Η ζωή στον Άδη (2) – Πρόλογος: Συνομωσίες(2)

Είμαι στο νησί, αυτό το ‘χω ξαναγράψει. Αυτή την φορά ο ενθουσιασμός είναι συγκρατημένος. Όμως αυτή την φορά δεν έκανα σχεδόν δυο χρόνια να επανέλθω αλλά μόνο δυο μήνες. Άρα και οι εντυπώσεις του καλοκαιριού έχουν ξεθωριάσει κάπως, τα βλέπω όλα κάπως με λιγότερο ενθουσιασμό και συνεπαρμο γιατί το καλοκαίρι χόρτασα, ήταν μια απερίγραπτη πηγή ζωής και ενέργειας. Ακόμα και οι συγκρούσεις με την οικογένεια έχουν εξαφανιστεί. Δεν εξαφανίστηκαν μόνο, είναι σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Αυτό είναι που λατρεύω με την ψυχασθενική μου οικογένεια. Όλοι είμαστε για δέσιμο αλλά όλοι πάντα μαζί. Έτσι θέλω να πιστεύω.

Έκανα ένα διάλειμμα απ’ την δουλειά προχθές το μεσημέρι και ξάπλωσα στον καναπέ με το κλιματιστικό να λειτουργεί και απορροφήθηκα ασυνείδητα απ’ την τηλεόραση. Δεν είμαι συνηθισμένος σε μεσημεριανά διαλειμματα και συνήθως δεν κάνω αλλά προχθές ένιωθα μια κούραση που με έσπρωχνε να φύγω απ’ το γραφείο, που είναι δίπλα απ’ το διαμέρισμα, και να πάω να ξεκουραστώ.

Στην τηλεόραση μια εκπομπή με μια Ελίτα, οποία και να ‘ναι αυτή. Αργότερα ο αδελφός μου μου είπε ότι ήταν στο ίδιο γυμνάσιο με μας, μόνο λίγα χρόνια μεγαλύτερη. Άσχετο, όπως κι’ αυτή. Αλλά αυτό δεν είναι σημαντικό. Δηλαδή εδώ στο νησί ποιος είναι σχετικός απ’ αυτούς που βγαίνουν στην τηλεόραση; Συμμαθητής μου, ένα καθαρό βλήμα στα χρόνια του γυμνάσιου, έγινε σταρ των ειδήσεων. Τι να πω; Θα το περάσω στους νευρικούς κλονισμούς.



Το θέμα της εκπομπής ήταν «Εθισμός από αγάπη». «Καλά» σκέφτηκα, «πάλι απ’αυτές τις μαλακιές α λα Μικρούτσικου, που δεν θέλει κάνεις νοήμων να παρακολουθήσει». Άφησα όμως το κουτί να συνεχίζει γιατί δεν ήμουν καν συγκεντρωμένος. Κι’ όμως τα’ αυτί μου έμεινε εκεί ασυναίσθητα από περιέργεια…

Μια γυναίκα κρυμμένη σε σκιές, άγνωστη στο κοινό μιλούσε… Περιέγραφε το προσωπικό της δράμα, την τριαντάχρονη ζωή της με τον αλκοολικό της άντρα.

Έμεινα μπρος απ’ την οθόνη προσηλωμένος. Ξέχασα την κούραση που ένιωθα απ’ την απραξία, έκανα μια εβδομάδα χωρίς γυμναστήριο και στην βιασύνη μου να πακετάρω ξέχασα τα γυμναστικά μου στην Γερμανία, και συνέχισα ξαπλωμένος να την ακούω. Η εκπομπή ήταν ήδη προχωρημένη και όπως κατάλαβα η άμοιρη η γυναίκα είχε πίσω της ένα πολύχρονο μαρτύριο με συναισθηματική και σωματική βία, με εισόδους και εξόδους του άντρα της στην φυλακή, όλα αυτά χωρίς βεβαιότητα γιατί ήταν ήδη προχωρημένη η εκπομπή, και καθόταν εκεί τώρα μη αναγνωρίσιμη και περιέγραφε το δράμα της κάνοντας συνάμα παράπονο και έκκληση για βοήθεια και συμπαράσταση προς την πολιτεία. Στο μη αναγνωρίσιμη βεβαία πήραν τηλέφωνο ο κουνιάδος της, ο γαμπρός της, η ανίψια της και λοιποί συγγενείς και κάποιοι την έβριζαν και κάποιοι της έδειχναν οίκτο. Που να ήταν δηλαδή αναγνωρίσιμη. Θα γινόταν του κουτρούλη ο γάμος.

Δεν θα σταθώ στις λεπτομέρειες. Σημαντικό για μένα ήταν το θέμα. Οι «ειδικοί» της εκπομπής ήταν κατά την γνώμη μου πολύ κοτέτσι. Αλλά το αφήνω και αυτό γιατί δεν είναι το θέμα της ανάρτησης. Και επίσης παρ’ όλο το κοτετσικό είπαν ορθές γνώμες. Άρα τους αφήνω ανέγγιχτους προς το παρόν. Το θέμα ήταν το σημαντικό. Οι παραλληλότητες. Τα κοινά στοιχεία, τα κοινά πανομοιότυπα βιώματα, τα κοινά συναισθήματα, η κοινή οργή, απελπισία, πόνος, κλάμα, δάκρυ, απόγνωση, κραυγή βοηθείας, όλα αυτά τα κοινά. Τι στο διάολο; Είμαστε όλοι συγγενείς; Δεν είμαι μόνος σ’ αυτό τον κόσμο που κουβαλώ αυτό τον σταυρό; Υπάρχουν κι’ άλλοι ηλίθιοι, άγνωμοι, απρωτοβουλοι, αδύναμοι και παραλυμένοι; Κι’ εγώ που νόμιζα ότι ήταν όλα στοιχεία αποκλειστικά δικά μου, ότι ζούσα κάτι πρωτόγνωρο της ζωής (ε καλά δεν το νόμιζα τόσο υπερβολικά όσο το γράφω αλλά ταιριάζει στο ντραμα τατς του θέματος).

Έμεινα προσηλωμένος και την άκουγα και άκουγα τον εαυτό μου να περιγράφει την ζωή μου, το πώς μάζευα κι’ εγώ τον Σσιάτς απ’ τον δρόμο κατουρημένο από πάνω μέχρι κάτω, τον πως τον έπαιρνα σπίτι προστατεύοντας τον από βρισίματα και απορρίψεις, το πώς κάθε φορά ξέφευγε και πήγαινε να βαδίσει τα ιδία και χειρότερα βιώματα και το πώς, άσχετο σε ποια κατάσταση και με ποια ποσότητα αλκοόλ στο αίμα, πάντα έβρισκε τον δρόμο προς το σπίτι, πάντα αυτός την ώρα εγώ που τον έχανα.

Πότε έκανα αλλαγή φύλου κι’εγινα αυτή η γυναίκα δεν κατάλαβα. Καθόταν εκεί στις σκιές της κάμερας και ούρλιαζε με τον τρόπο της για στήριξη, για βοήθεια. Και δεν είχε καταλάβει αυτό που άρχισα εγώ δειλά να κατανοώ: οι σωτήρες του κόσμου πολλοί, αλλά άχρηστοι αν τα θύματα δεν θέλουν να σωθούν. Είχαμε κι’ οι δυο το σύνδρομο του σωτήρα και είμαστε και οι δυο εθισμένοι με τον τρόπο μας και συνεξαρτωμενοι. Είμαστε κι’ οι δυο θύματα όχι του Σσιατς μας αλλά του ίδιου μας του εαυτού και κάνεις από μας δεν ήθελε να το συνειδητοποιήσει.

Μια μέρα πριν από την άφιξη μου στην Κύπρο είχα ραντεβού με το κέντρο απεξάρτησης σαν συγγενής και συνεξαρτωμενος. Κάθισα εκεί με τον σύμβουλο και το μόνο που ήξερα ήταν ότι δεν είχα διάθεση γι’ αυτή την συνάντηση. Ακόμα ένας μαλάκας που θα μου έλεγε ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτε, ότι τίποτε δεν μπορεί να επιτευχτεί, ότι έτσι ήταν το σύστημα και δεν μπορεί κανείς να εξαναγκάσει μια θεραπεία. Ναζί και πάλι ναζί, αν και αναρωτιέμαι τι θα έλεγα αν ήμουν σε άλλη χωρά.

Να ήταν το πεπρωμένο, να ήταν ώριμος ο χρόνος γι’ αυτή την συνάντηση, δεν μπορώ να πω, εκείνο που ξέρω είναι ότι κάποιος για πρώτη φορά μου μίλησε έτσι ώστε να μπορέσω να καταλάβω, να δω το θέμα με μια διαφορετική οπτική γωνία χωρίς να νιώθω μαλακας γεμάτος ενοχές.

Κατά την διάρκεια της συνάντησης σκέφτηκα την Ψυχία στο σχόλιο της εδώ . Λακωνική και διπλωματική όπως πάντα με έβαλε η άτιμη τότε σε σκέψεις και μου δημιούργησε δολοφονικά αισθήματα απέναντι της γιατί δεν ήθελα να μπω καν σε άλλη διαδικασία σκέψεων. Κι’ όμως τα κατάφερε όπως κι’ εγώ τα κατάφερα να παραγνωρίσω την καινούργια διαδικασία για ελάχιστο χρόνο. Και ακολούθησε η συνάντηση. Και να’ σου η Ψυχία μπροστά μου νοερά πάλι (ααχ ρε Ψυχία τι μου’ κανες) με το σχόλιο της να’ ναι μεταξύ εμένα και του συμβούλου την ώρα που με ρωτούσε, δεν με ρωτούσε δηλαδή, μου υπόβαλλε το σχόλιο, «που μένει η ευθύνη απέναντι στον εαυτό σου; Έχεις πρώτα υποχρέωση απέναντι στον εαυτό σου και μετά στον Σσιάτς. Γιατί αν αφήσεις τον εαυτό σου να παρασυρθεί στο βούρκο του Σσιάτς δεν πρόκειται να μπορέσεις ποτέ να τον βοηθήσεις ουσιαστικά»…

Εγώ έτοιμος να τον ορμήσω να του βγάλω τα μάτια. Τι λέει το αρχίδι; Εγώ να παρασυρθώ; Ο Σσιάτς σε βούρκο; Μα είναι με τα καλά του; Ο Σσιάτς είναι άρρωστος, δεν είναι βούρκο, εγώ θυσιάζομαι για τον στηρίξω, δεν παρασύρομαι, τι λέει ο μαλάκας;

Αυτός το βιολί του συνέχιζε. Και μου εξήγησε ότι είμαι μέρος του συστήματος του Σσιάτς, ένα σύστημα που στηρίζω άμεσα και έμμεσα με την παρουσία μου, με όλες μου τις πράξεις και τα αισθήματα, με όλες μου τις ενέργειες και δράσεις, αντιδράσεις. Και όσο το καιρό ακόμα συνεχίσω να κάνω ακριβώς που κάνω μέχρι σήμερα το μόνο καταφέρνω είναι να διατηρήσω το σύστημα. Το συγκεκριμένο σύστημα το στηρίζω με όλα όσα κάνω, με αυτά που κάνω για νιώθει ο Σσιάτς ασφάλεια, ζεστασιά, σιγουριά και να’ χει ένα σπίτι στο όποιο μπορεί να επιστρέψει, να αράξει μέχρι την επόμενη επιδρομή. Αυτό είναι η διατήρηση. Αλλά ποιος είναι ο σκοπός; Ο σκοπός είναι, αν υπάρχει το ενδιαφέρον και η θέληση, να καταρρίψουμε το σύστημα, να το καταστρέψουμε, να του συνθλίψουμε τα θεμέλια για να το εξαφανίσουμε. Μόνο έτσι μπορεί ο ασθενής, ο εθισμένος, ο εκμεταλλευτής, ο μαλάκας, ο πως τον θέλεις πες τον, να συνταραχτεί, να χάσει τις βάσεις του, κλονιστεί απ’ τον θρόνο του και να αναθεωρήσει την στάση του και την ζωή του. Και στατιστικά ένα ογδόντα πέντε τα εκατό αυτών αποφασίζουν ότι θέλουν να θεραπευτούν. Ένα δεκαπέντε τα εκατό αποφασίζει ότι θέλει να πεθάνει με συντρόφια το αλκοόλ. Κάνεις δεν μπορεί να ξέρει, κάνεις δεν μπορεί να προβλέψει το μέλλον και κάνεις δεν μπορεί να μπει στην σκέψη του αλλού όσο κι’ αν τον αγαπά.

Μουά κόκαλο απέναντι στον ειδικό. Όχι μόνο κόκαλο αλλά και με την ταμπέλα του μαλάκα. Δεν είναι ότι δεν σκέφτηκα ποτέ τα περισσότερα που άκουσα. Συνήθως σε ώρες θύμου, σε στιγμές οργής. Αλλά για να ‘μαι ειλικρινής δεν είδα ποτέ αυτή την οπτική γωνία, αυτή την διαφορετική όψη του ίδιου θέματος.

Ευθύνη απέναντι στον εαυτό μου… Τι είναι αυτό; Και τι κάνει ο άλλος; Πως μπορώ έτσι να τον πληγώσω, να τον κάνω να χάσει την ανισόρροπη ισορροπία του; Κι’ όμως μια φωνή μέσα μου, μια από τις πολλές, φώναζε ότι πιθανότατα αυτός είναι ο δρόμος που πρέπει να ακόλουθης. Εκνευρίστηκα με τον εαυτό μου. Τι στο διάολο σπούδασα system coach; Για να μου τα ψάλλουν άλλοι αντί εγώ σε μένα; Αυτό όμως είναι φυσιολογικό. Ουδείς εις Θεός κι’ όλοι είμαστε μικροί θεοί, κι’ ο Σσιάτς δίδυμος του Διόνυσου.

Έβλεπα και άκουγα την γυναίκα στην τηλεόραση με τις κότες να την συμβουλεύουν και άρπαξα το τηλέφωνο για να ακουστώ στην τηλεφωνική γραμμή. Ήθελα να της πω αυτά που εγώ ήξερα, ήθελα να ήμουν εκεί να της πιάσω το χέρι και να της δείξω ότι υπήρχε ελπίδα. Κάνεις δεν απάντησε το τηλεφώνημα μου. Άκουγα τις κότες που την συμβούλευα ν και ήθελα να τις πνίξω. Η μια έπεμπε μια υπεροψία του ύφους «κακομοίρα είσαι άξια της τύχης σου», η άλλη από αστρολόγος ξεπήδησε ξαφνικά ειδική της ψυχολογίας, η παρουσιάστρια ικανοποιούσε τον ναρκισσισμό της που ήταν καλπάζων απ’ τη εποχή της εφηβείας της και δεν ξέφυγε ποτέ απ’ αυτήν και το καημένο το θύμα περίμενε στήριξη. Ίσως και να την πήρε. Μάλλον όχι.

Αλλά σίγουρα δεν ήταν πάλι τυχαίο ότι ξαφνικά βρέθηκα να παρακολουθώ μια τέτοια εκπομπή. Η μήπως ήταν;