Σαν πρώτη μέρα σχολείου…

Νιώθω πολύ την απουσία μου από το μπλοκ μου, έχω επιθυμήσει την δικτυακή μου έκφραση και επικοινωνία.
Αλλά βρίσκομαι σε μια πολύ παράξενη φάση, για την οποία σύντομα θα αρχίσω να γράφω.

Προς το παρόν πρέπει να μάθω ο ίδιος να ζω με τις καινούργιες μου συνθήκες και αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο…


Πρώτον, κουβαλώ επτά κιλά περισσότερα στο κορμί μου το πρώην θεϊκό νάνε καλά ο χειμώνας, οι σοκολάτες, τα αλλαντικά, οι τέσσερις εβδομάδες αντιβίωσης, οι δυο εβδομάδες γρίπης, οι οκτώ εβδομάδες απουσίας από το γυμναστήριο, το άπλωμα του πισινού μου στον καναπέ, το βύθισμα στις σκέψεις μου και το κόψιμο του τσιγάρου.
Ναι τα δυο από τα επτά τα έχασα γιατί εδώ και δυο εβδομάδες άρχισα ξανά την εκγύμναση αλλά καταριέμαι την ώρα και την στιγμή που παραδίδομαι στα πάθη μου…

Δεύτερον, δουλεύω πολύ, ευτυχώς, και προετοιμάζομαι για την τελευταία ευθεία του να ονομάζομαι Personal and Business Coach. Ουαο, στραβαρα μου, να δω αν αυτό θα μου καλυτερεύσει τις συνθήκες ζωής μου.

Το καλύτερο, η το χειρότερο, βασικά είναι και τα δυο, το άφησα τελευταίο…Μαθαίνω ξανά τι σημαίνει να ζω μόνος…Ναι καλά διάβασες…να ζω μόνος. Η ευχή της τελευταίας δεκαετίας έγινε μισή πραγματικότητα και εδώ και δυο εβδομάδες ζω μόνος. Και για νάμε ειλικρινής δεν έχω ιδέα αν μου αρέσει η όχι. Και μου αρέσει και δεν μου αρέσει. Ξέχασα τι σημαίνει να ζω μόνος και να έχω την αποκλειστική δύναμη απόφασης σε όλους τους τομείς της σπιτικής μου ζωής. Αυτό είναι το καλό. Το παράξενο είναι ότι έχω τόσο πολύ ελεύθερο χώρο (χώρος με την πλατειά έννοια) που δεν έχω ιδέα τι να κάνω μαζί του. Έχω περίσσιο χρόνο, περίσσιο χώρο, περίσσεια δύναμη και κάθομαι τον περισσότερο χρόνο και χαζεύω σαν καθυστερημένο γιατί δεν ξέρω τι να πρωταρχίσω με όλη αυτή την ελευθερία…Είναι σαν να ξαναμαθαίνω το αλφαβητάριο απ’ την αρχή…Σαν το συναίσθημα της πρώτης μέρας στο σχολειό…να φωνάζω με δάκρυα στα μάτια ¨θέλω την μαμά μουουουου¨, αλλά η μαμά μου να μην με παίρνει γιατί ξέρει ότι είναι για το καλό μου, για την κοινωνικοποίηση μου αν μη τι άλλο…

Και όλα αυτά δεν θαταν ψιλοτραγικα η ψιλοασχημα αν ο λόγος δεν ήταν τόσο αρνητικός που ζω μόνος και ίσως είναι αυτός που με κάνει να μην απολαμβάνω την ελευθερία μου…Άρχισα να ζω μόνος γιατί ο πολύχρονος ¨σύντροφος¨ μου έγινε τρόφιμος του ψυχιατρείου και μάλιστα του κλειστού, χωρίς δικαίωμα εξόδου…Τις λεπτομέρειες θα τις γράψω σαν συνεχεία στην σειρά ¨Η κάθοδος του Ορφέα¨.
Ένα λέω όμως…είναι δύσκολο…ναι είναι όλα μια ιδέα αλλά αυτή η ιδέα είναι δύσκολη. Οι σκηνές που αντιμετωπίζω κάθε μέρα πηγαίνοντας στους τρελούς είναι εξωπραγματικές…Και ίσως είναι αυτές οι καινούργιες εμπειρίες που με εμποδίζουν να απόλαυση την καινούργια μου ελευθερία..

Δεν υπάρχουν πια συμβιβασμοί α λα δεκαέξι εκατοστά, δεν υπάρχει όρεξη για φλερτ, δεν υπάρχει δύναμη για κρουζινκ ούτε καν για γράψιμο. Και τώρα που γράφω με αναγκάζω να το κάνω σαν απάντηση σε εμαιηλ φίλου ιντερνετικου.

Θα επανέλθω ..ελπίζω σύντομα. Αλλά προς το παρόν μαθαίνω να ζω…
Λεξεις-Κλειδια: απουσία, έκφραση, επικοινωνία, παράξενος, φάση, συνθήκες, ζωής, σοκολάτες, κιλά, βάρος, αντιβίωση, γρίπη, γυμναστήριο, πισινός, Personal, and, Business, Coach, πάθος, ζωή, ελευθερία, σχολείο, κάθοδος, Ορφέας, ψυχιατρείο, εμπειρίες, συμβιβασμοί, φλερτ,