Αναγνώστες

Σάββατο 21 Φεβρουαρίου 2009

Της Λήθης η Λήθη


Προσπαθώ να ανοίξω τα μάτια κάθε πρωί… η τουλάχιστον τότε που εγώ νομίζω ότι είναι πρωί, αρχή ακόμα μιας μέρας, μιας κραιπάλης ξανά. Σηκώνομαι σαν ανάπηρος και πάω στην κουζίνα βλέποντας τον σκύλο να με κοιτάζει για καλημέρα, προσπαθώ να δω αν κατουρήθηκε πάλι το βράδυ, οι ακράτειες του μου έλειψαν στην παραζάλη μου, πάω στην κουζίνα να κάνω ένα διπλό καπουτσίνο και ψαχουλεύω με ακόμα θολά, μισόκλειστα μάτια την θήκη των χαπιών μου, χάπι άουαρ, αλλά δεν θυμάμαι τι πρέπει να πάρω σήμερα, να ‘ναι το μωβ η να ‘ναι το ροζ το χάπι, έχω χάσει λογαριασμό, δεν γαμιέται, κακό δεν μου κάνουν, τα κατεβάζω και τα δυό για να μη σπάω το σαπισμένο μου μυαλό μες την θολούρα του να κάνει αναλογισμούς πότε κατάπιε τι, παρ’ τα όλα με μιας, σκέφτηκα, και είναι όλα καλά, ξαναρχίζεις να μετράς από σήμερα τις σωστές μέρες. Σκατά, αφού ξέρω ότι πάλι θα χάσω τον λογαριασμό, δεν γαμιέται, χάπια είναι αυτά για να τα παίρνω είναι κι’ όχι για να τα μετρώ, γαμώτο, αν έφερναν το σωστό αποτέλεσμα, θα τα ‘παιρνα όλα μαζί για να ησύχαζα, να μην ξανά ξυπνούσα ποτέ, να ‘μενα στο λήθαργο το σαγηνευτικό, μέσα στο σήραγγα που χάθηκα, αυτή κι’ αν είναι σήραγγα, χωρίς φως στην άκρη την κλασσική, όλοι δεν βλέπουν φως στην άκρη του τούνελ, έτσι δεν λένε όλοι που έχουν μπει κάποτε στη ζωή τους σε μια σήραγγα; Ε εγώ λοιπόν δεν βλέπω ούτε φως, ούτε σπίθα ούτε παπάρια κι’ αν έβλεπα δηλαδή φως τι θα ήταν διαφορετικό; Ποιος μαλάκας είπε ότι το φως είναι ελπίδα; Σκατά είναι κι’ αυτό όπως κι’ όλα τ’ άλλα.



Δεν ξέρω καν τι μέρα είναι σάμπως κι’ έχει σημασία η μέρα, όλες ίδιες είναι οι ριμάδες, ούτε καν ξέρω πότε έρχονται πότε φεύγουν, ο χρόνος μου είναι ισοπεδωμένος, επίπεδος. Κάτι μου λέει ότι έχουν περάσει περίπου έξη εβδομάδες από την μέρα που σκέφτηκα σαν κανονικός άνθρωπος για τελευταία φορά αλλά ούτε και γι’ αυτό είμαι σίγουρος, και ποιος χέστηκε σε τελευταία ανάλυση; Σήμερα δεν είναι διαφορετικά, άρχισα κάπως να ξανανιώνω μόνο για λίγες ώρες μόνο και μετά πάλι τα ίδια, δεν ξέρω τι με έριξε στο τούνελ, ότι και να’ ναι δεν είναι σημαντικό, είμαι τώρα μέσα. Νιώθω ότι θέλω να φύγω, να ξεδώσω, θέλω να πάω σπίτι μου, θέλω την μανούλα μου, τον αδελφούλη μου αλλά κι’ από την άλλη ξέρω ότι κι’ αυτό θα’ ναι παροδικό, τι να μου κάνουν κι’ αυτοί οι άμοιροι, σάμπως θα με γλυτώσουν απ’ τα βούρκα που πέφτει μέσα η ψυχούλα μου, σάμπως θα μπορέσουν να μου γιατρέψουν τις αγνώστου καταγωγής πληγές μου;

Δεν μ’ αγγίζει τίποτε πια, έχω γίνει γαϊδούρι, δεν έχω πια ευαισθησίες, δεν μπορώ να κρατώ πια ισορροπίες, θέλω να είμαι για μένα, πώς να το κάνω αυτό γαμώτο; Πως γίνεται; Γιατί δεν το’ χω μάθει ποτέ αυτό; Δεν έχω ιδέα, το μόνο που ξέρω συνειδητά είναι ότι θέλω να είμαι για μένα, χωρίς εκούσια παρμένες ευθύνες, χωρίς το άγχος για το πώς θα είναι το μέλλον μου, ποιος θα με συντηρεί στα γηρατειά αφού ποτέ δεν μπόρεσα να πληρώσω σε κανέναν τίποτε και κληρονομιές δεν υπάρχουν, χωρίς το άγχος το υπαρξιακό, να’ ναι ο θάνατος μια λύση, μια μόνιμη φυγή, μια αποτελεσματική λύση; Ή να ‘ναι κι’ απ την άλλη πλευρά τα ίδια σκατά με τα εδώ; Τουλάχιστον δεν θα’ χω λογαριασμούς να πληρώνω…

Χάνομαι μέσα στο ίντερνετ και ξεχνιέμαι, έχω ανακαλύψει μια ιστοσελίδα που μπορώ να δω όλες τις ελληνικές σειρές, και χάνομαι μέσα στον κόσμο της Πολυκατοικίας, του Ευτυχισμένοι Μαζί, του Ματωμένα Χώματα, ζω την πεθαμένη ζωή μου μέσα απ’ την ζωή τους, δεν έχω πια δική μου ζωή, κάπου την έχασα σε κάποιον δρόμο, σε μονοπάτια σκοτεινά και η ζωή τους μου δίνει παροδική χαρά, ξεχνιέμαι, γίνομαι ανάλαφρος απ’ τις βαριές μου σκέψεις, απ’ το σκοτεινό άγχος που με βαραίνει και μ’ έκανε να γονατίσω ξανά ακόμα μια φορά…είναι σαν να έχω πάνω στο κεφάλι ένα σαραντάκιλο από το γυμναστήριο που δεν μπορώ να σηκώσω.

Ναι αυτό το κάνω παρ’ όλο το χάλι που με περιτριγυρίζει…πάω στο γυμναστήριο κάθε μέρα, σαν να’ ναι η θρησκεία μου, ο Θεός που λατρεύω, παλιά δεν είχα Θεούς, μόνο δαίμονες κι’ έτσι δεν σηκωνόμουν καν απ’ το κρεβάτι σε τέτοιες φάσεις, τώρα τουλάχιστον σηκώνομαι μηχανικά, βάζω τα πράγματα μου στην τσάντα και κατευθύνομαι, μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει στο γυμναστήριο και εκεί νιώθω ζωντανός για κανένα τρίωρο, ξεχνιέμαι, παραμερίζω με τον πρώτο ιδρώτα τις βαριές σκέψεις και τα ασήκωτα συναισθήματα και ξεχνιέμαι, με παρασύρουν τα ιδρωμένα κορμιά που με περιτριγυρίζουν σ’ έναν κόσμο αλλιώτικο, όμορφο μες το μυαλό μου, συνδυάζω τις ψυχές και τα σώματα τους σε κάτι παραμυθένιο και ξεχνιέμαι, πάω περίπατο μακριά απ’ το τώρα και το εδώ. Παρασύρομαι με την σωματική κούραση, με τον ιδρώτα μου και με παρασέρνουν όταν βλέπω τα όμορφα σώματα στα ντους, στην σάουνα και ζω το τρίωρο παραμυθένια κι’ όμορφα και τελειώνει που ξαναφεύγω και έρχομαι στο σπίτι για να ξαναπέσω στο βούρκο της θλίψης.

Ναι, μέσα στα παραλαλητά μου συμβαίνει κι’ αυτό, ότι με βρίσκουν σώματα αδέσποτα και με σκλαβώνουν για λίγο, σαν την ηρωίνη γίνονται κι’ αυτά που κάθε φορά θες και παραπάνω για να καταλαγιάσει η δίψα σου αλλά τι τα θέλω κι’ αυτά, οι άντρες περνούν μάνα και κάθομαι και τους βλέπω να απομακρύνονται άκαρδα από κοντά μου, αδιάφορα μετά την καταλαγιάσει της δίψας, πεπρωμένο μου είναι η μοναξιά, μοίρα μου η μελαγχολία. Les hommes qui passent...

Λυγμοί πασκίζουν να βγουν από τα έγκατα μου αλλά πνίγονται στο δρόμο όπως πνίγομαι κι’ εγώ κάθε λεπτό, φωνές παιδεύουν το μυαλό μου μα δεν μπορούν βρουν έκφραση, γιατί άραγε, το γιατί δεν θα μου φέρει τίποτε, γιατί δεν μπορώ να λύσω τα δεσμά μου; Γιατί δεν μπορώ να έχω μια ζωή κανονική, προβλέψιμη κι’ άχρωμη παρά μαύρη;

Η δύναμη μου μ’ εγκαταλείπει σταδιακά, προαισθάνομαι ότι παρόμοια φάση δεν θα την αντέξω, δεν ξέρω αν θ’ αντέξω ακόμα κι’ αυτήν που περνώ τώρα. Γαμώτο γιατί να’ ναι όλα δύσκολα; Γιατί να μην σταματά ποτέ το ανήφορο; Πόσο ψυχοπαθητικό jogging πρέπει ακόμα να κάνω στην ζωή μου;

Μια κολλητή με είπε ταραγμένο. Άδικο δεν έχει …Δεν ξέρω και κανέναν άλλο που να βιώνει αυτά τα ψυχοσκατά τόσο έντονα. Σίγουρα θα υπάρχουν αλλά κανείς δεν μιλά… Ένας άλλος κολλητός μου που δεν βρίσκεται γεωγραφικά κοντά μου έριξε την ιδέα να πιούμε μια ψηφιακή ζιβανία…Τούτες είναι στιγμές που σκέφτομαι την ομορφιά της ζωής…αλλά είναι τόσο σύντομες οι στιγμές, τόσο παροδικές…δεν είναι κρίμα που έχω περάσει τη μισή ζωή μου να πολεμώ την θλίψη;

Ονειρεύομαι μια ελευθερία που δεν γνώρισα νομίζω ποτέ η αν την γνώρισα έσβησε η υφή της παντελώς απ’ την μνήμη μου. Αλλά διψώ για ‘κείνη την άγνωστη ελευθερία, την απόλυτη και την άπλετη…Πως μπορώ άραγε να την βρω, που να γυρίσω να κοιτάξω και να μην δω σκλαβωμένους, αλυσοδεμένους απ’ τις συνήθειες, τις δειλίες, το βόλεμα, να μην δω τις παραγνωρισμένες ζωές, τις εγκαταλειμμένες;

Ήρωες μου οι ήρωες που έσπασαν τα δεσμά, οι επαναστάτες που δεν επαναπαύτηκαν, οι οδοιπόροι που δεν σταματούν…Γιατί να ‘μαι αλλιώς;

Ανοίγω τα μάτια και βλέπω ξαφνικά φως…Συνηθισμένο, καθημερινό φως, τα σαραντάκιλο άρχισε να αλαφραίνει, το βάρος απ’ την ψυχή να γίνεται μικρότερο…Ακόμα ένας κύκλος, μια κραιπάλη πεθαίνει, φεύγει…ο φόβος για την επόμενη γεννιέται ξανά…

Λεξεις-Κλειδια: , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , ,

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πούλλε μου,

Έσου θα με ξιπελλάνεις.

Το πουσhκληκίν σου αγάπησες τζαι εδέκτης το τζαι δεν μπορείς να αγαπήσεις τζαι να δεκτής τες κρίσεις σου?

apparos είπε...

πέλλο τι έγινην τζαι εσαντάνοσε σε; Άρπαξε το που τα μαλλιά τζαι κανόνιστο!
Να πεις της κολλητής σου ότι εν τζινη ταραμένη! Τζαι την ζιβανία να την πκεις!

Τζαι αν επιθύμησες τους δικούς σου μπορείς να τους επισκεφτείς!

Οι κρίσεις βλέπω εν καθ'όλη την διάρκεια της ζωής μας, πέρκη εν που το σσέρι μας να τις κρατούμε όσο πιο λιο γίνετε!

Το μέλλον με το πολλόσκευτεσαι! Πράττε αυθόρμητα τζαι ένταξε τζαι άλλες δραστηριότητες μαζί με το γυμναστήριο!

Την σειρά Αιγία φούξια βλέπεις την; Εν είδα να την αναφέρνεις!

Greekstories είπε...

Αππαρε μου, η φιλη μου που με ειπε ταραμενο ειπεν τον πολλα χαιδευτηκα τζιαι χαριτωμενα, δεν το ειπε για να με προσβαλλει, καναμε πλακα ο ενας με τον αλλο...

Σε ευχαριστω για τα καλα σου λογια...Ομολογω πως μιλας σωστα τζιαι λογικα. Νασαι καλα...

Χωρικε μου, αλλον το ππουσσλικκι τζ αλλον οι κρισεις...μακαρι ναταν οι κρισεις σαν το ππουσσλικι...εν θα ηθελα να εφκαινα που μεσα...

Ανώνυμος είπε...

Γιατί φκαίνεις?

Αμαν κάμεις λιον τζαιρό χωρίς κρίση γυρεύκεις τρόπον τζαι αφορμή να σε πιάσει κρίση τζυνηάς τες όπως που τζυνηάς τον βίλλον (τουλάχιστον).

Είσαι τζαι size queen είσαι drama queen.

Θέλω να μου κάμεις μιαν χάρη. Την επόμενη φορά που θα σε πιάει κρίση θα κάτσεις να γράψεις έναν σατυρικό κείμενο γεμάτον αυτοσαρκασμό για τζίνα που περνάς.

Greekstories είπε...

Ρε Χωρικε...ενομιζα πως ημουν εγω ωμος αλλα εσυ εφας με...Αρεσκει μου πολλα ο τροπος που τα λαλεις...τζιαι υποσχομαι...την αλλη φορα που εννα με πιαει η πελλαρα εννα γραψω κατι αυτοσαρκαστικο...Φιλια

Ανώνυμος είπε...

Σεκοντάρω με τα μπούνια την πρώτη παράγραφο του 2ου σχόλιου του Χωρικού.

Κατά τ'άλλα είπες:
"δεν είναι κρίμα που έχω περάσει τη μισή ζωή μου να πολεμώ την θλίψη;"
It's no use crying over spilt milk. Η άλλη μισή δεν μετράει?

Σου λείπουν πράγματα. Σε όλους κάτι λείπει όμως εσένα αυτά που σου λείπουν σε γονατίζουν. Βάλε μια σειρά προτεραιότητας και άλλαξε το ένα απ'όλα. Κάνε κάτι, μια προσπάθεια. The worst thing is doing nothing. Stop chosing the worst thing already.

Τα χάπια βοηθάνε αλλά δεν κάνουν μαγικά. Κανένα χάπι δεν θα σε βγάλει από κανέναν βούρκο αν εσύ δεν θελήσεις να βοηθήσεις τον εαυτό σου. Αν και όπως είπε ο Χωρικός, δίνεις την εντύπωση πως δεν διψάς για καμία ελευθερία, είσαι ταγμένος συνειδητά ή ασυνείδητα στην σκλαβιά της θλίψης. Τουλάχιστον πας γυμναστήριο. Πήγαινε και καμία βόλτα. Ξημέρωσε.

ruth_less είπε...

Είναι αυτό που λέμε... πότε θα πατήσω πάτο? ένα βούλιαγμα χωρίς τέλος. Όλοι το έχουμε περάσει και το περνούμε κάθε τόσο. Το θέμα είναι ότι θα τελειώσει όταν αρχίσουμε να προβάλλουμε αντιστάσεις, όταν το πολεμούμε και δεν μένουμε χάσκωντας να μετρούμε το... βάθος του ή να βλέπουμε την άκρη του γκρεμού απ΄όπου πέσαμε και να μεμψιμοιρούμε. Πιες τα χάπια σου, πήγαινε στο γυμναστήριο σου, άρχισε να αγαπάς τον εαυτό σου και άρχισε να ονειρεύεσαι πως θα ζήσεις την υπόλοιπη ζωή σου.

... και έλα πες μας τι έγινε μόλις το αποφάσισες να γυρίσεις σελίδα. :)