Αναγνώστες

Παρασκευή 13 Ιουλίου 2012

Η Νέμεσις του αδικημένου εραστή

Τα είκοσι λεπτά είχαν περάσει, περασμένα πια μεσάνυχτα αλλά ο Δεκαέξι Εκατοστά δεν είχε έρθει ακόμα. Βγήκα στο μπαλκόνι να κοιτάξω αν ήταν ήδη έξω και περίμενε τον τρίτο που είχε διευθετήσει για να βρεθούμε όλοι στο σπίτι μου για ένα μενάζ α Τρουά. Ναι, ναι, αυτά τα μενάζ είναι πολύ μες την καθημερινότητα μου τον τελευταίο καιρό. Όπως και ο Δεκαέξι Εκατοστά, που από μια απλή, αστραπιαία περίπτυξη πριν από οκτώ χρόνια εξελίχτηκε σε μια συμπαθητική γνωριμία, μια γνωριμία του κρεβατιού που γι άγνωστο λόγο την κρατούσα όχι γιατί βρισκόμασταν σε τακτικά χρονικά διαστήματα κι ούτε γιατί το κρεββάτι μαζί του ήταν ηφαιστειώδες. Απλά την κρατούσα γιατί τον έβρισκα συμπαθητικό αν και δεν ήθελε ποτέ να κρεβατωθεί μαζί μου μόνος αλλά πάντα σε μενάζ. Αυτό ήταν ότι έπρεπε βέβαια για την αυτοπεποίθηση μου αλλά σαν βλάκας με βούλα διατηρούσα και αυτή την κατάσταση που υπόσκαπτε τον αυτοσεβασμό μου. Με τα χρόνια έμαθε να με συμπαθά όλο περισσότερο, πότε εξαφανιζόταν για μήνες φουλ ερωτευμένος με κάποιον, πότε εμφανιζόταν για κάποιες φορές θέλοντας να εξετάσει την αγοραστική του αξία σαν κρέας, αυτό που παράμενε πάντα σταθερό ήταν η αποφυγή του μενάζ α ντε (έλα ντε, γιατί;) και η η πιο έντονη παρέα. Α, και τα δεκαέξι εκατοστά παρέμεναν επίσης δεκαέξι εκατοστά, ούτε αυτό άλλαξε. Ήμουν βασικά μια σπάνια σταθερά στην ζωή του κι αυτός στην δική μου.

Πέμπτη 7 Ιουνίου 2012

Σαν άνεμος

Έκανα τρεις εβδομάδες στο νησί όπου ξαναγεννήθηκα. Επέστρεψα πίσω στο χωριό της Γερμανίας χωρίς να έχω συμπτώματα κατάθλιψης η μελαγχολίας η απελπισίας γιατί γέμισα ενέργεια από την αγάπη που έζησα με την οικογένεια μου. Ξέρω ότι διαβάζεται παράλογο να σκέπτομαι καν αυτό το θέμα σαν μη δεδομένο, σαν μη αυτονόητο, όμως οι κακουχίες των τελευταίων χρόνων, τα συσσωρευμένα μέσα στην ψυχή μου ανεπούλωτα τραύματα, που πάντα μου θυμίζουν τα θέματα που δεν κλείνουν, η φυσική απόσταση και απουσία των δυο χρόνων δημιούργησαν μια εντονότερη αίσθηση της μοναξιάς, της απομόνωσης.

Επέστρεψα πίσω νιώθοντας καλά. Με την άνεση του δεν παν να γαμηθούν όλοι κι όλα. Έχω δυο ανθρώπους που πεθαίνουν για μένα κι είναι αρκετό. Στο κάτω κάτω αν δεν αντέξω άλλο εδώ τα μαζεύω και φεύγω. Χωρίς πλάνο. Απλά φεύγω και χέστηκα για όλα.

Δυο μέρες μετά την επιστροφή πήρα μήνυμα απ’ τον ισπανό εραστή. Τέσσερις μέρες μετά βρεθήκαμε για τον όπως φάνηκε αργότερα επίσημο αποχαιρετισμό. Περισσότερα στην συνεχεία της ανάρτησης El amante espagnol. Τέσσερις μέρες και δυο ώρες μετά έπεσα ξανά στην κατάθλιψη, για τα γιατί που δεν μπορούσα να απαντήσω. Φακ! Δεν ήθελα να αφήσω τον εαυτό μου να υποφέρει ξανά. Είχα κουραστεί από την δίνη θλίψης, δεν ήθελα να αφήσω τις όμορφες αναμνήσεις και την δύναμη που μάζεψα στο νησί να σβήσουν για έναν άπιαστο ισπανό εραστή. Όμως η απογοήτευση ήταν εντονότερη από την επιθυμία να μείνω σε ισορροπία. Η κατάθλιψη με ξανακυρίευσε. Τίποτα δεν είχε ξανά σημασία, όλα σβήστηκαν με την απόρριψη του ισπανού. Ήθελα πάλι να σταματήσω να ζω, τίποτε δεν ήταν πια σημαντικό, κανένα σκοπό δεν είχε ζωή. Αυτό έβλεπα με την είσοδο της κατάθλιψης ξανά: ένα κενό. Τούτη τη φορά όμως, ίσως γιατί ήταν και πλήρωμα του χρόνου πιθανότερα, δεν διήρκεσε πολύ: δυο τρία εικοσιτετράωρα και πέρασε. Όχι απότομα και ξαφνικά, άρχισε να φεύγει σταθερά, μου πηρε μια εβδομάδα και κάτι μέχρι να φύγουν όλα τα αρνητικά συναισθήματα. Ξαναβρήκα την ενέργεια μου και σχεδόν όλη την ζωντάνια μου και συνέχισα τα καθημερινά. Έγινα πιο ήσυχος, πιο ήρεμος, δεν αναζητούσα την περιπέτεια κάθε μέρα, δεν την αναζητούσα καθόλου.

Πέμπτη 31 Μαΐου 2012

Αρραβωνιασμένος Ανέστη

Πήγα να συναντήσω το δασουδι ανήμερα της Ανάστασης. Τα εθιμοτυπικά κι’ εγώ τα πάμε πολύ καλά. Βασικό να διατηρούνται οι παραδόσεις!

 Δυο χρόνια πέρασαν από την τελευταία φορά που κατέβηκα στο νησί. Όσο και να υπάρχουν οι έντονες αναμνήσεις, το σκαιπ, το φεησταιμ και λοιπά, άλλο είναι να’ χεις την οικογένεια κοντά σου, δίπλα σου, ζωντανούς κι’ άλλο να την βλέπεις στην οθόνη του υπολογιστή. Πέρασαν δυο χρόνια που ήμασταν βυθισμένοι στις δυσκολίες. Τώρα πέρασαν κάπως κι’ αυτό είναι το σημαντικό. Τώρα τα είχαμε καταφέρει να ξαναβρεθούμε. Κι’ από τώρα ελπίζω σε τακτική βάση.

Τετάρτη 7 Μαρτίου 2012

El amante español (2)

Ακόμα μια καινούργια μέρα Οι ενδορφινες που απελευθερώνονται στο σώμα μετά από την έντονη άσκηση είναι σαν το όπιο, την μορφίνη: Δράση βάθους μα παροδική Ξύπνησα ένα βήμα πιο κοντά στο να συνειδητοποιήσω ότι δεν θα τον ξαναδώ Ξαναμπήκα στο Γκειρομεο να κοιτάξω αν διάβασε το μήνυμα μου. Πάλι ο παλμός ανέβηκε, πάλι ένιωσα μια γροθιά στο στομάχι, το διάβασε αλλά απάντηση δεν ήρθε Η εφαρμογή στο κουνητό μου δείχνει ότι μέχρι σήμερα ανταλλάξαμε τετρακόσια εβδομήντα τρία μηνύματα Γυρνώ πίσω στο χρόνο Νιώθω ακόμα έντονα την γροθιά στο στομάχι, το κεφάλι μου πάει να σπάσει Τι δεν θα ‘κανα να γύριζα πίσω το χρόνο και να πήγαινα πίσω στις μέρες που τον γνώρισα και να τις φυλάκιζα σε μια χρονομηχανή με μια ατέλειωτη επανάληψη, μόνο εκείνες τις μέρες, απ την αρχή στη μέση στο τέλος της κάθε συνάντησης, στο τέλος του κάθε οργασμού, στο τέλος τρυφερότητας και της αγκαλίτσας και του χαδιού και του γέλιου μετά τον οργασμό και μετά ξανά και ξανά και ξανά Μόνο εκείνες τις μέρες Μόνο εκείνες τις μέρες που βρήκα την πηγή του παραδείσου Που πέρασα την πύλη του Ολύμπου και γνώρισα όχι ακόμα έναν Θεό αλλά το όνειρο που έψαχνα ανέκαθεν, την Νιρβάνα.

Τρίτη 6 Μαρτίου 2012

El amante español

Όταν χώρισα με τον Σσιάτς μπήκα σε μια περίοδο τουλάχιστον παράξενη, σε μια φάση modus vivendi που είχε διάφορες υποφάσεις: απελπισία, θλίψη, μελαγχολία. θυμός, αδιαφορία, ελπίδα, αποφάσεις και αμέτρητες χαρές για φέηκ καινούργιες αρχές, άλλες τόσες αμέτρητες ανώμαλες προσγειώσεις, και σ’ αυτό το διάστημα άλλαξα σπίτι, βρήκα καινούργια δουλειά, έκανα άλλους φίλους, άλλαξα αρκετά (έτσι νόμιζα), πηδήχτηκα με ότι ήταν δυνατόν και είχε δυο πόδια (στα πλαίσια του εφικτού), ερωτεύτηκα φέηκ για να ξε-ερωτευτώ σε χρόνο ντε τε, άρχισα καινούργιες αθλητικές δραστηριότητες, δες kick boxing και MMA για να καταλήξω να κόψω την αχίλλειο φτέρνα και να μείνω ανάπηρος στο σπίτι με μια διαστημική ορθοπεδική μπότα στο πόδι και δεκανίκια για τρεις σχεδόν μήνες, κατέληξα να είμαι ακόμα κουτσός (τόσο ψυχικά, κλάσσικ, όσο και σωματικά), έγινα επίσημα φτωχός αφού κερδίζω κάτω απ’ τα όρια του επίσημου ελάχιστου και έκανα να δω το νησί δυο χρόνια (λόγω φτώχειας). Αλλά λέω γουοτ δε χελ. Είμαι στον τρίτο χρόνο μετά τον χωρισμό και ομολογώ ότι επιτέλους μπήκε ένα τέλος σ’ αυτό το θέμα. Μετά από σχεδόν τρία χρόνια μαραθώνιου δρόμου. Το απόφθεγμα: αν είναι κανείς τόσο ευάλωτος όσο εγώ σ’ αυτά τα θέματα (δες βλήμα) τότε είτε να μη χωρίσει ποτέ είτε να μην αρχίσει ποτέ μια σχέση. Την έβαψε!

Παρασκευή 2 Μαρτίου 2012

Δεν υπάρχουν άγγελοι...


Εγκατέλειψα το μπλοκ χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Απλά ζούσα την καθημερινότητα που ήταν και είναι ακόμα γεμάτη από βιώματα και περιπέτειες. Αλλά έπρεπε κάτι να γίνει για να με σπρώξει ξανά στο γράψιμο Δεν έγινε όμως μόνο κάτι, έγιναν πολλά. Έζησα πολλά κι όχι κακά, καλές εμπειρίες, καινούργιες, επαναληπτικά βιώματα και καθαρτικές πράξεις Ναι είχα και τις κακές μου, αναπόφευκτο μάλλον. Αλλά άλλη φορά αυτά.

Δυο χρόνια μετά την τελευταία μας συνάντηση τον ξανασυνάντησα, το Ξυλάγγουρο. Το Ξυλάγγουρο που μ’ είχε ξετρελάνει, που μ’ έκανε μανιακό μαζί του, που έπαθα εθισμό στην γεύση του. Η τελευταία φορά ήταν ένα πεταχτό κουίκι στο σπίτι του μετά από λίτρα αλκοόλ. Κι αυτό ήταν. Μετά τίποτα. Ούτε φωνή ούτε ακρόασή. Νάδα, νιέντε.