Αναγνώστες

Τετάρτη 22 Οκτωβρίου 2008

Η ζωή στον Άδη (1) – Πρόλογος: Συνομωσίες

Χρονική στιγμή: Παρόν Διάθεση: Καλή, αναστάτωση θετική, το μυαλό γεμάτο από σκέψεις, ανήσυχη

Η πελάτισσα απέναντι μου με είχε ψοφήσει από την πάρλα. Μέσα σε δέκα λεπτά έμαθα για όλη της την οικογένεια και γιατί δεν μπορούσε να αγοράσει μια συγκριμένη μηχανή του καφέ. Εκεί είχα αρχίσει να ανάβω γιατί δεν με ενδιέφερε καθόλου ο λόγος που δεν μπορούσε να αγοράσει την συγκεκριμένη μηχανή του καφέ που προωθούσα. Είχε αρχίσει ήδη η περίοδος της έντονης προώθησης προϊόντων και ήμουν πάλι όπως τα τελευταία τριάμισι χρόνια στην πρώτη γραμμή. Απασχόληση σχετικά απλή αλλά κουραστική με καλές απολαβές και πάντα προσωρινή μέχρι να μπω σ’ έναν ανώτερο επαγγελματικό δρόμο, κάτι που άρχισα συνειδητά πάλι να παλεύω τον τελευταίο μισό χρόνο μετά το λήθαργο των τελευταίων τεσσάρων.

Υπήρξαν πολλές στιγμες στο παρελθόν που ντρεπόμουν για την δουλειά που έκανα…Τριπλός απόφοιτος πανεπιστήμιου και να ψήνει καφέ (όπως εντελώς αυτοσαρκαστικά το περιγράφω). Από την άλλη σκεφτόμουν και τα καλά: δεν ήμουν άνεργος, δεν έπεφτα σε περισσότερες καταθλίψεις λόγω ανεργίας, η αυτοπεποίθηση μου ήταν σχετικά υγιής λόγω της δουλειάς και πάντα έλπιζα για κάτι καλύτερο… Η ελπίδα πάντα πεθαίνει τελευταία. Η φίλη μου η Βάσω η γιατρός, αντικατάστατο αδελφής και μάνας τα τελευταία χρόνια με παρομοίαζε με κάποιον που όσο και να τον κτυπάς πάντα σηκώνεται και συνεχίζει. Και όντως έχει δίκαιο αν κάτσω και το καλοσκεφτώ…Παίνεψε το σπίτι σου μην πέσει και σε πλακώσει.




Πίσω στην μηχανή του καφέ…Η πελάτισσα δεν μπορούσε να αγοράσει αυτή την μηχανή του καφέ γιατί, τελικά μου είπε τον λόγο αφού έμαθε ότι είμαι από την Κύπρο και είχε πάει εκεί διακοπές την δεκαετία του ογδόντα και έμεινε κατενθουσιασμένη, ναι, δεν μπορούσε να αγοράσει την μηχανή του καφέ που προωθούσα γιατί ο άντρας της ήταν, πως το λένε τώρα αυτό σε σωστά ελληνικά;… ήταν ξηρός αλκοολικός εδώ και είκοσι τέσσερα χρόνια και είχε συνηθίσει κάθε πρωί να βλέπει μπροστά του μια κλασσική κανάτα καφέ γεμάτη. Δεν μπορούσε με τίποτα τώρα η γυναίκα να του αλλάξει αυτή την συνήθεια και να βάλει μια αυτόματη μηχανή του καφέ μπροστά του που παρασκεύαζε καφέ κατ’ ανάγκη και προτίμηση και μόνο ένα φλιτζάνι κάθε φορά γιατί ο άντρας της ίσως να πάθαινε σοκ και να ξαναέπεφτε στον αλκοολισμό….ΜΠΑΜ!!!!

Έμεινα για λίγα δευτερόλεπτα και την έβλεπα και θυμήθηκα, δεν το ξεχνώ ποτέ δηλαδή, αυτό που έμαθα στο μεταπτυχιακό που κάνω τον τελευταίο χρόνο σαν system coach; Τίποτε δεν είναι τυχαίο. Μου κίνησε την περιέργεια προ πάντων γιατί το πέταξε έτσι απλά και ασήμαντα. Συνήθως ο περισσότερος κόσμος και ειδικά η οικογένεια ντρέπεται να μιλήσει γι’ αυτό το θέμα, είναι ακόμα χειρότερο απ’ το να έχει κάποιος γιο γκέι ή κόρη λεσβία ή συγγενή που να ‘ναι οροθετικός.
Έτσι απλά της απάντησα κι’ εγώ: «Ναι, καταλαβαίνω τι θέλετε να πείτε»….»Πως τα κατάφερε τόσα χρόνια και έμεινε μακριά από το αλκοόλ;»
Μου εξήγησε την ιστορία του άντρα της στα πολύ γρήγορα. Δεν ήταν εύκολη όπως κάθε παρόμοια ιστορία δεν ήταν εύκολη. Η ίδια όμως φαινόταν διαφορετική απ’ όλους που είχα γνωρίσει στις διάφορες ομάδες αυτοβοήθειας μελών οικογενείας αλκοολικών και εθισμένων και που σταμάτησα να επισκέπτομαι με την πέμπτη φορά γιατί θα έβγαινα εγώ τρελός από εκεί η κι’ εγώ αλκοολικός.

Με ρώτησε γιατί έχω τόσες πολλές γνώσεις πάνω στο θέμα και της απάντησα κι’ εγώ απλά και ευθέως ότι ο σύντροφος μου είναι αλκοολικός και εθισμένος στα βαρβιτουρικά. Έμεινε και με κοίταξε μ’ ένα βλέμμα θαυμασμού, αυτό τον θαυμασμό που έχω τόσες φόρες δει στα μάτια των ξένων ακούγοντας αυτή την ιστορία και που δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω. Τι υπήρχε δηλαδή να θαυμάσεις; Την βλακεία κάποιου που αποφάσισε να μείνει σε μια κατάσταση εντελώς παραφρονική; Την επιφανειακή του αναπηρία να σηκωθεί να φύγει γιατί δήθεν αποφάσισε ότι η αγάπη υπερπηδά όλα τα εμπόδια; Παπαριές και πάλι παπαριές.

Μιλήσαμε για την μέθοδο αποκατάστασης που ο Σσιάτς θα άρχισε την επόμενη εβδομάδα και συγκεκριμένα σήμερα καθώς γράφω αυτές τις γραμμές. Και φάνηκε ότι είχαμε και οι δυο την ίδια γνώμη: αυτή λόγω εμπειρίας κι’ εγώ λόγω διαίσθησης: Ότι μια θεραπεία αποκατάστασης που δεν υποχρεώνει τον ασθενή να μείνει για μήνες μακριά από το γνώριμο του περιβάλλον δεν βοήθα καθόλου και είναι σε τελευταία ανάλυση μια τρύπα στο νερό. Όμως το σύστημα υγείας της Γερμανίας δίνει στον ψυχικά άρρωστο την ίδια ελευθερία απόφασης όπως και σ’ έναν «υγιή»: του προσφέρει την επιλογή της αποκατάστασης με διανυκτέρευση στο σπίτι του όπερ και σημαίνει ότι η θεραπεία γίνεται σ’ ένα κέντρο αποκατάστασης δυο φόρες την εβδομάδα για κάτι μήνες, δηλαδή αρχίδια, ή την επιλογή να πάει εσώκλειστος σ’ ένα ίδρυμα για τρεις με έξη μήνες στου διάολου την μάνα. Την δεύτερη επιλογή ο Σσιάτς δεν ήθελε καν να την ακούσει, προτιμούσε να πεθάνει (κι’ εγώ προτιμούσα να πεθάνει) παρά να απομακρυνόταν από μένα και τον Μπενυ. Όχι μόνο γιατί δεν μπορούσε τον αποχωρισμό από μας τους δυο αλλά και γιατί ήξερε ότι εδώ είχε ένα δίκτυ σωτηρίας όταν έπεφτε. Και ο Σσιάτς ήξερε καλά τι έκανε: Πηρέ την πρώτη επιλογή με το σκεπτικό ότι τις μέρες που δεν είχε θεραπεία θα τα σπάει και μετά θα πέφτει ως συνήθως ξερός με μια δυο χούφτες βαρβιτουρικά μέχρι την μέρα που θα έχει ξανά συνάντηση με την ομάδα αποκατάστασης και έτσι θα τους ξεγελά όλους ότι προοδεύει. Αυτή ήταν δοκιμασμένη με επιτυχία μέθοδος τους τελευταίους είκοσι ένα μήνες.

Η πελάτισσα με αποχαιρέτισε εγκάρδια έχοντας μου ότι καλύτερο για το μέλλον και καλή λύτρωση. Είναι απερίγραπτο πόσο ειλικρινής μπορεί να ‘ναι ένας συμπάσχοντας. Η διάθεση μου ήταν πολύ καλή ακόμη αν και οι φωνές μέσα μου όλες ήταν σύμφωνες με την διαίσθηση μου: ότι ο Σσιάτς και η θεραπεία δεν θα τα πάνε καθόλου καλά κι’ ότι εγώ παρ’ όλη την αγάπη που του έχω, και του έχω μεγάλη αγάπη του ηλίθιου, θα φύγω σε λίγο καιρό. Δεν είχα κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου, απλά η διαίσθηση μου αυτό φωνάζει, δεν το λέει, το φωνάζει. Κι’ εγώ περιμένω να δω πως θα πραγματοποιηθεί αυτή η διαίσθηση χωρίς να προγραμματίζομαι για αποχωρισμό ή αποχαιρετισμό. Απλά περιμένω.

Μου έμεινε στο μυαλό για λίγη ώρα η άγνωστη πελάτισσα και συνέχισα παράλληλα την δουλεία μου βυθισμένος συνάμα στις σκέψεις μου.

Νωρίς το απόγευμα αποφάσισα να κάνω ένα διάλειμμα για ξεκούραση και φαγητό και πήρα το βιβλίο μου από το καινούργιο μου αυτοκίνητο, αφού το γκολφάκι μου το καμπριολέ κλάπηκε λίγες μέρες πριν και αναγκάστηκα να πάω να χρεωθώ να πάρω καινούργιο μεταφορικό για να μην μείνω άνεργος και άφραγκος, και πήγα στην καντίνα της υπεραγοράς για να ξεκουραστώ λίγο. Όπως κάθισα στο τραπέζι μου αντίκρισα μια ηλικιωμένη συνάδελφο με ύφος καπάτσας, γύρω στα εξήντα που κρατούσε το δίσκο με το φαγητό της και έψαχνε θέση να καθίσει. Αν και δεν είχα διάθεση για κουβέντα, της έκανα νόημα ότι μπορούσε να καθίσει μαζί μου. Αυτή κατάλαβε την πρόθεση της βουβαμάρας μου και μου είπε να μην ενοχληθώ από την παρουσία της, δεν χρειαζόταν να μιλήσουμε. Άρχισα να συνεχίζω να διαβάζω το βιβλίο μου αφού τελειώσαμε τις αναγκαίες κουβέντες όταν με ρώτησε από πού κατάγομαι, περιέργεια λόγω προφοράς. Πόσο σιχαίνομαι αυτές τις στάνταρτ ερωτήσεις και σχόλια:»Ααα, από την Κύπρο, ουαο, τι καλά, ήλιος, αμμουδιά, θάλασσα, πάντα καλοκαίρι, πόσο τυχερός που είσαι, θα είσαι φαντάζομαι κάθε τρεις και λίγο εκεί, τι ωραία, τι καλά…» και λοιπές μαλακίες.
Η συνάδελφος περιορίστηκε στο να πει ένα μισόξερο «α, ωραία» και προσπάθησα να συνεχίσω το διάβασμα. Και να ξαναπέφτει η ερώτηση. Και να που άρχισα να παίρνω ανάποδες. Δεν έδειξα δυσφορία, έμεινα ευγενικός και ανάφερα αν απάντηση στην ερώτηση της ότι το να επαναπατριστώ ήταν μια κάποια επιλογή. Πως τα έφερε η κουβέντα με έφερε στο σημείο να της αναφέρω τον Σσιάτς. Και μου λέει:»Αν μπορείς φύγε. Δεν μπορείς να τον σώσεις.» Άρχισα να παίρνω φωτιές και ανάποδες. Κρατήθηκα ήρεμος και αυτή συνέχισε:»Εγώ έκατσα δέκα χρόνια με τον πρώην άντρα μου και έζησα μαζί του όλες τις φάσεις». Και μου περιέγραψε εν ολίγοις εικόνες και καταστάσεις που δεν μου ήταν καθόλου άγνωστες, αντίθετα πολύ φρέσκες στη θύμηση μου.
Άφησα το βιβλίο ανάποδα στο τραπέζι και συγκεντρώθηκα πάνω της. Τι γινόταν ρε πούστη μου; (περί πούστη πρόκειται δηλαδή αλλά το έχει κι’ ο λόγος έτσι…τι να κάνουμε;). Πόση σύμπτωση να βρεθούν δυο άνθρωποι μέσα σε δυο ώρες με την ίδια ιστορία και παρόμοιες εμπειρίες; Ήταν βαλτοί; Συνομωσίες; Ήταν τύχη; Τίποτε δεν είναι τυχαίο στην ζωή, αυτό είναι σίγουρο.

Την άκουγα προσεκτικά, βυθισμένος στην διήγηση της, που ήταν αντικειμενική, χωρίς χρωματισμούς, χωρίς συναισθηματισμούς και διακριτικά δάκρυα, απλά μια περιγραφή γεγονότων κι’ εγώ κουνούσα το κεφάλι σαν να άκουγα την δική μου ιστορία με την φωνή μιας ηλικιωμένης καπάτσας. Πάλι λεκτικός θαυμασμός γιατί, αυτή την φορά το ξεκαθάρισα όμως, όλοι αυτοί που γνώρισα στις ομάδες αυτοβοήθειας συγγενών αλκοολικών και οι σημερινές δυο γυναίκες ήταν ακριβώς αυτό: Γυναίκες (στα πρόθυρα της τρέλας…αυτό απλά έτσι το είπα, ταίριαζε φραστικά σε αυτή την πρόταση ο τίτλος του έργου του Αλμοντοβάρ) που ήταν παντρεμένες με αλκοολικούς. Καμία τους όμως δεν γνώρισε πιο πριν έναν γκέι που δεν ήταν καν παντρεμένος με τον σύντροφο του και που έμεινε διπλά του στηρίζοντας τον χωρίς να τον αφήσει σύξυλο στα κρύα του λουτρού.

Αυτή την άποψη δεν την είχα λάβει ποτέ υπόψη. Δεν μας έβλεπα σαν γκέι, σαν δυο άντρες που συζούσαν μαζί, αλλά σαν ένα φυσιολογικό ζευγάρι, σαν όλα τα εκατομμύρια ζευγάρια ανά τον κόσμο. Τώρα μου έκανε κλικ στο αργόστροφο μυαλό μου και καταλάβαινα προς τι ο λεκτικός και μη θαυμασμός. Αυτό πάει να πει να είσαι βλήμα.

«Αν μπορείς και το κάνει η ψυχή σου φύγε» μου είπε. «Μην μείνεις, όπως εγώ. Εγώ έμεινα δέκα χρόνια περισσότερα απ’ ότι έπρεπε».

Σιγή. Η ίδια συνέχισε:»Δεν μπορείς να τον σώσεις πίστεψε με. Είναι αρρώστια και δεν είναι πάντα θεραπεύσιμη. Μπορεί να κάνουν όλες τι θεραπείες, να πάρουν όλα τα φάρμακα, να δοκιμάσουν ότι είναι δυνατό αλλά πολλοί παθαίνουν υπότροπη και ξαναπέφτουν στα ίδια σκατά. Τα έζησα όλα. Δεν μπορώ να σε επηρεάσω αλλά σου λέω: Αν έχεις μια ευκαιρία στο εξωτερικό η κάπου αλλού να ξαναφτιάξεις την ζωή σου, άρπαξε την και μην τον σκεφτείς. Αυτός δεν καταλαβαίνει τίποτα πια. Είναι χαμένος κατά πάσα πιθανότητα».

Έμεινα στο κάθισμα μου συνεπαρμένος από την στωικότητα της, από τη αντικειμενικότητα των λέξεων της, της περιγραφής της.
Τελείωσε το φαγητό της, πηρέ τον δίσκο της και βγήκε έξω να καπνίσει. Με αποχαιρέτισε απλά και μου ευχήθηκε καλή δύναμη.

Άφησα το βιβλίο να κείτεται ανάποδα στο τραπέζι και βυθίστηκα στις σκέψεις μου. Συνάντησα δυο ξένες γυναίκες σήμερα που κάτω από άλλες συνθήκες εργασίας δεν θα τις έβλεπα ποτέ στην ζωή μου. Και χωρίς να έχω μια επιγραφή πάνω μου που να λέει «Εδώ μαλάκας σύντροφος αλκοολικού και συνεξαρτώμενος» άκουσα δυό ιστορίες διαικπερεωμένες και ταυτισμένες με την δική μου.

Μέσα μου δημιουργήθηκαν μεγάλα ερωτηματικά. Συνάμα οι φωνές μου ψιλοσυμφωνούσαν με τις δυο ξένες γυναίκες.

Τέλειωσα την δουλειά και πήγα με το καινούργιο μου αυτοκίνητο (άρχισα να νιώθω μετά από μια εβδομάδα χαρά για το καινούργιο μου αυτοκίνητο…ένας νορμάλ άνθρωπος θα ένιωθε χαρά απ’ την πρώτη στιγμή. Εμένα η χαρά έκανε μια εβδομάδα να εμφανιστεί κι’ αυτό δειλά δειλά) πίσω στο σπίτι και αντίκρισα με ανυπομονησία τον Σσιάτς. Τον αγκάλιασα, κι’ αυτός εμένα, του είπα τα κλασσικά... «Άγγελε μου, ηλιαχτίδα μου, όμορφε μου», ένιωσε ξανά ασφάλεια και ξαναπνίγηκε στο σκοτάδι του…
Λεξεις-Κλειδια: , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , ,

7 σχόλια:

ruth_less είπε...

Greekstories
κι εγώ είμαι της γνώμης ότι τίποτε που γίνεται δεν είναι τυχαίο. Κι αυτές οι δύο "συμπτώσεις" παραήταν... για να είναι τυχαίες. Άκουσες δύο ιστορίες παράλληλες με τη δική σου. Η μία σύζυγος αν κατάλαβα, είναι ακόμα με τον άντρα της μετά απο 24 χρόνια. Η άλλη διάλεξε να φύγει. Δεν έχει σωστό και λάθος. Εσύ, μαζί με την προσωπική σου εμπειρία μαζεύεις παράλληλα γνώση και ενδείξεις από άλλους "παθόντες". Όταν έρθει η στιγμή να αποφασίσεις, θα ξέρεις.

Όσο για το ισότιμο της υπόθεσης για παντρεμένα straight ζευγάρια και gay συντρόφους - εμείς θα κάνουμε τους υπόλοιπους΄(όσους θέλουν φυσικά να το δουν) να μας δουν ισότιμους, με την αφοσίωση και την αγάπη που δείχνουμε στον άνθρωπο μας. Πιστεύω υπάρχουν αρκετοί στο εξωτερικό και πίστεψε με και στην Κύπρο βρίσκεις! Ίσως η σχέση μεταξύ γυναικών να γίνεται πιο εύκολα αποδεκτή για να είμαι ειλικρινής... Μπορεί γι΄αυτό να το βλέπω έτσι.

Υπομονή και θάρρος (κλισέ, ξέρω). Δεν μπορούμε να έχουμε όλες τις απαντήσεις εκ των προτέρων. Βήμα-βήμα και βλέπουμε.

Greekstories είπε...

Ρε ruth_less εσυ μαζι με την Ψυχια, την Ροουζ και την Σταλαματια εισαστε οι αγαπημενες μου. Φιλακια.

Και οντως..πολλες συμπτωσεις μεσα σε μια μερα...

Aceras Anthropophorum είπε...

Θα ήθελα να σου γράψω 300 λόγια να σου πώ ότι σκέφτουμαι. Θα ήθελα να πιάσω θκυό ππαλιές μιαν απόφασην στην θέση σου να μεν σε θωρώ άλλον να λαγγοδέρνεσαι. Θα ήθελα να έχω έναν μαγικόν κκίπορτ να σου πέψει μιαν απόφασην σε άναν πακκέττον που να το ανοίξεις τζιαι να σου λύσει όλα που σε κάμνουν να λυπάσαι.

Τζιαι να εγίνετουν όμως, θα ήταν τόσον εφφίσιεντ όσον τζιαι το δικό σου χέριν βοήθειας προς τον αλκοολικόν σου. Μόνον η δική μας κκελλέ μπορεί να μας δώκει χαράν τζιαι ευτυχίαν. Κάτι μου λέει ότι η κκελλέ του τύπου σου που μας περιγράφεις δεν είναι πλέον ικανή να του δώκει χαράν. Το ίδιον κάτι, λαλεί μου ότι η δική σου κκελλέ EINAI ικανή (να σου δώκει χαράν εσέναν όχι τζιείνου). Διαιρωτούμε μάλιστα αν θα είναι σε επόμενον ποστ που θα μας το γράψεις, ή κανέναν θκυό τζιείττε μέρου.

Aceras Anthropophorum είπε...

εκτός που αν μας κάμνεις παραπλάνησην ρέ!!

stalamatia είπε...

Γκρηστορούλη μου τι άλλο κάμνεις για σένα για να χαρείς? Εκτός που είσαι ευχαριστημένος που συμπαραστέκεσαι του Σσίατς τι άλλο σου δίνει χαρά? Πρέπει να χαρείς και για σένα κάτι που να είναι μόνο για σένα.Πολλά φιλιά
Υ.Γ.
Εστενοχωρέθηκα γιατί εν είδα άλλη χαρά πάνω σου ,μόνον ευθύνη για κάποιον άλλον. Έχεις και τον Γκρηστόρη μεν τον ξεχνάς.

stalamatia είπε...

Με για το αυτοκίμητο καλοτάξειδο!!

Greekstories είπε...

Αγαλημενοι φιλοι...θα σχολιασω λιαν συντομως...ειμαι στην Κυπρο απο χθες το βραδυ και ακομη δεν εφερα τα μιλια μου απ' το ταξιδι. Μονο για δυο βδομαδες...Τις επομενες μερες επανερχομαι