Αναγνώστες

Τετάρτη 25 Μαΐου 2011

Ρεαλιστικές Συνειδητοποιήσεις (2)

Πριν από έξη βδομάδες άρχισα μια καινούργια εργοδότηση. Τίποτα το φαινομενικό από πλευράς αντικειμένου, αλλά η πρώτη μου εργοδοτηση μετά από χ συν ν χρόνια ελεύθερου επαγγελματισμού. Για να μην πιστέψει κάνεις ότι γίνονται θαύματα, η εργοδότηση δεν ήρθε από τον ουρανό σαν ανταμειβή των φανταστικών και ποιοτικών αιτήσεων που ούτως η άλλως κάνω και πέφτουν παταγωδώς στο κενό (πως μπορεί να ναι παταγώδης η πτώση σ ένα κενό αφού είναι κενό;). Ήταν περισσότερο αποτέλεσμα μιας επιφανεικακής γνωριμίας και συμπάθειας με έναν έλληνα που δουλευει στην εταιρεία που με εργοδοτησε και ο οποίος ανακοίνωσε τις κενές θέσεις γιατί για κάθε καινούργιο θύμα υπάρχει μια ανταμοιβή πεντακοσίων ευρώ.. Ας είναι και χαλάλι του. Δεν είναι και καμμιά θέση που απαιτεί ακαδημαϊκά προσόντα, άλλα έξη βδομάδες μετά αναρωτιέμαι πως χωρίς κάποια ακαδημαϊκά προσόντα η και επαγγελματική πείρα μπορεί κάποιος να επιβιώσει σ αυτή την θέση. Όπως και να χει είμαι μέσα. Δουλεύω για έναν κολοσσό ηλεκτρονικών υπολογιστών στην Ολλανδία. Δεν είναι μόνιμη θέση, είναι προσωρινή.
Ο μισθός είναι ας πούμε για κεντροευρωπαϊκά δεδομένα ούτε κάλος ούτε κακός, που σημαίνει ουσιαστικά ότι δεν τα βγάζω πέρα άρα το παίζω τα βράδια μπάρμαν α λα Κρουζ σε έναν Ιταλό στην Γερμανία (αυτό κι αν είναι πολυπολιτισμική σκλαβιά). Ξαναδατε μπάρμαν με μια ντουζίνα πτυχία; Ε τον βλέπετε τώρα. Αυτός είναι προσοντούχος λουζερ. Ας είναι πάλι. 


Κει που ήθελα να καταλήξω είναι ότι νιώθω για πρώτη φορά μετά από μια αιωνιότητα μια ευγνωμοσύνη. Νιώθω ευγνωμοσύνη που άρχισα να ζω μια ισορροπία. Γιατί ζω μια ισορροπία. Έστω και προσωρινά είναι σαν να μην έχω άγχος υπαρξιακό, άγχος επιβίωσης. Δουλεύω δεκαέξι ώρες την μέρα, δεν έχω καμιά ππροσωπική ζωή, οι ώρες του ύπνου δεν φτάνουν, ελεύθερος χρόνος είναι πια άγνωστος αλλά δεν με νοιάζει. Γιατί;

Γιατί είμαι ξανά μέλος σε μια κοινωνική ομάδα. Ανήκω σ έναν εργασιακό κύκλο, καλός η κακός άσχετο, κι αυτό είναι μια έμμεση αναγνώριση τόσο των οποιονδήποτε επαγγελματικών μου ικανοτήτων όσο και των κοινωνικών. Η αναγνώριση είναι ζωτικής σημασίας για την ανθρώπινη ζωή στην κοινωνία ανέκαθεν, είναι μια από τις βασικές δευτερεύουσες ανθρώπινες ανάγκες, όπως η ανταμοιβή για την εργασία, η ανάγκη για ανθρωπινή επαφή, για ανθρωπινή σχέση που μεταδίδει επιβεβαίωση. Ζώντας χωρίς την αναγνώριση οποιουδήποτε επίπεδου είναι ίσο με τον ψυχοπνευματικό και άρα με τον φυσικό θάνατο.


Έχω αποκτήσει μια δομή στην καθημερινότητα μου άλλα και μια προοπτική. Δεν σκέφτομαι επίμονα τον Σσιατς συνέχεια, συμφιλιώνομαι σταδιακά με την απουσία του σκύλου, άρχισα να βλέπω κάποιο φως. Γνώρισα καινούργιο κόσμο, βλέπω άλλες φάτσες, έχω εναλλαγή εικόνων: επίσης βασική ανάγκη – η δραστηριότητα της περιέργειας που εξυπηρετεί την ανάπτυξη και επιμήκυνση του γνωστού χώρου επιβίωσης, που ερεθίζει τις αισθήσεις μας σε γενικό και συγκεκριμένο επίπεδο.


Μετά από χρόνια νιώθω σε γενικές γραμμές καλά. Γι αυτό είμαι ευγνώμων. Προσπαθώ να το κρατήσω αυτό το αίσθημα όσο πάει, έχοντας τόσα χρόνια την εντύπωση ότι δεν το έζησα ποτέ.

Η ισορροπία έχει κι άλλους λόγους όμως, πέρα απ τους εμφανείς. Είναι γνωστό ότι δεν γουστάρω την γερμανική νοοτροπία (δεν το χετε καταλάβει μέχρι τώρα φαντάζομαι). Σε αυτή τη χώρα δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα που να με ελκύει. Αναμφίβολο είναι ότι η χώρα και η κουλτούρα της έχουν εξαιρετικά θετικά στοιχεία όπως και η κάθε κουλτούρα και είμαι βέβαιος ότι αυτή η κουλτούρα προσφέρει τα θετικά της ωφελήματα σε οποιονδήποτε θέλει να τε δεχτεί. Εγώ δεν θέλω και άρα δεν μπορώ να τα δεχτώ γιατί δεν υπάρχει χημεία μεταξύ μας. Είναι σαν προσπαθεί κάποιος γκέι κατά κόρον να έλθει εις Κυρίου Συνούσιαν με μια γυναίκα και να πρέπει να το απολαύσει κιόλας. Το χειρότερο δε να της κάνει και στοματικό. Δεν γίνονται αυτά.

Έμαθα να ζω μέσα στην κουλτούρα αλλά δεν αφομοιώθηκα και ο λόγος είναι αμφίδρομος βέβαια με το βάρος να γέρνει στην γερμανική πλευρά (τι άλλο?). Τολμώ να θέσω την θεωρία ότι η αρμονική η όχι επιβίωση σε έναν πολιτισμό είναι ανάμεσα σ άλλα και θέμα χημείας μεταξύ του μετανάστη και της κοινωνίας που εισέρχεται: είτε ταιριάζουν είτε όχι. Η εξαναγκαστική συμβίωση θα είναι δραματική και τραυματική. Αν το πνεύμα του μετανάστη είναι ελεύθερο και κριτικό τότε η εξαναγκαστική συμβίωση έχει γρηγορότερο τέλος από την αρμονική. Έκτος κι αν πρόκειται για μαζόχα.

Ο μέσος Γερμανός είναι μούργος, σκατόφατσα, ανοργασμικός. Δεν έχει χιούμορ όπως το καταλαβαίνουμε εμείς που έχουμε χιούμορ (τρομάρα μας). Αν πεις κάτι ανόητο για να γελάσεις με σοβαρή έκφραση θα ξενερώσεις γιατί θα σε διορθώσει αμέσως. Αν καταλάβει ότι είναι αστείο τότε συνήθως θα μουγκρίσει κάτι ακατανόητο κι εσύ μένεις χάσκοντας προσπαθώντας να καταλάβεις που πήγε η έξαρση .

Ο Γερμανός είναι υπεροπτικός. Τελευταία φρεσκοκαλιεργημένα παραδείγματα οι αντιδράσεις του όσο αφορά το ελληνικό χρέος. Η Αφροδίτη της Μήλου φιγουράρει με το καβλοδάκτυλο σε πρωτοσέλιδο δήθεν σοβαρού περιοδικού, οι δηλώσεις της Μέρκελ ότι οι μεσογειακοί πρέπει να αρχίσουν να δουλεύουν περισσότερα χρόνια είναι κάποια από τα χαρακτηριστικά της γερμανικής υπεροψίας.
Δεν ισχυρίζομαι ότι εμείς είμαστε αλάθητοι η αθώοι. Θεός φυλάξει, αντιθέτως. Άλλα αυτοί είναι μουλωχτοί στην υπεροψία κατάλοιπο της μεταπολεμικής Ευρώπης. Κάθε λαός και ηγεσία του αλληλοκατοπτρίζονται. Και τα κύρια ιστορικά χαρακτηριστικά του διαιωνίζονται. Με βάση αυτή την θέση τολμώ να πω ότι ο Γερμανός δεν έχει αποβάλλει από τον οργανισμό του το ναζιστικό γονίδιο (και για τους ορθολογιστές και μοραλιστής διευκρινίζω: ούτε ο Κύπριος ακροδεξιός έχει αποβάλλει το φασιστικό από μέσα του ούτε ο Ελλαδίτης ακροδεξιός έχει αποβάλλει την βασιλική λατρεία κοκ – απλά είναι αριθμητικές αναλογίες, άλλο να έχεις ογδόντα εκατομμύρια ναζιστικά γονίδια και άλλο μερικές εκατοντάδες. Ποιος έχει περισσότερες πιθανότητες να πράξει το κακό η το μοιραίο;).

Ο Γερμανός δεν έχει πάθος ζωής: μπορεί να έχει πάθος αναγκαστικά κρυμμένο βαθειά μέσα του να εξολοθρεύει ζωές αλλά πάθος ζωής δεν έχει. Είναι μουνόπανο.
Ο μύθος που κυριαρχεί ότι ο Γερμανός είναι ευθύς δεν υφίσταται. Δεν θα πει ποτέ αυτό που σκέφτεται κατάμουτρα αν μπορεί να στην φέρει πισώπλατα. Εδώ είναι η λεπτή διαφορά με άλλους λαούς: αν έχει την δυνατότητα επιλογής να σε μαχαιρώσει πισώπλατα η κατάφατσα θα διαλέξει το πισώπλατα για να ισχυριστεί μετά ότι δεν είχε επιλογή.



Πρόσφατο παράδειγμα από γνωστό μου Γερμανό, που έρχεται να επιβεβαιώσει και δικές μου εμπειρίες οι οποίες δεν είχαν την τιμή να αποκορυφωθούν όπως αυτό. Στο κολυμβητήριο που πάμε για προπόνηση κολυμπούμε σε στυλ μπάτε σκύλοι αλέστε, γιατί δεν ανήκουμε σε έναν όμιλο και τις ώρες λειτουργίας ο κάθε άσχετος με μεγάλη πιθανότητα πνιγμού μπορεί να μπει στην πισίνα και να μας εμποδίσει από την προπόνηση. Υπάρχουν και κάποιες ώρες που οι υπάλληλοι βάζουν κάποιες διαδρομές (όχι για μας τα δελφίνια αλλά για τις χαζομαμάδες που θα ρθουν μετά με τα τσιριχτά τους προϊόντα χρυσοπληρώνοντας μια ώρα διδασκαλίας).
Γι αυτή την κίνηση υπάρχει μια νομική προδιαγραφή. Σ αυτή την διαδρομή είναι λοιπόν μια ομάδα από γρήγορους ερασιτέχνες κολυμβητές και για να μην υπάρχει φυσική σύγκρουση γίνεται μια σιωπηλή συμφωνία να κολυμπούν σε κύκλο. Είναι μια πράξη ελεύθερης βούλησης. Αλλά λογάριασαν χωρίς τον ξενοδόχο: μια γρια τσατσά αποφάσισε με το έτσι θέλω ότι ήθελε να κολυμπήσει σαν χελώνα ανάμεσα τους ενώ είχε δει ότι πρόκειται για δεινούς κολυμβητές. Και μπήκε σαν καβλί στην μέση τους. Όπως ήταν φυσιολογικό, κανείς από τους αθλούμενους δεν σταμάτησε να προπονείται κανονικά, αν και με δυσκολία, λόγω της τσατσάς. Και αυτό επειδή, αυτό είναι αλήθεια, βρεχόταν από τους κολυμβητές μέσα στην πισίνα απαίτησε από τον επιτηρητή και κάλεσε την αστυνομία κάνοντας παράπονο παρενοχλημένης. Ένας από τους κολυμβητές πλήρωσε την νύφη και φακελαρίστηκε από την μοντέρνα Γκεστάπο. Ναι λοιπόν, αυτή είναι η γερμανική νοοτροπία. 


Ελάτε στην Ευρώπη του 2011.

1 σχόλιο:

Το Λαγωνικό είπε...

Ουδέν μονιμότερον του προσωρινού, λέει η λαϊκή σοφία, συνεπώς μη βιάζεσαι να βγάλεις συμπεράσματα.