Νευρικοί κλονισμοί…

UPDATED!!!!

Λοιπόν… παραδέχομαι ότι ενώ η έκφραση «νευρικός κλονισμός» είναι πνευματικό δικαίωμα της Νιτσούς (όχι της πουτάνας της πλατείας ηρώων αλλά της Νιτσούς που ήταν συμφοιτήτρια μου και είχε αιώνια έναν κάποιο νευρικό κλονισμό) την έχω υιοθετήσει κι’ εγώ κι’ όλη η συνοπαρτζιά των συμφοιτητών μου και είναι μια έβερ γκρόουινγκ συλλογή γεγονότων που μου προκαλούν νευρικό κλονισμό.

Νευρικός κλονισμός μάστερ: Η αιώνια αγαμία μου που είναι εντονότερη τώρα που βρίσκομαι στο νησί και ο καιρός είναι ακόμα συνεργός της ψηλής τεστοστερόνης.

Η ζωή στον Άδη (1) – Πρόλογος: Συνομωσίες

Χρονική στιγμή: Παρόν Διάθεση: Καλή, αναστάτωση θετική, το μυαλό γεμάτο από σκέψεις, ανήσυχη

Η πελάτισσα απέναντι μου με είχε ψοφήσει από την πάρλα. Μέσα σε δέκα λεπτά έμαθα για όλη της την οικογένεια και γιατί δεν μπορούσε να αγοράσει μια συγκριμένη μηχανή του καφέ. Εκεί είχα αρχίσει να ανάβω γιατί δεν με ενδιέφερε καθόλου ο λόγος που δεν μπορούσε να αγοράσει την συγκεκριμένη μηχανή του καφέ που προωθούσα. Είχε αρχίσει ήδη η περίοδος της έντονης προώθησης προϊόντων και ήμουν πάλι όπως τα τελευταία τριάμισι χρόνια στην πρώτη γραμμή. Απασχόληση σχετικά απλή αλλά κουραστική με καλές απολαβές και πάντα προσωρινή μέχρι να μπω σ’ έναν ανώτερο επαγγελματικό δρόμο, κάτι που άρχισα συνειδητά πάλι να παλεύω τον τελευταίο μισό χρόνο μετά το λήθαργο των τελευταίων τεσσάρων.

Υπήρξαν πολλές στιγμες στο παρελθόν που ντρεπόμουν για την δουλειά που έκανα…Τριπλός απόφοιτος πανεπιστήμιου και να ψήνει καφέ (όπως εντελώς αυτοσαρκαστικά το περιγράφω). Από την άλλη σκεφτόμουν και τα καλά: δεν ήμουν άνεργος, δεν έπεφτα σε περισσότερες καταθλίψεις λόγω ανεργίας, η αυτοπεποίθηση μου ήταν σχετικά υγιής λόγω της δουλειάς και πάντα έλπιζα για κάτι καλύτερο… Η ελπίδα πάντα πεθαίνει τελευταία. Η φίλη μου η Βάσω η γιατρός, αντικατάστατο αδελφής και μάνας τα τελευταία χρόνια με παρομοίαζε με κάποιον που όσο και να τον κτυπάς πάντα σηκώνεται και συνεχίζει. Και όντως έχει δίκαιο αν κάτσω και το καλοσκεφτώ…Παίνεψε το σπίτι σου μην πέσει και σε πλακώσει.

Η κάθοδος του Ορφέα (7) – ...και χείραν κείνει

Χρονική στιγμή: Καλοκαίρι 2007
Διάθεση τότε: Απόγνωση, θυμός, οργή, απελπισία.

Το σαρανταοκτάωρο το ακολούθησαν εβδομήντα δύο ώρες ηρεμίας, μιας ανήσυχης ηρεμίας χωρίς να έχω πιστέψει για μια στιγμή ότι στο μυαλό του αντιλήφθηκε τον κατήφορο που κατρακυλά. Ηρέμησε προσωρινά αφού επιβεβαιώθηκε ότι δεν θα τον πετάξω έξω απ’ την πόρτα, στο δρόμο μόνο του να τον εγκαταλείψω, χάρηκε ολόψυχα που ακόμα ο Σσιάτς του (σε αυτή την περίπτωση ο Σσιάτς είμαι εγώ…έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο τρομάρα μας) είναι ουσιαστικά δίπλα του (και που θα πήγαινα ήταν το ερώτημα; Βρισκόμουν σε απόγνωση και όλες οι λύσεις που περνούσαν αστραπιαία απ’ το μυαλό μου δεν ήταν παρά μόνο απελπιστικές λύσεις που θα με έριχναν, έτσι πίστευα, σε ένα βαθύτερο βούρκο).

Κοιμήθηκε ψόφιος εβδομήντα δυο ώρες ποτίζοντας το μεθυσμένο του σώμα μια χούφτα υπνωτικά, ηρεμιστικά και αντιψυχωτικά. Εβδομήντα δυο ώρες ανάσαινα κάπως ελεύθερος. Ξέβγαζα την απελπισία μου, την κυριαρχούσα θλίψη μου και τα πνιγμένα μου δάκρυα στο γυμναστήριο. Προσπάθησα να μιλήσω με διαφόρους αφού πρώτα με ρωτούσαν για την κατάσταση του έχοντας τον δει σε στιγμές εξαΰλωσης κάπου σε κάποιον δρόμο να παραπατά παραμιλώντας. Τελικά όλοι ήταν περίεργοι αλλά κανένας δεν μπορούσε ή καλύτερα δεν ήθελε να μου προσφέρει λίγη δύναμη, μια ανάσα, λίγη στήριξη. Όλοι ήταν ευτυχισμένοι που δεν ζούσαν αυτό το δράμα, ξεχνώντας για μια στιγμή το δικό τους δράμα. Αυτό με έκανε μαινόμενο ταύρο. Που ήταν οι φίλοι του; Οι γνωστοί του; Που ήταν η ανθρωπιά που περίμενα λανθασμένα να αντιμετωπίσω κι’ όπως θα ήταν σωστό στην ύπαρξη μιας ανθρώπινης τραγωδίας; Δεν ήταν πουθενά. Ανύπαρκτα όλα, τίποτα, μόνος ήμουν στον άνισο αγώνα.

Η κάθοδος του Ορφέα (6) – Status Quo

Χρονική Στιγμή: Παρόν Διάθεση: Άγνωστο το γιατί αλλά καλή

Είμαι μπροστά απ’ την οθόνη και αγωνίζομαι να βάλω τις εμπειρίες μου σε μια πορεία, σε μια κατεύθυνση σκοπεύοντας έτσι να μη χάσω τις αναμνήσεις, να τις εμποδίσω να σβήσουν στο κάθε μέρα, μου είναι τούτες οι αναμνήσεις, τα βιώματα με τον Σσιάτς κειμήλια ανεκτίμητα, όχι γιατί είναι θετικά αλλά ακριβώς γιατί δεν είναι, γιατί είναι φθοροποιά στοιχεία της ζωής μου, που όμως τα ζω και τα βιώνω κάθε μέρα, για περισσότερο από πεντακόσιες μέρες.

Τα βιώματα πολλά, οι αναμνήσεις που τα ακολουθούν ακόμα περισσότερες και οι σκέψεις μου αμέτρητες. Με ρωτούν συχνά διάφοροι περιστασιακοί περίεργοι πως είμαι, πως τα βγάζω περά, αν δεν έχω τρελαθεί…διάφορες τέτοιες ερωτήσεις του κομμωτηρίου, ερωτήσεις τροφής κουτσομπολιού αφού απομακρυνθώ…Και η απάντηση τον τελευταίο καιρό είναι..: «Είμαι καλά…ναι, είμαι πολύ καλά, για μένα δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας». Και αλήθεια είμαι καλά αλλά είμαι πνιγμένος στις σκέψεις, στα ερωτηματικά, στα διλήμματα και στην οργάνωση της καθημερινότητας έτσι ώστε ο Σσιάτς να’ ναι ακόμα ζωντανός…

Στο μυαλό μου γυρνάνε διάφορα απ’ αυτά που άκουσα στην Κύπρο και εδώ έχοντας λίγο μιλήσει για την ιστορία μου… «εγώ σου είπα ότι είσαι μαλάκας», «είσαι μαλάκας που μένεις», «δεν βλέπεις ότι σε εκμεταλλεύεται;», «μα καλά ακόμα κάθεσαι;» είναι λίγα από αυτά που άκουσα. Από κολλητούς και μη, απ’ όλους.