαγειρεύει κάποιες φορές φαγητό, άλλες να βγαίνουμε έξω, κι’ εγώ να τον παρακολουθώ να γεννιέται κι’ αυτός ξανά, κάθε μέρα και πιο πολύ και να χαίρομαι ειλικρινά αλλά όχι αχαλίνωτα, γιατί ποτέ δεν ήξερα το τι θα ξημερώσει. Απολάμβανα όμως χαλαρά έναν άνθρωπο που είχα ξεγράψει εδώ και χρόνια. Δεν ήταν πια σημαντικό ότι δεν είχαμε ποτέ σεξ ο ένας με τον άλλο, και ποιος νοιάστηκε γι’ αυτά τα παροδικά που ούτος η άλλως σε μας του γκέι ήταν και δεν ήταν παράγοντες μακροπρόθεσμης σχέσης.

Δεν ήταν σημαντικό που δεν είχαμε κοινά γούστα, κοινές επιφανειακές απόλαυσης, που ένας έλεγε μέρα κι’ ο άλλος νύχτα, που ένας πήγαινε δεξιά κι’ ο άλλος αριστερά, που είχαμε διαφορετική αίσθηση της καθαριότητας και του συγυρίσματος, της διακόσμησης και της ανατροφής και της περιποίησης του σκύλου, που με λίγα λόγια δεν είχαμε τίποτε μα τίποτε κοινό. Το σημαντικό ήταν ότι ο Σσιατς μου επέστρεψε στους ζωντανούς, ότι η ψυχοσυναισθηματική μας ανεξήγητη σύνδεση κρατήθηκε σιδερένια και ότι στάθηκα εκεί προσπαθώντας να τον σώσω έστω κι’ την υστάτη βουτιά στα τάρταρα. Όλα έδειχναν ότι η προσπάθεια μου έτυχε. Ο Σσιατς ήταν ξανά ανάμεσα στους ζωντανούς και κάθε μέρα πιο δυνατός, κάθε μέρα μου έδειχνε με τον γερμανικό του τρόπο ακόμα περισσότερη αγάπη και αφοσίωση και έτσι άρχισε η ψυχούλα μου να κατεβαίνει στους κανονικούς της ρυθμούς, μετά από εξακόσιες τριάντα πέντε μέρες πορείας σ’ έναν άγνωστο κόσμο.

Τετάρτη 5 Αυγούστου 2009

Μαραθώνιος Διαδρομή… (3) Γεύση Εφηβείας

Έφυγε με την BMW του και λίγο μετά κτύπησε το τηλέφωνο… «άγγελε μου» άκουσα την φωνή του να μου λέει, «ήθελα απλά να επιβεβαιώσω τον αριθμό σου». Φιληθήκαμε τηλεφωνικά και συνέχισε τον δρόμο του προς το σπίτι κι’ εγώ προς το μπαράκι για να καταλαγιάσω την δίψα μου.

Κατέβασα δυο μπουκάλια αεριούχο νερό και γνωρίστηκα με την μπαργούμαν που ήταν περισσότερο μπάρμαν. Στα είκοσι λεπτά, φρέσκος και ανανεωμένος ξανάφυγα για το δάσος.
Περπατούσα ήρεμα και ικανοποιημένος, βασικά δεν έψαχνα πια για τίποτε άλλο αλλά ήταν νωρίς για να πάω στο σπίτι, έτσι απολάμβανα χωρίς εξαναγκασμούς την βραδιά. Άρα άφησα την περιέργεια μου να με καθοδηγήσει ξανά στο Όρος των αναστεναγμών. Ένιωθα βασικά τελειωμένος για το βράδυ αλλά αυτή η γαμημένη η περιέργεια και το κλασσικό χαρακτηριστικό του γκέι να ψάχνει συνεχεία για ακόμα πιο καλό πήδημα, πιο μεγάλο πέος, πιο εξιταρισμένη εμπειρία, μ’ έκανε να ξεχνώ την κούραση και να συνεχίσω την αναζήτηση του επόμενου οργασμού.

Ανέβηκα στον αμμόλοφο και αντιλήφτηκα μια αγέλη από ύαινες να καραδοκούν για θύμα. Προχώρησα αδιάφορος γυρνώντας άσκοπα μέχρι που αντιλήφτηκα δυο νεαρά ημίγυμνα κορμιά στον κορμό κάποιου δέντρου. Γύρισαν και οι δυο και με κοίταξαν όσο καλά μπορούσαν κάτω απ’ το ημίφως του μισοφέγγαρου.


Κυριακή 2 Αυγούστου 2009

Μαραθώνιος Διαδρομή…(2) Η διάμετρος του Φιγκαρό

Έφυγε σχεδόν τρέχοντας κι’ εγώ τον ακολούθησα, δηλαδή ακολούθησα απλά την ίδια κατεύθυνση πολύ νωχελικά, λίγο ιδρωμένος και κορακιασμένος απ’ την δίψα. Ήθελα να πάω στο απέναντι μπαράκι, το Surf and Sun να πιω και κάτσω λίγο μόνος να παρακολουθήσω τον κόσμο στο πήγαινε έλα.

Έρχονταν διάφοροι μα δεν τους έδινα σημασία, ήθελα απλά κάπου να κάτσω. Καλό το πρώτο τεκνό που μπαλαμουτιάστηκα αλλά τώρα ήθελα μια κάποια ησυχία. Φτάνοντας στον χώρο στάθμευσης κοντοστάθηκα για λίγο προσπαθώντας να αποφασίσω τι θα κάνω με το υπόλοιπο βράδυ. Όπως σκεφτόμουν όρθιος και ιδρωμένος ήρθε προς έμενα: κι’ αυτός νεαρός, με κοντό παντελονάκι, μαλλί βαμμένο ανταύγειες ξανθό, αμάνικο μαύρο μπλουζάκι και φάτσα κυπριακή και γαμάτη. Με είδε και είδε ότι τον είδα και στάθηκε αμέσως δίπλα μου. Ήταν κούκλος τώρα που τον έβλεπα από κοντά.

- Τι γίνετε;
- Βράζει και χύνεται, τι να γίνετε ρε φίλε; Καλά, μια χαρά εσύ;
- Καλά λέμε. Θες να πάμε παρακάτω μόνοι μας;
- Και μετά;
- Μετά φίλε μου ότι ήθελε προκύψει. Ότι θες εσύ κι’ η ψυχή σου.

Κόκκαλο ο Γκρήκστορης.

Σάββατο 1 Αυγούστου 2009

Μαραθώνιος Διαδρομή… Εκκίνηση(1)

Κάθομαι μεσημεριάτικα στην βεράντα του σχεδόν παραλιακού μου σπιτιού (καλά δέκα λεπτά με τα πόδια από το δασουδι, στρατηγική θέση), αγναντεύω την μεσόγειο μισοπνιγμενη στην υγρασία της ατμόσφαιρας που μας έχει πηδήξει και χωρίς αυτήν όμως η Κύπρος δεν θα λογιζόταν Κύπρος, νιώθοντας τις σταγόνες του ιδρώτα να κυλαν ηδονικά στο κορμί μου (το ηδονικά ήταν απλά σχήμα λόγου) και σκεπτόμουν με τρομερή και απερίγραπτη ικανοποίηση την χθεσινή νύχτα.

Επέστρεψα στις δυο το πρωί εξαντλημένος, μπήκα στο σπίτι σαν γάτα μην ξυπνήσω κανένα και κατευθύνθηκα στο μπάνιο να ξεπλύνω τα ξεραμένα υγρά που κόλλησαν πάνω μου στην πέμπτη σύμπτυξη της βραδιάς. Ο μαλακας δεν είχε τίποτε καλύτερο να κάνει από το νιώσει αφέντης και άντρακλας τελειώνοντας στο λαιμό και στο στήθος μου χωρίς προειδοποίηση (αυτό δεν είναι αλήθεια, το κατάλαβα και μπορούσα να αποτραβηχτώ, απλά δεν ξέρω γιατί δεν το έκανα). Αυτά έχει το επάγγελμα. Δεν μπορώ να προβλέπω όλες τις πιθανές καταλήξεις. Ήταν όμως και ο πέμπτος στην σειρά, είχα εξαντληθεί…

Νεαρός, ψήλος, όμορφος, έξυπνος με επίπεδο ψάχνει…

Περπατούσα με την γριά στο μονοπάτι το πονηρό και το ημιφωτισμενο. Ο χρόνος δεν περνά απ’ το δασουδι, παραμένει στάσιμος, και πέρσι έτσι καιρό εδώ ήμουν κι’ έπνιγα το δράμα μου στους θάμνους και τις αμμουδιές.
Φέτος τα ίδια. Δεν λέω αν το δράμα συνεχίζεται. Θα τα πω άλλη ώρα. Ένα είναι σίγουρο: τα δράματα είναι πολυπρόσωπα…

Ερχόταν από την αντίθετη κατεύθυνση. Είχε παράστημα ο άτιμος, ήταν λεπτός, με μουσάκι γκοουτι (πως το λένε αυτό στα ελληνιστι;), πυκνό μαλλί και αντράκι. Άφησα την γριά σύξυλη και τον ακολουθησα εντελώς απροσποίητα και αδιάκριτα. Περπάτησε δήθεν αδιάφορα το δρόμο του μέχρι που έφτασε σ’ ένα κομμάτι σκοτεινό, σταμάτησε για λίγο, έκανε στροφή και ερχόταν προς την κατεύθυνση μου. Ενστικτωδώς έστριψα δεξιά το ανήφορο πάνω προς τον λόφο των περιπτύξεων. Και εντελώς, μα εντελώς τυχαία με ακλούθησε σαν να είχαμε τον ίδιο σκοπό: τον Γολγοθά του Σεξ!