Αναγνώστες

Πέμπτη 7 Ιουνίου 2012

Σαν άνεμος

Έκανα τρεις εβδομάδες στο νησί όπου ξαναγεννήθηκα. Επέστρεψα πίσω στο χωριό της Γερμανίας χωρίς να έχω συμπτώματα κατάθλιψης η μελαγχολίας η απελπισίας γιατί γέμισα ενέργεια από την αγάπη που έζησα με την οικογένεια μου. Ξέρω ότι διαβάζεται παράλογο να σκέπτομαι καν αυτό το θέμα σαν μη δεδομένο, σαν μη αυτονόητο, όμως οι κακουχίες των τελευταίων χρόνων, τα συσσωρευμένα μέσα στην ψυχή μου ανεπούλωτα τραύματα, που πάντα μου θυμίζουν τα θέματα που δεν κλείνουν, η φυσική απόσταση και απουσία των δυο χρόνων δημιούργησαν μια εντονότερη αίσθηση της μοναξιάς, της απομόνωσης.

Επέστρεψα πίσω νιώθοντας καλά. Με την άνεση του δεν παν να γαμηθούν όλοι κι όλα. Έχω δυο ανθρώπους που πεθαίνουν για μένα κι είναι αρκετό. Στο κάτω κάτω αν δεν αντέξω άλλο εδώ τα μαζεύω και φεύγω. Χωρίς πλάνο. Απλά φεύγω και χέστηκα για όλα.

Δυο μέρες μετά την επιστροφή πήρα μήνυμα απ’ τον ισπανό εραστή. Τέσσερις μέρες μετά βρεθήκαμε για τον όπως φάνηκε αργότερα επίσημο αποχαιρετισμό. Περισσότερα στην συνεχεία της ανάρτησης El amante espagnol. Τέσσερις μέρες και δυο ώρες μετά έπεσα ξανά στην κατάθλιψη, για τα γιατί που δεν μπορούσα να απαντήσω. Φακ! Δεν ήθελα να αφήσω τον εαυτό μου να υποφέρει ξανά. Είχα κουραστεί από την δίνη θλίψης, δεν ήθελα να αφήσω τις όμορφες αναμνήσεις και την δύναμη που μάζεψα στο νησί να σβήσουν για έναν άπιαστο ισπανό εραστή. Όμως η απογοήτευση ήταν εντονότερη από την επιθυμία να μείνω σε ισορροπία. Η κατάθλιψη με ξανακυρίευσε. Τίποτα δεν είχε ξανά σημασία, όλα σβήστηκαν με την απόρριψη του ισπανού. Ήθελα πάλι να σταματήσω να ζω, τίποτε δεν ήταν πια σημαντικό, κανένα σκοπό δεν είχε ζωή. Αυτό έβλεπα με την είσοδο της κατάθλιψης ξανά: ένα κενό. Τούτη τη φορά όμως, ίσως γιατί ήταν και πλήρωμα του χρόνου πιθανότερα, δεν διήρκεσε πολύ: δυο τρία εικοσιτετράωρα και πέρασε. Όχι απότομα και ξαφνικά, άρχισε να φεύγει σταθερά, μου πηρε μια εβδομάδα και κάτι μέχρι να φύγουν όλα τα αρνητικά συναισθήματα. Ξαναβρήκα την ενέργεια μου και σχεδόν όλη την ζωντάνια μου και συνέχισα τα καθημερινά. Έγινα πιο ήσυχος, πιο ήρεμος, δεν αναζητούσα την περιπέτεια κάθε μέρα, δεν την αναζητούσα καθόλου.