Αναγνώστες

Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2009

9 ½ Μήνες (2) - Το αντιο μιας ζωης (3)


Φθινόπωρο 2009: Οι διακοπές στην Κύπρο μου βγήκαν ξινές. Περισσότερο από τέσσερις με πέντε ώρες δεν κοιμάμαι. Και ξυπνώ γιατί καθώς κοιμάμαι με πνιγούν τα δάκρυα και δεν παίρνω οξυγόνο. Η κάθε μου κίνηση, η κάθε μου σκέψη , η κάθε μου στιγμή είναι ο Σσιάτς. Τα πάντα είναι ο Σσιάτς. Κι’ εγώ το τίποτε που δεν έχει σκοπό ζωής… Προσπαθώ να βρω ελπίδα… ξέροντας ότι είναι μάταιο, ποιος να κάνει κάτι στο δικό μου δράμα; Όταν γύριζε καταματωμένος στους δρόμους δεν το μάζεψε κανένας, ποιος να μαζέψει έμενα τώρα… Διαβάζω τα άστρα στο ίντερνετ διψασμένος για ένα σημάδι αναπτέρωσης αλλά ξέρω ότι κι’ αυτό μάταιο είναι. Έχασα τον σκοπό της ζωής μου, η ύπαρξη μου έχασε το νόημα της. Γιατί;


Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2009

9 ½ Μήνες (2) - Το αντιο μιας ζωης (2)

Ακινητοποιημένος στο κρεβάτι απ’ κλάμα και τον πόνο περνούσαν οι σκηνές μπροστά απ’ τα θολωμένα, κοκκινισμένα μάτια μου των τελευταίων μηνών: πως άρχισε να με παραγνωρίζει, να με αγνοεί, πως άρχισε να παίρνει αποφάσεις για τα κοινά χωρίς εγώ να έχω λόγο. Πως άρχισα να διαμαρτύρομαι χωρίς αποτέλεσμα, πως άρχισα να καυγαδίζω μαζί του, πως έλεγα ότι δεν αντέχω άλλο την κατάσταση και πως μου έλεγε να περιμένουμε και ίσως καλυτερέψουν τα πράγματα. Το έλεγε, ίσως και να το θελε αλλά η κατάσταση πήγαινε απ’ το κακό στο χειρότερο. Στέγνωσε ο ίδιος απ’ το αλκοόλ και τα χάπια και έλπιζα ότι ο χρόνος που ακολουθούσε θα ήταν για μας παράδεισος. Επιζήσαμε τα χειρότερα, εξακόσιες τόσες μέρες σε ψυχιατρεία, έκτακτες ανάγκες, νοσοκομειακά, αστυνομίες και ερυθροί σταυροί να τον φέρνουν μισοπεθαμένο στο σπίτι, πνιγμένο στο αίμα των πληγών του και την θολούρα του αλκοόλ, επιζήσαμε έναν Γολγοθά που καμιά θρησκεία ούτε για αστείο δεν περιγράφει. Έλπιζα για ένα καλύτερο αύριο. .. Κι’ αυτός το ίδιο… Χωρίς έμενα όμως…

Ακινητοποιημένος στο κρεβάτι απ’ κλάμα και τον πόνο περνούσαν οι σκηνές μπροστά απ’ τα θολωμένα, κοκκινισμένα μάτια μου των τελευταίων μηνών: Καλοκαίρι 2008, στην έξαψη του ευρωπαϊκού κυπέλλου. Ο Σσιατς έπαιρνε τρεις εβδομάδες τα αντί-αλκοολικα χάπια, τα περίφημα Καμπραλ, αλλά τον έβλεπα σε μια αλλοπρόσαλλη κατάσταση. Τα φάρμακα δεν του κάθονταν και η εικόνα του, το σχεδόν παραμορφωμένο από τα χάπια πρόσωπο του δεν με έπειθε ότι το θέμα αλκοόλ τέλειωσε. Είχαμε πάει στο καφέ τον ένιωθα και τον έβλεπα ότι ήταν ανήσυχος. Δεν το άφηνα από τα μάτια μου. Το ένιωθε. Κάποια στιγμή είπα να φύγω. Ήθελε να μείνει. Δεν μου άρεσε. Έφυγα και ξαναγύρισα μετά από ένα τέταρτο για τον δω να κρατά ένα ποτήρι μπύρα. Ο κόσμος μου ξαναγύρισε ανάποδα. Ένιωσα το έδαφος να χάνεται κάτω από τα πόδια μου. Άρχισα τις φωνές αλλά με έβλεπε απλά ξαφνιασμένος και τρομαγμένος. Το μόνο που κατάφερε να με ρωτήσει ήταν γιατί του κάνω έλεγχο. Έφυγα απελπισμένος τραβώντας τα ψιλοκουρεμένα μου μαλλιά και ένιωθα την ταχυπαλμία να με κυριαρχεί γιατί ήξερα το έργο που θα άρχιζε από την αρχή ήδη πολύ καλά.


9 ½ Μήνες (2) - Το αντιο μιας ζωης (1)

Είμαι στο τώρα… στον παρόν, σ’ ένα παρόν που με γαμά πολύ περισσότερο απ’ ότι με ξέσκισαν οι εξακόσιες τριανταπέντε μέρες πανούκλας του Σσιάτς. Παραπατώ έχοντας χάσει τον προσανατολισμό μου, είμαι χαμένος σ’ ένα παρόν, σε μια πραγματικότητα που ενώ είναι δική μου δεν την αναγνωρίζω, σαν την μάνα που δεν αναγνωρίζει το παιδί της. Κι’ όμως τούτη η πραγματικότητα που ζω είναι το δικό μου παιδί, ο δικός μου βλαστός και ξέρω ότι πρέπει να την δεχτώ αλλά ακόμα δεν μπορώ...

Η αλλαγή ήρθε μουλωχτά κι’ απρόσμενα λίγο μετά τον καινούργιο χρόνο. Μπήκαμε στο 2009 ήρεμα, εξισορροπημένα κι΄ εγώ γεμάτος ελπίδες και προσδοκίες. Ο Σσιάτς συνέχιζε ακάθεκτα να΄ ναι στεγνός κι εγώ χαιρόμουν ξέφρενα το χαμόγελο που μου χάρισαν οι Θεοί του Όλυμπου, γιατί ήταν ένα χαμόγελο ψεύτικο και απατηλό, δεν ήταν να κρατήσει για πολύ, δεν ήταν χαμόγελο χαρισμένο από αληθινό Θεό...

Τρίτη 11 Αυγούστου 2009

Γοργόνες και Μάγκες (2)

Αντιλήφτηκα ότι η Γριά και η Γιολα ήταν εξαφανισμένες. Και κάτι μου έλεγε, το ένστικτο μου μάλλον, ότι ήξερα που θα τις έβρισκα. Πρόσω ολοταχώς για το νταρκ ρουμ. Για τους αδαης: νταρκ ρουμ ίσον δωμάτιο που λαμβάνει χώρα ξέσκισμα σε όλες τις παραλλαγές, χωρίς την υποστήριξη παντός είδους λαμπτήρα, με αλλά λόγια, η κυριολεκτική έκδοση του γαματε γιατί χανόμαστε.

Ανοίγω την πόρτα μπαίνω μέσα και παίρνω θέση με την πλάτη σ’ έναν τοίχο.

Δευτέρα 10 Αυγούστου 2009

Γοργόνες και Μάγκες (1)

Μια φορά τον χρόνο, και το εννοώ δηλαδή, μια φορά το χρόνο, αποφασίζω κι’ εγώ όταν είμαι στο νησί της Αφροδίτης να βγω έξω με την κλασσική έννοια και να πάω σε κλαμπ.

Ναι, πως έλεγα παλιότερα «θέλω να πάω στα μπουζούκια», έτσι λέω κι’ εγώ κάθε καλοκαίρι ότι θέλω να πάω στο μεγαλύτερο γκέι κλαμπ που προσφέρει το νησί του έρωτα. Και αυτό είναι επίσης αλήθεια: κάνουμε εμείς οι γκέι τα πάντα να διατηρήσουμε την φήμη του νησιού ως ερωτικού, γιατί τέτοιο ξέσκισμα που γίνεται από εμάς σε θάμνους, παράλιες, δασουδια, Γούαιτ ροκς και ανεπίσημες νιουντ μπιτσες δεν το κάνει άλλη παράταξη της κοινωνικοσεξουλικης ζωής του εικοστού πρώτου αιώνα.

Αν υπάρχει όντως μια και μοναδική ευκαιρία να σωθεί και αναζωογονηθεί ο τουρισμός του νησιού ο όποιος κάθε χρόνο πνέει και λιγότερα λοίσθια είναι να αρχίσει να εργοδοτήσει εμάς του γκέι που έχουμε και λίγο νιονιό (γιατί έχουμε και πολλές τρελές ανάμεσα μας που δεν…) να οργανώσουμε μια υποδομή για γκέι τουρισμό και τότε να δείτε πόσοι θα χεστουν στο χρήμα. Αλλά ο κύπριος είναι άξιος να πεθάνει για τα ηθικά του ιδανικά παρά να αφήσει εμάς του γκέι να κυβερνήσουμε ενός τόσου ζωτικού παράγοντα όπως είναι ο τουρισμός. Το παράξενο είναι ότι αυτά ηθικά ιδανικά ξεχνιούνται με την δύση του Ήλιου και όλοι επιδίδονται στον σατιρισμό. Αθάνατε Διόνυσε, αθάνατε Πλάτωνα , όλοι στο αίμα μας είστε. Λοιπόν παρεκτράπηκα της πορείας μου αλλού ήθελα να καταλήξω.


Παρασκευή 7 Αυγούστου 2009

9 ½ Μήνες (1)

Ο τόπος εξιλέωσης μου είναι πεπρωμενικως η Κύπρος. Δεν εξηγείται διαφορετικά γιατί κάθε χρόνο κάνω εδώ την κάθαρση μου. Αυτό το κεφάλαιο το ανέβαλλα σκόπιμα. Στις 9 ½ μέρες δεν ήθελα να το γράψω γιατί θα ήταν γελοίο. Στις 9 ½ εβδομάδες θα ήταν καλό σαν παρωδία του έργου αλλά ήταν πολύ νωρίς. Τώρα στους 9 ½ μήνες είναι, νιώθω, ο κατάλληλος καιρός. Υπάρχουν πολλές αρχές που θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω. Και επειδή την χολιγουντιανή ντίβα την έχω καλά μέσα στο αίμα μου, ακριβώς σαν την Γκλορια Σουανσον στην Λεωφόρο της Δύσεως, θα διαλέξω ίσως την πιο μπανάλ, την πιο πεζή αλλά και την πιο δραματική της εκδοχή: Θα συνεχίσω την διήγηση μου από εκεί που την άφησα τον περασμένο Οκτάωρη και θα φτάσω ίσως αργά και όμορφα, ίσως βιαστικά και πιο πεζά στο σήμερα…

Η Περσεφόνη είχε ξαναμπεί το Σαββατοκύριακο της επιστροφής μου ξανά και χωρίς εξωτερικό αναγκασμό αλλά εκούσια στον Άδη της κι’ εγώ την ακολούθησα, τον Σσιατς δηλαδή, χωρίς να έχω καμιά άλλη εμφανή επιλογή, και γραφώ εμφανή, γιατί όσο δύσκολο και ανιδιοτελές είναι να παραδεκτό ότι επιλογές πάντα υπάρχουν, τότε μου έλειπε το ψυχικό σθένος να τις ανακαλύψω.

Άρχισα και του έδινα τα χάπια του μετρημένα και σωστά. Ποσό θα κρατούσε; Μια μέρα; Δυο μέρες; Άντε τρεις. Για τον Σσιατς μιλάμε τώρα κι’ όχι για τον Μαχάτμα Γκάντι. Οι πρώτες τρεις μέρες ήταν κατά μεγάλη μου έκπληξη θετικές. Τις περνούσα απ’ το μυαλό μου με μεγάλη καχυποψία. Τρεις μέρες στον Παράδεισο. Ποιος Θεός απ’ τον Όλυμπο έδειξε συμπόνια για μένα τον άμοιρο; Το «χειρότερο» ήταν ότι δεν σταμάτησε εκεί το άγγιγμα των θεών: και η τέταρτη μέρα ήταν πολύ καλή, και η πέμπτη και οι υπόλοιπες που ακολούθησαν. Έχοντας όμως σαν γνώμονα το παρελθόν, είπα να συγκρατηθώ, πριν περάσουν οι τρεις εβδομάδες ή ο μήνας να μην χαρώ ενδεικτικά, φοβού τους Δαναούς, στην συγκεκριμένη περίπτωση οι Δαναοί ήταν οι κρυφές και ακούραστες δυνάμεις των εθιστικών στοιχείων στο σώμα του Σσιατς. Άρα ανάμενα στο ακουστικό μου. Πέρασαν 9 ½ μέρες. Συμβολικός αριθμός. Πέρασαν οι δυο εβδομάδες: Πάλι σταθμός σύμβολο. Και μπήκαμε και βγήκαμε κι’ από την τρίτη εβδομάδα. Χρονική στιγμή σύμβολο στη ιστορία μας γιατί τρεις εβδομάδες έκανε και τον χρόνο που πέρασε εξαναγκασμένος να κάνει αποτοξίνωση με συγκεκριμένα χάπια. Τότε ήταν μια μεταλλαγμένη προσωπικότητα: Είχε όλα τα χαρακτηριστικά που δημιουργήθηκαν από τον εθισμό στο αλκοόλ και τα βαρβιτουρικά τόσο στην συμπεριφορά όσο και στην εμφάνιση, αλλά αποτοξίνωση δεν είδαμε.

Αυτή την φορά, μετά από εξακόσιες τριάντα πέντε μέρες Γολγοθά, ζωής στον Άδη, περιπλάνησης σ’ έναν ατελείωτο αχανές λαβύρινθο της αβυσσώδης ψυχής μας, ήταν στ’ αλήθεια διαφορετικός: Ο Σσιατς ήταν για τέσσερις ολόκληρες εβδομάδες στεγνός, καθαρός και σταθερός, χωρίς σημάδια υποτροπής, χωρίς στερητικά σύνδρομα, χωρίς σημάδια για ύποπτη συμπεριφορά. Δεν ήξερα πώς να εκφράσω την άπλετη χαρά μου, την απερίγραπτη μου χαρά: τον έβλεπα να ανασταίνεται και κέρδιζα μαζί του κι’ εγώ καινούργια ζωή, ανάπνεα καινούργιο οξυγόνο, γεννιόμουν μαζί του κάθε μέρα ξανά. Ήταν απερίγραπτα απίστευτο.

Και συνάμα της αναγέννησης του γινόταν ένας Σσιατς που είχα πια καιρό θάψει στα αζήτητα: γλυκός, άτσαλα τρυφερός, γεμάτος στοργή, άρχιζε να με φροντίζει στην καθημερινότητα μου με το να μαγειρεύει κάποιες φορές φαγητό, άλλες να βγαίνουμε έξω, κι’ εγώ να τον παρακολουθώ να γεννιέται κι’ αυτός ξανά, κάθε μέρα και πιο πολύ και να χαίρομαι ειλικρινά αλλά όχι αχαλίνωτα, γιατί ποτέ δεν ήξερα το τι θα ξημερώσει. Απολάμβανα όμως χαλαρά έναν άνθρωπο που είχα ξεγράψει εδώ και χρόνια. Δεν ήταν πια σημαντικό ότι δεν είχαμε ποτέ σεξ ο ένας με τον άλλο, και ποιος νοιάστηκε γι’ αυτά τα παροδικά που ούτος η άλλως σε μας του γκέι ήταν και δεν ήταν παράγοντες μακροπρόθεσμης σχέσης.

Δεν ήταν σημαντικό που δεν είχαμε κοινά γούστα, κοινές επιφανειακές απόλαυσης, που ένας έλεγε μέρα κι’ ο άλλος νύχτα, που ένας πήγαινε δεξιά κι’ ο άλλος αριστερά, που είχαμε διαφορετική αίσθηση της καθαριότητας και του συγυρίσματος, της διακόσμησης και της ανατροφής και της περιποίησης του σκύλου, που με λίγα λόγια δεν είχαμε τίποτε μα τίποτε κοινό. Το σημαντικό ήταν ότι ο Σσιατς μου επέστρεψε στους ζωντανούς, ότι η ψυχοσυναισθηματική μας ανεξήγητη σύνδεση κρατήθηκε σιδερένια και ότι στάθηκα εκεί προσπαθώντας να τον σώσω έστω κι’ την υστάτη βουτιά στα τάρταρα. Όλα έδειχναν ότι η προσπάθεια μου έτυχε. Ο Σσιατς ήταν ξανά ανάμεσα στους ζωντανούς και κάθε μέρα πιο δυνατός, κάθε μέρα μου έδειχνε με τον γερμανικό του τρόπο ακόμα περισσότερη αγάπη και αφοσίωση και έτσι άρχισε η ψυχούλα μου να κατεβαίνει στους κανονικούς της ρυθμούς, μετά από εξακόσιες τριάντα πέντε μέρες πορείας σ’ έναν άγνωστο κόσμο.

Τετάρτη 5 Αυγούστου 2009

Μαραθώνιος Διαδρομή… (3) Γεύση Εφηβείας

Έφυγε με την BMW του και λίγο μετά κτύπησε το τηλέφωνο… «άγγελε μου» άκουσα την φωνή του να μου λέει, «ήθελα απλά να επιβεβαιώσω τον αριθμό σου». Φιληθήκαμε τηλεφωνικά και συνέχισε τον δρόμο του προς το σπίτι κι’ εγώ προς το μπαράκι για να καταλαγιάσω την δίψα μου.

Κατέβασα δυο μπουκάλια αεριούχο νερό και γνωρίστηκα με την μπαργούμαν που ήταν περισσότερο μπάρμαν. Στα είκοσι λεπτά, φρέσκος και ανανεωμένος ξανάφυγα για το δάσος.
Περπατούσα ήρεμα και ικανοποιημένος, βασικά δεν έψαχνα πια για τίποτε άλλο αλλά ήταν νωρίς για να πάω στο σπίτι, έτσι απολάμβανα χωρίς εξαναγκασμούς την βραδιά. Άρα άφησα την περιέργεια μου να με καθοδηγήσει ξανά στο Όρος των αναστεναγμών. Ένιωθα βασικά τελειωμένος για το βράδυ αλλά αυτή η γαμημένη η περιέργεια και το κλασσικό χαρακτηριστικό του γκέι να ψάχνει συνεχεία για ακόμα πιο καλό πήδημα, πιο μεγάλο πέος, πιο εξιταρισμένη εμπειρία, μ’ έκανε να ξεχνώ την κούραση και να συνεχίσω την αναζήτηση του επόμενου οργασμού.

Ανέβηκα στον αμμόλοφο και αντιλήφτηκα μια αγέλη από ύαινες να καραδοκούν για θύμα. Προχώρησα αδιάφορος γυρνώντας άσκοπα μέχρι που αντιλήφτηκα δυο νεαρά ημίγυμνα κορμιά στον κορμό κάποιου δέντρου. Γύρισαν και οι δυο και με κοίταξαν όσο καλά μπορούσαν κάτω απ’ το ημίφως του μισοφέγγαρου.


Κυριακή 2 Αυγούστου 2009

Μαραθώνιος Διαδρομή…(2) Η διάμετρος του Φιγκαρό

Έφυγε σχεδόν τρέχοντας κι’ εγώ τον ακολούθησα, δηλαδή ακολούθησα απλά την ίδια κατεύθυνση πολύ νωχελικά, λίγο ιδρωμένος και κορακιασμένος απ’ την δίψα. Ήθελα να πάω στο απέναντι μπαράκι, το Surf and Sun να πιω και κάτσω λίγο μόνος να παρακολουθήσω τον κόσμο στο πήγαινε έλα.

Έρχονταν διάφοροι μα δεν τους έδινα σημασία, ήθελα απλά κάπου να κάτσω. Καλό το πρώτο τεκνό που μπαλαμουτιάστηκα αλλά τώρα ήθελα μια κάποια ησυχία. Φτάνοντας στον χώρο στάθμευσης κοντοστάθηκα για λίγο προσπαθώντας να αποφασίσω τι θα κάνω με το υπόλοιπο βράδυ. Όπως σκεφτόμουν όρθιος και ιδρωμένος ήρθε προς έμενα: κι’ αυτός νεαρός, με κοντό παντελονάκι, μαλλί βαμμένο ανταύγειες ξανθό, αμάνικο μαύρο μπλουζάκι και φάτσα κυπριακή και γαμάτη. Με είδε και είδε ότι τον είδα και στάθηκε αμέσως δίπλα μου. Ήταν κούκλος τώρα που τον έβλεπα από κοντά.

- Τι γίνετε;
- Βράζει και χύνεται, τι να γίνετε ρε φίλε; Καλά, μια χαρά εσύ;
- Καλά λέμε. Θες να πάμε παρακάτω μόνοι μας;
- Και μετά;
- Μετά φίλε μου ότι ήθελε προκύψει. Ότι θες εσύ κι’ η ψυχή σου.

Κόκκαλο ο Γκρήκστορης.

Σάββατο 1 Αυγούστου 2009

Μαραθώνιος Διαδρομή… Εκκίνηση(1)

Κάθομαι μεσημεριάτικα στην βεράντα του σχεδόν παραλιακού μου σπιτιού (καλά δέκα λεπτά με τα πόδια από το δασουδι, στρατηγική θέση), αγναντεύω την μεσόγειο μισοπνιγμενη στην υγρασία της ατμόσφαιρας που μας έχει πηδήξει και χωρίς αυτήν όμως η Κύπρος δεν θα λογιζόταν Κύπρος, νιώθοντας τις σταγόνες του ιδρώτα να κυλαν ηδονικά στο κορμί μου (το ηδονικά ήταν απλά σχήμα λόγου) και σκεπτόμουν με τρομερή και απερίγραπτη ικανοποίηση την χθεσινή νύχτα.

Επέστρεψα στις δυο το πρωί εξαντλημένος, μπήκα στο σπίτι σαν γάτα μην ξυπνήσω κανένα και κατευθύνθηκα στο μπάνιο να ξεπλύνω τα ξεραμένα υγρά που κόλλησαν πάνω μου στην πέμπτη σύμπτυξη της βραδιάς. Ο μαλακας δεν είχε τίποτε καλύτερο να κάνει από το νιώσει αφέντης και άντρακλας τελειώνοντας στο λαιμό και στο στήθος μου χωρίς προειδοποίηση (αυτό δεν είναι αλήθεια, το κατάλαβα και μπορούσα να αποτραβηχτώ, απλά δεν ξέρω γιατί δεν το έκανα). Αυτά έχει το επάγγελμα. Δεν μπορώ να προβλέπω όλες τις πιθανές καταλήξεις. Ήταν όμως και ο πέμπτος στην σειρά, είχα εξαντληθεί…

Νεαρός, ψήλος, όμορφος, έξυπνος με επίπεδο ψάχνει…

Περπατούσα με την γριά στο μονοπάτι το πονηρό και το ημιφωτισμενο. Ο χρόνος δεν περνά απ’ το δασουδι, παραμένει στάσιμος, και πέρσι έτσι καιρό εδώ ήμουν κι’ έπνιγα το δράμα μου στους θάμνους και τις αμμουδιές.
Φέτος τα ίδια. Δεν λέω αν το δράμα συνεχίζεται. Θα τα πω άλλη ώρα. Ένα είναι σίγουρο: τα δράματα είναι πολυπρόσωπα…

Ερχόταν από την αντίθετη κατεύθυνση. Είχε παράστημα ο άτιμος, ήταν λεπτός, με μουσάκι γκοουτι (πως το λένε αυτό στα ελληνιστι;), πυκνό μαλλί και αντράκι. Άφησα την γριά σύξυλη και τον ακολουθησα εντελώς απροσποίητα και αδιάκριτα. Περπάτησε δήθεν αδιάφορα το δρόμο του μέχρι που έφτασε σ’ ένα κομμάτι σκοτεινό, σταμάτησε για λίγο, έκανε στροφή και ερχόταν προς την κατεύθυνση μου. Ενστικτωδώς έστριψα δεξιά το ανήφορο πάνω προς τον λόφο των περιπτύξεων. Και εντελώς, μα εντελώς τυχαία με ακλούθησε σαν να είχαμε τον ίδιο σκοπό: τον Γολγοθά του Σεξ!

Παρασκευή 31 Ιουλίου 2009

Η δασκάλα

Είχα κατεβάσει δυο ποτήρια Cabernet Sauvignon κρύο και ήδη ψιλοεβλεπα καλύτερα τα αστέρια στον ουρανό. Καθόμαστε στο Surf and Sun απέναντι από το δασουδι και είμαστε οι μόνοι πελάτες: εγώ κι’ η γριά. Μισή ώρα μετά κατέβηκε κι’ ο ας τον πω Γιώργο.
Αφού στανιαραμε τραβήξαμε πρόσω ολοταχώς για το Όρος της αμαρτίας η μάλλον της σωτηρίας και της εξισορρόπησης, τουτέστιν δασουδι.

Η κίνηση ήταν ελάχιστη κι’ αυτή που ήταν καλύτερα να μην ήταν. Τι γίνεται ρε γαμωτο; Αντί οι νέοι να είναι μέσα στα γυμναστήρια όλη μέρα είναι πάνω απ’ το τηγάνι της μάνας τους και οι έξη τους κοιλιακοί γίνονται σταδιακά ένας και ξεχειλωμένος.
Η γριά κι’ ο Γιώργος έφυγαν σχετικά νωρίς, εγώ έμεινα να κλείσω το μαγαζί.

Κυριακή 26 Ιουλίου 2009

Η ζωή στον Άδη - Η επιστροφή της Περσεφόνης (4)

Επέστρεψα στην Γερμανία δυο μέρες μετά το εξιτήριο του Σσιάτς από την ψυχιατρική. Επέστρεφα πίσω και ήμουν, ένιωθα δηλαδή άλλος άνθρωπος. Ξαναγεννήθηκα.
Έφυγα χορτασμένος από αγάπη, από κατανόηση, από συμπαράσταση, έφυγα έχοντας επικυρώσει φιλίες που αναζωογονήθηκαν μετά από χρόνια λήθης (Κώστα μου, πάντα σε αγαπούσα σαν κάτι πολύ ιδιαίτερο – θα μιλήσω για τον Κώστα μελλοντικά, κι’ όχι ο άνθρωπος δεν είναι γκέι, είναι καρά στρέητ) και προ πάντων έφυγα με έναν καινούργιο αέρα αυτοπεποίθησης, ενός συναισθήματος που είχα χάσει εδώ και χρόνια, πνιγμένος στην μιζέρια μου και στα κτυπήματα του πεπρωμένου που εγώ είχα σχεδιάσει.

Η ξανά ανακάλυψη του εγώ ήταν πολύ αναζωογονητική. Ήταν σημαντικό να θέσω υπό εξέταση τις ουσιαστικές επαγγελματικές μου ικανότητες, μια ωθητήριος δύναμη για τα μελλοντικά μου σχέδια.


Πέμπτη 21 Μαΐου 2009

Ο αρσενικός Carrie Bradshaw

Η μανία για τα παπούτσια δεν είναι ένα καθαρά γυναικείο φαινόμενο, είναι και φαινόμενο γκέι, είναι και φαινόμενο μετροσεξιουαλ (γι’ αυτούς που πιστεύουν αυτές τις μαλακιές) είναι και γενικά φαινόμενο αντρικό. Σε τελευταία ανάλυση δεν κατάλαβα καλά δηλαδή: γιατί να είναι η μανία για ρούχα, παπούτσια, συλλογή εραστών και μεταφυσικών ανησυχιών, στην καθομιλουμένη γνωστές και σαν κουτσομπολιό, ένα καθαρά θέμα γυναικών και τουτέστιν κλισέ και ταμπού για μας τους άντρες. Εμείς δηλαδή δεν έχουμε ευαισθησίες του είδους; Ε λοιπόν έχω νέα γι’ αυτούς που αντιστέκονται σθεναρά σε αυτά τα κλισέ: τους εθισμούς του είδους τους έχουμε κι’ εμείς τα αρσενικά, ανεξάρτητα από τα είδος της στάσης που παίρνει ο καθένας και την είσοδο της ικανοποίησης του.

Αυτά για την εισαγωγή.

Τα απογεύματα της Άνοιξης και όταν έχω ελεύθερο χρόνο, δηλαδή περισσότερο τα σαββατοκύριακα τα παίρνουμε με τον Σσιατς σ’ ένα φοιτητικό καφέ, που υπάρχει και χαρακτηρίζει το κέντρο της φοιτητικής και μη ζωής του Άαχεν από τα τέλη της δεκαετία του εβδομήντα. Ελληνική βέβαια ιδιοκτησία, το καφέ έχει αλλάξει σχεδόν τόσες όψεις όσο και τα χρόνια της ύπαρξης του και παραμένει έτσι πάντα «ην» και αρχή και τέλος της καθημερινής εξόδου στο κωλοχωρι που ζούμε.

Ο Σσιατς απέκτησε καινούργιους φίλους (προσπαθώ ακόμα να ανακαλύψω το πρόβλημα τους, γιατί σίγουρα ένα πρόβλημα θα το έχουν αλλά επειδή ο ελεύθερος μου χρόνος είναι δυστυχώς, επαναλαμβάνομαι γαμωτο μου, πολύ ελάχιστος, δεν μπόρεσα να ασχοληθώ ακόμα εκτεταμένα μαζί τους και να κάνω ψυχανάλυση που θα με οδηγήσει σε πεφωτισμένα αποφθέγματα).


Παρασκευή 1 Μαΐου 2009

Πρωτομαγιάτικα κυνηγητά…

Δεν ξέρω τι γίνεται στις υπόλοιπες χώρες του κόσμου και για να ‘μια ειλικρινής δεν με ενδιαφέρει γιατί δεν είχα ποτέ καμιά ιδιαίτερη σχέση με την πρωτομαγιά. Δεν είμαι ούτε παγανιστής (αν και ταυτίζομαι πολύ με πολλά σύμβολα του παγανισμού), δεν είμαι κομμουνιστής (αν και η πρωτομαγιά από το Σικάγο ξεκίνησε, άρα καθ’ αυτόν καθαρή αμερικανική επέτειος) και δεν είμαι ευτυχώς Γερμανός.

Οι Γερμανοί συνέχισαν το παγανιστικό συνήθειο κάπως μεταλλαγμένο και στις τριάντα Απριλίου, παραμονή της πρωτομαγιάς τρέχουν από το απόγευμα σαν υστερικοί να βρουν κλαδιά δέντρων τόσο μεγάλα όσο ένα νεαρό δέντρο, να τα κόψουν, να τα στολίσουν με γιρλάντες πολύχρωμες και να τα στήσουν το βράδυ κάτω από το παράθυρο της αγαπημένης τους για της δείξουν ότι την θέλουν στ’ αλήθεια και να πάει καλά η σχέση τους όλο το χρόνο. Κάτι δηλαδή σαν πρωτοχρονιά, ανάσταση, καρναβάλι και οποιαδήποτε άλλη γιορτή που γίνεται το έλα αφορμή βοήθα με για να τα σπάσουμε στο ποτό και στο μεθύσι. Ο Γερμανός χρειάζεται πάντα μια αφορμή για να πιει, για να ‘ρθει στο κέφι τσακίρ και συνεπώς για να του σηκωθεί, διαφορετικά δεν…


Κυριακή 5 Απριλίου 2009

Gossad!

(σύνθετη λέξη από το Gomora, ονομασία της Μαφίας στον ιταλικό νότο με κέντρο την Νάπολη και Mossad, η δημιουργία της γίνεται κατανοητή αφού διαβαστεί η ανάρτηση…και η λέξη είναι μέηντ μπάι Γκρήκστορης)

Η πρώην μέλλουσα δουλειά μου, που έγινε κι’ αυτή σαν το γιοφύρι της Άρτας, σαν το βλέμμα της αγελάδας το απλανές προς το μαλακισμένο, που όλο της χαϊδεύουν τα βυζιά αλλά κανείς δεν την πηδά, σαν την αιώνια αναζήτηση πέους άνω των εικοσιπέντε εκατοστών κουλουπου) είχε πέσει σε χειμερία νάρκη και εγώ την έβαλα αρχειοθετημένη στα ανεκπλήρωτα αφού τελικά έπρεπε με οδύνη να αντιληφτώ ότι οι Κύπριοι δεν είναι καλύτεροι από τους σκατοναζί και ότι και τα δυο είδη σκατών στο ίδιο καζάνι βράζουν.

Αρχές Φεβρουαρίου κτυπά το τηλέφωνο το γερμανικό με αναγραφή κυπριακού αριθμού. Παραξενεύτηκα αλλά το απάντησα (ναι έχω και του κουσούρι να μην απαντώ τηλέφωνα όταν δεν έχω διάθεση) ακούγοντας την γνώριμη φωνή της Καρακάξας από την Πάφο, μελιστάλαχτη και γλοιώδη
- Καλημέρα Γκρήκστορης, είσαι καλάααα;
- Καλημέρα Καρακάξα, μια χαρά είμαι, εσύ; Πως και;
- Να σου πω Γκρήκστορης μου (τούτο το «μου» στην Κύπρο είναι λόγος να πάρω μαχαίρι και να τους κάνω όλους χαρακίρι – δείτε την ανάρτηση της Ψυχίας για ανάλυση βάθους). Βρήκα έναν πιθανόν πελάτη που είναι στο Μιλάνο και θέλει οπωσδήποτε να επενδύσει στην εταιρεία μας με το να αγοράσει μέρος των προϊόντων μας.

Σάββατο 21 Μαρτίου 2009

Ετσι απλα...

Η εμπνευση μου ηταν ο Aceras. Οταν τα ειδα να ξεπεταγονται ετσι δειλα απο το υγρο ακομα χωμα, θυμηθηκα τις φωτογραφιες του...






...τα σχολια του, αντιληφθηκα παραλληλα ομως οτι στ' αληθεια αρχισε η Ανοιξη, μεγαλυτερες μερες, περισσοτερο φως, περισσοτερες ελπιδες, καινουργιες δυναμεις, αναζωγονηση, απλη ομορφια που γεννιεται ξανα.

Στον Acera λοιπον που εγινε η εμπνευση μου και σε ολους εσας που γινατε οι παρεες μου εδω, με τα σχολια σας, με την παρουσια σας, με τις σκεψεις σας.

Σας αφιερωνω τουτες τις απλες φωτογραφιες απο την καινουργια Ανοιξη στο παρκο του Μπεννυ και σας ευχαριστω...Ξερετε εσεις...


Κυριακή 8 Μαρτίου 2009

Splash!

Η αλήθεια είναι ότι το νερό, μιλώ για το φυσικό στοιχείο «νερό», αποτέλεσε πάντα πηγή δύναμης και ενέργειας της ζωής μου. Ίσως να υπήρξα σαν ψάρι σε μια άλλη ζωή, να πούμε ένα γοητευτικότατο δελφίνι, μια θεόκομψη όρκα, μια γλυκιά φώκια, καρχαρίας μάλλον όχι γιατί έχω και κάποιο επίπεδο, κάποια γούστα, μην ξεπέσω εντελώς…

Δεν μπορώ να το εξηγήσω παρά μόνο μεταφυσικά…έχοντας νερό κοντά μου, σε απόσταση χρήσεως εννοώ, με κάνει νιώθω ζωντανός, ξαναγεννημένος. Από τότε που μπορώ να θυμηθώ το νερό με μάγευε, με μεθούσε, μ’ έκανε να νιώθω αήττητος, ακατανίκητος, θεός! (θεά;!). Η θάλασσα ήταν πάντα φίλη μου, δεν τη φοβήθηκα ποτέ, ούτε ακόμα σε καιρούς τρικυμιών, ούτε όταν την γνώρισα σαν ωκεανό αγριεμένο. Μεγαλώνοντας εκμεταλλεύτηκα αυτή την μαγεία της θάλασσας, του νερού και συνδυάζοντας το φυσικό και άγνωστο μέχρι τότες ταλέντο έγινα κολυμβητής και μάλιστα πρωταθλητής (ναι, μη με βλέπετε τώρα που έγινα πρωταθλητής ψυχασθένειας, παλιά ήμουν και κανονικός πρωταθλητής).



Σάββατο 21 Φεβρουαρίου 2009

Της Λήθης η Λήθη


Προσπαθώ να ανοίξω τα μάτια κάθε πρωί… η τουλάχιστον τότε που εγώ νομίζω ότι είναι πρωί, αρχή ακόμα μιας μέρας, μιας κραιπάλης ξανά. Σηκώνομαι σαν ανάπηρος και πάω στην κουζίνα βλέποντας τον σκύλο να με κοιτάζει για καλημέρα, προσπαθώ να δω αν κατουρήθηκε πάλι το βράδυ, οι ακράτειες του μου έλειψαν στην παραζάλη μου, πάω στην κουζίνα να κάνω ένα διπλό καπουτσίνο και ψαχουλεύω με ακόμα θολά, μισόκλειστα μάτια την θήκη των χαπιών μου, χάπι άουαρ, αλλά δεν θυμάμαι τι πρέπει να πάρω σήμερα, να ‘ναι το μωβ η να ‘ναι το ροζ το χάπι, έχω χάσει λογαριασμό, δεν γαμιέται, κακό δεν μου κάνουν, τα κατεβάζω και τα δυό για να μη σπάω το σαπισμένο μου μυαλό μες την θολούρα του να κάνει αναλογισμούς πότε κατάπιε τι, παρ’ τα όλα με μιας, σκέφτηκα, και είναι όλα καλά, ξαναρχίζεις να μετράς από σήμερα τις σωστές μέρες. Σκατά, αφού ξέρω ότι πάλι θα χάσω τον λογαριασμό, δεν γαμιέται, χάπια είναι αυτά για να τα παίρνω είναι κι’ όχι για να τα μετρώ, γαμώτο, αν έφερναν το σωστό αποτέλεσμα, θα τα ‘παιρνα όλα μαζί για να ησύχαζα, να μην ξανά ξυπνούσα ποτέ, να ‘μενα στο λήθαργο το σαγηνευτικό, μέσα στο σήραγγα που χάθηκα, αυτή κι’ αν είναι σήραγγα, χωρίς φως στην άκρη την κλασσική, όλοι δεν βλέπουν φως στην άκρη του τούνελ, έτσι δεν λένε όλοι που έχουν μπει κάποτε στη ζωή τους σε μια σήραγγα; Ε εγώ λοιπόν δεν βλέπω ούτε φως, ούτε σπίθα ούτε παπάρια κι’ αν έβλεπα δηλαδή φως τι θα ήταν διαφορετικό; Ποιος μαλάκας είπε ότι το φως είναι ελπίδα; Σκατά είναι κι’ αυτό όπως κι’ όλα τ’ άλλα.


Τετάρτη 7 Ιανουαρίου 2009

Κωδικός: "Αδελφή"

Ένας αγαπημένος φίλος στα «ηντα» του , που αποκαλώ χαριτωμένα γριά, με θυμήθηκε σήμερα το πρωί και γεμάτος θερμά συναισθήματα φιλικής αγάπης και στοργής μου έστειλε μήνυμα στο κινητό:

  • Γριά: Μωρη Σκρόφα ζεις; Και χρόνια πολλά με όσο περισσότερους πούτσους στα σκέλια σου
  • Γκρήκστορις: Δεν μπορώ να πω. Η χρονιά άρχισε πολύ πουτσάτη. Μακάρι να συνεχίσει έτσι.
  • Γριά: Και για μένα. Έφαγα του βάρους μου σε Ισπανία (την έκφραση δεν την ήξερα αλλά το νόημα το έπιασα)
  • Γκρήκστορις: Άααχ μπράβο μας!
  • Γριά: Καλή μας χρόνια και πλούσια συγκομιδή.
  • Γκρήκστορις: Απ’ το στόμα σου και στων πούτσων τα’ αυτιά!
  • Γριά: Προσκυνώ. Αμήν!

...'#+?=)(/&%$*$§"!

Le Dieu Noir

Μεγάλο το βάρος της ομορφιάς κι’ ακόμα πιο μεγάλο το βάρος του να προσπαθείς να γίνεις ελκυστικός. Η προσπάθεια μου να αρέσω σε μένα, γιατί αυτό είναι το σημαντικό, με ξεκωλωνει. Το ξεκωλωμα έγκειται όχι τόσο στην αθλητική προσπάθεια που είναι και ένα είδος οργασμικής ή και εκσπερματικης αντικατάστασης όσο στο γεγονός του γιο γιο εφέ. Και εξηγούμαι: δεν θα έπρεπε να προσπαθώ μέχρι ξεκωλωματος αν κρατούσα την καταπιόνα μου κλειστή και δεν έριχνα μέσα ότι έβρισκα μπροστά μου ανά καιρούς έτσι ώστε να ξεσκίζω διεκπεραιωμένες δίαιτες και εξασκήσεις. Το γεγονός είναι ότι έχω εθιστεί στην εξάσκηση πια και αν και διατηρούμαι μοντελάκι γενικώς έχω την αιώνια λόξα να γίνω Kate Moss. Και θα γίνω, που θα μου πάει;

Στα πλαίσια λοιπόν του ξεκωλωματος ήμουν χτες το βράδυ στο γυμναστήριο, πιο αργά απ’ ότι συνήθιζα γιατί κάποιος πρέπει να βγάλει και τον άρτο σε αυτό το σπίτι ούτος ώστε βρέθηκα στο γυμναστήριο αργά το βράδυ, γύρω στις εννέα.


Τρίτη 6 Ιανουαρίου 2009

Η ζωή στον Άδη (3) – Η επιστροφή της Περσεφόνης (3)

Η δουλειά άρχισε καλά και απορροφήθηκα σ’ έναν καινούργιο κόσμο, μόνος, ανεξάρτητος και … ναι, ικανοποιημένος. Υπήρχε Θεός άραγε;
Ήταν καινούργια τοπία για μένα αυτά που εξερευνούσα αλλά δεν ένιωθα πια φόβο, δεν ένιωθα ανασφάλεια, αντίθετα ένιωθα για πρώτη φορά συνειδητά μετά από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα αυτοπεποίθηση και δύναμη. Τα βράδια πήγαινα στην Λεμεσό ενώ μπορούσα να μείνω στην Πάφο γιατί ήθελα να ζήσω την οικογένεια μου. Και μαζί της ζούσα και του φίλους μου με έναν άλλο αέρα. Μου έκανε καλό η Κύπρος όπως την ζούσα τώρα.

Και ήταν ο Σσιάτς μόνος του στην Γερμάνια. Τον άφησα σε κατάσταση πολέμου. Είχα ζήσει την δική μου μαύρη παρασκευή μια εβδομάδα πριν το ταξίδι μου στην Κύπρο: Ο Σσιάτς ξαναπέρασε τα όρια του αλκοολισμού του, τα νεύρα μου είχαν γίνει γιουβέτσι, ο Μπεννυ δεν μπορούσε να περπατήσει όποτε τον έστειλα με τον μεθυσμένο Σσιατς στον γιατρό αφού εγώ ήμουν στην δουλειά για να μας πουν δυο ώρες μετά ότι είχε καρκίνο στα κόκαλα και το ίδιο βράδυ μου έκλεψαν το καμπριολέ…Να αυτοκτονούσα τότε αμέσως η μετά την Κύπρο; Αυτή ήταν η μοναδική ερώτηση και λύση που μπορούσα να θέσω στον εαυτό μου…

Η ζωή στον Άδη (3) – Η επιστροφή της Περσεφόνης (2)

Είκοσι δυο μήνες είχαν περάσει από την αρχή του εμφανούς Γολγοθά μου και μαρτυρίου του. Πως πέρασαν δεν το ένιωσα συνειδητά αλλά το υποσυνείδητο μου κάνει μια υπεράνθρωπη προσπάθεια να σβήσει αυτό το χρονικό διάστημα από την θύμηση μου, που μου φαίνεται να ‘ναι αιώνες κι’ όχι απλά κάποιοι μήνες.

Αν και σκέφτηκα πολλές φόρες ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, δεν προσπάθησα ποτέ να ξεγελάσω τον εαυτό μου και ήξερα ότι μεν η ελπίδα μπορεί και να μην πεθαίνει αλλά το μαρτύριο του και ο Γολγοθάς μου δεν θα είχαν αίσιο τέλος. Θα ήθελα να γνώριζα αυτό τον μαλάκα που γέννησε το γνωμικό «η ελπίδα πεθαίνει τελευταία». …

Έχασα ουσιαστικά την ελπίδα ότι ο Σσιάτς θα γινόταν ποτέ καλά και είχα απλά την ελπίδα να παραμείνει μόνο σε αυτό το στάδιο που ήταν τους τελευταίους μήνες. Αν το κατάφερνε αυτό θα ήμουν ικανοποιημένος. Η ανθρώπινη ύπαρξη μπορεί να γίνει πολύ ολιγαρκής στην ανάγκη και στον πόνο.

Σάββατο 3 Ιανουαρίου 2009

Η ζωή στον Άδη (3) – Η επιστροφή της Περσεφόνης

Μυθολογικός, βιογραφικός παραλληλισμός.

Ο Άδης (αρχαία ελληνικά: ᾍδης ή Ἅιδης) (“αόρατος”) γενικά στην Ελληνική Μυθολογία σήμαινε τόσο τον κάτω κόσμο όπου μεταβαίνουν οι ψυχές μετά θάνατο όσο και την ίδια ιδεατή ανθρωπόμορφη δύναμη που κυβερνούσε αυτόν τον χώρο. Η λέξη αρχικά αναφερόταν αποκλειστικά στον θεό. Η γενική πτώση της λέξης (Ἅιδου), ήταν συντόμευση της φράσης “σπίτι του Άδη”, αλλά τελικά και η ονομαστική της λέξης άρχισε να περιγράφει την κατοικία των νεκρών.
  • Η αντίστοιχη Εβραϊκή λέξη είναι Σιεόλ, αφορά τον τόπο των νεκρών και σημαίνει κυριολεκτικά “αόρατος” ή “εκείνος που ζητάει”.
  • Ο αντίστοιχος Ρωμαϊκός θεός ήταν ο Πλούτο (από τον Ελληνικό Πλούτωνα), Ντις Πάτερ ή Όρκους.
  • Ο αντίστοιχος Ετρουσκικός θεός ήταν ο Άιτα. Ο όρος “Άδης” χρησιμοποιείται καμιά φορά από Χριστιανούς ως κλασικιστικός ευφημισμός για την Κόλαση, η οποία κατά τ’ άλλα έχει λίγα από τα χαρακτηριστικά του Άδη.