Οι βιλλοκαμένοι κατακτημένοι (2)

Είχε ήδη νυχτώσει και μπαίνοντας στην Κερύνεια (όντως τα φώτα που έβλεπα α λα Μόλος ήταν η Κερύνεια) ήμουν ακόμα παγωμένος προσπαθώντας να ορίσω τι έβλεπα και τι ένιωθα. Το τι ένιωθα ήταν ακόμη νωρίς να το αντιληφτώ. Αυτό που έβλεπα όμως ήταν περισσότερο απ’ αυτό που περίμενα να δω.

Η πρώτη εικονική εντύπωση ήταν ότι μπήκα σε μια τουριστική πόλη που συνδύαζε κάτι από Αγία Νάπα, κυκλαδίτικο νησί και ένα τατς από κάποια χωριουδάκια της κοτ ντ’ αζούρ. Δηλαδή φοβερή εικόνα με λίγα λόγια. Αλλά δεν ήθελα να παραδεχτώ ότι υπήρχε ένας τέτοιος τόπος και μάλιστα στην χώρα μου που συνάμα δεν μου άνηκε. Πολύ παράξενο συναίσθημα το οποίο παραγκώνισα σε μια γωνία της ψυχής μου γιατί ήθελα απλά να απολαύσω πολύ επιφανειακά τις εικόνες που βίωνα χωρίς προβληματισμούς και ηθικά ερωτήματα.

Το διπλοκάμπινο προχωρούσε το δρόμο του προς το μεγάλο χώρο στάθμευσης στο λιμανάκι της πόλης, έναν δρόμο που μόνο εγκατάλειψη δεν θύμιζε.

Το πλήθος που κυκλοφορούσε πηχτά στους δρόμους της πόλης ήταν πολυκουλτουραλικο: άγγλοι, γερμανοί, σουηδοί, αφρικανοί, εννοείται τούρκοι και πολύ αρκετοί κύπριοι. Τα καταστήματα δεξιά και αριστερά του δρόμου δεν ήταν καθόλου ευκαταφρόνητα: διπλά στα ανώνυμα και τα ασήμαντα συνυπήρχαν μεγάλα ονόματα όπως Gucci, D&G, Benetton, G-Star κου λου που και μαζί μ’ αυτά συνυπήρχε το ξερό μου ορθάνοικτο. Αυτή ήταν μια κατεχομένη πόλη ενός ψευδοκράτους που δεν το αναγνωρίζει επίσημα κανένα κράτος στον κόσμο; Δεν θα ήθελα να ξέρω τι θα γινόταν αν ήταν δηλαδή αναγνωρισμένο κράτος! Και η ποσότητα των Κυπριών που βρισκόταν σταθμευμένοι δίπλα από τα πολύ επιβλητικά κτίρια-καζίνα δεν ήταν επίσης ευκαταφρόνητη. Κελλ πατριωτισμός! Τα ολοκαίνουργια ξενοδοχεία κτισμένα σε αποικιακό ρυθμό εκπεμπαν μια ακράτητη πολυτέλεια και οι φωτισμοί που τα συνόδευαν στην νυχτερινή τους έκδοση θύμιζαν εκδηλώσεις στο Χόλυγουντ. Μπορεί να ήταν κάπως κιτς αλλά καθόλου κακόγουστα. Το ξερό μου συνέχισε να παραμένει ανοικτό μη πιστεύοντας το τι έβλεπα. Εμείς έχουμε ένα Four Seasons και ένα Amathus. Ουδέν περεταίρω σχόλιο! Ο δρόμος ήταν στενός αλλά πολύ γραφικός και εξελισσόταν σαν φίδι με κατεύθυνση το λιμάνι. Μέσα στο πολυπολιτισμικό πλήθος ξεχώριζαν αρκετές τσιγγάνες που θύμιζαν περισσότερο αφρικανές. Κανένας δεν φαινόταν να ενοχλείται από την παρουσία τους. Πάλι ουδέν σχόλιο!

Σταθμεύσαμε παράπλευρα του λιμανιού, δίπλα από κάτι που φαινόταν σαν στρατόπεδο πολύ καλά φρουρημένο και φωταγωγημένο. Το μόνο ενοχλητικό ήταν οι δυο σημαίες που έβλεπα να ανεμίζουν παντού. Ήταν και το μόνο που θύμιζε ότι βρισκόμουν σε «ξένο» έδαφος. Αν δεν ήταν αυτές θα ήμουν πραγματικά σ’ έναν παράδεισο.
Κατεβήκαμε από το κωλοδιπλοκαμπινο και αφήσαμε τα πρώτα ίχνη μας στην περιοχή κατουρώντας τους στον χώρο στάθμευσης. Το βράδυ είχε κυριαρχήσει για καλά, ήταν ήδη εννέα, κι’ έτσι άφησα την φωτογραφική στο αυτοκίνητο, συγγνώμη, κωλοδιπλοκαμπινο μαζί με το κινητό αφού δεν είχα λήψη. Θα κατέληγα να γινόμουν το μιντναΐτ εκσπρεσς νούμερο δυο και δεν θα με απελευθέρωνε κανένας! Έχετε γεια βρυσούλες!

Ο φίλος μου ήξερε καλά το δρόμο προς το λιμάνι και τον ακλουθούσα βήμα βήμα βλέποντας με όλη μου την συγκέντρωση δεξιά και αριστερά. Ήθελα να αφομοιώσω όσα περισσότερα μπορούσα. Αυτονόητο το γεγονός ότι έψαχνα απεγνωσμένα για βλέμματα διψασμένα για σεξ αν και δεν είχα όρεξη για τέτοια. Απλά ήθελα να ικανοποιήσω τον εγωισμό μου ότι οι πουσστοτουρτζιοι σαλιάριζαν στο πέρασμα μου. Στο κάτω κάτω όλοι πήγαν και απόλαυσαν τα όργια. Εγώ στο πηγάδι κατούρησα; Αλλά αγγούρια. Τέτοια περιφρόνηση είχα χρόνια να νιώσω! Συνεχίζαμε τον ποδαρόδρομο μέσα στην κύρια αρτηρία της πόλης, περνώντας μπροστά από τα ακόμα πιο επιβλητικά καζίνα τώρα που τα έβλεπα από κοντά και ξενοδοχεία με τους φρουρούς ασφάλειας να έχουν βγει από περιοδικά μοντελλινγκ και μόδας. Θεέ μου, θα αμαρτήσω με τους αλλόθρησκους.

Όπως ακολουθούσαμε την ροή της ασφάλτου εμφανίστηκε μπροστά μου. Ήταν το πιο όμορφο, το πιο απερίγραπτο, το πιο ρομαντικό πράγμα που έχω αντικρύσει τα τελευταία χρόνια: το λιμανάκι της Κερύνειας! Το δέος! Δεν μπορούσα να διανοηθώ τις πραγματικές του διαστάσεις. Τόση ομορφιά, τόση γοητεία μαζεμένη σ’ έναν τόσο μικρό χώρο, ήταν απλά αδιανόητο. Σαν ένα πέταλο άλογου ερχόταν η θάλασσα και έμπαινε μέσα στον κολπίσκο που έγινε λιμανάκι για σεξουλιάρικα κότερα και ταχύπλοα και σαν θεατές, μεσογειακά, κερυνειώτικα κτίρια να στέκονται πυκνά σ’ όλη την περιφέρεια του πέταλου, τόσο πυκνά σαν τα παραδοσιακά σπίτια του Άμστερνταμ αλλά στην κυπριακή τους έκδοση, γραφικά και φωτισμένα μ’ έναν έμμεσο φωτισμό που του έδινε ακόμη περισσότερη γοητεία και αίγλη. Σαν ένας λιλιπούτειος πλανήτης σφιγμένος από ζωή, ένας πολύ μικρός χώρος που φιλοξενούσε όλες τις εθνικότητες του κόσμου σε μια απερίγραπτη ειρηνική συνύπαρξη. Αν μόνο δεν υπήρχαν αυτές οι γαμημένες οι σημαίες που το χαλούσαν. Τα κτίρια-θεατές αντίκριζαν την ήρεμη μεσόγειο που την φρουρούσε το φωταγωγημένο κάστρο, η αποθέωση του εικονικού τούτου οργασμού (παναΐα μου, όπως τα γράφω θυμίζω μου τουριστικό οδηγό). Αλλά έτσι ήταν στ’ αλήθεια: ένας εικονικός οργασμός, μια τελειότητα ενός κολλάζ με τη μονή κόκκινη κηλίδα τις κωλοσημαιες. Ουδέν τέλειο στην ζωή. Κάτι πρέπει να μουχλιάζει.

Οι καφετερίες και τα μπαράκια αραδιασμένα στην σειρά με τα σαλόνια τους να επεκτείνονται μέχρι τις παρυφές του νερού. Παντού επίπεδες τηλεοράσεις πλασματικής τεχνολογίας και γκαρσόνια με τις ανάλογες αναγνωρίσιμες ενδυμασίες, όλα για τον πελάτη. Κανένα κράξιμο, καμία ενόχληση, όλοι θα έπαιρναν από την πίττα με το μελί και το ήξεραν. Το έξυπνο ήταν η αναμονή.

Καθίσαμε σε μια κάποια καφετέρια. Μαθηματική φόρμουλα: ο βαθμός της αντρικής ομορφιάς είναι κατ’ ευθείαν ανάλογος με τον αριθμό των ποτηριών κρασιού που καταναλώνω. Παρών βαθμός αντρικής ομορφιάς: μηδέν. Ο φίλος μου παρήγγειλε ένα καπουτσίνο κι΄ εγω ένα ποτήρι λευκό ξηρό κρασί. Έπρεπε κάπως να ηρεμήσω τον ενθουσιασμό μου απ’ όλο αυτό το όμορφο που αντιμετώπιζα εξαιρούμενου βεβαία της αντρικής ομορφιάς. Παράλογο και άτοπο μεν αλλά πραγματικότητα δε: εκείνη την στιγμή θα ήθελα να ήταν ο Σσιάτς μαζί μου. Ένιωθα την απουσία του τρελού. Άσχετο τώρα.

Μείναμε για λίγη ώρα σιωπηλοί με τον φίλο μου. Ήθελα να αφήσω τις εντυπώσεις να επιδράσουν για λίγη ώρα πάνω μου παράλληλα με το κρασί. Άρχισα σιγά σιγά να νιώθω πιο χαλαρός και απολάμβανα περισσότερο τον περίγυρο μου. Ήταν εντυπωσιακό το γεγονός πόσοι ξένοι τουρίστες κυκλοφορούσαν ανέμελοι. Γι’ αυτούς δεν ήταν μια κατεχομένη πόλη, δεν ήταν μια εμπόλεμη κατάσταση, γι’ αυτούς ήταν τουριστικός προορισμός. Εμείς διαμαρτυρόμαστε και ο κόσμος κλασσικά μας γράφει. Εμείς φωνάζουμε ότι έπεσε ο τουρισμός μας. Αναρωτηθήκαμε ποτέ το γιατί;

Όπως καθόμασταν αντιλήφτηκα τον μεγάλο περιβραχιονα α λα Μόλος αλλά επί δυο, που περιέβαλλε το λιμανάκι. Ένας ατέλειωτος πεζοδρόμος ημιφωτισμενος (ρομαντικός δηλαδή σαν καταφύγιο για παρσουα) που σε προκαλούσε να δεις τον πινάκα από μια άλλη οπτική γωνία. Και στ’ αλήθεια…κυκλοφορούσαν εκεί ζευγαράκια, τόσο στρεητ όσο και γκέι…ναι και γκέι…και κρατούσαν χέρι χέρι και αντάλλασσαν φιλιά, όχι στα κλεφτά αλλά στο πολύ άνετο και στα φανερά χωρίς καμιά αστυνομία να τους ρωτά τι κάνουν εκεί...στα μουσουλμανικά, συντηρητικά τούρκικα κατεχόμενα…(συνεχίζεται)
Λεξεις-Κλειδια: Αγία, Νάπα, νησί, εικόνα, ψυχή, πολυκουλτουραλικός, κράτος, Χόλυγουντ, σχόλιο, δρόμος, πολυπολιτισμικός, πλήθος, παράδεισος, φίλος, σεξ, αλλόθρησκος, λιμανάκι, δέος, ομορφιά, γοητεία, θάλασσα, οργασμος, ζωή, Σσιάτς, γκέι, απουσία