Αναγνώστες

Παρασκευή 2 Μαρτίου 2012

Δεν υπάρχουν άγγελοι...


Εγκατέλειψα το μπλοκ χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Απλά ζούσα την καθημερινότητα που ήταν και είναι ακόμα γεμάτη από βιώματα και περιπέτειες. Αλλά έπρεπε κάτι να γίνει για να με σπρώξει ξανά στο γράψιμο Δεν έγινε όμως μόνο κάτι, έγιναν πολλά. Έζησα πολλά κι όχι κακά, καλές εμπειρίες, καινούργιες, επαναληπτικά βιώματα και καθαρτικές πράξεις Ναι είχα και τις κακές μου, αναπόφευκτο μάλλον. Αλλά άλλη φορά αυτά.

Δυο χρόνια μετά την τελευταία μας συνάντηση τον ξανασυνάντησα, το Ξυλάγγουρο. Το Ξυλάγγουρο που μ’ είχε ξετρελάνει, που μ’ έκανε μανιακό μαζί του, που έπαθα εθισμό στην γεύση του. Η τελευταία φορά ήταν ένα πεταχτό κουίκι στο σπίτι του μετά από λίτρα αλκοόλ. Κι αυτό ήταν. Μετά τίποτα. Ούτε φωνή ούτε ακρόασή. Νάδα, νιέντε.

Έτσι είναι αυτά. Οι οργασμοί έρχονται και παρέρχονται, βασικά τίποτε δεν μένει πέρα κάποιας ξεφτισμένης ανάμνησης για την ύπαρξη του άλλου και μιας συνήθως έντονης ανάμνησης της συνουσίας. Αυτό είναι. Τίποτε άλλο.

Η τεχνολογία αναπτύχθηκε από τότε. Τώρα έχουμε όλοι και έξυπνα τηλέφωνα και αυτά έχουν τις εφαρμογές τους και μια απ αυτές είναι ο λεγόμενος στα ελληνικά μύλος, αλεστήρας. Ο αλεστήρας λοιπόν είναι μια εφαρμογή που δείχνει όλους τους γκέι που είναι την δεδομένη στιγμή με το εξυπνοτηλέφωνο τους σε ενέργεια και, το πιο σημαντικό σε ακτίνα βολής. Δηλαδή δείχνει όλους τους αναζητήσαντας από τα δέκα μέτρα μέχρι και το άπειρο ανάλογα πως θα ρυθμιστεί

Αυτονόητο λοιπόν ότι έχω κι εγώ τον αλεστήρα (όνομα κι αυτό πια) κι όπως εγώ κι όλος ο κόσμος. Τώρα μαζί με το Gayromeo, Gaydar, Gayroyal και Gayασταναπάνε υπάρχει κι αυτό Πληθωρισμός! Και τα μέλη πάντα τα ίδια. Τον οποιονδήποτε Χ θα τον δω βασικά με ελάχιστες παραλλαγές σε όλες τις ανάλογες πύλες. Και είμαστε όλοι σε όλες Όλοι με το ίδιο σκεπτικό: να βρούμε καινούργια άτομα, που δεν είναι αλλού, φρέσκο κρέας. Το αποτέλεσμα: τρύπα στο νερό Αλλά ως γνωστό η ελπίδα πεθαίνει τελευταία

Στον Αλεστήρα λοιπόν μου έστειλε μήνυμα το Ξυλάγγουρο. Ω! έκπληξη μετά από τόσο καιρό. Μάλλον δεν θα με είχε καταλάβει αλλά πλανεύτηκα, γιατί ήξερε ποιος ήμουν στ’ αλήθεια, δεν παραξενεύτηκα πολύ, το περίμενα, είχα καινούργιες σωματικές φωτογραφίες που με παρουσίαζαν σχετικά αποκαλυπτικό μέσα στα πλαίσια της ευπρέπειας, σαν σε πασαρέλα για την Βικτώρια Σίκρετ (να! μαλάκα Γκρηστόρης). Ανταλάξαμε κάνα δυο προτάσεις έτσι για την ευγένεια. Αυτό ήταν

Αυτό δεν ήταν. Συνεχίσαμε την επαφή για κάνα δυο μέρες έτσι τυχαία (τίποτε δεν είναι τυχαίο). Σταυροκοπιόμουν νοητικώς γιατί αυτός συνήθως μ’ έγραφε(όπως όλοι), δεν απαντούσε ποτέ στα μηνύματα μου, έκανε σαν να μην υπήρχα. Ακόμα κι’ όταν χώρισε με τον για χρόνια σύντροφο του και του πρόσφερα την παρέα μου σαν τοίχο δακρύων μ’ έγραψε. Το “άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου” δεν είναι τυχαίο, εχει βάση. Να προσφέρεις βοήθεια του άλλου και να σου λέει όχι. Τι να πω. Να βλέπεις τον άλλο να γκρεμοτσακίζεται και να του δίνεις το χερι και να μη σου λέει ένα ευχαριστώ. Δεν ξέρω αν είναι του ανθρώπου γενικώς αλλά του γκέι πάντως η ψύχη είναι άβυσσος. Τελεία.

Προχτές Κυριακή, μια μουντή, υγρή γερμανική Κυριακή ήμουν στο σπίτι μόνος και εκουσιοθελώς, κλαίγοντας την μοίρα μου, την μαλακισμένη μου τύχη γι’ ακόμα μια χυλόπιτα που έφαγα. Το στόρυ στην επόμενη ανάρτηση γιατί τώρα θέλω να εκμεταλλευτώ την επίδραση του Ζάναξ και να τελειώσω αυτή την ιστορία χωρίς να κόψω τις φλέβες μου για την επόμενη.

Έπινα τον μεσημεριανό καφέ στην κουζίνα, έκανα Φέησταιμ με την μαμά και τον αδελφό μου και είχα ανοικτές όλες τις γκέι πύλες, όπως τόσες φορές στο παρελθόν, περισσότερο από συνήθεια, περιέργεια και ανία παρά για οτιδήποτε άλλο (αν και αυτό δεν είναι και τόσο αλήθεια αλλά περισσότερα αργότερα).
Το Ξυλάγγουρο άρχισε να στέλνει σήματα μορς. Απαντούσα έστελνε απαντούσα. Να μην τα πολυλέμε συμφωνήσαμε να βρεθούμε στο σπίτι μου για έναν καφέ Όπως τότε.
Όρεξη πολύ δεν είχα αλλά ήμουν περίεργος. Τον είχα, όχι αυτόν αλλά το σεξ, ψιλοεξιδανικεύσει στο μυαλό μου και μια επανάληψη ήταν πάντα ευπρόσδεκτη. Αλλά μετά από δυο χρόνια θα ήταν κι’ ένα κλείσιμο, να τελειώνω μ’ αυτή την ανάμνηση και την περιπέτεια

Ήρθε νωρίς το βραδάκι, καθίσαμε, του έδωσα μια μπίρα, εγώ κλασσικός μ’ ένα ποτήρι άσπρο κρασί. Είχα ακόμα ένα ολλανδικό τσιγάρο στο ντουλάπι, το ανάψαμε ενώ παράλληλα έπαιζε ένα χάρτ κορ στην τηλεόραση. Γιατί όλοι τρελαίνονται γι αυτά τα τζόιντς δεν έχω καταλάβει ακόμη. Είναι η τρίτη φορά που το κάνω και μόνο επίδραση δεν κατάλαβα. Αλλά αν είναι μέρος όλου του κίνκυ πακέτου ας το πάρει κι αυτό το ποτάμι. Μια ψυχή την έχουμε ας την παραδώσουμε χάι τουλάχιστον!

Καθώς πίναμε σιγά και τραβούσαμε και καμιά τζούρα και κάναμε ένα εντελώς αδιάφορο και ανιαρό σμολ τοκ τον παρατηρούσα, τον επιθεωρούσα εξονυχιστικά. Τελειώνοντας την επιθεώρηση ήμουν κάπως ξαφνιασμένος με το απόφθεγμα: τι του έβρισκα πριν από σχεδόν δυο χρόνια και πάθαινα ντελίριο? Τι στο διάολο είχε πανω του που μ’ είχε ελκύσει τόσο δυνατά? Τώρα που τον είχα ξανά δίπλα σε απόσταση αναπνοής δεν μπορούσα να διακρίνω κανέναν απ’ τους λόγους του τότε
Ήταν ένα ξερακιανό κάτι, με ψιλομαυρισμένα δόντια (αν τα είχε και τότε δεν θυμάμαι), αδιάφορη πια εμφάνιση και προ πάντων χωρίς ακτινοβολία που να μου κεντρίζει το ενδιαφέρον. Όου σσιτ!
Γκρηκστόρης σύνελθε! Γι’ αυτόν έβλεπες το iPhone σου κάθε τρία δευτερόλεπτα, επάθενες τραλαλά, εφύρνεσουν ώσπου να τον ξαναδείς, έπεφτες σε κατάθλιψη (σχήμα λόγου) αν δεν τον έβλεπες σε τακτά διαστήματα (στον γκέι χρόνο μέτρησης τακτά διαστήματα σημαίνουν οι επαφές του πρώτου καιρού με μέγιστο αριθμό το 5 σε διάστημα άντε να πούμε δυο με δυόμιση εβδομάδων, μετά την συμπλήρωση του οποίου κανένας δεν έχει όρεξη να δει τον άλλο), δεν ήθελες (οπωσδήποτε) να δεις άλλον (κάτι που έκανες όμως λόγω ορμονικών διαταραχών). Ήταν για σένα το πρότυπο της καύλας! Το απώτερο! Το μοναδικό! (καλά έγινες Γκρηκστόρης το συνώνυμο της υπερβολής).

Τώρα ήταν δίπλα μου σε απόσταση αναπνοής. Και αποφάσισα ότι ήταν ώρα να αρχίσουμε το μπαλαμούτιασμα σώνοντας έτσι την κατάσταση. Το αρχίσαμε κι ένιωσα αμέσως ότι ούτε αυτό το σωσίβιο ήταν κατάλληλο. Όπως αναπτυσσόταν η συνεύρεση τόσο έβλεπα ότι το πράμα δεν πήγαινε άλλο. Ένιωθα ανία, πλήξη και προ πάντων κανένα εξιτάρισμα (εκτός από κάποιες λίγες στιγμές).
Τελιώσαμε, ντύθηκε στα γρήγορα κι έφυγε. Προφανώς του ήμουν το ίδιο πληκτικοσ όπως κι εκείνος σε μένα. Αλλά τώρα δεν με πείραζε όπως τότε που ένιωθα ότι του ήμουν αδιάφορος.Τώρα ήταν αδιάφορος και σε μένα.

Όταν έφυγε έφτιαξα λίγο τον καναπέ, καθάρισα τα ανάλογα και ξάπλωσα αντανακλώντας την εμπειρία της βραδιάς: Στο μυαλό μου υπήρξε κάποτε ένας μικρός Θεός, ύπαρξη της καύλας αλλά θεϊκή όπως την αντιλαμβανόμουν, απαραίτητη στο τότε, εκείνες τις μέρες. Τον κράτησα στην μνήμη μου σαν κάτι αγγελικό, κάτι που ήθελα να ξαναδώ και να απολαύσω, κάτι άφταστο. Ήταν μέσα στα κρατούμενα. Ο χρόνος όμως έδρασε σαν καταλύτης, ακόμα και στους αγγέλους, ακόμα και στους Θεούς.

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

To blog σου ειναι εξαιρετικα ενδιαφερον.Μην μας αφηνεις χωρις νεα για τοσο καιρο.
Το γραψιμο σου αμεσο,ζωντανο,με χιουμορ,ενδοσκοπηση.Μπραβο!

Greekstories είπε...

Thx anonymous!!
Stin katastasi pou vriskomai xriazomai boost up!

Ανώνυμος είπε...

Tην αληθεια ειπα!Εισαι φοβερος.Τα κειμενα σου για την Κυπρο και ειδικα για τη Λεμεσσο και τα κατεχομενα,ηταν τοσο γλαφυρα και ζωντανα που με εκαναν να κανονισω ταξιδι για το τελος Μαιου.(πριν σε διαβασω η Κυπρος μου ηταν,πως να το θεσω..αδιαφορη.Γιατι δεν γραφεις κανενα gay ταξιδιωτικο βιβλιο;θα το αγοραζα ευχαριστως!!

Greekstories είπε...

Πω πω παιδια μου φτιαξατε την μερα σημερα που διαβαυω τετοια θετικα σχολια. Δεν μπορειτε να φανατστειτε τι σημαινει αυτο για μενα, τι χαρα μου δινεται. Σας ευχαριστω ειλικρινα!