Αναγνώστες

Τετάρτη 7 Ιανουαρίου 2009

Κωδικός: "Αδελφή"

Ένας αγαπημένος φίλος στα «ηντα» του , που αποκαλώ χαριτωμένα γριά, με θυμήθηκε σήμερα το πρωί και γεμάτος θερμά συναισθήματα φιλικής αγάπης και στοργής μου έστειλε μήνυμα στο κινητό:

  • Γριά: Μωρη Σκρόφα ζεις; Και χρόνια πολλά με όσο περισσότερους πούτσους στα σκέλια σου
  • Γκρήκστορις: Δεν μπορώ να πω. Η χρονιά άρχισε πολύ πουτσάτη. Μακάρι να συνεχίσει έτσι.
  • Γριά: Και για μένα. Έφαγα του βάρους μου σε Ισπανία (την έκφραση δεν την ήξερα αλλά το νόημα το έπιασα)
  • Γκρήκστορις: Άααχ μπράβο μας!
  • Γριά: Καλή μας χρόνια και πλούσια συγκομιδή.
  • Γκρήκστορις: Απ’ το στόμα σου και στων πούτσων τα’ αυτιά!
  • Γριά: Προσκυνώ. Αμήν!

...'#+?=)(/&%$*$§"!

Le Dieu Noir

Μεγάλο το βάρος της ομορφιάς κι’ ακόμα πιο μεγάλο το βάρος του να προσπαθείς να γίνεις ελκυστικός. Η προσπάθεια μου να αρέσω σε μένα, γιατί αυτό είναι το σημαντικό, με ξεκωλωνει. Το ξεκωλωμα έγκειται όχι τόσο στην αθλητική προσπάθεια που είναι και ένα είδος οργασμικής ή και εκσπερματικης αντικατάστασης όσο στο γεγονός του γιο γιο εφέ. Και εξηγούμαι: δεν θα έπρεπε να προσπαθώ μέχρι ξεκωλωματος αν κρατούσα την καταπιόνα μου κλειστή και δεν έριχνα μέσα ότι έβρισκα μπροστά μου ανά καιρούς έτσι ώστε να ξεσκίζω διεκπεραιωμένες δίαιτες και εξασκήσεις. Το γεγονός είναι ότι έχω εθιστεί στην εξάσκηση πια και αν και διατηρούμαι μοντελάκι γενικώς έχω την αιώνια λόξα να γίνω Kate Moss. Και θα γίνω, που θα μου πάει;

Στα πλαίσια λοιπόν του ξεκωλωματος ήμουν χτες το βράδυ στο γυμναστήριο, πιο αργά απ’ ότι συνήθιζα γιατί κάποιος πρέπει να βγάλει και τον άρτο σε αυτό το σπίτι ούτος ώστε βρέθηκα στο γυμναστήριο αργά το βράδυ, γύρω στις εννέα.


Τρίτη 6 Ιανουαρίου 2009

Η ζωή στον Άδη (3) – Η επιστροφή της Περσεφόνης (3)

Η δουλειά άρχισε καλά και απορροφήθηκα σ’ έναν καινούργιο κόσμο, μόνος, ανεξάρτητος και … ναι, ικανοποιημένος. Υπήρχε Θεός άραγε;
Ήταν καινούργια τοπία για μένα αυτά που εξερευνούσα αλλά δεν ένιωθα πια φόβο, δεν ένιωθα ανασφάλεια, αντίθετα ένιωθα για πρώτη φορά συνειδητά μετά από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα αυτοπεποίθηση και δύναμη. Τα βράδια πήγαινα στην Λεμεσό ενώ μπορούσα να μείνω στην Πάφο γιατί ήθελα να ζήσω την οικογένεια μου. Και μαζί της ζούσα και του φίλους μου με έναν άλλο αέρα. Μου έκανε καλό η Κύπρος όπως την ζούσα τώρα.

Και ήταν ο Σσιάτς μόνος του στην Γερμάνια. Τον άφησα σε κατάσταση πολέμου. Είχα ζήσει την δική μου μαύρη παρασκευή μια εβδομάδα πριν το ταξίδι μου στην Κύπρο: Ο Σσιάτς ξαναπέρασε τα όρια του αλκοολισμού του, τα νεύρα μου είχαν γίνει γιουβέτσι, ο Μπεννυ δεν μπορούσε να περπατήσει όποτε τον έστειλα με τον μεθυσμένο Σσιατς στον γιατρό αφού εγώ ήμουν στην δουλειά για να μας πουν δυο ώρες μετά ότι είχε καρκίνο στα κόκαλα και το ίδιο βράδυ μου έκλεψαν το καμπριολέ…Να αυτοκτονούσα τότε αμέσως η μετά την Κύπρο; Αυτή ήταν η μοναδική ερώτηση και λύση που μπορούσα να θέσω στον εαυτό μου…

Η ζωή στον Άδη (3) – Η επιστροφή της Περσεφόνης (2)

Είκοσι δυο μήνες είχαν περάσει από την αρχή του εμφανούς Γολγοθά μου και μαρτυρίου του. Πως πέρασαν δεν το ένιωσα συνειδητά αλλά το υποσυνείδητο μου κάνει μια υπεράνθρωπη προσπάθεια να σβήσει αυτό το χρονικό διάστημα από την θύμηση μου, που μου φαίνεται να ‘ναι αιώνες κι’ όχι απλά κάποιοι μήνες.

Αν και σκέφτηκα πολλές φόρες ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, δεν προσπάθησα ποτέ να ξεγελάσω τον εαυτό μου και ήξερα ότι μεν η ελπίδα μπορεί και να μην πεθαίνει αλλά το μαρτύριο του και ο Γολγοθάς μου δεν θα είχαν αίσιο τέλος. Θα ήθελα να γνώριζα αυτό τον μαλάκα που γέννησε το γνωμικό «η ελπίδα πεθαίνει τελευταία». …

Έχασα ουσιαστικά την ελπίδα ότι ο Σσιάτς θα γινόταν ποτέ καλά και είχα απλά την ελπίδα να παραμείνει μόνο σε αυτό το στάδιο που ήταν τους τελευταίους μήνες. Αν το κατάφερνε αυτό θα ήμουν ικανοποιημένος. Η ανθρώπινη ύπαρξη μπορεί να γίνει πολύ ολιγαρκής στην ανάγκη και στον πόνο.

Σάββατο 3 Ιανουαρίου 2009

Η ζωή στον Άδη (3) – Η επιστροφή της Περσεφόνης

Μυθολογικός, βιογραφικός παραλληλισμός.

Ο Άδης (αρχαία ελληνικά: ᾍδης ή Ἅιδης) (“αόρατος”) γενικά στην Ελληνική Μυθολογία σήμαινε τόσο τον κάτω κόσμο όπου μεταβαίνουν οι ψυχές μετά θάνατο όσο και την ίδια ιδεατή ανθρωπόμορφη δύναμη που κυβερνούσε αυτόν τον χώρο. Η λέξη αρχικά αναφερόταν αποκλειστικά στον θεό. Η γενική πτώση της λέξης (Ἅιδου), ήταν συντόμευση της φράσης “σπίτι του Άδη”, αλλά τελικά και η ονομαστική της λέξης άρχισε να περιγράφει την κατοικία των νεκρών.
  • Η αντίστοιχη Εβραϊκή λέξη είναι Σιεόλ, αφορά τον τόπο των νεκρών και σημαίνει κυριολεκτικά “αόρατος” ή “εκείνος που ζητάει”.
  • Ο αντίστοιχος Ρωμαϊκός θεός ήταν ο Πλούτο (από τον Ελληνικό Πλούτωνα), Ντις Πάτερ ή Όρκους.
  • Ο αντίστοιχος Ετρουσκικός θεός ήταν ο Άιτα. Ο όρος “Άδης” χρησιμοποιείται καμιά φορά από Χριστιανούς ως κλασικιστικός ευφημισμός για την Κόλαση, η οποία κατά τ’ άλλα έχει λίγα από τα χαρακτηριστικά του Άδη.