Αναγνώστες

Τετάρτη 25 Μαΐου 2011

Ρεαλιστικές Συνειδητοποιήσεις (1)

Ορισμένοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται γρήγορα την ζωή, τις αλήθειες τις. Άλλοι πιο αργά συγκριτικά, άλλοι αργότερα κι άλλοι πότε.
Ο υποφαινόμενος ανήκει κατά κύριον λόγο σε αυτούς που την αντιλαμβάνονται αργά, είναι με άλλα λόγια πετρελαιοκίνητος σε σημείο που θες σαν φίλος του να κτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο. Ευτυχώς δεν έχω φίλους κι έτσι δεν αγχώνομαι ότι είμαι υπεύθυνος για την υγειά τους...

Τουτέστιν είμαι αργόστροφος όσον αφορά τις πραγματικότητες της ζωής. Το οποίον μπορεί να ναι και καλό αλλά και κακό: καλό γιατί μπορώ να ζω ακούσια στον κόσμο μου και κακό γιατί κατά την διάρκεια της προσγείωσης παθαίνω πατατράκ μέχρι να αντιληφθώ από που μου ήρθε.

Στο μεγάλο πατατράκ των τελευταίων χρόνων έγινα μάρτυρας πολλών συνειδητοποιήσεων: Αναρωτιέμαι αν αυτές οι συνειδητοποιήσεις ήρθαν αργά στην ζωή μου όποτε επιβεβαιώνεται η αργόστροφη φύση μου η αν όντως ήρθαν στην μέσο όρο ορθή χρονική στιγμή. Άγνωστη η απάντηση άλλα όχι πια σημαντική.

Η πρώτη συνειδητοποίηση είναι ότι μεγαλώνω.



Όχι σε όγκο η βάρος (γίνεται κι αυτό περιοδικά και το καταπολεμώ περιοδικά) αλλά σε ηλικία. Όχι ότι πρωτύτερα δεν το ήξερα. Μόνο που τώρα όχι μόνο το ξέρω αλλά και το πιστεύω. Το πιστεύω όχι γιατί το βλέπω, να ναι καλά το μποτοξ και το υαλουρικον, αλλά γιατί το χωνεψα. Την ηλικιαν φυγείν αδύνατον!
Πριν από κάποιους μήνες πήρα ένα ημεηλ από έναν άγνωστο και μου ζητούσε να τον περιλάβω στην λίστα των αγαπημένων μου μπλοκ έτσι ώστε να αποκτήσει αναγνωστικό κοινό. Πράγμα που δεν έπραξα για ευνοήτους λόγους. Δεν τον ήξερα, δεν ήξερα τι έγραφε η το πόθεν έσχες του. Και χρυσές σελίδες δεν έγινα ακόμα. Η περιέργεια μου όμως με έσπρωξε να διαβάσω το μπλοκ του για να δω περί τίνος πρόκειται. Και το διάβασα. Και έπεσα σε μεγαλύτερη από την ήδη υπάρχουσα κατάθλιψη. Πρέπει να ήταν ένας εξηντάρης εξηνταπενταρης, ίσως και μεγαλύτερος που ζούσε ανέκαθεν μια διπλή ζωή: με την γυναίκα του στο προσκήνιο και στα ξεχασμένα απ τον χρόνο σινεμά πορνό, στα σκοτεινά πάρκα και στα βρώμικα δημόσια αποχωρητήρια στο παρασκήνιο αναζητώντας τους άντρες που δεν μπορούσε να κοιτάξει με θάρρος κάτω από το φως του ήλιου. Και τώρα στο λυκόφως της ζωής του έγραφε σαν άγνωστος ανώνυμος (ΑΑ) τις εμπειρίες του ξαναζώντας τες και αναζητώντας τες μέσα στις αναμνήσεις του σαν τελευταία προσπάθεια ενός ύστατου, άυλου, κρυφού οργασμού. Από τα απλά, με απειρία χαρακτηρισμένα γραφόμενα του αναδυόταν έντονα η νοσταλγία για την ζωή που δεν έζησε καθώς δεν είχε το θάρρος να εναντιωθεί στην κοινωνία που τον ανάθρεψε. Περιόρισε τις αναμνήσεις του στο απαγορευμένο και βασικά έμεινε σε μια εθελοντική μελαγχολία κι απομόνωση όλη την ζωή του.

Μελαγχόλησα όταν τελείωσα τα λίγα άρθρα του. Ξύπνησαν μέσα μου οι φόβοι της μοναξιάς, άρχισα να βλέπω πιο ξεκάθαρα που οδηγεί η ηλικιακή φθορά: στην διατήρηση της ζωής μας μέσα από μακρινές αναμνήσεις, στην πικρά της πραγματικότητας του να γερνάς (Τανια Τσανακλιδου Μαμά Γερνάω, προφητικό), στον θάνατο της ομορφιάς, της έλξης, στην μοναξιά, στο τέλος.
Οου φακ, εισήλθα σε πανικό. Η φωνή μέσα μου έλεγε ότι έτσι θα καταντούσα κι εγώ, με έβλεπα αλήθεια να γίνομαι ένας γέρος παράξενος κι ανήμπορος να ζω μοναχός με τις αναμνήσεις μου, να μη θέλει πια να μ αγγίξει κανείς (κλασσική η σκηνή με την Μπάρμπαρα Στάνγουικ στα “Πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας” να φωνάζει στον Ρίτσαρντ Τσάμπερλεν – δεν ήξερε στο έργο ότι στην πραγματικότητα ήταν κι αυτός καραδελφη – ότι ακόμα ποθεί κι ότι είναι φυλακισμένη στο γερασμένο σώμα της), φτωχός και στερημένος να περιμένω να πεθάνω κάπου ξεχασμένος. Σε ένα από τα γραφόμενα μου είχα αναρωτηθεί: ποιος είναι ο σκοπός της ζωής μου τελικά; Να περάσω ασήμαντος ένα μονοπάτι για να πεθάνω σαν ανύπαρκτος χωρίς μια σημασία; Κι όμως αυτή είναι μια συνειδητοποιημένη πραγματικότητα.


Η επόμενη συνειδητοποίηση είναι η επαγγελματική πραγματικότητα. Διαβάζοντας ένα άρθρο στην New York Times και συζητώντας το τελευταίο διάστημα με γνωστούς ένιωσα τις εμπειρίες μου να δικαιώνονται ως προς την φύση τους. Η επαγγελματική μου ιστορία είναι μια από τις αμέτρητες ατομικές επαγγελματικές εμπειρίες και ακόμα μια πραγματικότητα που δυστυχώς δεν αφορά μια μειονότητα αλλά το μεγαλύτερο μέρος των ακαδημαϊκών απόφοιτων του σήμερα: Χημικός μηχανικός εξασκεί το επάγγελμα του μπάρμαν, θεωρητικός δουλεύει σε τηλεφωνικό κέντρο και φιλόλογος ιταλικών σπρώχνει καλαθάκια σε σουπερμάρκετ. Αυτή είναι δυστυχώς η πραγματικότητα του σήμερα Τα ποσοστά εργοδότησης πέφτουν κατακόρυφα την τελευταία δεκαετία μαζί με τους αρχικούς μισθούς και το χειρότερο είναι ότι οι μισές από τις διαθέσιμες θέσεις εργασίας δεν απαιτούν καν ακαδημαϊκό πτυχίο. Φαινόμενα που μέχρι τώρα πίστευα ότι γίνονται μόνο στην Κύπρο η στις μικρές κωμοπόλεις στην Γερμανία που κάνω εγώ τις εμπειρίες μου ξαφνικά είναι φαινόμενα παγκόσμια: απόφοιτοι λιγότερων ελίτ σχολίων με λιγότερα προσόντα και πτυχία βρίσκουν καλύτερες θέσεις εργασίας από τους αντίθετους τους, είτε γιατί ήταν τυχεροί είτε γιατί είχαν κάποια γνωριμία (συνήθως το δεύτερο). 

Ο έλικας της πτώσης συνεχίζεται γιατί οι ακαδημαϊκοί κατέχουν σταδιακά τις θέσεις που θα έπαιρναν οι μη προσοντούχοι όποτε δημιουργείται μια συνεχής μετατόπιση την ανεργίας παράλληλα με την αύξηση της. Από την μια πλευρά, κάνοντας δουλειές του ποδαριού δεν υποβοηθάει καθόλου την ποιότητα του βιογραφικού, από την άλλη η ποιότητα του βιογραφικού σαν σκοπός και ελπίδα μόνο για μια καλύτερη εργοδοτική δεν πληρώνουν τα καθημερινά και βασικά έξοδα. Με λίγα λόγια, τώρα ξέρω γιατί την έχω βάψει ολοκληρωτικά! Ακόμα και οι εμπειρικές έρευνες δείχνουν ότι αν μέσα σε πέντε χρόνια δεν κάνεις το μεγάλο βήμα, το βάψιμο είναι γεγονός. Αρα Γκρήκστορης....σκάσε και κολύμπα!

Είναι βασικό τα μάθει κάποιος να αφήνει τα όνειρα του να ναι αυτό που είναι: όνειρα. Να ξέρει πότε να σταματήσει να ονειρεύεται, να μάθει πότε να σταματήσει να ελπίζει, ο Kαντ (γυναικείο αιδοίο ήταν ο άτιμος;) δεν ήταν αυτός που είχε γράψει ότι η θρησκεία και η ελπίδα είναι το όπιο του κοσμάκη? 

Άδικο δεν είχε πάντως χοντρά χοντρά. Το να δεχτείς πραγματικότητες δεν είναι τόσο άσχημο όσο νόμιζα. Σίγουρα δεν είναι και μέθη από νέκταρ, αλλά είναι οπωσδήποτε ένα βήμα προς την ισορροπία, όχι βέβαια η ισορροπία καθ αυτή. Πριν από δυόμιση μήνες έκανα μεγάλα κατς (σταματήματα, σταθμούς, κλεισίματα) μετά από πολλά χρόνια: άρχισα να αρχίζω να αφήνω τον Σσιάτς να φεύγει σιγά σιγά για κάποια λεπτά η ώρες της μέρας απ το μυαλό μου. Συνειδητοποίησα ότι δεν είμαι κάτι ξεχωριστό κι ότι η κοινωνία δεν πρόκειται χωρίς τίμημα να μου δώσει τις προοπτικές να ζήσω μεγάλες κι απερίγραπτες επιτυχίες, γιατί εξ άλλου; Επειδή τον παίρνω; Κανένας δεν αμείφθηκε ειλικρινά γι αυτό.. 
Ακόμα καλύτερα (χειρότερα) συνειδητοποίησα αυτό που έγραφαν οι New York Times: σπουδασεις δεν σπουδασεις, αν δεν έχεις τον Θεό μπάρμπα, εβίλλισες την. Έτσι έκατσα κι εγώ στο μυαλό μου την μάππα χαμέ και μου έδωσα το στάτους του λούζερ. Και ιδού: από κείνη τη χρονική στιγμή νιώθω καλύτερα. Δεν έχω αξιώσεις απέναντι στον εαυτό μου η από τη ζωή μου. Ζω. Είμαι βασικά αναγκασμένος να ζω, δεν ήταν δίκη μου επιλογή. Είναι βέβαια δίκη μου επιλογή να τελειώσω την ζωή μου, αλλά προς το παρόν δεν έχω τ αρχίδια και είμαι κάπου κι εθισμένος λίγο στο όπιο. Είναι όμως μια επιλογή. Σίγουρα όταν σταματήσει να υπάρχει η οικογένεια μου βιολογικά. Αλλά προς το παρόν είμαι δειλός (εκτός από μαλάκας). Παρεμπιπτόντως σήμερα 20 Μαΐου είναι τα γενέθλια της Αννη Σμιτ, μια Ολλανδής συγγραφέα παιδικών βιβλίων, από τις μεγάλες προσωπικότητες της μεταπολεμικής Ολλανδίας, που παράλληλα έγινε σύμβολο της ευθανασίας καθώς μια μέρα μετά τα γενέθλια της σε ηλικία ογδόντα τεσσάρων χρόνων έθεσε τέρμα στην ζωή της στην παρουσία των πιο στενών της φίλων καταναλώνοντας αρκετή ποσότητα αλκοόλ και υπνωτικών. Αυτό λέω αρχίδια.
Σσιαπώ!

4 σχόλια:

rose είπε...

Σιαπώ Greekstories!

Aceras Anthropophorum είπε...

Αφού αποφάσισες να δεις την πραγματικότητα όπως λαλείς, δες επιτέλους ότι είναι πολύ δύσκολο να φκεί κάποιος, ο όποιος δήποτε, όχι μόνον ο Γκρήκστόρης, που μιαν μακροχρόνια ιστορία χωρίς να τον κατατρέχει τζιαι να τον θλίβει πριν που 5 τουλάχιστον χρόνια, ότι για τον όποιο μπρίλιαντ άνθρωπο με ακαδημαϊκά προσόντα που δεν του έφκηκεν να γενεί γράντε καθηγητής είναι πολλλά δύσκολο να έβρει μιαν αξιοπρεπή θέση όπου η εξυπνάδα του, οι γνώσεις του, τα προσόντα του έχουν "valeur marchante". Στο ίδιο άρθρο γράφεις κάπου "σκάσε τζιαι κολύμπα" τζιαι "μου έδωσα το στάτους του λούζερ". Η κυρία που λαλείς είχεν πραγματικά αρχίδια διότι ήταν 84. Κολύμπα μέχρι τα 84 τζιαι τότε ναι, αν το κάμεις τότε θα δείξεις τζιαι στους άλλους ότι στα νοιάτα σου είχες αρχίδια.

Οι έρωτες έρκουνται που μόνοι τους τζιαι οι δουλειές θέλουν φαντασία, όρεξη, πνεύμα, κκόντακτς, δράση, συνεχή μάθηση, εξέλιξη τζιαι πολλά άλλα ως που να κάτσεις στον τόπο σου. Άτε, κολύμπα, τζιαι αντί να σκάσεις γράφε στο μπλόγκ. Γράφεις καλά ακόμα τζιαι άμαν εν για να πεις την κατάθλιψη.

Hitori Tana είπε...

Κόλλησα με το άρθρο σου. Πρώτη φορά σε διαβάζω νομίζω. Αλλά ταυτίστηκα ίσως σε κάποια σημεία.

Να σου πω όμως κάτι που κατάλαβα στα 30+ μου έχοντας υιοθετήσει την περσόνα της loser τόσα χρόνια? Στο τέλος καμιά φορά την πιστεύεις. Και είναι κρίμα. Γιατί συνειδητοποιείς μια μέρα πως τόσοι και τόσοι γύρω σου πραγματικά losers, πραγματικά φελλοί, πραγματικά εγκλωβισμένοι στον ωραιοπαθή μικρόκοσμό τους προς πούλημα (γιατί έτσι ορίζω εγώ τον loser), θεωρούνται πια πετυχημένοι, περιτριγυρισμένοι από 20 ανασφαλείς αυλοκόλακες και έχοντας εξαγοράσει με την όποια αξιοπρέπεια διέθεταν, το image που πάντα ήθελαν, τώρα καλοπερνάνε.

Και τους βλέπεις και περνάνε καλά. Και λες αντε και γαμηθείτε. Που ξέρω τι πουλήσατε για να φτάσετε εκεί, πόσες προδοσίες, πόσα ηθικά ακροβατικά και κωλοτούμπες κάνατε για να εξαγοράσετε αυτή την "ευτυχία".

Και εκεί είναι που λες τί μαλάκω που ήμουν τόσα χρόνια!

Οπότε όχι φίλε μου, ούτε το παιχνίδι τους να παίξεις, αλλά ούτε και loser μπροστά σ'αυτά τα φοβισμένα στρατιωτάκια!

Greekstories είπε...

@rose:Νασαι καλα καλη μου.

@aceras:Ειναι παντα μια απολαυση να σε διαβαζω και ακομη περισσοτερη να βλεπω τα σχολια σου στις αναρτησεις μου. Νασαι καλα

@Tana:Καλωσορισες.Ολα ειναι μια διαδικασια μεσα μας. Οι διαδικασιες επηρεαζονται πολυ απ το περιβαλλον που μας διαμορφωσε. Τελικα ειμαστε ολοι λουζερ, αλλα ποιος απ ολους πληρωνει το μεγαλυτερο τιμημα; Ειναι κι αυτο θεμα αντιληψης και ατομικης λογικης.
Περνα να σε βλεπουμε