Αναγνώστες

Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2007

Το δωμάτιο του Τζιοβάνι

Η γκέι λογοτεχνία και ο κινηματογράφος είχαν χαρακτηρίσει τα νεανικά μου χρόνια (όχι πως είμαι μπαμπόγερος, έτσι για να το ξεκαθαρίσω αλλά δεν είμαι και είκοσι): Απ’το Maurice (E.M Foster) μέχρι τα έργα του Edmund White και τις παραγωγές του Pedro Almodovar είναι όλα δημιουργήματα που καλλιέργησαν την φαντασία και την ψυχή μου. Το πρώτο μυθιστόρημα όμως που διάβασα και έμεινε βαθειά στην μου χαραγμένο ήταν ¨Το δωμάτιο του Τζιοβάνι¨.

Όταν γνώρισα τον Μ. ήταν γύρω στα μέσα της δεκαετίας του ενενήντα ένα καλοκαίρι στο σπίτι κάποιου φίλου. Τότε κυκλοφορούσα μέσα σ’έναν κύκλο από ψευδό-διανοουμένους που παρουσίαζαν την ψευδό-κουλτούρα τους με το να ακούν όπερες του δωσ’μου μαχαίρι να σκοτωθώ κυριακάτικα πρωί πρωί και τα μεσημέρια βυθίζονταν στις παράνοιες του Ντοστογιεφκσι μέχρι που τις βράδυνες ώρες η κοινωνικοποίηση τους έπαιρνε την μορφή της ψευδό-φιλοσοφίας για το νόημα της ζωής (άμα είσαι εντελώς αγάμητος κάπου πρέπει να βρεις διέξοδο). Τις ώρες της ελευθερίας τους τις περνούσαν σχολιάζοντας και κριτικάροντας τον βίο και την πολιτεία των υπολοίπων απόντων γνωστών (δες θάψιμο). Ο φίλος που μας φιλοξενούσε την συγκεκριμένη Κυριακή για μπραντς ήταν ένας απ’αυτους και καταπιεσμένος ομοφυλόφιλος.

¨Θελω να ζησω¨

Μολις ξυπνησα σημερα το πρωι και με την τσιπλα στο ματι ανοιξα το notebook για να ελεγξω την επικοινωνια μου. Βρηκα αυτο το συνταρακτικο γραμμα στο γραμματοκιβωτιο μου που με συγκλονισε. Σαν να ειδα τα νεανικα μου χρονια να περνουν απο μπροστα μου σαν αστραπη, σαν ενας εφιαλτης. Ειμαι συνταραγμενος που καταφερα με τα γραφομενα μου να δωσω θαρρος σε καποιον να εκφραστει, να απλωσει χερι για μια επικοινωνια, για μια συμπαρασταση. Το παραθετω οπως ειναι αφαιρωντας το ονομα του φιλου. Οσοι μπορουν να πουν μια κουβεντα συμπαραστασης, να δωσουν μια ελπιδα στον αγνωστο φιλο ας αφησουν τα σχολια τους στο τελος της επιστολης.

Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2007

Ο Γερμανός της άλλης όχθης

Απτον Αύγουστο 2005

Καθώς οδηγούσα για το γραφείο ήμουν χαμένος στις σκέψεις μου. Σκεφτόμουν το ταξίδι στην Κύπρο την εβδομάδα που ερχόταν, το άγχος στην δουλειά, τι έγραφα τις τελευταίες μέρες στο μπλοκ μου, το παρελθόν, τις επαγγελματικές μου εμπειρίες και ατυχίες. Εκφράζοντας τις σκέψεις μου στον υπολογιστή ανακαλύπτω συναισθήματα βαθειά κρυμμένα, εμπειρίες τραυματικές θαμμένες στο υποσυνείδητο. Αναπόλησα πολλούς που ήξερα με δείκτη νοημοσύνης κάτω του μηδενός με επιτυχημένες επαγγελματικές καριέρες και προσωπικές ζωές και γι ακόμη μια φορά άρχισα να με λυπάμαι γιατί η τελευταία μου προσωπική και επαγγελματική επιτυχία είναι βαθειά θαμμένη στον μακρύ παρελθόν μου.

Θυμήθηκα τον Στέφαν. Σαν τον είχα μπροστά μου.

Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2007

Γιατί μπλοκάρω…

Με αφορμή αυτά που διαβάζω στο Μπλοκ του Λέξη έκανα κι’εγω κάποιες σκέψεις πάνω στο θεμα..Γιατι μπλοκάρω άραγε;

Τις απαντήσεις μου τις βρήκα κάπως τρομακτικές: Μπλοκάρω…

- Γιατί είμαι μόνος. Γιατί δεν έχω κανέναν να μιλήσω, να εκφραστώ, ίσως και γιατί δεν θέλω και κανέναν να ακούσει η να ξέρει αυτές μου τις σκέψεις και τα βιώματα. Απ'τήν άλλη αυτό είναι ψυχοπαθητικό γιατί αν δεν ήθελα κανέναν να τα ξέρει δεν θα ταγραφα.

- Γιατί το μπλοκ μου είναι η παρέα μου. Δεν μου αντιμιλά, δεν διαφωνεί μαζί μου, ακούει στωικά, υπομονετικά και δεν με πρήζει με τα δικά του.

- Γιατί όταν άρχισα να γράφω στην ηλικία των δέκα ανακάλυψα ότι είναι η καλύτερη ψυχοθεραπεία. Εξοικονόμησα τα λεφτά που θα δινα στον ψυχοθεραπευτή μου και τα βρήκα από πολύ νωρίς με τον εαυτό μου. Γράφοντας τις αμφιβολίες μου, τις σκέψεις μου, τα συναισθήματα μου, τα βιώματα μου και καταγράφοντας έτσι και την πορεία μου, μάλλον τον αγώνα μου στην ομοφυλοφιλία ήξερα υποσυνείδητα πολύ πριν το καταλάβω συνειδητά ότι η σεξουαλικότητα μου και ψυχοσύνθεση μου είναι διαφορετικές. Αυτή η συνειδητοποίηση η υποσυνείδητη μου έδωσε απερίγραπτη δύναμη σ’έναν απερίγραπτο Γολγοθά.

-

Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2007

Η δυστυχια του να εισαι γκει

Απ’τον Αύγουστο 2006…

Βγήκα απ’το ντους κι’ετοιμαζόμουν να πάω στην δουλειά. Ξυρίστηκα και με κοίταξα στον καθρέφτη για λίγα λεπτά. Δεν ήξερα τι να σκεφτώ. Έβλεπα μια πραγματικότητα που δεν μου άρεσε στ’αλήθεια. Ίσως να ήταν και ο τρόπος που ένιωθα τους τελευταίους μήνες κι’αυτό που ένιωθα όριζε και την εικόνα που είχα στο μυαλό μου για μένα: Γερνούσα.

Είναι πολλά αυτά που φοβάμαι στην ζωή μου. Το χειρότερο απ’όλα είναι τα γηρατειά. Όχι πως, λαμβάνοντας υπόψη τις συνθήκες ζωής μου, είχα και πολλά να χάσω γερνώντας, αναλογίζοντας όμως την νιότη που είχα ήδη αρχίσει ν’αφήνω πίσω μου, με κυρίευε πανικός (τώρα παίρνω κι’ένα ζαναξ για καλό και για κακό).

Κοίταξα τους μαύρους κύκλους κάτω απ’τα μάτια μου, τα πρησμένα και αποξηραμένα μου μάτια, και προσπαθούσα να με πείσω ότι είναι προσωρινοί και μόλις έβαζα λίγη κρέμα ματιών θα εξαφανίζονταν. Βαθειά μέσα μου όμως ήξερα ότι ήταν μάταιο μα ήταν μια προσπάθεια δημιουργίας ελπίδα μες την απελπισία μου, που μου έδινε θάρρος να συνεχίσω να ζω.

Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2007

Για ποιον κτυπά η καμπάνα?

Μιλώντας με έναν από τους στενούς μου φίλους στην Ελλάδα, μου ζήτησε, γνωρίζοντας το συγκεκριμένο ιστορικό μου πολύ καλά, να γράψω ένα άρθρο με ελαφρότητα και σε περιορισμένο αριθμό λέξεων, περιγράφοντας πως είναι να ζει κάποιος την εμπειρία του πανικού, των φοβιών και της σοβαρής κατάθλιψης και πως μπορεί να αντεπεξέλθει.

Το θέμα δεν είναι εύκολο, προ πάντων όταν το ζεις για πρώτη φορά, δεν μπορείς να καταλάβεις πως είναι ποτέ δυνατόν να μπορείς να κάνεις και χιούμορ πάνω σιούτο το θέμα.
Από την άλλη όμως, μαθαίνοντας να δέχεσαι μια τέτοια κατάσταση με το πέρασμα του χρόνου, μαθαίνεις παράλληλα ότι το χιούμορ είναι μεγάλη σωτηρία.

Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2007

Turkish Delights

Απ'τον Αυγουστο 2005

Η ιστορια μεταξυ Ελληνων και Τουρκων παει πισω πολλους αιωνες. Δεν προκειται να πολιτικοποιηθω εδω, δεν ειναι ο σκοπος αυτου του μπλοκ και ουτε κι'ο δικος μου. Προσωπικα δεν τους συμπαθω αλλα και δεν τους μισω. Μου ειναι αδιαφοροι. Γνωριζω καποιους, μερικοι απ'αυτους ειναι απλα ενταξει, αλλοι ειναι καθηκια, μαλακες. Αλλα αυτο δεν ειναι ιδιοτητα αποκλειστικη των Τουρκων, ειναι ιδιοτητα παγκοσμιου βεληνεκους.

Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2007

Η ψευδαισθηση του Red Bull

Απ'τον Αυγουστο του 2005

Παλι Κυριακη και παλι βροχη στο προγραμμα. Ημουν βασικα χαρουμενος που ημουν στο σπιτι και ξενερωνα μπροστα στην τηλεοραση. Μετα την περιπετεια του νοσοκομειου και το αγχος της δουλειας το καλυτερο που μπορουσα να κανω ηταν να απολαυσω την ησυχια του σπιτιου μου και να αποχαυνωθω μπροστα στην τηλεοραση. Ο δικος μου ειχε πεσει παλι σε κωμα, ο σκυλλος χορτασμενος και εξαντλημενος απ το τροχαδι που καναμε μαυι γυρω στα δωδεκα χιλιομετρα ταφτησε στο καλαθι του και γω μεταξυ κουτιου και ιντερνετ.

Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2007

Περι BigMac και τυχης...

Απ΄τον Αυγουστο 2005...

Κυριακη και στην μικρη πολη της Γερμανιας που ζω (με αλλα λογια κωλοχωρι) ο καιρος ηταν παλι σαν την κλιμακτηριο της καταθλιψης: Βαρεια, μαυρα συννεφα στον ουρανο, βροχη καθε μιση ωρα κι αυτο αρχες Αυγουστου. Αυτο ειναι ενα απ τα τιμηματα που πρεπει να πληρωσει καποιος οταν αποφασισει να ζησει σ'αυτη την γαμημενη χωρα. Ειναι γελοιο βεβαια να το λεω αυτο αφου κανενας δεν με αναγκασε να ζησω εδω, η αποφαση μου ομως ηταν ενα λαθος απ'την αρχη αφου απ'τα φοιτητικα μου χρονια αντιπαθουσα αυτον τον λαο και τη χωρα του, ποτε δεν εγινε το σπιτι μου.

Πρωτη Κινηση

Αρχιζω λοιπον το μπλοκ μου στα ελληνικα. Δεν ειμαι σιγουρος ποια σειρα θα κρατησω, αν θα γραψω καινουργια κειμενα η αν θα μεταφρασω τα παλια. Μαλλον θα κανω ενα κοκταιηλ κι απ τα δυο ετσι για να εχουμε και μια ποικιλια. Σε τελευταια αναλυση η ζωη μου ειναι σαν μπαλακι αντισφαιρησης, παει κι ερχεται μπρος πισω με καποιες ψιλοαλλαγες αλλα μεγαλα πραγματα δεν γινονται. Ετσι αρχιζω απ τα παλια προσθετωντας καθε φορα και κατι απ τα καινουργια, ετσι για να μπαινει χρωμα, να σπαει η μονοτονια, ε και καπως να ψιλοοργαζεται και το εγω της δημιουργικοτητας.