Αναγνώστες

Σάββατο 24 Ιουλίου 2010

Το Ξυλάγγουρο (3)

(Η φωτογραφία είναι αφίερωση στον Κυπρολέων που τον επιάσαν τα κλάματα μες το αεροπλάνο)

Μετά από δυο βδομάδες έφτασε η στιγμή να μπει ένα τέλος στην διαδικτυακή επικοινωνία και να έρθει η ώρα της πραγματικής συνάντησης. Όλες αυτές τις μέρες ανέβαλα την συνάντηση με προφάσεις μόνο και μόνο για να εμπεδώσω τον πόθο του, να κάνω πιο δυνατή την φαντασία του. Με παραξένευε το γεγονός ότι δεν ζήτησε να δει το πρόσωπο μου άλλα δεν τον έσπρωχνα να ζητήσει φωτογραφία. Φαινόταν ότι δεν είχε έντονη την απορία να με δει στο πρόσωπο, είτε γιατί τα υπόλοιπα του έφταναν και δεν τον ενδιαφέρει η φάτσα είτε γιατί είχε την εντύπωση ότι είχε ήδη δει το πρόσωπο μου. Ότι και να ταν μου ήταν αδιάφορο.

Προγραμματίσαμε συνάντηση στο κέντρο της πόλης, ελάχιστα λεπτά απ το σπίτι μου, στην πηγή των θειούχων και ιαματικών νερών απ όπου τα ψηλά κοινωνικά στρώματα προηγούμενων εποχών έρχονταν να πιουν και να κάνουν τα θεραπευτικά τους μπάνια. Πήγα μέχρι ένα σημείο με το αυτοκίνητο γιατί ο Κυπραίος μέσα μου δεν έχει πεθάνει και πάω έστω και πενήντα μέτρα με το αυτοκίνητο και την υπόλοιπη απόσταση την έκανα με τα πόδια. Φορούσα μια χακί βερμούδα, σνικερς, ένα χαλαρό μπλουζάκι που άφηνε όμως το γυμνασμένο μου σώμα να διακρίνεται χωρίς αμφιβολία σε τόνους του μπλε όπως τα σνικερς και μαύρο γυαλί Αρμάνι του ήλιου, σχέδιο δεκαετίας πενήντα με εξήντα. Ένιωθα κάπως αλλά προσπάθησα να πάρω ύφος άνετου και προ πάντων με την βεβαιότητα της εκδίκησης. Αν δεν πετύχαινε το πείραμα θα έπαιρνα εκδίκηση με το να του πω τον λόγο της φάσης και αν πετύχαινε τότε θα είχα μια ικανοποίηση του εγωισμού μου. Ότι και να γινόταν θα ήμουν κερδισμένος στο παιγνίδι του εγωισμού και της γκέι εγκεφαλικής μαλακίας.

Πέμπτη 22 Ιουλίου 2010

Το Ξυλάγγουρο (2)

Τελικά ήρθε το βράδυ του ραντεβού. Θα ήταν μόνο για ένα γρήγορο νούμερο στα πεταχτά γιατί δεν είχε πολύ χρόνο. Τι να γίνει. Ας ήταν κι αυτό. Στις έντεκα το βραδύ βρέθηκα στο σπίτι του που ήταν μόνο λίγα λεπτά απόστασης από το δικό μου. Βγήκα πέντε ορόφους απότομων σκαλοπατιών ενός τυπικού γερμανικού κτιρίου της μεταπολεμικής περιόδου, οι σκάλες του οποίου είχαν μια κλίση είκοσι τα εκατό. Τρίαθλο με λίγα λόγια μέχρι να βγει κάποιος τους πέντε ορόφους. Κι άντε και τους βγήκε, με ποια αντοχή να κάνει και σεξ; Τα εμπόδια της γκέι ζωής είναι ανυπέρβλητα.

Έφτασα στον πέμπτο με την ψυχή στο στόμα. Η πόρτα ήταν μισάνοικτη. Κτύπησα, άκουσα μια φωνή διακριτική να με καλεί μέσα και μπήκα. Με περίμενε στο χωλάκι του διαμερίσματος, χωρίς μπλουζάκι, φορώντας μόνο μια φόρμα για τρέξιμο και χωρίς παπούτσια. Αντίκρισα το πρόσωπο του. Προσπάθησα να να κρύψω την θετική μου έκπληξη καθώς μπροστά μου στεκόταν το θρυλικό Ξυλάγγουρο.

Τετάρτη 21 Ιουλίου 2010

Το Ξυλάγγουρο (1)

Το Romeo (Gayromeo) είναι η πλατφόρμα που σπαταλάμε την ζωή μας εμείς οι αιώνια διψασμένοι για κάτι γκέι. Συνήθως αυτή δίψα περιορίζεται στην μορφή πέους για τους πιο ειλικρινείς, γι αυτούς δε που ακόμα δεν μπορούν να κοιταχτούν στον καθρέφτη και να δεχτούν την πραγματικότητα της γκέι ζωής παίρνει η δίψα την μορφή αναζήτησης για φίλους, κουβέντας, αγάπης, έρωτα χωρίς όμως να αντιλαμβάνονται ότι τελικά όλοι στον ίδιο παρονομαστή καταλήγουν, δηλαδή ένα πήδημα και τέλος.

Είναι σκληρός αυτός ο ορισμός αλλά τουλάχιστον είναι πραγματιστικός. Όλα στις γκέι πλατφόρμες επικοινωνίας στο διαδίκτυο καταλήγουν στο στην αρχέτυπη συμπεριφορά της ικανοποίησης της πρωτόγονης και πιο φυσικής ανάγκης της ανθρώπινης φύσης που στις μέρες μας έχει πάρει υπερφυσικές διαστάσεις: της καύλας.

Η αλήθεια της πλατφόρμας είναι σκληρή. Η εύκολη ανωνυμία προσφέρει έδαφος για να βγουν στην επιφάνεια τα αβυσσαλέα χαρακτηριστικά της ανθρώπινης ψυχής μας: κόμπλεξ, κακία, εκδίκηση, ψέμα, παραπλάνηση, παραισθησιακή εικόνα του εγώ, παρουσίαση ενός άλλου εγώ που θα θέλαμε να είμαστε αλλά δεν είμαστε, κοροϊδία, ικανοποίηση ανίας, χαιρεκακία, πάθος με μίσος, μίσος με πάθος. Με βοήθημα την ανωνυμία και την προστασία των τεσσάρων τοίχων και με βοήθημα όλα τα προηγούμενα γίνεται και κάτι πολύ πιο απλό: αυνανισμός μέσω συνδιάλεξης.

Παρασκευή 16 Ιουλίου 2010

Περιμένοντας παρέα…

Έκανα μήνες όπως είναι εμφανές να εμφανιστώ… Μου στοίχισε μήνες να συνέλθω. Βρίσκομαι τώρα στον εντέκατο μήνα μετά τον χωρισμό από τον Σσιατς. Δεν μπορώ να ξέρω αν θα τελειώσει ποτέ αυτός ο Γολγοθάς, αυτό το κεφάλαιο στην ψυχή μου.
Ο χρόνος έχει απαλύνει κάπως την πληγή αλλά δεν ξέρω αν κλείσει ποτέ… Είναι κάτι σαν το Έιτζ… Αν τύχει να κολλήσεις τον ιό σήμερα στην Ευρώπη, το καλύτερο που θα σου τύχει είναι να τον κουβαλάς μια ζωή με τον φόβο ότι μια μέρα θα ξεσπάσει σε θανατηφόρα ασθένεια. Πιθανότατα να μην τύχει αυτό ποτέ με την φαρμακευτική αγωγή που υπάρχει αλλά η πραγματικότητα είναι ανάλλαχτη. Όπως και το κεφάλαιο Σσιατς: Μου έτυχε και σημάδεψε ανεπιστρεπτι όλη μου την ψυχοσύνθεση και μνήμη. Ότι και να κάνω δεν φεύγει, εκεί μένει ανεξίτηλο, αιώνιο.

Σαν ανάπαυλα, σαν θεραπεία, ξανακατέβηκα κάποιες φορές στο νησί. Τόσο που το βαρέθηκα, όσο βαρέθηκα και πλείστα άλλα καθημερινά. Βρίσκομαι σε φάση που ξαναεφευρισκω τον εαυτό μου και την ζωή μου. Μάλλον θα κρατήσει μια ζωή…

Ξανακατέβηκα και πάλι στο Όρος της αμαρτίας.