Αναγνώστες

Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2008

Οι μεταφυσικές πτυχές του AIDS

Για χρόνια ήταν για μένα αυτή η μέρα μέρα εθελοντικής λύπης. Αναζητούσα σε αυτή την μέρα την διέξοδο της κατάθλιψης μου, της αιώνιας συνοδού μου και μόλις ανακαλύφθηκε αυτή η ασθένεια και καθιερώθηκε η παγκόσμια μέρα της βρήκα την εκφραστική μου διέξοδο για όλη την λύπη που με συνόδευε.
Ήταν ακόμα στις εποχές που ήμουν ακόμα στο ντουλάπι, που δεν ήξερα τι μου γινόταν σεξουαλικά, η μάλλον που ήξερα και το πάλευα. Κι’ όλη την συσσωρευμένη λύπη που με συνόδευε από την καταπίεση που εκούσια ζούσα την πρόβαλλα στο AIDS και την παγκόσμια μέρα του.

Στα τέλη της δεκαετίας του ογδόντα έγινε πολύ τρεντ όλοι οι γκέι διανοούμενοι να ήταν οροθετικοί. Όλα τα άρθρα στις σοβαρές μεγάλες εφημερίδες του κόσμου, στα μεγάλα σοβαρά περιοδικά έγραφαν για τους οροθετικούς γκέι που βρίσκονταν στα πρόθυρα του θανάτου και το έγραφαν σαν διθύραμβο σε ήρωες που έπεφταν στις επάλξεις κάποιου μεγάλου αγώνα. Προσωπικότητες του διεθνούς προσκήνιου αλλά και άνθρωποι πραγματικοί, απλοί, άγνωστοι και ασήμαντοι γίνονταν σχεδόν καθημερινά τα καινούργια θύματα της καινούργιας αρρώστιας που άρχισε να κυριαρχεί το συνειδητό της κοινωνίας και όλες τις πτυχές της άμεσα η έμμεσα.

Η κοινωνία και η ψευδοηθικοί αντιπρόσωποι της είχαν βρει επιτέλους τον αποδιοπομπαίο τράγο για όλα τα δεινά της ανθρωπότητας και αυτός είχε ένα μόνο όνομα: ομοφυλόφιλος.

Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2008

Οπτικές Εντυπώσεις

Μέχρι να τελειώσω τα επόμενα που γράφω ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποια φωτογραφικά ενσταντανέ που μου κάνουν κάθε φορά εντύπωση, όσο συχνά κι' αν τα βλέπω.

Πάφος by night, τι γλυκειά μικρή πόλη, σκέτη απόλαυση...


Φθινόπωρο στο Άαχεν έξω ακριβως απο την πόρτα του σπιτιού μου, στο πάρκο του Μπέννυ και του Σσιάτς

Χειμωνιάτικο Ξέσπασμα έξω ακριβως απο την πόρτα του σπιτιού μου, στον λόφο του Μπέννυ


Δεν έχει πάρακατω να διαβάσετε...

Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2008

Των δεκαέξι τα παρατράγουδα…

UPDATED!!!

Η μέρα μου ήταν υπερφορτωμένη χτες: Δουλειά, γυμναστήριο, σάουνα, μετά δείπνο με την Βάσω και τον άντρα της και μετά στο πάρτι του γυμναστηρίου που γιόρταζε τα εικοσάχρονα του. Πριν πάω στο πάρτι και μετά το δείπνο επισκέφτηκα έναν γνωστό τον οποίο και έπεισα να έρθει μαζί μου στο πάρτι για να μην είμαι μόνος σαν το φλάμπουρο. Ο Κρίστιαν είναι ένα συμπαθητικός γνωστός μου που τον χρησιμοποιώ σε ώρες έκτατης ανάγκης για παρέα και αυτός εμένα με το σκεπτικό ότι σαν γκέι θα έχω περισσότερες γνωριμίες με γυναίκες, ελπίζοντας έτσι να τελειώσει κάποτε η παρθενιά του στα είκοσι επτά του. Σκούρο το βλέπω το πραμα με τα μυαλά που κουβαλά αλλά εφόσον δεν είμαι εγώ αυτός που θα τον ξεσπαρκώσει ας τον να σκέφτεται ότι θέλει. Αυτή η προκατάληψη που κυριαρχεί για τους γκέι είναι πολύ μαλακισμένη: Τι πάει να πει επειδή είμαι γκέι πρέπει οπωσδήποτε να ξέρω και να κάνω και κολλητή παρέα με γυναίκες και μάλιστα με ωραίες γυναίκες. Και έτσι να ήταν, ο ρόλος μου είναι αυτός του πάτρονου; Έλα μ… στον τόπο σου πια.

Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2008

Νευρικοί κλονισμοί…(2)

Νευρικός κλονισμός #6:
Να επιστρέφω από ταξίδι. Ρε γαμώτο έχω γυρίσει όλο το βόρειο ημισφαίριο, αυτό χωρίς υπερβολή σχεδόν. Παλιά δεν με πείραζε ο ξεσηκωμός για ταξίδι με όλα τα παρελκόμενα. Τώρα αντιλαμβάνομαι ότι χρειάζομαι μια φιλιπινέζα ή σριλανκέζα για να αναλαμβάνει όλες τις προετοιμασίες του ταξιδιού: Πλύσιμο, σιδέρωμα, δίπλωμα των ρούχων, έλεγχο όλων των απαραιτήτων για το ταξίδι, πακετάρισμα των χαλουμιών, του τραχανά, των παστουρμάδων, των λουκάνικων, κουβάλημα των βαλιτσών στο αεροδρόμιο, να περιμένει να κάνει για μένα τσεκ ιν και μετά απ’ όλα αυτά να μπει η εξοχότητα μου στη διαδικασία του ταξιδιού. Όνειρα… Το χειρότερο απ’ όλα είναι η συναισθηματική αναστάτωση: Φεύγοντας να εκνευρίζομαι γιατί μου χαλά η ρουτίνα, επιστρέφοντας γιατί ξέρω σε τι σκατο έρχομαι. Άβυσσος η ψυχή και το πνεύμα το ανθρώπινο…

Νευρικός κλονισμός #7:
Να έχω ήδη επιστρέψει στο κωλοχώρι που μένω και να είναι κρύο. Δηλαδή να φεύγω πια καλομαθημένος απ’ το νησί με τα κοντομάνικα μου, το μαύρισμα μου, το αίαρ κοντίσιον μου γιατί δεν αντέχω την πολλή ζέστη Νοέμβρη καιρό στο γραφείο (αυτό κι’ αν είναι πια ψυχασθενικό) και να κατεβαίνω ή καλύτερα να ανεβαίνω στο χουριό και να κυριαρχεί θερμοκρασία ψυγείου. Ε χέσε μας. Τι κατάρα είναι αυτή; Τώρα θα μου πείτε Νοέμβρης καιρός είναι, τι περιμένεις; Παρ’ όλα αυτά εγώ σιχαίνομαι το κρύο και ειδικά το απότομο κρύο. Μπορεί να είναι ο λόγος που έχω διατηρηθεί τσιτωμένος χωρίς ρυτίδα και θολό δερματάκι παρά τα είκοσι έξη μου χρόνια αλλά θα μπορούσα να αποδεκτώ μια δυο ρυτιδούλες και να είχα αιώνιο καλοκαίρι. Το υαλουργικό οξύ τι το έχουμε δηλαδή;


Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2008

Η ζωή στον Άδη (2) – Πρόλογος: Συνομωσίες(2)

Είμαι στο νησί, αυτό το ‘χω ξαναγράψει. Αυτή την φορά ο ενθουσιασμός είναι συγκρατημένος. Όμως αυτή την φορά δεν έκανα σχεδόν δυο χρόνια να επανέλθω αλλά μόνο δυο μήνες. Άρα και οι εντυπώσεις του καλοκαιριού έχουν ξεθωριάσει κάπως, τα βλέπω όλα κάπως με λιγότερο ενθουσιασμό και συνεπαρμο γιατί το καλοκαίρι χόρτασα, ήταν μια απερίγραπτη πηγή ζωής και ενέργειας. Ακόμα και οι συγκρούσεις με την οικογένεια έχουν εξαφανιστεί. Δεν εξαφανίστηκαν μόνο, είναι σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Αυτό είναι που λατρεύω με την ψυχασθενική μου οικογένεια. Όλοι είμαστε για δέσιμο αλλά όλοι πάντα μαζί. Έτσι θέλω να πιστεύω.

Έκανα ένα διάλειμμα απ’ την δουλειά προχθές το μεσημέρι και ξάπλωσα στον καναπέ με το κλιματιστικό να λειτουργεί και απορροφήθηκα ασυνείδητα απ’ την τηλεόραση. Δεν είμαι συνηθισμένος σε μεσημεριανά διαλειμματα και συνήθως δεν κάνω αλλά προχθές ένιωθα μια κούραση που με έσπρωχνε να φύγω απ’ το γραφείο, που είναι δίπλα απ’ το διαμέρισμα, και να πάω να ξεκουραστώ.

Στην τηλεόραση μια εκπομπή με μια Ελίτα, οποία και να ‘ναι αυτή. Αργότερα ο αδελφός μου μου είπε ότι ήταν στο ίδιο γυμνάσιο με μας, μόνο λίγα χρόνια μεγαλύτερη. Άσχετο, όπως κι’ αυτή. Αλλά αυτό δεν είναι σημαντικό. Δηλαδή εδώ στο νησί ποιος είναι σχετικός απ’ αυτούς που βγαίνουν στην τηλεόραση; Συμμαθητής μου, ένα καθαρό βλήμα στα χρόνια του γυμνάσιου, έγινε σταρ των ειδήσεων. Τι να πω; Θα το περάσω στους νευρικούς κλονισμούς.