El amante español

Όταν χώρισα με τον Σσιάτς μπήκα σε μια περίοδο τουλάχιστον παράξενη, σε μια φάση modus vivendi που είχε διάφορες υποφάσεις: απελπισία, θλίψη, μελαγχολία. θυμός, αδιαφορία, ελπίδα, αποφάσεις και αμέτρητες χαρές για φέηκ καινούργιες αρχές, άλλες τόσες αμέτρητες ανώμαλες προσγειώσεις, και σ’ αυτό το διάστημα άλλαξα σπίτι, βρήκα καινούργια δουλειά, έκανα άλλους φίλους, άλλαξα αρκετά (έτσι νόμιζα), πηδήχτηκα με ότι ήταν δυνατόν και είχε δυο πόδια (στα πλαίσια του εφικτού), ερωτεύτηκα φέηκ για να ξε-ερωτευτώ σε χρόνο ντε τε, άρχισα καινούργιες αθλητικές δραστηριότητες, δες kick boxing και MMA για να καταλήξω να κόψω την αχίλλειο φτέρνα και να μείνω ανάπηρος στο σπίτι με μια διαστημική ορθοπεδική μπότα στο πόδι και δεκανίκια για τρεις σχεδόν μήνες, κατέληξα να είμαι ακόμα κουτσός (τόσο ψυχικά, κλάσσικ, όσο και σωματικά), έγινα επίσημα φτωχός αφού κερδίζω κάτω απ’ τα όρια του επίσημου ελάχιστου και έκανα να δω το νησί δυο χρόνια (λόγω φτώχειας). Αλλά λέω γουοτ δε χελ. Είμαι στον τρίτο χρόνο μετά τον χωρισμό και ομολογώ ότι επιτέλους μπήκε ένα τέλος σ’ αυτό το θέμα. Μετά από σχεδόν τρία χρόνια μαραθώνιου δρόμου. Το απόφθεγμα: αν είναι κανείς τόσο ευάλωτος όσο εγώ σ’ αυτά τα θέματα (δες βλήμα) τότε είτε να μη χωρίσει ποτέ είτε να μην αρχίσει ποτέ μια σχέση. Την έβαψε!


Ίσως αυτό που με ρίχνει να’ ναι και η μοναξιά. Ναι έκανα πολλές καινούργιες γνωριμίες, απελευθερώθηκα, τουλάχιστον έτσι νομίζω, από πολλούς εξαναγκασμούς, απολαμβάνω μια ελευθερία και μια ανεξαρτησία αλλά η αυτοπεποίθηση μου πάει κατρακύλα όπως κι’ αρκετές φορές μαζί της κι’ η ελπίδα: Η φράση που διέπει τις σκέψεις μου τώρα είναι ότι όλοι θέλουν να με πηδήξουν αλλά κανείς δεν θέλει να με αγαπήσει. Τραγικό ε; (ναι το’ χω λίγο αυτό το drama queen nature).

Με τον καινούργιο χρόνο σταμάτησα να χρησιμοποιώ τα δεκανίκια και έβαλα παπούτσι επιτέλους μετά από τόσους μήνες. Το κούτσαμα όμως ήταν ακόμα έντονο και είναι. Η ομαλότητα όμως στα καθημερινά επέστρεψε κατά μεγαλύτερο μέρος.

Τον γνώρισα ένα βράδυ στο ίντερνετ. Μου έστειλε ένα μήνυμα ξερό στ’ αγγλικά. Του απάντησα στο ίδιο ύφος. Γάμησε τα.. δυσκολεύομαι να αντλήσω από τις αναμνήσεις τα γεγονότα..Δεν τον έχω ξεπεράσει ακόμα.. Κάνω διάλειμμα για κάνα δεκάλεπτο και μετά συνεχίζω …

Συνεχίζω...
Η επικοινωνία ήταν σπαρτιάτικη. Ισπανός στην καταγωγή, φοιτητής ανταλλαγής εδώ, με το πρόγραμμα Εράσμους. Το ύφος κάπως δήθεν, ελληνοκυπριακής υφής, εγώ είμαι ο κόσμος ούλλος. Η φωτογραφία του καμία σχέση με τα αυτά που μ’ ελκύουν. Παρ’ όλα αυτά συμφωνήσαμε να βρεθούμε. Μια ώρα μετά κτυπούσε το κουδούνι μου. Άνοιξα την πόρτα και είδα κάτι κουκουλωμένο να μπαίνει μέσα στην πολυκατοικία (μένω στο ισόγειο) με γυαλιά που δεν ήταν στην φωτογραφία που είδα. Η πραγματική του εικόνα ήταν απογοητευτική: Κοντούλης, όπως ο Χάρης τότε, γυαλιά στραβάρας (έχω γενικώς αδυναμία στο γυαλί) ακανόνιστο κούρεμα, πολύ αξύριστος, πολύ φοιτητής.
Σκέφτηκα γουοτ δε φακ; Ένα πήδημα είναι, έζησες και χειρότερα.

Πάλι διάλειμμα...Μεγαλύτερο αυτή τη φορά. Γράφω στην δουλειά αλλά δεν είναι αυτός ο μόνος λόγος. Προσπαθώ να συγκροτήσω τις σκέψεις μου και να κρατήσω και την ψυχραιμία μου, δεν θέλω να καταλάβει κανείς την αληθινή διάθεση μου. Με ρωτούν πολλοί εδώ και κάτι βδομάδες αν είναι όλα καλά με μένα και λέω βέβαια ναι. Καμία διάθεση να εξηγήσω σε οποιονδήποτε οτιδήποτε..Και σε ποιόν άλλωστε;

Πέρασε μέσα. Τον είδα πιο κοντά. Ευχάριστη όψη με μια δόση καχυποψίας. Λίγο νέρντι. Κάτι είχε συμπαθητικό. Μπήκε στο σαλόνι. Κοίταξε γύρω γι αναγνώριση τοπίου. Είδε τον καναπέ. Έβγαλε το μπουφάν του, τοποθέτησε το σακίδιο του στο πάτωμα, έβγαλε από την τσέπη του το κινητό και περίμενε να του πω να καθίσει.
Με μια απόσταση μεταξύ μας καθίσαμε στον καναπέ. Αρχίσαμε κάπως το πόθεν έσχες. Η προφορά του έντονη ισπανική, τ’ αγγλικά του καλά αλλά χωρίς ροή, έλλειψη εξάσκησης. Είχε έντονη παρουσία παρ’ όλο που ήταν συγκρατημένος, έδινε την εικονική εντύπωση ότι ήταν αδύναμος τύπος αλλά όταν μιλούσε είχε αποφασιστικότητα, σιγουριά, αυτοπεποίθηση. Ναι, ήταν μ’ έναν μετριόφρονα τρόπο λίγο Νάρκισσος.

Διάλειμμα.. Είναι δύσκολο να βάλω όλες τις λεπτομέρειες για να κρατήσω την αυθεντικότητα της ανάμνησης και εκείνου. Μπαίνω κάθε τόσο με το iPhone στο ίντερνετ να δω αν είναι μέσα. Αυτό κάνω εδώ και τέσσερις βδομάδες. Μπαίνω στο ίντερνετ να τον βρω, άμα δεν τον δω νιώθω ένα παράγωγο της ηρεμίας και γίνεται η νοσταλγία που νιώθω από την απουσία του εντονότερη, η θλίψη εντονότερη και ένα ίχνος διακριτικού βουρκώματος νιώθω να καλύπτει τα μάτια μου. Συνηθισμένος πια σ’ αυτές τις αντιδράσεις μου...

Φοιτητής της Φυσικής. Από την Βαλένθια της Ισπανίας. Με σπάνιο όνομα: Κάρλος. Ο τρομοκράτης! Κάπου εδώ σταματά η ροή των αναμνήσεων. Πρέπει να κοιτάξω τα σωσμένα μηνύματα από κείνες τις μέρες για να συνεχίσω. Νιώθω να χάνω πάλι την ενέργεια μου. Σταματώ το γράψιμο και το συνεχίζω μετά στο σπίτι.

Δεν συνέχισα στο σπίτι την ίδια μέρα.. Δεν είχα την δύναμη. Η οποιαδήποτε δύναμη με άφηνε σιγά σιγά μόνο μου. Το σπίτι με πλάκωνε. Ήθελα να’ μαι με κόσμο κι όταν βρίσκομαι με κόσμο αντιλαμβάνομαι ότι μου είναι άχρηστος. Όλη μου η ζωή, οι σκέψεις μου γυρίζουν σε αυτόν.

Τι αναζητούσα βασικά; Ο μικρός ήταν ξεκαθαρισμένος απ’ την αρχή. Δεν δημιούργησε ψευδαισθήσεις. Ήταν σκληρορεαλιστης. Εγώ είμαι ο βλαχομπαρόκ ρομαντικός.

Αναζήτησα την μπλοκοκολλητή μου μετά από αιωνιότητες. Της έριξα ένα φεηςμπουκ και ένα σκάιπ. Αλοιφή σε μια αιμορραγία, προσωρινή ανακούφιση. Αλλά με κατάλαβε αμέσως. Την κατάσταση, τις καταιγίδες των συναισθημάτων, το χάος που επεσα, την ταχυπαλμία που νιώθω, τους κρύους ιδρώτες που με περιλούζουν όταν μόνο τον σκέφτομαι.
-Τι έχω πάθει; Γιατί νιώθω έτσι;
-Μα έτσι είναι αυτά πούλλε μου. Είσαι ερωτευμένος. Κι ο αλλος σε κρατά σε κατάσταση αναμονής. Θέλει να’ χει όλες τις πόρτες ανοικτές.
-Έτσι είναι ο έρωτας; Άσε δεν θα πάρω.

Με ανακούφισε...προσωρινά. Γαϊδουριά εγώ μετά από τόσο καιρό να της μιλήσω γιατί έχω πρόβλημα. Δεν είμαστε όλοι όμως κάπου γαϊδούρια; Αν όχι τότε νιώθω και γι’ αυτό σκατά. Ήταν μια αναζωγονιτικη επαφή, την χάρηκα, με ανέβασε για λίγο. Με πιάνει η άτιμη, με νιώθει, είναι το ίδιο σχεδόν ντου με μένα. Δείξε μου τον φίλο σου…

Ο ημικρανίες είναι καθημερινές, η αναστάτωση μόνιμη, οι ταχυπαλμίες. Κάθε τρεις και λίγο με το κινητό στο Gayromeo να ελέγξω αν είναι μέσα και να τον πρήξω με δέκα χιλιάδες μηνύματα για εξαναγκάσω μια πολυπόθητη απάντηση που δεν έρχεται ποτέ.

Ψες μπήκα μέσα στο πορνοσινεμά. Ο αέρας μύριζε μούχλα αναμιγμένη με νικοτίνη, Το φουαγιέ ήταν διαρρυθμισμένο με ράφια γεμάτα από πορνοταινίες όλων των ειδικοτήτων. Μια ξεχασμένη ψυχή είχε αναλάβει τον ρόλο του ταμία. Έδειξα το δωρεάν εισιτήριο που είχα και πέρασα την πορτα ασφάλειας. Ο διάδρομος πιο σκοτεινός, απέναντι ο πρώτος χώρος του μέσα, χωρισμένος με κρεμασμένες ψευτοδερμάτινες ταινίες, και μέσα έπαιζε πορνό στρέητ. Σιχαμάρα!
Προχώρησα δεξιά για δυο τρία βήματα και μπροστά μου αναπτύχτηκαν οι ατομικές καμπινές άνετες για δυο άτομα. Όλες ανοικτές, σε όλες έπαιζαν γκέι ταινίες. Εξέλιξη!

Προχώρησα παρακάτω. Ο χώρος έγινε πιο σκοτεινός, το κόκκινο φως ήταν πια κυρίαρχο σε όλο τον χώρο, σύνορα με το σκοτάδι καθώς προχωρούσα πάρα κάτω, σύνορα με το δικό μου μαύρο. Έλεγχα την κάθε καμπίνα και κάθε γωνία, επιφανειακά με ύφος κουλάτο ενώ μέσα μου να μην ξέρω αν θέλω να με αηδιάσω, αν θέλω να ξεράσω η αν κάνω καλά γιατί όλοι το κάνουν. Συνάμα σκαφτόμουν:
-Γκρηστόρης είσαι υποκριτής, δεν είναι και η πρώτη φορά που έρχεσαι στην ζωή σου, το έκανες δεύτερο σπίτι σου το κάθε πορνοσινεμά και την κάθε γκέι σάουνα. Γιατί τώρα θες να σε δεις συντηρητικό και μη μου απτου;
-Ναι αλλά τότε δεν ήμουν σε κατάσταση έρωτα.
-Παπάρια, όποτε ένιωθες απογοήτευση έβρισκες παρηγοριά στο γρήγορο, ανώνυμο γαμήσι. Τώρα σου ήρθε να νιώσεις τύψεις; Που δεν έχεις τίποτα. Μα είσαι χαζός;
-Μην είσαι σκληρός μαζί μου.
-Ε μα αφού είσαι ηλίθιος.
-Κι εκείνος πάει με άλλους.
-Ε κι εσένα που σε κολλά; Εσύ είσαι παρθένος; Η το παράδειγμα της μονογαμίας. Χέσε μας.
-Μα πως μου μιλάς έτσι;
-Σύνερθε ρε. Τι έπαθες; Ήταν ακόμα ένας πούτσος μέσα στα εκατομμύρια που γεύτηκες. Εκεί κόλλησες;
-Μα ήταν κάτι διαφορετικό, ήταν ξεχωριστός.
-Για σένα. Γι εκείνον ήσουν ακόμα ένα νούμερο στα πολλά που θέλει να βιώσει.
-Μα τα σινιάλα που μου αισθάνθηκα έλεγαν αλλά.
-Λάθος κατάλαβες.

Έδιωξα τις σκέψεις, σταμάτησα τον νοερό μονόλογο, ήθελα οπωσδήποτε να ζήσω κάτι στο πορνοσινεμά, κάτι να ανεβάσει το εγώ μου, την αυτοπεποίθηση που έτεινε να εξαφανιστεί εντελώς.
Ήταν τρεις ψυχές κι εγώ όλες κι όλες. Τέσσερα άτομα και οι τρεις είχαμε παρθεί στο παρελθόν, σε διαφορετικές στιγμές και τώρα προσποιούμαστε ότι δεν γνωρίζαμε ο ένας το άλλον. Τραγικό και αξιολύπητο η αναμεταξύ μας συμπεριφορά, ο αμοιβαίος έμμεσος υποτιμητικός χειρισμός. Δημιουργούμε ανάμεσα μας τα περιθώρια που πολεμούμε. (Είμαστε σαν το ελληνικό έθνος.).

Κάθισα σ έναν καναπέ από ψεύτικο δέρμα, άφησα το βιάγκρα να επιδράσει, δεν μου σηκώνεται σε τέτοιες φάσεις χωρίς, τράβηξα δυο βαθειάς μυτιές πόπερς και παρακολουθούσα ένα γκέι πορνό στην απέναντι οθόνη, ένα γκαγκ μπαγκ λευκού με αφρικανούς. Τι κώλος κι αυτός του λευκού.. σαν το τούνελ της Μάγχης. Μπάτε σκύλοι αλέστε.

Η ατμοσφαιρα ήταν καταθλιπτική. Σηκώθηκα μετά από δέκα λεπτά κι άρχισα ξανά τους γύρους μέσα στον λαβύρινθο του σινεμά, βλέποντας μας όλους να κουβαλούμε το ίδιο μίζερο ύφος, αυτές δεν ήταν προϋποθέσεις ερωτικής κατάνυξης, αυτό ήταν η τελευταία πορεία του μελλοθάνατου. Πως να σου σηκωθεί με τέτοια μιζέρια στον αέρα;

Ένας καινούργιος μπήκε μέσα. Τον ήξερα από τα πάρκα. Άλλη χούβερ κι αυτός. Δεν άφησε δίποδο για δίποδο. Ήταν με έναν χυδαίο τρόπο ελκυστικός αλλά δεν ήθελα να είχα πάρε δώσε μαζί του, χωρίς συγκεκριμένο λόγο. Έκανε πως δεν με είδε, έκανα πως δεν τον είδα. Συνεχίσαμε όλοι την περιδιάβαση στο πορνοπάρκο ξεχωριστά όλοι με την κρυφή ελπίδα ότι θα μπει μέσα ο Jeff Stryker και θα μας ξέσκιζε όλους όπως ξεσκίζεται ο Jeff Palmer στα οσκαρικά του έργα. Περιμέναμε... ελπίζαμε.

Ο καινούργιος μπήκε σε μια καμπίνα, έκλεισε την πόρτα, κάθισε κι άρχισε να χαϊδεύεται. Οι σκέψεις ήταν αστραπιαίες: αν δεν έκανα κάτι τώρα θα πήγαινα σπίτι και θα’ μουν πιο χάλια από ότι είμαι τώρα. Αν περίμενα κι άλλο μάλλον θα έπαιρνα τον πούλλο μου. Άρα καλυτέρα να έπαιρνα τον πούλλο αυτού. Η τουλάχιστον να προσπαθούσα.

Μπήκα στην παράλληλη καμπίνα, παρακολούθησα λίγο από την μεγάλη τρύπα, μικρό παράθυρο το χάιδεμα του, γονάτισα, τέντωσα το χέρι μέσα από την τρύπα και άρχισα να τον βοηθώ στο χάιδεμα. Το βιάγκρα επίδρασε και το ένιωθα έντονα. Όπως με έκπληξη ένιωσα τι χάιδευα. Τα κουτσομπολιά έλεγαν ότι ήταν πολύ καλά εξοπλισμένος αλλά δεν πιστεύω γενικώς σε κουτσομπολιά. Αυτή τη φορά οι φήμες ήταν αληθινές. Ξεκούμπωσε το παντελόνι και απελευθέρωσε ένα τσουνάμι, ένας χείμαρρος σκληρού, διψασμένου κρέατος ξεχύθηκε από το τζην αναζητωντας… εμένα.

Κατέβηκα και στα δυο γόνατα και τον υποδέχτηκα με μεγαλοπρέπεια. Γύρισα και τον ξαναυποδέκτηκα. Σε λίγα λεπτά βρεθήκαμε στην ίδια καμπίνα όπου κι αρχίσαμε το ταγκό του Γκρηκστόρης. Έκανα έναν έρωτα μαζί του έχοντας την εικόνα του Κάρλος μπροστά μου, έναν έρωτα εκρηκτικό, παθιάρικο, έπεισα προσωρινά τον εαυτό μου ότι ήταν ο Κάρλος και του έκανα τον ίδιο έρωτα με το ίδιο πάθος και σχεδόν με την ίδια αφοσίωση. Οι προηγούμενες προσπάθειες μου να κάνω έρωτα με αγνώστους σε άλλες χρονικές στιγμές ήταν καταστροφικές. Η εικόνα του ισπανού κατακτητή με κρατούσε σκλάβο της ανάμνησης του. Απόψε ήταν κάτι διαφορετικό. Απόψε ένιωσα ανακούφιση. Αναγνώρισα στα βαθειά ένα ίχνος ελπίδας ότι ίσως κάποτε και σύντομα θα αναρρώσω από την κατάκτηση του ισπανού.

Τον ευχαρίστησα ειλικρινά για την σύμπτυξη, ένιωσα στ’ αλήθεια ευγνωμοσύνη. Με είδε παράξενα, δεν σχολίασα παρακάτω. Αποχαιρετιστήκαμε φιλικά κι έφυγα σαν κλέφτης μέσα στην κρύα νύκτα.

Η ανακούφιση δεν κράτησε πολύ. Κοιμήθηκα μετά από εβδομάδες σχετικά καλά, ξύπνησα την επομένη έστειλα στον Κάρλος ένα μήνυμα για καλή επιτυχία στην εξέταση του χωρίς να περιμένω μια απάντηση κι άρχισε ξανά η ταχυπαλμία.
Το γαμήσι είναι βάλσαμο προσωρινής δράσης. Ίσως στ’ αλήθεια να χρειάζομαι έναν άλλο εραστή για να σβήσω τον Κάρλος απ την μνήμη μου. Που να βρω όμως ξανά την ίδια τελειότητα, την ίδια καταλυτική χημική αντίδραση; Ολα ειναι ανεπαναληπτα σε τουτη τη ζωη.

Στην δουλειά πάλι… και τα ίδια απ την αρχή. Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις. Έχω τρελαθεί απ’ τις σκέψεις. Έχω κουραστεί από μένα. Με νιώθω αφόρητο, τι έχω πάθει;
Μετά από δυο εβδομάδες αποχής αποφάσισα να ξαναπάω γυμναστήριο. Δυο ολόκληρες εβδομάδες έλειψα από κει που με τίποτα δεν απουσιάζω, ο κόσμος να χαλάσει. Ήταν ώρα να κάνω κάτι σαν προσπάθεια να βγω απ’ την μανία που με κυριαρχεί. Δεν είμαι πια στα καλά μου. Αν είναι έτσι ο έρωτας δεν θέλω. Να πάει και να μην έρθει (συνεχίζεται...)