Η κάθοδος του Ορφέα (5)

Χρονική στιγμή: Καλοκαίρι 2007
Διάθεση τότε: Αστα να πάνε
Διάθεση τώρα: Γάμησε τα
(Συνέχεια απο το "Η κάθοδος του Ορφέα (2)")

Αν ήταν όνειρο η εφιάλτης δεν ήμουν σίγουρος. Ένιωθα παράλληλα απελευθερωμένος και ένοχος. Αν και η παραπομπή του στην ψυχιατρική ήταν αυτό που έλπιζα και πάλευα, δεν μπορούσα να απομακρύνω τις σκέψεις μου απ’ αυτόν. Ο λίγος χρόνος που πέρασα στο σπίτι μόνος μου έκανε πολύ καλό. Αλλά δυστυχώς ήταν πολύ λίγος…

Την επόμενη, Σάββατο μεσημέρι, ήμουν μόνος στο σπίτι και έβλεπα τηλεόραση. Είχα έρθει πίσω από το γυμναστήριο, καθάρισα από γωνιάς το σπίτι, όλα έλαμπαν σαν τον παράδεισο που δεν γνώρισα ποτέ και άρχισα να απολαμβάνω δειλά την εσωτερική ηρεμία που άρχισε σιγά να διέπει το είναι μου.

Ξαφνικά άρχισε ο Μπένυ, ο μποξέρ/δαλματικός μου, να γαυγίζει. Ο Μπένυ γαυγίζει μόνο για δυο λόγους: είτε ακούει από μακριά τα κλειδιά μου με τον χαρακτηριστικό τους θόρυβο καθώς έρχομαι στο σπίτι είτε αυτά του Σσιάτς, είτε είναι ένας απ’ τους δυο μας ήδη μπροστά απ’ την είσοδο του σπιτιού. Είναι πολύ ήσυχος σκύλος και σε άλλη περίπτωση δεν βγάζει άχνα. Μέχρι οι αμέσως συγχυσμένες μου σκέψεις να συγκεκριμενοποιηθούν άκουσα την πόρτα να ανοίγει και τον Σσιάτς μου να μπαίνει μέσα.

Εκπλάγηκα. Μπήκε μέσα με μια νέα ακτινοβολία, με νέα ενέργεια, γεμάτος χαρά που ήρθε στο σπίτι. Ήταν και ο μόνος που χαιρόταν απ’ το γεγονός. Ο δικός μου ενθουσιασμός ήταν τουλάχιστον μέτριος και περιορισμένος γιατί η διαίσθηση μου φώναζε ότι κάπου είχε μουχλιάσει.

Η κάθοδος του Ορφέα (4) – Η δολοφονία του Ketschup

Χρονική στιγμή: Παρόν
Διάθεση: Οξύθυμη προς αδιαφορία, έντονη κατάθλιψη και προσπάθεια παραγνώρισης.

Την περασμένη Πέμπτη ξεκίνησε πάλι την περιοδεία του, βρήκε τον δρόμο προς το σπίτι την Παρασκευή το μεσημέρι όπου και έπεσε ξερός στο κρεβάτι μετά από ένα κοκτέιλ από Μερλπαρον, Τσολπιδεμ, Ζαναχ και τριών βαρελιών μπύρας.

Ξύπνησε την Κυριακή το μεσημέρι, πρησμένος στο πρόσωπο, γαμημένος από την περιοδεία στον άγνωστο της ψυχής του.
Την Κυριακή το βράδυ ξαναξεκίνησε το περιδιάβασμα. «Σσιατς» μου είπε, «πάω μόνο για να φάω κι’ έρχομαι σε μια ώρα το πολύ». «Καλά Σσιατς» απάντησα, βλέποντας τον στα μάτια ξέροντας και οι δυο ότι θα ερχόταν όχι σε μια αλλά σε δώδεκα ώρες...

Η κάθοδος του Ορφέα (3) - Quo Vadis Domino?

Χρονική στιγμή: Παρόν
Ανακοίνωσα πάλι επανέκδοση και επανέκδοση δεν είδα. Συνειδητοποίησα ότι το παλεύω το πράγμα. Παλεύω την επανέκδοση μου που είναι παράλληλα και αγώνας μου για περεταίρω ζωή. Όχι ζωή σαν ύλη, σαν σώμα, σαν βιολογική υπόσταση, αλλά σαν ζωή ψυχής, ζωή αισθηματική σαν ένας νορμάλ άνθρωπος. Γιατί είμαι πολλά, αλλά νορμάλ άνθρωπος με νορμάλ ζωή δεν είμαι.

Αμέτρητες φορές κάθισα μπροστά από τον Τόνι (είναι το Laptop μου) και προσπάθησα να βάλω σε μια σειρά όλα τα βιώματα των τελευταίων δεκαοκτώ μηνών αλλά αποδείχτηκε τούτη η προσπάθεια δυσκολότερη απ’ ότι φανταζόμουν.