Αναγνώστες

Πέμπτη 21 Ιουλίου 2011

Η ανάγκη για ήρωες

Τα δραματικά γεγονότα της Κύπρου με έφθασαν το ίδιο πρωί καθώς οδηγούσα προς το Μάαστριχ. Αρχικά παραξενεύτηκα γιατί άκουσα την λέξη Κύπρος να αναφέρεται στις ειδήσεις πείθοντας με ότι μάλλον θα παράκουσα. Ανέβασα την ένταση του ραδιοφώνου ακούγοντας έκπληκτος τα απίστευτα γεγονότα του πρωινού
.
Έφθασα στην δουλειά, μπήκα στο ίντερνετ και ήδη όλες οι ειδήσεις είχαν τα περιστατικά πρωτοσέλιδα.
Δεν μου δημιούργησε δέος το γεγονός των εκρήξεων αλλά μου φάνηκε απίστευτος ο θάνατος τόσων ατόμων. Άδικος θάνατος κι ακόμα πιο άδικη η οδύνη αυτών που έμειναν πίσω. Ούτε εκδηλώσεις, ούτε συλλαλητήρια, ούτε διαμαρτυρίες ούτε βανδαλισμοί, μνημόσυνα, δημόσιες δαπάνες και λοιπές δραστηριότητες δεν πρόκειται να απαλύνουν την απώλεια, ούτε να φέρουν πίσω τους νεκρούς. Οι μάνες που μοιρολογούν, οι πατεράδες που δακρύζουν, τα αδέλφια που απειλούν και τα παιδιά που διαμαρτύρονται δεν πρόκειται να πάρουν πίσω αυτό που τους πάρθηκε βίαια: τους αγαπημένους τους.
Είναι οι άμεσα εμπλεκόμενοι σε μια τραγωδία που δεν έχει λογική εξήγηση. Το μόνο λογικό και αναμενόμενο είναι η οργή τους και η αναμενόμενη έκφραση και διοχέτευση της. Χωρίς αμφιβολία και με κεκτημένο δικαίωμα. Είναι ο προσωπικός τους πόνος και σαν μεσογειακοί τον εκφράζουμε συχνά πολύ έκδηλα και αυτή η έκδηλη, έντονη έκφραση είναι χαρακτηριστική του πολιτισμού μας, ίσως και της ιστορίας μας.

Σάββατο 2 Ιουλίου 2011

Στάδια αγάπης (Πτι Φουρ 2)

Ο βομβαρδισμός με τις ματιές συνεχίστηκε ακάθεκτος στις βδομάδες που παρήλθαν. Δεν υπήρξε καμιά προοδος αλλά τουλάχιστον τον έβλεπα κάθε μέρα στην διπλανή σειρά και έκανα μελέτες με την μέθοδο της παρατήρησης.
Αν υπήρχε στ' αλήθεια άυλος οργασμός τότε τον έχω ζήσει αμέτρητες φορές τις τελευταίες βδομάδες. Άρχισα να αισθάνομαι ότι γίνομαι γελοίος έχοντας το βλέμμα μου καρφωμένο σαν μια αγάμητη Ττάλα πάνω του αλλά είναι κάτι που δεν μπορώ να ελέγξω.
(Ορισμός Τταλας: Κυπριακό ακρώνυμο, προέρχεται από το όνομα Χρυσταλλα, αν δεν κάνω λάθος, και χαρακτηρίζει μια εξαιρετικά παραδοσιακή εικόνα κύπριας γυναίκας, μάλλον από την ύπαιθρο, ευτραφή, με μια προς το “πρέπει να την συνηθίσεις για να την συμπαθήσεις” εμφάνιση. Το είδος δεν έχει εξαλειφτεί νομίζω από την Κύπρο,είναι υπό συντήρηση η και υπόκειται τις τελευταίες δεκαετίες μια ψευδογονιδιακη μετάλλαξη ως προς την εμφάνιση και την συμπεριφορά. Η τελευταία είναι παραδοσιακά μάλλον άκομψη προς άξεστη, με βαρύ λεξιλόγιο, με κλασσική και μόνιμη αντίδραση στο οποίο εκ των έξω προερχόμενο μη βολικό σχόλιο “ποιος σε γαμά”, χωρίς κανένα είδος θηλυκής αξιοπρέπειας η οιστρογονικης βάσης για μια υποτυπώδη έλξη προς το αντίθετο φύλο. Εξ ου και οι Τταλες αυτού του κόσμου ζουν περισσότερους οργασμούς στην φαντασία τους παρά στην αντικειμενική πραγματικότητα που τροφοδοτούνται ως επί το πλείστον από τις φτηνιάρικες α λα Ντάνιελ Στηλ ρομαντικές ιστορίες τύπου Αρλεκιν και Βιπερ Νορα. Αυτό έγκειται ανάμεσα στ΄αλλα στο γεγονός ότι δεν έχουν συναίσθηση της δικής τους πραγματικότητας και στοχεύουν σε αρσενικά αναπαραγωγικά στοιχεία που δεν τολμούν να μεταβληθούν σε σαβουρογαμικα. Η έλλειψη πραγματικής σεξουαλικής πράξης και ικανοποίησης γίνεται εμφανής στα εκφραστικά χαρακτηριστικά του επίσης ευτραφούς προσώπου τους υιοθετώντας το κλασσικό απλανές βλέμμα προς το μαλακισμένο μια αγελάδας σε συνδυασμό με την στοματική κοιλότητα να μένει μισανοικτη στην παρατήρηση ενός κατά τη γνώμη τους πιθανού θύματος. Ο ορισμός δημιουργήθηκε και ολοκληρώθηκε κατά την διάρκεια των φοιτητικών μου χρόνων στην Γερμανία καθώς στην κυπριακή φοιτητική κοινότητα κυκλοφορούσε ένα ανάλογο είδος το οποίο με την ανοικτή και μη παραβλεπόμουν παρουσία και συμπεριφορά του συνέτεινε στην μελέτη του είδους και την ταξινόμηση του. Αυτό λοιπόν το τταλλικο βλεμα και ύφος είχα ασυνείδητα υιοθετήσει έχοντας αντιληφθεί την εξαιρετική παρουσία του Πτι Φουρ δίπλα μου – σχεδόν δίπλα μου).

Πέμπτη 2 Ιουνίου 2011

Πτι Φουρ

Θωρώ τον τζιαι φύρνουμαι. Ακούω τα γαλλικά με την αρρενωπή του φωνή και φτάνω στην αποκορύφωση (θεωρητικά βεβαία).
Είναι σαν τα παραδοσιακά γαλλικά γλυκά παστάκια που δεν μπορείς να σταματήσεις να τα χλαπακιάζεις. Είναι ακράτητη η ορμή που με κυριαρχεί να τον χυμήξω και να τον γευτώ από την κορφή μέχρι τα νύχια και πιο βαθεια. Το βασανιστήριο είναι ακόμη μεγαλύτερο γιατί κάθεται στο αμέσως διπλανό γραφείο και προστίθεται ότι έχω πάθει μυικό τραλαλά στο σβέρκο γυρίζοντας όλη την ώρα προς τα δεξιά να πάρω την οπτική μου δόση. Πόσες φορές να μου πέσει το στυλό στο πάτωμα, πόσες φορές να τεντωθώ γυρίζοντας στα δεξιά και ποτέ μα ποτέ στα αριστερά (τι να δω εξάλλου στ' αριστερά; τον βλάχο τον καλαμαρά συνάδελφο;), άσε δε που έπαθε ψύξη η μουτσούνα μου γιατί έχω ένα διαρκές χαμόγελο όποτε τον κοιτάζω.

Κυριακή 29 Μαΐου 2011

Ρεαλιστικές Συνειδητοποιήσεις (3)

Η γερμανική ανθρωπιά υπάρχει για το θεαθήναι, για να γίνεται αποδεκτός ο Γερμανός από τους υπόλοιπους λόγω πολιτικής η γιατί τον εξαναγκάζει ο νόμος: ναι η γερμανική ανθρωπιά προσδιορίζεται κι αυτή από τον νόμο όπως και αμέτρητες άλλες καταστάσεις, όπως πως και πότε έχεις το δικαίωμα η και την υποχρέωση να αναπνεύσεις, να ζήσεις η να πεθάνεις. Ακόμα και ο θάνατος είναι μια νομική προδιαγραφή. Αν πεθάνεις εκτός προδιαγραφών τότε μπορεί και να μην είσαι νεκρός για τον γερμανικό νόμο.

Αν η φούσκα σου είναι έτοιμη να σκάσει από το κατούρημα και δεν βρίσκεις δημόσια τουλέτα με πενήντασεντ για να μπεις να ξαλαφρώσεις η δεν έχεις τα πενήντασεντ, και κανένα μπαρ η εστιατόριο δεν σε αφήνει να μπεις μέσα να κατουρήσεις αφού δεν έσταξες πιο πριν τον οβολό σου, και βρεις απελπισμένος την πρώτη μισοδιακριτική γωνία κάπου να κατουρήσεις και σε πιάσει στα πράσα η αστυνομία τότε την έχει βάψει το πορτοφόλι σου.
Αν σαν πεζός περάσεις σ έναν έρημο, νεκρό δρόμο που δεν υπάρχει ψυχή με κόκκινο την διάβαση πεζών και τύχει να σε δει η αστυνομία πάλι θα βογκήξει το πορτοφόλι σου.
Στην Γερμανία τα πάντα έχουν μια τιμή, ακόμα και το κάτουρο και το σκατό σου.

Τετάρτη 25 Μαΐου 2011

Ρεαλιστικές Συνειδητοποιήσεις (2)

Πριν από έξη βδομάδες άρχισα μια καινούργια εργοδότηση. Τίποτα το φαινομενικό από πλευράς αντικειμένου, αλλά η πρώτη μου εργοδοτηση μετά από χ συν ν χρόνια ελεύθερου επαγγελματισμού. Για να μην πιστέψει κάνεις ότι γίνονται θαύματα, η εργοδότηση δεν ήρθε από τον ουρανό σαν ανταμειβή των φανταστικών και ποιοτικών αιτήσεων που ούτως η άλλως κάνω και πέφτουν παταγωδώς στο κενό (πως μπορεί να ναι παταγώδης η πτώση σ ένα κενό αφού είναι κενό;). Ήταν περισσότερο αποτέλεσμα μιας επιφανεικακής γνωριμίας και συμπάθειας με έναν έλληνα που δουλευει στην εταιρεία που με εργοδοτησε και ο οποίος ανακοίνωσε τις κενές θέσεις γιατί για κάθε καινούργιο θύμα υπάρχει μια ανταμοιβή πεντακοσίων ευρώ.. Ας είναι και χαλάλι του. Δεν είναι και καμμιά θέση που απαιτεί ακαδημαϊκά προσόντα, άλλα έξη βδομάδες μετά αναρωτιέμαι πως χωρίς κάποια ακαδημαϊκά προσόντα η και επαγγελματική πείρα μπορεί κάποιος να επιβιώσει σ αυτή την θέση. Όπως και να χει είμαι μέσα. Δουλεύω για έναν κολοσσό ηλεκτρονικών υπολογιστών στην Ολλανδία. Δεν είναι μόνιμη θέση, είναι προσωρινή.
Ο μισθός είναι ας πούμε για κεντροευρωπαϊκά δεδομένα ούτε κάλος ούτε κακός, που σημαίνει ουσιαστικά ότι δεν τα βγάζω πέρα άρα το παίζω τα βράδια μπάρμαν α λα Κρουζ σε έναν Ιταλό στην Γερμανία (αυτό κι αν είναι πολυπολιτισμική σκλαβιά). Ξαναδατε μπάρμαν με μια ντουζίνα πτυχία; Ε τον βλέπετε τώρα. Αυτός είναι προσοντούχος λουζερ. Ας είναι πάλι. 

Ρεαλιστικές Συνειδητοποιήσεις (1)

Ορισμένοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται γρήγορα την ζωή, τις αλήθειες τις. Άλλοι πιο αργά συγκριτικά, άλλοι αργότερα κι άλλοι πότε.
Ο υποφαινόμενος ανήκει κατά κύριον λόγο σε αυτούς που την αντιλαμβάνονται αργά, είναι με άλλα λόγια πετρελαιοκίνητος σε σημείο που θες σαν φίλος του να κτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο. Ευτυχώς δεν έχω φίλους κι έτσι δεν αγχώνομαι ότι είμαι υπεύθυνος για την υγειά τους...

Τουτέστιν είμαι αργόστροφος όσον αφορά τις πραγματικότητες της ζωής. Το οποίον μπορεί να ναι και καλό αλλά και κακό: καλό γιατί μπορώ να ζω ακούσια στον κόσμο μου και κακό γιατί κατά την διάρκεια της προσγείωσης παθαίνω πατατράκ μέχρι να αντιληφθώ από που μου ήρθε.

Στο μεγάλο πατατράκ των τελευταίων χρόνων έγινα μάρτυρας πολλών συνειδητοποιήσεων: Αναρωτιέμαι αν αυτές οι συνειδητοποιήσεις ήρθαν αργά στην ζωή μου όποτε επιβεβαιώνεται η αργόστροφη φύση μου η αν όντως ήρθαν στην μέσο όρο ορθή χρονική στιγμή. Άγνωστη η απάντηση άλλα όχι πια σημαντική.

Η πρώτη συνειδητοποίηση είναι ότι μεγαλώνω.

Πέμπτη 24 Μαρτίου 2011

Κλ(ε)ισ(ί)ματα (2)

Είπα ελευθερία… ναι, μια ανεξήγητη ελευθερία. Μέχρι τώρα δεν ήμουν και πολύ πεπεισμένος ότι ήξερα τι είναι ελευθερία. Ζεις, επιζείς, αναπνέεις και δρας σε μια κοινωνία και θεωρείς την ελευθερία δεδομένη, υπαρκτή, περιορίζεσαι στο βλέπεις τον όρο ελευθερία μόνο σαν θεωρία και δεδομένο συνάμα. Δεν κάνεις σκέψεις αν είσαι πραγματικά ελεύθερος. Από τα δέσμια που δημιουργούνται καθώς βαδίζεις τον δρόμο της ζωής. Δέσμια από την διαπαιδαγώγηση απ’ το σπίτι μέχρι τους ηθικούς, κοινωνικούς και θρησκευτικούς φραγμούς που σου εμφυτεύουν όλοι οι παράγοντες που είναι υπεύθυνοι για την αγωγή σου, δέσμια που δημιουργούν οι προσωπικές σου σχέσεις, οι φόβοι σου, οι ανασφάλειες σου, με λίγα λόγια η φυσική σου ατέλεια. Ίσως φτάσεις σε κάποια φάση στη ζωή σου που θα αναγνωρίσεις τα δεσμά σου και θα προσπαθήσεις να αποτινάξεις όσα μπορείς από αυτά, ίσως να μην αναγνωρίσεις ποτέ ότι δεν είσαι ελεύθερος κι ίσως να το δεις αλλά να μην θέλεις να το αλλάξεις, γιατί ως γνωστό, τι πιο δυνατό από μια γαμημένη συνήθεια και ρουτίνα και τι πιο φοβερό απ το άγνωστο.

Τρίτη 15 Μαρτίου 2011

Κλ(ε)ισ(ί)ματα (1)

(Revised)
Από πού τόχω δεν θυμάμαι και πάσχω να βρω την προέλευση της γνώμης μα στέκεται αδύνατο. Όπως και να χει μου 'μεινε το νόημα χαραγμένο στην μνήμη: πως για να ελευθερωθείς ολοκληρωτικά από τους ζυγούς μιας ζωής που σε βασανίζει, για να αποτινάξεις τα δεσμά και τις αλυσίδες που είτε μόνος σου θελητα κι αθέλητα έβαλες είτε έμμεσα επιτρέποντας σε εξωγενείς παράγοντες να σε σκλαβώσουν, πρέπει να φτάσεις στον πυθμένα της απελπισίας, της κατάνυξης, να σ΄ έχει πνίξει η θλίψη και να σ΄ έχει καταβάλει η προοπτική του αδιέξοδου τόσο πολύ που να έχεις φτάσει με τα πάντα στο αμήν, να μην σ ενδιαφέρει πια αν ζεις η αν πεθαίνεις γιατί είναι και τα δυο τα ίδια. Τότε έχοντας ζήσει για κάποιο χρόνο στο μηδέν και σαν μηδέν, γίνεται στο μυαλό σου ένα κλικ σαν να ανοίγει μια πόρτα η να κλείνουν πολλές ανοικτές μαζί και ακούς τη φωνή σου να λέει «ε και τι εγινε;…δεν πα να πηδηχτούν ολοι;…χεστηκα και για τα δήθεν και τις προσδοκίες και τα προδομένα όνειρα και τις ελπίδες και τα πρέπει, άμα δεν μπορώ δεν μπορώ, τέλειωσε. Δεν υπάρχει βαθύτερος πυθμένας, δεν υπάρχει μεγαλύτερο άγχος δεν έχει εντονότερο φόβο. Τα χειρότερα τα ζεις. Αρά βαλε λοιπόν σε όλα ένα τέλος.»

Τετάρτη 9 Μαρτίου 2011

Ιστορίες της Nύχτας


Τίποτε δεν άλλαξε στους μήνες που παρήρθαν. Ήρθαν, έφυγαν, ο χρόνος στάσιμος, άλλαζε μόνο το όνομα του μήνα. Η ζωή μου στάσιμη με τον χρόνο. Διάκρινα κάποιες ανεπαίσθητες ρυτίδες κάτω απ τα μάτια μου. Δεν ξέρω αν είναι της ηλικίας η απλά από την ψυχική εξάντληση. Απ ότι και νάνε το έλυσα προσωρινά το πρόβλημα μ' ενα καινούργιο κονσιλερ της Κλινικ. Και επισφραγιστική πούδρα. Μόνο μια φορά χρησιμοποίησα το καμουφλάζ σε κάποια γενέθλια που ήμουν καλεσμένος και οι φωτογραφίες έδειξαν ενθαρρυντικό αποτέλεσμα, άξιζαν τα λεφτά της επένδυσης για τις ώρες της νύχτας. Την μέρα πως λύνω το πρόβλημα; Κάτι θα σκεφτώ και γι' αυτο όταν κάποτε αρχίσει να παίρνει ξανά στροφές το μυαλό μου. Τώρα βρίσκομαι ακόμα και συνέχεια σε λήθαργο: λήθαργο ζωής, λήθαργο ψυχής, λήθαργο σκέψης.