Αναγνώστες

Τρίτη 6 Ιανουαρίου 2009

Η ζωή στον Άδη (3) – Η επιστροφή της Περσεφόνης (2)

Είκοσι δυο μήνες είχαν περάσει από την αρχή του εμφανούς Γολγοθά μου και μαρτυρίου του. Πως πέρασαν δεν το ένιωσα συνειδητά αλλά το υποσυνείδητο μου κάνει μια υπεράνθρωπη προσπάθεια να σβήσει αυτό το χρονικό διάστημα από την θύμηση μου, που μου φαίνεται να ‘ναι αιώνες κι’ όχι απλά κάποιοι μήνες.

Αν και σκέφτηκα πολλές φόρες ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, δεν προσπάθησα ποτέ να ξεγελάσω τον εαυτό μου και ήξερα ότι μεν η ελπίδα μπορεί και να μην πεθαίνει αλλά το μαρτύριο του και ο Γολγοθάς μου δεν θα είχαν αίσιο τέλος. Θα ήθελα να γνώριζα αυτό τον μαλάκα που γέννησε το γνωμικό «η ελπίδα πεθαίνει τελευταία». …

Έχασα ουσιαστικά την ελπίδα ότι ο Σσιάτς θα γινόταν ποτέ καλά και είχα απλά την ελπίδα να παραμείνει μόνο σε αυτό το στάδιο που ήταν τους τελευταίους μήνες. Αν το κατάφερνε αυτό θα ήμουν ικανοποιημένος. Η ανθρώπινη ύπαρξη μπορεί να γίνει πολύ ολιγαρκής στην ανάγκη και στον πόνο.


Στις είκοσι δυο Οκτώβριου έπρεπε ο Σσιάτς να αρχίσει την θεραπεία αποκατάστασης. Ακόμα μια τρύπα στο νερό του γερμανικού συστήματος: να στέλνουν ένα μη αποτοξινωμένο εθισμένο σε θεραπεία αποκατάστασης. Ήταν σαν να έλεγα του Μπεννυ να μου γράψει διδακτορικό. Όπως ήταν προσδοκώμενο ο Σσιάτς δεν πάτησε στο πρώτο ραντεβού γιατί ήταν, οποία αλλαγή από την ρουτίνα, στούκας και σε κωματώδη κατάσταση στο κρεβάτι. Απλά σηκώθηκε με ύφος (χ συν χεσμενος) για να μου ανακοινώσει, με την ελπίδα ότι θα πάρει από μένα συγχωροχάρτι, ότι πήρε τηλέφωνο και άλλαξε το ραντεβού λέγοντας τους ότι είναι κρυολογημένος και αυτοί τον πίστεψαν. Ο Σσιάτς ήταν ο μόνος έξυπνος στον κόσμο δόξα σοι τον ύψιστο.

Ήταν απλά δυο μέρες πριν το ταξίδι μου στην Κύπρο. Ήμουν σε πλήρη ηλεκτρισμό γιατί έβγαινα από την μαλακισμένη μου ρουτίνα και πήγαινα σε ένα άγνωστο χωρίς την έγκριση κανενός από την οικογένεια μου, που ένιωθα ότι με εγκατέλειπε κι’ αυτή σύξυλο καθώς πνιγόταν κι’ αυτή στο δικό της σκοτάδι απελπισίας. Τι άλλο θα ήθελα για να πεθάνω σε στυλ Μονρόε και να περάσω στο πάνθεο των μαρτύρων και των ντιβών;

Άκουσα την δικαιολογία του αδιάφορος μεν αλλά πήρα μπουρλότο δε γιατί απλά συνήθιζα να παίρνω μπουρλότο με το που τον έβλεπα, ήταν πια θέμα συνήθειας. Δεν μπορούσα πια να τον νιώθω καν να υπάρχει. Τον ήθελα εξαφανισμένο, εξαϋλωμένο, απλά εξαφανισμένο απ’ την ζωή μου. Και αντ’ αυτού σηκωνόμουν εγώ να πάω να εξαφανιστώ ή μάλλον να δημιουργήσω τις προϋποθέσεις της μόνιμης εξαφάνισης μου με το σκεπτικό ότι ουδέν μονιμότερο του προσωρινού. Η διάθεση μου ήταν για τουλάχιστον κλάματα, αυτά τα είπαμε.

Κι’ έφυγα. Έφτασα στην Πάφο νωρίς το βράδυ, τυλιγμένος με μπουφάν, πουλόβερ και λοιπά χειμερινά για να τα φτύσω μόλις βγήκα της πόρτας του αεροπλάνου. Ήταν ζέστη για την εποχή, καλοκαιρινή ζέστη κι’ όλο το αεροπλάνο ήταν χαρούμενο που ήρθε στον παράδεισο εκτός από μένα. Ήθελα στ’ αλήθεια να πάρω τα πράγματα μου και να πάω πίσω και πού; Στον Σσιάτς! Ο μαζοχισμός μου δεν είχε όρια. Αλλά ήμουν χεσμένος. Πήγα στο νησί για ένα επαγγελματικό δοκιμαστικό σε μια εταιρεία και σε συνεργάτες που δεν είχα ξαναδεί ποτέ. Άφησα ένα σίγουρο επαγγελματικό συμβόλαιο για δυο εβδομάδες και κατέβηκα να ζήσω μια άλλη επαγγελματική περιπέτεια. Η μάνα και ο αδελφός ήταν έμμεσα και άμεσα εναντίον και εγώ σαν ηλίθιος άφησα αυτή την εναντίωση πάνω από εφτά εβδομάδες να με βασανίζει και δεν είχα καταλάβει ότι ήμουν βασικά ο μοναδικός κύριος και αφέντης της ζωής μου και δεν χρειαζόμουν καμία άδεια για τις αποφάσεις μου. Αλλά όταν είσαι μεγαλωμένος με την νοοτροπία του οικογενειακού συμβούλιου που σου δημιουργεί και τις ενοχές όταν ξεφύγεις από τα νερά του σε βασανίζει και η παραμικρή απόφαση. Έτσι αποφάσισα και ανακοίνωσα της μάνας μου ότι θα εμένα στην Πάφο συνέχεια λογω της δουλειάς γιατί δεν ήθελα συναισθηματικούς φορτισμούς και δημιουργία περισσότερων ενοχών. Ο σκοπός μου ήταν να παρουσιαστώ άψογος στον μέλλον εργοδότη μου (αν θα γίνει μέλλον ουδείς ξέρει ακόμη) χωρίς να κουβαλώ και τα περιττά και ανούσια οικογενειακά. Η μάνα στο άκουσμα της απόφασης μετατράπηκε σε Αντιγόνη του Σοφοκλή και εγώ σε Ιφιγένεια εν Αυλιδι και τελικά ήρθε ο από μηχανής θεός και τέλειωσαν όλα καλά κι’ ωραία.

Έμεινα πολύ ικανοποιημένος με μένα γιατί επιτέλους άρχισα μετά από χρόνια λήθαργου πάλι να τολμώ. Δεν ήξερα το αποτέλεσμα και δεν άρχισα να τολμώ εκ του ασφαλούς. Αλλά άρχισα να τολμώ και για μένα ήταν πολύ σημαντικό. Το ένα βήμα θα έφερνε το άλλο, ήμουν σίγουρος γι’ αυτό. Άρχισα να ξεφεύγω από την αδράνεια και την μιζέρια, την αυτολυπηση που είχα πέσει για χρόνια, όχι αδικαιολόγητα μεν αλλά αδικαιολόγητα δε.

Η πρώτη επαφή με την εταιρεία την επόμενη Σάββατο ήταν καλή και θετική. Ο καιρός ήταν θαυμάσιος, καλοκαιρινός και ζεστός και εγώ άρχισα να νιώθω ότι ήμουν ξανά στον πολιτισμό. Όλα εκείνα τα βαρεία αισθήματα έφυγαν ως δια μαγείας και άρχισα να νιώθω πολύ βολικά στο πετσί μου. Για πρώτη φορά στη ζωή μου βρισκόμουν σπίτι μου αλλά όχι στο σπίτι μου. Ήταν ένα φανταστικό βίωμα και ήταν μόνο λίγες ώρες που το ζούσα ακόμα. Πήρα το αυτοκίνητο που είχα στην διάθεση μου, πήγα Λεμεσό και πέρασα να πολύ άνετο Σαββατοκύριακο.

Ναι βρισκόμουν στον αληθινό παράδεισο αυτή την φορά. Η μάνα και ο αδελφός μου αλλαγμένοι κατά εκατόν ογδόντα μοίρες μου έδωσαν ένα σπιτικό που χρειαζόμουν όσο τίποτα άλλο. Βρήκα επιτέλους ένα λιμάνι και άραξα στην αναπάντεχη ηρεμία. Υπήρχε Θεός άραγε; (συνεχίζεται)
Λεξεις-Κλειδια: , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , ,

1 σχόλιο:

apparos είπε...

Τωρά βλέπουμε καλύτερα που την κλειδαρότρυπα!
Ελπίζω να εσσεις τον χρόνο να ολοκληρώσεις τις αναρτήσεις τζαι να μεν μας αφήκεις με την περιέργεια όπως έγινεν στους βιλλοκαμένους κατακτημένους!
Όσο για το οικογενειακό συμβούλιο, απλά μεγάλο βάσανο. Έτσι εμεγαλώσαμε, θέλω να πιστεύκκω ότι κόφκετε όμως. Στο κάτω - κάτω εμείς αποφασίζουμε για εμάς και αυτοί αποφασίζουν αν θα μας στηρίξουν. Εμείς κάμνουμε τζινο που πιστεύκουμεν εν καλύτερο για εμάς. Το ίδιο τζαι η οικογένεια αλλά βάλλει τζαι λιο το δικό της συφέρων μέσα!
Αν εκατάλαβα καλά στο τέλος της ημέρας εστηρίξαν σε. Χαίρομαι τζαι περιμένω με αγωνία να δω αν στην συνέχεια επροέκυψε κανένα παρατράγουδο!

Χαγκ που μένα τζαι περιμένω με αγωνία το υπόλοιπο!