Χρονική στιγμή: Παρόν
Ανακοίνωσα πάλι επανέκδοση και επανέκδοση δεν είδα. Συνειδητοποίησα ότι το παλεύω το πράγμα. Παλεύω την επανέκδοση μου που είναι παράλληλα και αγώνας μου για περεταίρω ζωή. Όχι ζωή σαν ύλη, σαν σώμα, σαν βιολογική υπόσταση, αλλά σαν ζωή ψυχής, ζωή αισθηματική σαν ένας νορμάλ άνθρωπος. Γιατί είμαι πολλά, αλλά νορμάλ άνθρωπος με νορμάλ ζωή δεν είμαι.
Αμέτρητες φορές κάθισα μπροστά από τον Τόνι (είναι το Laptop μου) και προσπάθησα να βάλω σε μια σειρά όλα τα βιώματα των τελευταίων δεκαοκτώ μηνών αλλά αποδείχτηκε τούτη η προσπάθεια δυσκολότερη απ’ ότι φανταζόμουν.
Με κυνηγούν σκηνές εφιαλτικές, το μυαλό μου δεν βρίσκει ησυχία. Η ψυχή μου ανάστατη προσπαθεί να βρει ηρεμία, να ησυχάσει από την λαίλαπα των βιωμάτων της μα αυτά αντί να μειώνονται αυξάνονται ταχύρυθμα, χωρίς φρένο. Οι σκηνές χειροτερεύουν, σκηνές ανθρώπινης εξαθλίωσης με κατατρέχουν κάθε λεπτό της συνειδητής μου καθημερινότητας με εμένα μέσα σε αυτό το σκηνικό, εγώ που την είδα σαν ο καινούργιος σωτήρας του κόσμου, να παλεύω μάχες εκ φύσεως χαμένες.
Εγώ που πίστεψα ότι θα ανατρέψω επιστήμες και προκαταλήψεις και αρρώστιες που η επιστήμη δεν κατάφερε μέχρι τώρα να γιατρέψει, κάθομαι μπροστά απ’ τον Τόνι και περιμένω να βάλω σε τάξη το χάος του μυαλού και της ψυχής μου. Και αντιλαμβάνομαι για νι φορά ότι το «άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου» δεν περιγράφει αυτό που η ανθρώπινη ψυχή είναι. Αντιλαμβάνομαι για νι φορά ότι το να σκοτώνεις τον άλλο χωρίς όπλο, χωρίς αίμα, μόνο με την αδιαφορία στην παιδική του ηλικία και την συναισθηματική εγκατάλειψη και απομόνωση είναι χειρότερο από τον κάθε φονιά που βρίσκεται πίσω απ’ τα σίδερα.
Βλέπω τον Σσιατς μου (ετσι ονομάζω τον σύντροφο μου, Schatz = Θησαυρός) μπροστά μου σε άγριες πρωινές ώρες να έχει ανάψει το φως του δωματίου και να ψάχνει απεγνωσμένα κάτι στο ντουλαπι και να περπατα εδώ κι’ εκεί ψιλοχορεύοντας ρυθμικά στη μουσική ενός τραγουδιού της Amy Winhouse που μουρμουρά (άμα την δω μπροστά μου την πουτάνα θα την σκοτώσω, μα τον Θεό) πνιγμένος στην αιθανόλη και μέσα στο ντελίριο του ύπνου τρέχουν τα δάκρυα μου σαν ανεξέλεγκτα γιατί δεν μπορώ καθόλου να τον αγγίξω.
Τον βρίσκω με κατουρημένο παντελόνι μέρα μεσημέρι στο κέντρο της πόλης να τον σπρώχνουν και να τον βρίζουν σαν το τελευταίο σκουπίδι και το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να είμαι διπλά του να τον προστατεύω απ’ τους μαλάκες που τον γνωρίζουν πάνω από είκοσι χρόνια αλλά κανείς δεν θέλει να τον ξέρει, ο μεθυσμένος, ο αλκοολικός, ο ψυχικά άρρωστος είναι ταμπού για τον νορμάλ άνθρωπο, δεν είναι άνθρωπος, είναι ένα σκατό που πρέπει να πατήσεις, έτσι έμαθε ο καθένας να γενικοποιεί τις εχθρικές εικόνες που μας φυτεύουν απ’ τα παιδικά μας χρόνια.
Ανοίγω την πόρτα στις τρεις το πρωί μετά από επίμονα κουδουνίσματα και δυνατά γαυγίσματα του Μπένυ για να αντικρύσω μπροστά μου, θολωμένος απ’το ζάναξ που κατάπια για μπορέσω λίγο να κοιμηθώ, έναν Σσιατς να στηρίζεται από τρεις του Ερυθρού Σταυρού, ολοαίματο, γεμάτο κτυπήματα και πληγές, να μην ξέρει απ’ το αλκοόλ τι του γίνεται και που βρίσκεται.
Είναι λίγες απ’ τις σκηνές που έζησα τις τελευταίες πεντακόσιες μέρες σήμερα. Πριν από ακριβώς πεντακόσιες μέρες άρχισε ένας ατέλειωτος μέχρι σήμερα Γολγοθάς, ένα κατήφορο στον Άδη χωρίς στροφή και φρένο.
«Πέταξε τον έξω», να μου λένε γιατροί και δαίμονες, «τι θες με τον αλκοολικό, με τον μεθυσμένο;»
«Πέταξε τον έξω…» μια κουβέντα είναι. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα, δεν είναι εύκολο να πετάξεις έναν άνθρωπο, δεν είναι σκουπίδι.
Άκουσα διάφορες επεξηγήσεις: ότι είμαι αδύναμος, ότι δεν έχω πυγμή, ότι είμαι μαλάκας που τα ανέχομαι, ότι είμαι ηλίθιος, ότι, ότι, ότι.
Ναι, μπορεί να είμαι όλα αυτά και ακόμη περισσότερα. Αλλά δεν μπορώ ακόμα να τον πετάξω. Γιατί ξέρω και βλέπω και νιώθω ότι είναι άρρωστος. Μπορεί να μην έχει καρκίνο η AIDS αλλά είναι άρρωστος. Γιατί και η ψυχική ανωμαλία και ο αλκοολισμός αρρώστιες είναι. Αρρώστιες πολύ χειρότερες απ’ ότι ξέρουμε μέχρι τώρα.
Άρα τι να πετάξω; Και προς τα πού να τον πετάξω; Και πώς να συνεχίσω να ζω με το βίωμα ότι τον πέταξα; Αλλά και τώρα μήπως ζω; Είναι αυτή ζωή;
Βίωσα τις όλες τις φάσεις του ανθρωπινού αισθηματικού φάσματος: αγάπη, θυμός, μίσος, απέχθεια, αντιπάθεια, αδιαφορία, αγάπη, λύπη, οίκτος, αγάπη, συμπαράσταση, αγάπη, αγάπη, αγάπη.
Τελικά όλα καταλήγουν στον ένα και το αυτό: αγάπη. Με όλες τις απόψεις της. Ουδείς τέλειος. Κι’ εγώ περισσότερο απ’ όλους. Αλλά να τον πετάξω δεν μπορώ και έτσι να συνεχίσω να ζω ούτε. Τι γίνετε τώρα; Quo vadis domino?
Όταν αποφάσισα να ξαναβγώ στο κλαρί του blog μου, είχαμε ξεπεράσει μαζί την φάση της αποτοξίνωσης και ήταν για δεκαεφτά ολόκληρες μέρες «στεγνός».
Και ήθελα να επιστρέψω στην νορμάλ ζωη μου αν και δεν ήξερα πια τι σημαίνει νορμάλ. Ένιωθα ότι πρόδωσα πολλά σε τούτες τις πεντακόσιες μέρες: πρόδωσα εμένα, την ψυχή μου, το blog μου, γνωστούς, φίλους, συνήθειες, οικογένεια και χαιρόμουν που όλα πια είχαν μπει σε μια τελική πορεία ανάδυσης…
Μέχρι που πριν από δέκα μέρες χωρίς εμφανή λόγο και αιτία άρχισε κρυφά να ξαναπίνει. Την πρώτη μέρα ήταν δυο μπύρες, την δεύτερη ήταν τρεις, και μετά ακολούθησαν τα βαρέλια. Και ξαναφτάσαμε στην αρχή των πεντακόσιων ημερών.
Ξανά ζω τα ίδια συναισθήματα αλλά πιο συγκρατημένα: θύμος, οργή, μίσος, έλλειψη κατανόησης και ίσως αγάπης.
Quo vadis domino?
Λεξεις-Κλειδια: θυμός, οργή, μίσος, επανέκδοση, αγώνας, επανέκδοση, νορμάλ, ζωή, ύλη, σώμα, ψυχή, ηρεμία, βιώματα, εξαθλίωση, μάχη, σωτήρας, φύση, σκουπίδι, αρρώστια, αλκοολισμός, ψυχικά, ανωμαλία, μαλάκας, λύπη, συμπαράσταση, νύκτα
Ψυχες και σωματα, οι αναζητησεις μου στους ερωτες της νυκτας, στα ανωνυμα σωματα, οι περιπετειες μου οι τραγελαφικες, οι μεγαλες και οι παροδικες μου αγαπες. Ολα μια αναζητηση στην αβυσσο του εγω, στο καθε μερα, μια αναζητηση για απαντησεις στα μεγαλα ερωτηματικα, δεν υπαρχουν απαντησεις, μονο μια πορεια που με δοκιμαζει, που με ωριμαζει, που με βαζει σε νεες δοκιμασιες και μου δημιουργει περισσοτερες ερωτησεις παρα που μου δινει απαντησεις.
Αναγνώστες
Κυριακή 15 Ιουνίου 2008
Η κάθοδος του Ορφέα (3) - Quo Vadis Domino?
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
5 σχόλια:
Αν δεν το έκαμες ακόμα να πάεις να έβρεις την οργάνωσην των συγγενών των αλκοολικών. Το να μιλήσεις με αθρώπους που υποφέρουν το ίδιον δράμαν θα σε βοηθήσει να δεις πιο καθαρά. Σίγουρα θα υπάρχουν τζαι στην Γερμανία. Στην Ελβετία πάντως υπάρχουν τζαι εφκάλαν πολλήν κόσμον που την άβυσσον των ενοχών. Για τους αλκοολικούς οι ενοχές αυτού πάνω στον οποίον βασίζουνται είναι ζήτημαν ζωής ή θανάτου τζαι κάμνουν το πάν για να τες καλλιεργεί. Εσύ καλλιεργείς τες, το καλόν όμως που τες μοιράζεσαι πας το μπλογκ σου τζαι ίσως να αλαφρυνίσκεις.
Εν πολλά παράξενος ο τρόπος που σκεύτεσαι. Γιατί να πετάξεις έξω έναν άρρωστον; Μπορεί τζαι να φύγεις!!!
Το να πααίννει χαμένη μια ζωή που την αρρώσκιαν είναι άδικον. Το να τραβά αλλό μιαν μαζίν της είναι έγγλημαν.
Αν το θέλεις τζαι σου διά ευτυχίαν αλλάσσει. Αν δεν το θέλεις όμως τζαι απλά τραβά σε μαζί του στον θάνατο (ναι ο αλκοολισμός είναι ο θάνατος με το σταγονόμετρον τζαι το αναισθητικόν), τότε το πρόβλημαν εν δικό σου τζαι όχι δικόν του αρρώστου.
Όποτε θκιαβάσω κανένα κείμενο σου θαυμάζω την ικανότηταν σου να διάς μορφήν στην αθρώπινην ψυσιήν με τες λέξεις. Διαιρωτούμαι όμως πάντα "Τί προβάλλει άραγε τούτος το τύπος πάνω στον φίλον του;" "ποιόν αντιπροσωπεύει για λλόου του, για ποιόν είναι που τον πιάννει; Τί χρέος έχει να πληρώσει τζαι κάμνει αυτά που κάμνει;"
Δεν σου ζητώ να μου απαντήσεις έ! Απλά μοιράζουμε τα ερωτήματα που μου δημιούργησαν τα κείμενα σου.
Να είσαι καλά.
Είναι πολύ ωραίο αυτό που κάνεις για το σύντροφο σου και ανθρώπινο.Μόνο πρόσεξε μην χάσεις την ανθρωπιά απέναντι στον εαυτό σου. Φιλιά.
Φίλε, ξανά μανά από την αρχή δηλαδή. Ξέρεις, για να περιμένεις διαφορετικό αποτέλεσμα πρέπει να κάνεις κάτι διαφορετικό από εκείνο που έκανες μέχρι χτες. Η συμβουλή του Ασερας ακούγεται καλή. Γιατί δεν το προσπαθείς; Αλλιώς φαίνεται ότι παλεύεις σε μια μάχη με προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα την ήττα
Δεν ξέρετε πόσο καλό μου κάνει που διαβάζω τα σχολια σας.
Φίλτατε μου Aceras, τα σχόλια σου είναι πάντα βαυθστόχαστα και σημαδεύδουν πάντα διάνα στο θέμα. Όλα που εγραψες τα αφήνω ασχολίαστα γιατί αυτό ήταν μονο μια περίληψη του τι θα ακολουθήσει. Άρα κοπέλια, υπομονή, έσσιετε να ακούσετε ακόμα...
Κρατώ μόνο αυτό: "Τί προβάλλει άραγε τούτος το τύπος πάνω στον φίλον του;" "ποιόν αντιπροσωπεύει για λλόου του, για ποιόν είναι που τον πιάννει; Τί χρέος έχει να πληρώσει τζαι κάμνει αυτά που κάμνει;"
Τούτες είναι οι ερωτήσεις που με βασανίζουν απο τότε που έκανα το μεταπτυχιακό σαν Personal Coach. Ο καθηγητής μου είναι καθηγητής της ψυχολογίας στο πανεπιστήμιο και κατα την διάρκεια των σεμιναρίων φτάσαμε σε παρόμοιες περιπτώσεις οπότε έθεσε τα πιο πάνω ερωτήματα.
Ερωτήσεις που ακόμα μένουν αναπάντητες, ίσως να πρέπει να κάνω κιέγώ όπως τότε οι συναδέλφοι αναπαρασταση με αντιπροσώπους να δω αν θα φκει ακρη.
Αν έχεις καμμιά ιδέα απο τα γραφόμενα μου ρίξε την, ίσως να πέσεις πανω...
Εγιω φτάιω, αμάθκιασασε!
Η απάντηση που γυρευφκεις εν απλή, κάμνεις τα γιατί έτσι θέλεις.
Ο καθένας στη ζωή του κάμνει ότι θέλει έκτος αν αυτό που θέλει αφορά άλλον πλάσμα. Στην περίπτωση σου τούτον δεν ισχύει.
Δημοσίευση σχολίου