Η κάθοδος του Ορφέα (6) – Status Quo

Χρονική Στιγμή: Παρόν Διάθεση: Άγνωστο το γιατί αλλά καλή

Είμαι μπροστά απ’ την οθόνη και αγωνίζομαι να βάλω τις εμπειρίες μου σε μια πορεία, σε μια κατεύθυνση σκοπεύοντας έτσι να μη χάσω τις αναμνήσεις, να τις εμποδίσω να σβήσουν στο κάθε μέρα, μου είναι τούτες οι αναμνήσεις, τα βιώματα με τον Σσιάτς κειμήλια ανεκτίμητα, όχι γιατί είναι θετικά αλλά ακριβώς γιατί δεν είναι, γιατί είναι φθοροποιά στοιχεία της ζωής μου, που όμως τα ζω και τα βιώνω κάθε μέρα, για περισσότερο από πεντακόσιες μέρες.

Τα βιώματα πολλά, οι αναμνήσεις που τα ακολουθούν ακόμα περισσότερες και οι σκέψεις μου αμέτρητες. Με ρωτούν συχνά διάφοροι περιστασιακοί περίεργοι πως είμαι, πως τα βγάζω περά, αν δεν έχω τρελαθεί…διάφορες τέτοιες ερωτήσεις του κομμωτηρίου, ερωτήσεις τροφής κουτσομπολιού αφού απομακρυνθώ…Και η απάντηση τον τελευταίο καιρό είναι..: «Είμαι καλά…ναι, είμαι πολύ καλά, για μένα δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας». Και αλήθεια είμαι καλά αλλά είμαι πνιγμένος στις σκέψεις, στα ερωτηματικά, στα διλήμματα και στην οργάνωση της καθημερινότητας έτσι ώστε ο Σσιάτς να’ ναι ακόμα ζωντανός…

Στο μυαλό μου γυρνάνε διάφορα απ’ αυτά που άκουσα στην Κύπρο και εδώ έχοντας λίγο μιλήσει για την ιστορία μου… «εγώ σου είπα ότι είσαι μαλάκας», «είσαι μαλάκας που μένεις», «δεν βλέπεις ότι σε εκμεταλλεύεται;», «μα καλά ακόμα κάθεσαι;» είναι λίγα από αυτά που άκουσα. Από κολλητούς και μη, απ’ όλους.

Δεν αρνήθηκα καμία γνώμη, δεν αντέδρασα αρνητικά σε κανένα σχόλιο. Μαθαίνω να υπολογίζω τον απέναντι μου, να μην αντιδρώ αμέσως, να αναλύω τα σχόλια, τις περιστάσεις των σχολίων, την στάση των ανθρώπων που κάνουν τα σχόλια απέναντι μου, τα αισθήματα τους απέναντι μου, αν είναι αδιαφορία, ιδιοτέλεια, ζήλεια, πραγματικό ενδιαφέρον, φθόνος ή και αγάπη και μετά βγάζω το πόρισμα μου από τα σχόλια. Τα πορίσματα μου είναι σαν το κρασί…όσο παλιώνει τόσο πιο καλό γίνεται ανάλογα με το είδος του σταφυλιού απ’ το οποίο παράγεται. Θέλει το χρόνο του. Κι’ εγώ χρειάζομαι τον δικό μου χρόνο μέχρι να αναλύσω αυτά που ακούω κι’ αυτά που δεν ακούω, αναλύοντας όμως την σωματική έκφραση του απέναντι μου (όχι δεν εννοώ σεξ, για μια φορά κι’ εγώ όταν μιλώ για σωματική έκφραση εννοώ το body language, τα non verbals κι’ όχι τα σεξουαλικά…ουπς…αρχίζω να ωριμάζω άραγε; Καταστροφή!). Είμαι αργόστροφος όσον αφορά πορίσματα, με λίγα λόγια είμαι λίγο βλήμα, λίγο σβουμ, λίγο ντιζελοκίνητος όσον αφορά ανάλυση γνώμης και κριτικής. Αλλά το αποτέλεσμα είναι πάντα φερέγγυο και αυτό είναι η ανταμοιβή του αργόστροφου.

Σκέφτηκα αμέτρητες φόρες αν είμαι μαλάκας που κάθομαι και βλέπω ουσιαστικά ανήμπορος τον Σσιάτς να αυτοκτονεί με δόσεις, να περπάτα έναν θάνατο αργό σ’ ένα μονοπάτι χωρίς επιστροφή προς τον Άδη. Ή αναρωτήθηκα μυριάδες φόρες αν είμαι χαζός, βλάκας ή πνευματικά ανήμπορος που συζώ αυτή την κατάσταση, ή αν είχα παιδικά τραύματα και λοιπά κέρατα που με κατατρέχουν σαν Ερινύες και μ’ έχουν καταδικάσει σε μια ζωή που την περιβάλλει η δυστυχία του ανθρώπου που έμαθα να αγαπώ. Ακόμα κι’ ένας καινούργιος φίλος με ρώτησε αν υπήρξα ποτέ σημαντικός για τον πατέρα μου για να μπορέσει να εξηγήσει την στάση που κρατώ. Καλή η ερώτηση του και προ πάντων εξαιρετική η πρόθεση του. Γι’ αυτό και τον ονομάζω φίλο αν και πολύ καινούργιος στη ζωή μου. Μιλώντας με τις εσωτερικές μου φωνές ρώτησα πολλές φορές ποιές αδυναμίες με έσπρωξαν στο να γίνω τόσο αδύνατος και να πιστεύω ότι δεν μπορώ να ξεφύγω απ’ την κατάσταση που ζω με το να διώξω τον Σσιάτς απ’ την ζωή μου. Τελικά κατάλαβα ότι δεν είναι θέμα αδυναμίας αλλά αντίθετα αντιλήφτηκα ότι είναι θέμα δύναμης μεγαλύτερης απ’ ότι υπολόγιζα. Γι’ αυτό έμεινα μαζί με τον Σσιάτς. Όχι γιατί ήμουν πνευματικά ανάπηρος να αντιδράσω στην εξέλιξη της μούχλας αλλά γιατί ήθελα να την καταπολεμήσω (με Jif νομίζω θα 'ταν ο καλύτερος τρόπος…).

Αμέτρητα τα ερωτηματικά, οι αμφιβολίες, ακόμα και τώρα που γράφω ωμά αυτές τις σκέψεις χωρίς να τις καλλιεργήσω σε κάποια λογοτεχνικά σχήματα, γράφω περιμένοντας το ζάναξ να επιδράσει και τον Σσιάτς να επιστρέψει σπίτι σε κατάσταση αλλοπρόσαλλη για να ξαναπέσει ξερός στον ανήσυχο του ύπνο μέχρι να αρχίσει ο επόμενος γύρος της κραιπάλης.

Οι απαντήσεις καταλήγουν σε ένα δυο πολύ συγκεκριμένα πράγματα: Αγάπη κι’ ευθύνη. Θα μπορούσα να γράψω δοκίμιο τεράστιας έκτασης γι’ αυτά τα δυο στοιχεία αλλά δεν θα χρησίμευαν σε κανέναν γιατί τα στοιχεία αυτά είναι απ’ την φύση τους έτσι που πρέπει να βιωθούν για να γίνουν κατανοητά. Υπάρχουν διάφορες βαθμίδες αγάπης κι’ ευθύνης και δεν είναι κάτι καινούργιο αυτό που γράφω. Αλλά σαν απάντηση σε μένα και σε αυτούς που μιλούν μαζί μου είναι η πιο ευθύς και απλή απάντηση που μπορώ να δώσω και συμπεριλαμβάνουν όλα όσα θέλω να πω: Αγάπη κι’ ευθύνη.

Ακόμα και η στενή μου οικογένεια που αρνιέται φανατικά να δεκτή και να σεβαστεί την προσωπική μου ζωή το κάνει από αγάπη κι’ ευθύνη. Μόνο που είναι αγάπη κι’ ευθύνη με μεγάλη ιδιοτέλεια γιατί δεν τους βολεύει ο συγκεκριμένος Σσιάτς ή όπως μάλλον δεν θα τους βόλευε ο οποιοσδήποτε Σσιάτς. Όπως δεν βολεύει κι’ άλλους φίλους και γνωστούς για τις δικές τους ιδιοτέλειες και κρίσεις. Κι’ εδώ είναι που αναρωτιέμαι: γιατί αγαπώντας κάποιον πρέπει να του επιβληθεί η οποιαδήποτε ιδιοτέλεια; Ή προσωπικό ενδιαφέρον; Ή προσωπικό πάθος;

Για μένα ήταν μεγάλος ο αγώνας για την αναγνώριση του γεγονότος ότι αγαπώ τον Σσιάτς. Ξέρω με αυτά που έζησα και ζω μαζί του δεν υπάρχει οπωσδήποτε μια φερεγγυότητα πάνω σε αυτή την αγάπη γιατί δεν βοηθά κανένα μας με τον πατροπαράδοτο τρόπο. Και από την άλλη είναι μεγάλη στήριξη τούτη η αλλοπρόσαλλη αμοιβαία αγάπη γιατί μας κρατά μαζί, γιατί ο τρελός μου έχει ένα λιμάνι να αγκυροβολήσει αν κάποτε γυρίσει απ’ το μεγάλο του ταξίδι. Αυτό με κάνει να νιώθω καλά, ότι δεν είμαι μαλάκας, ότι δεν τον εγκατέλειψα όταν ήταν ανήμπορος άσχετο αν δεν μπορεί να νιώσει το αποκούμπι γιατί το μυαλό του είναι βραχυκυκλωμένο. Και η αλήθεια είναι ότι ειλικρινά δεν περιμένω τίποτε σαν ανταμοιβή, τίποτε συγκεκριμένο. Περιμένω να μην με μισήσει, να μην αισθανθεί απέχθεια για μένα αλλά ειλικρινά δεν περιμένω ένα ευχαριστώ, αν και σε στιγμές καυγά και παροξυσμού το αναφέρω και μετά το μετανιώνω γιατί ακριβώς δεν το εννοώ...Τι θα καταλάβω από ένα ευχαριστώ που έρχεται από μια υποχρέωση του να το πεις; Δεν μου προσφέρει τίποτε…Αλλά ένα ευχαριστώ χωρίς λόγια, βαθειά μέσα απ’ τα μάτια του τα πονεμένα το βλέπω κάθε μέρα, κάθε στιγμή, ακόμα κι’ όταν είναι θολός, χαμένος μέσα στο λαβύρινθο του, τα μάτια του λαμπυρίζουν μόλις με δουν από μακριά, καρφώνονται πάνω μου, περιμένουν ανυπόμονα να με δουν κοντά τους κι’ αν δεν ακούω καμία λέξη αυτά τα μάτια τα ταλαιπωρημένα είναι η μεγαλύτερη έκφραση αγάπης που έχω ζήσει ποτέ. Άσχετο αν ο Σσιάτς μπορεί να προτιμούσε να πεθάνει τα προηγούμενα χρόνια παρά να ομολογήσει λεκτικά ότι με αγαπά. Κι’ όμως τώρα το κάνει λεκτικά και μη. Χωρίς καν να ρωτήσω γιατί δεν μου είναι σημαντικό να το ακούσω. Το νιώθω, το βλέπω. Η αμοιβή που μου έδωσε ο Θεός; Ποιος Θεός;

Τι να έκανα διαφορετικό; Να τον πετάξω έξω απ’ την πόρτα όπως ήταν η εισήγηση που άκουσα; Να τον κλωτσήσω να πάει, κλείνοντας τα μάτια σε μια ανθρώπινη δυστυχία γιατί απλά δεν με βολεύει και με βγάζει απ’ την ισορροπία μου; Δεν είμαι φτιαγμένος έτσι, όσο πουτάνα και να 'μαι στο σώμα, δεν κατάφερα να γίνω ποτέ πουτάνα στην ψυχή και στον χαρακτήρα (πω πω…καρακλισέ αυτή η πρόταση, καραμπαναλ…γαμησε τα, n’est pas?). Αλλά δεν έχω παρ’ όλα αυτά το δικαίωμα του σεβασμού και της κάποιας συμπαράστασης έστω κι’ αν αυτά τα σκατά είναι αποτελέσματα δικών μου αποφάσεων; Γιατί δηλαδή πρέπει να δικαιολογώ πάντα αυτή την κατάσταση και να εκλιπαρώ (κάτι που δεν κάνω πια ούτε συνειδητά ούτε ασυνείδητα μετά από αυτό το καλοκαίρι) για σεβασμό και συμπαράσταση; Επειδή αποφάσισα να ζω μ’ έναν ψυχικά ανάπηρο και εθισμένο πρέπει να βιώσω την έμμεση απόρριψη και αποκλεισμό; Αν πρέπει το δέχομαι. Αν δεν πρέπει όμως, νιώθω το κρίμα να με πνίγει, την αδικία, την απομόνωση…

Έζησα τους ανθρώπους που μ’ αγαπούσαν, τα δόγματα μου, να μεταβάλλουν την αγάπη τους σε αδιαφορία κι’ απόρριψη εμένα και του Σσιάτς και έπαθα πολιτισμικό σοκ μέσα μου. Που ‘ναι η αγάπη τη στιγμή που την χρειάζομαι; Που ‘ναι η βάση μου με τις σωστές αρχές την ώρα που λυγίζω; Όλα είναι τελικά ένας μύθος, όλοι πνίγονται στο δικό τους δράμα ανήμποροι να νιώσουν άνθρωποι που δίνουν και παίρνουν με ανιδιοτέλεια, και οι οικογένειες ακόμα γίνονται φορείς τουλάχιστον αδιαφορίας όταν δουν ότι δεν τα βγάζουν πέρα με τα δύσκολα άυλα…Απογοήτευση, πολιτιστική, αξιακή απογοήτευση… Να ‘ναι τούτοι οι λόγοι να κόψει κάποιος ομφάλιους λώρους; Αναλογίστηκα πολύ αυτό το ερωτηματικό. Και η απάντηση μου είναι ναι μεν αλλά… εγώ δεν μπορώ. Μου είναι αδύνατο να κρατήσω ή ακόμα και νιώσω ουσιαστικές κακίες για ανθρώπους δόγματα στην ζωή μου έστω κι’ αν οι μαχαιριές τους αγγίζουν τα κόκαλα μου. Η αγάπη μέσα μου είναι μεγάλη, αυτό το νοιώθω. Κι’ όταν αγαπώ τον Σσιάτς είναι αυτονόητο ότι αγαπώ τους ομφάλιους λώρους της ζωής μου.

Αγαπώντας όλους αυτούς τους παράγοντες φτάνω σ’ ένα συμπέρασμα κατανοητό και ξεκάθαρο: ότι αγάπησα τον εαυτό μου και βρίσκομαι σε ισορροπία μαζί του (πελλοδείχνω;). Αυτή η αυτογνωσία είναι καθαρό φως, είναι ο δρόμος της εξέλιξης, της ανόδου. Η πηγή της δύναμης που χρειάζεται για να βοηθήσω κάποιον που αργοπεθαίνει, κάποιον που ζητά την βοήθεια μου σε στιγμές αναλαμπής απ’ την παράνοια του κάθε μέρα. Ίσως βοηθώντας τον να μας οδηγήσει στον χωρισμό απ’ τον ίδιο χώρο αλλά θα’ ναι τούτος ο χωρισμός ακόμα ένα μέτρο βοήθειας αν είναι να παρουσιαστεί αναγκαίος. Ο χρόνος θα δείξει. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία τελικά.

Κάθομαι και γράφω περιμένοντας το ζάναξ να επιδράσει, έχοντας τις εικόνες του Σσιάτς να περνούν μπροστά μου εναλλασσόμενες και αστραπιαίες, και παρ’ όλη την δύναμη που νιώθω ότι έχω, δεν μπορώ να μην δακρύσω μπροστά στην εξαθλίωση. Διαβάζω αυτά που έχω γράψει μέχρι τώρα και βλέπω ότι άφησα την ιστορία κάπου στο καλοκαίρι του 2007…
Λεξεις-Κλειδια: εμπειρία, πορεία, Σσιάτς, πεντακόσιες, αναμνήσεις, Κύπρος, μαλάκας, αδιαφορία, ιδιοτέλεια, ζήλεια, ενδιαφέρον, φθόνος, αγάπη, πόρισμα, κρασί, σεξ, ανήμπορος, Άδης, χαζός, βλάκας, ανήμπορος, Ερινύες, ζωή, δυστυχία, φίλος, σημαντικός, ανάπηρος, εξέλιξη, ζάναξ, κραιπάλη, ευθύνη, οικογένεια, ενδιαφέρον, πάθος, αγώνας, τρελός, λιμάνι, ταξίδι, θολός, Θεός, πουτάνα, καλοκαίρι, συμπαράσταση, απόρριψη, απομόνωση, σοκ, μύθος, δράμα, απογοήτευση, ισορροπία, αυτογνωσία, φως, πηγή, χωρισμός, χρόνος, ελπίδα, εξαθλίωση