Των δεκαέξι τα παρατράγουδα…

UPDATED!!!

Η μέρα μου ήταν υπερφορτωμένη χτες: Δουλειά, γυμναστήριο, σάουνα, μετά δείπνο με την Βάσω και τον άντρα της και μετά στο πάρτι του γυμναστηρίου που γιόρταζε τα εικοσάχρονα του. Πριν πάω στο πάρτι και μετά το δείπνο επισκέφτηκα έναν γνωστό τον οποίο και έπεισα να έρθει μαζί μου στο πάρτι για να μην είμαι μόνος σαν το φλάμπουρο. Ο Κρίστιαν είναι ένα συμπαθητικός γνωστός μου που τον χρησιμοποιώ σε ώρες έκτατης ανάγκης για παρέα και αυτός εμένα με το σκεπτικό ότι σαν γκέι θα έχω περισσότερες γνωριμίες με γυναίκες, ελπίζοντας έτσι να τελειώσει κάποτε η παρθενιά του στα είκοσι επτά του. Σκούρο το βλέπω το πραμα με τα μυαλά που κουβαλά αλλά εφόσον δεν είμαι εγώ αυτός που θα τον ξεσπαρκώσει ας τον να σκέφτεται ότι θέλει. Αυτή η προκατάληψη που κυριαρχεί για τους γκέι είναι πολύ μαλακισμένη: Τι πάει να πει επειδή είμαι γκέι πρέπει οπωσδήποτε να ξέρω και να κάνω και κολλητή παρέα με γυναίκες και μάλιστα με ωραίες γυναίκες. Και έτσι να ήταν, ο ρόλος μου είναι αυτός του πάτρονου; Έλα μ… στον τόπο σου πια.


Αφού του διάλεξα κιόλας τα ρούχα που θα φορούσε, αφού ούτε κι’ εδώ έχει ιδιαίτερη πείρα μπήκαμε στην καινούργια μου και χρωστούμενη εις τον αιώνα τον άπαντα λιμουζινάρα και πήγαμε στο διεθνές καζίνο του Άαχεν όπου το πάρτι ήταν ήδη στα φόρτε του.

Ήμουν ήδη ψιλοπαιγμένος απ’ το κρασί και την γκράπα που είχα πιει αφιδωλώς όλο το βράδυ και έκανα και την πρώτη γρατσουνιά στο εξωτερικό καθρεφτάκι του αυτοκινήτου μου παίρνοντας μαζί μου μια πινακίδα. Ακόμη δεν πήγα στο υπόγειο για να δω πόσο μεγάλη είναι η γρατσουνιά.

Το πάρτι ήταν πολύ καλό και η σαμπάνια που κατέβασα ακόμη καλύτερη. Είδα όλους τους γνωστούς που βλέπω σχεδόν κάθε μέρα γυμνούς κάτω απ’ τα ντους η μισοντυμενους και ιδρωμένους στο γυμναστήριο για πρώτη φορά ντυμένους ανθρώπινα και έχασα τα μυαλά μου ακόμη περισσότερο αφού δεν έβγαλα ούτε έναν σκάρτο. Να 'ταν ίσως το ποτό η αιώνια έλλειψη απανωτών οργασμών; Είναι τελικά το θέμα απανωτοί οργασμοί ένας μύθος η ίσως μια για μένα άφταστη πραγματικότητα;

Γύρω στις τρεις το πρωί αποφάσισα να πάω στο σπίτι ή μάλλον για να 'μαι ειλικρινής να πάω τον Κρίστιαν στο σπίτι και μετά να καταλήξω στο χώρο στάθμευσης του αυτοκινητόδρομου και ακολούθως στο πάρκο δίπλα απ’ το σπίτι για νυχτερινές τρέλες μες το ψοφόκρυο. Πήγα στο χώρο στάθμευσης και παρατήρησα ότι η κίνηση ήταν εντελώς αδιάφορη. Έμεινα λίγο μέσα στο αυτοκίνητο για σκεφτώ τι θα έκανα όταν θυμήθηκα Τα Δεκαέξι Εκατοστά που είχε καιρό να τον δω και αποφάσισα να του στείλω μήνυμα.

- Έχεις όρεξη για πήδημα;
- Ποιος είσαι; Άλλαξα κινητό και δεν σε έχω περασμένο. Ξαναβρεθήκαμε;

Παραξενεύτηκα λίγο γιατί είχαμε δεν είχαμε δυο εβδομάδες που μιλήσαμε, αλλά δεν έδωσα σημασία και απάντησα χωρίς όμως να διευκρινίσω ποιος ήμουν, ενώ συνήθως το κάνω πάντα. Σκέφτηκα απλά ότι θα ήταν στην μαλακισμένη του και παράξενη φάση πάλι και το άφησα απαρατήρητο. Έτσι ήταν ο Σβέν άλλως Τα Δεκαέξι Εκατοστά. Είχε φάσεις που με ήθελε και μετά πάλι, όταν γνώριζε την μεγάλη αγάπη της ζωής του που διαρκούσε για μια ολάκερη ζωή δυο με τριών εβδομάδων μου έστελνε κάτι βουγιουκλακικά μηνύματα του ύφους «σβήσε σε παρακαλώ το κινητό μου απ’ το τηλέφωνο σου, είμαι τρέλα ερωτευμένος, έχω γνωρίσει την μεγάλη αγάπη της ζωής μου και θα παραμείνω πιστός. Δεν θέλω να την πληγώσω ποτέ». Το ποτέ δεν διαρκούσε περισσότερο από δυο τρεις εβδομάδες, να σπάσει η πέτρα μήνα και μετά από μια φάση ανάρρωσης απ’ τον οδυνηρό χωρισμό να το το μήνυμα ζουμωτό στο κινητό. Κι’ εγώ βεβαία όλο αξιοπρέπεια δεν έλεγα ποτέ όχι…

- Βρεθήκαμε αρκετές φόρες. Τι λες, ναι η όχι;
- Ναι φυσικά.

Μου είχε πει παλιά ότι μετακόμισε έτσι ήταν φυσικό να ρωτήσω που.
- Που θα βρεθούμε;
- Θέλεις να ‘ρθεις σε μένα;
- Βεβαία, που είναι αυτό;
- Δεν ξέρεις;
- Όχι ακόμα…
- Πουτσοχώραφο, νούμερο 93.
- Οκ, θα είμαι σε δέκα λεπτά εκεί. Να με περιμένεις γυμνός εντάξει;
- Μα φυσικά, τι άλλο;

Ομολογώ πως αυτή η άνεση στα μηνύματα με παραξένεψε ολιγον τις αλλά δεν έδωσα και πολλή σημασία. Μπορεί να ήταν πιωμένος, μπορεί να ήταν σπαρκωμένος όπως εμού που είχα τρεις ολόκληρες μέρες να κάνω σεξ, μπορεί, μπορεί, χίλια μπορεί. Στις τρεισήμισι το πρωί θα έλυνα αυτά τα ερωτήματα; Και με τόσο ποτό μέσα μου; Όχι φυσικά. Κατέβασα από νωρίς το βράδυ κι’ ένα Σιάλις για να’ μαι σίγουρος ότι δεν θα πάθαινα χαττάν τινόν και έβαλα πρόσω ολοταχώς προς Τα Δεκαέξι Εκατοστά νιώθοντας την επίδραση του Σιάλις να με βασανίζει ανυπόφορα. Το παντελόνι μου είχε ήδη παραφουσκώσει στην ανάλογη περιοχή (όχι πως υπήρχε και πολύ πράγμα για να φουσκώσει αλλά να λέμε τώρα…). Έφτασα στο σπίτι του, κτύπησα το κουδούνι και περιμένοντας την πόρτα να ανοίξει έλυσα και τα δέματα των παπουτσιών για να μην χαλάσω την ροή των πραγμάτων: Είναι μεγάλο ξενέρωμα να βρίσκεσαι στο απώτερο του χουφτώματος, του σαλιαρίσματος και της μεγάλης καύλας και να πρέπει να σταματήσεις για να βγάλεις παπούτσια, παντελόνι, σώβρακα, μπλουζάκια κι’ όλα αυτά παράλληλα με το γλείψιμο, το χούφτωμα και λοιπές παρεμφερείς δραστηριότητες. Θα ήθελα να ήξερα αυτοί οι σκηνοθέτες του Χόλυγουντ πως τα καταφέρνουν και το κάνουν να φαίνεται τόσο εύκολο. Μήπως τους κάνουν ειδικά ρούχα που με ένα τράβηγμα βγαίνουν από πάνω σου σε χρόνο ντε τε;

Ανέβηκα τις σκάλες μέχρι τον δεύτερο όροφο όπου και βρήκα ανοικτή την πόρτα του διαμερίσματος. Μπήκα μέσα με τα παπούτσια άλυτα, το παντελόνι φουσκωμένο και με ηδυπαθέστατο ύφος έτοιμος να ριχτώ με τα μούτρα στην αγώνα της ηδονής. Μπαίνοντας αντίκρισα ένα κεφάλι που ξεπετάχτηκε από την διπλανή πόρτα του υπνοδωματίου και αυτό δεν άνηκε στα Δεκαέξι Εκατοστά.
«Ουάο» σκέφτηκα, «έγινε πολύ κίνκυ ο Εκατοστά και οργάνωσε ένα μενάζ α τρουά» συνέχισα την σκέψη μου με την μαλακία που με δέρνει. Τα Εκατοστά ήταν μισόγυμνα σκεπασμένα στο κρεβάτι.

Η πραγματικότητα όμως ήταν πολύ πιο τραγελαφική απ’ ότι θα μπορούσε να σκεφτεί και η πιο υστερικά αδελφή: Ο Ντυμένος ήταν ο καινούργιος γκόμενος του Δεκαέξι Εκατοστά μάλλον όχι για περισσότερο από μια εβδομάδα. Όταν έστειλα το αρχικό μήνυμα ο Ντυμένος πήρε το κινητό με βία από τα Εκατοστά και άρχισε να συνδιαλέγεται μαζί μου παίζοντας τον ρολό του Δεκαέξι Εκατοστά. Όταν αντιλήφτηκα σε τι δράμα μπήκα ήταν πια αργά. Ήμουν μέσα στη μέση μιας αρχαίας ελληνικής τραγωδίας παίζοντας την Γεωργία Βασιλειάδου σαν την μύγα μες το γάλα. Ο Ντυμένος δεν μπορούσε να κρατήσει καν τα τυπικά και άφησε την υστερία του να τον παρασύρει.
- Με μένα μιλούσες όλη την ώρα. Ήθελα να δω με ποιον με απάτα ΑΥΤΟΣ.
- Μα γιε μου δεν σε απάτα καθόλου. Αφού δεν ήξερε καν ποιος ήμουν. Κάναμε μήνες να βρεθούμε.
- Ναι, έτσι λες εσύ κι’ αυτός. Αλλά έγραψες ότι βρεθήκατε αρκετές φόρες.
- Μόνο δυο, είπε ο Δεκαέξι Εκατοστά.

Δυο δεν ήταν, ήταν μάλλον είκοσι δυο, αλλά και εκατόν δυο να ήταν σιγά τα ωά. Αφού ήταν πριν την εποχή του Ντυμένου, ποιο ήταν το πρόβλημα του; Άντε κάτσε τώρα πείσε τον ότι ήμουν πιωμένος, σιαλωμένος και εξ ου καυλωμένος και δεν είχα άλλο αριθμό κινητού εκείνη την στιγμή παρά μόνο του Δεκαεξη Εκατοστά. Σε οποίον και να εξηγούσα αυτή την άποψη της ιστορίας εκείνη την στιγμή δεν θα με πίστευε.

Ο Δεκαέξι Εκατοστά ήταν αποσβολωμένος απ’ την τραγωδία που ζούσε. Ο Ντυμένος συνέχιζε την παράσταση μπροστά στον ξένο άνθρωπο, δηλαδή εμένα, απτόητος.
- Ναι, μόνο δυο φόρες πριν από κάτι μήνες, είπα εγώ.
- Α ναι; Και γι’ αυτό έχεις ακόμα το τηλέφωνο του;
- Δεν έτυχε να το σβήσω.
- Δεν με ενδιαφέρει ούτος η άλλως. Απλά ήθελα να δω με τι πράγμα με απάτα.

«Γκρηκστόρης» σκέφτηκα, «σε είπε ‘πράγμα’ αλλά κρατήσου. Πήγαινε με τα νερά του αν είναι να σώσεις τα Δεκαέξι Εκατοστά από αυτά τα σκατά».

- Βλέπεις, είπα εγώ. Είσαι και πιο όμορφος, και πιο σεξουαλικός, και πιο γοητευτικός και πιο άντρας από μένα (το τελευταίο όπως και όλα τα προηγούμενα ήταν βεβαία ψέματα, έτσι για να εξηγούμαστε δηλαδή). Άρα δεν έχεις να ζηλέψεις τίποτε από μένα και δεν υπάρχει καν λόγος να νιώθεις κίνδυνο. Αφού δεν ήξερε καν ποιος ήμουν.
- Μου είναι όλα εντελώς αδιάφορα. Κατάλαβα τι χαρακτήρας είναι τώρα πια. Είναι ένας ΜΑΛΑΚΑΣ.

Ότι τα δεκαέξι εκατοστά ήταν λίγο ψιλομαλάκας ήταν αλήθεια, αλλά είχα τους δικούς μου λόγους και τις δικές μου εμπειρίες για να το πιστεύω αυτό. Ο Ντυμένος δεν είχε ιδέα όμως και η πουστιά που έκανε να πάρει το κινητό με την βία και να βιάσει έτσι την ιδιωτική σφαίρα του αλλού, όποιος και να ήταν αυτός, ήταν πέραν κάθε λογικής σύλληψης και αποδοχής.
Ο Δεκαέξι Εκατοστά τόλμησε να πει δυο τρεις λέξεις αλλά του βρόντου. Εμένα το φούσκωμα μου έφυγε, το λουμπάγκο από το σκύψιμο για ξήλωμα των δεμάτων μου έμεινε όπως και η ανεκπλήρωτη καύλα.

Επανέλαβα για πολλοστή φορά ότι ο Δεκαεξη Εκατοστά είναι αδικημένος άλλα ο υστερικά Ντυμένος δεν ήθελε να ακούσει. Πήρα τα μάτια μου και έφυγα νιώθοντας κάποιες ενοχές τις οποίες απόβαλλα πολύ γρήγορα γιατί δεν έκανα τίποτε κακό η λάθος.
Ήρθα στο σπίτι κάθισα στο ιντερνετ και στις πέντε το πρωί έλαβε χώρα ένα πήδημα στην αποθήκη του διαμερίσματος που ήταν όλα τα λεφτά. Δεκαέξι Εκατοστά μπάι μπάι φορ έβερ. Ντηλήτ.

Επόμενη μέρα…

Εκεί που το όλο θέμα έγινε για μένα παρελθόν παίρνω με το που ξύπνησα σήμερα το πρωί ένα μήνυμα στο κινητό από τον Δεκαέξι Εκατοστά λέγοντας μου πόσο λυπάται για το συμβάν. Εγώ από την άλλη αμέσως γέμισα πεταλούδες στο στομάχι (μα τι καραμαλάκας που είμαι…) και απάντησα μελιστάλαχτα ότι δεν ήταν κανένα πρόβλημα και ότι είμαι πάντα εκεί άμα με χρειαστεί (μα είμαι ζώον… τι θέλω κι’ εγώ απ’ αυτόν κάνεις δεν ξέρει: το πουτσομέγεθος είναι κάτω από τα όρια της ελαχίστης αποδοχής μου και σαν χαρακτήρας … χμ… ας το αφήσω καλύτερα. Τι με κολλά πάνω του;).

Αρχίσαμε μια μηνυματοσυζήτηση για τα γεγονότα που μου κόστισε και δεκαπέντε ευρώ. Μου αποκάλυψε ότι ο Ντυμένος το παίζει στρέητ και τον παράτησε για να πέσει στην αγκαλιά μιας γυναίκας (την καημένη… πόσο σβουμ πρέπει να ‘ναι κι’ αυτή…). Παρόλα αυτά δεν τον αφήνει σε ησυχία (τον τρώει κι’ αυτουνού ο κώλος) και κάθε τρεις και λίγο τσουπ νάσου ο Ντυμένος στα Δεκαέξι Εκατοστά. Πολύ στρέητ ρε παιδί μου. Κι’ εγώ στρέητ είμαι: Θέλω ΙΣΑ και σταράτα μόνο αρσενικούς! Ο Δεκαέξι Εκατοστά το παίζει πολύ πληγωμένη Πηνελόπη (κρίμα το παιδί γιατί είναι κι’ όμορφος ο άτιμος…κρίμα που ‘ναι φίφα…) και εγώ ανάλαβα τον ρόλο του αγάμητου ψυχαναλυτή. Ευτυχώς όλα τ’ άλλα μου προβλήματα τα έλυσα…

Πήρα τον Σσιάτς και πήγαμε για πρωινό καφέ αφού σήμερα είχα ελεύθερο. Κι’ όπως είμαστε στο καφέ τρία πουλάκια κάθονται κτυπά το κινητό μου από άγνωστο αριθμό.
- Χαλοουουου;
- )(*&^%^%$#
- Τι;
- @$#^&$(_)*&
- Δεν καταλαβαίνω, ποιος είστε;
- Να μην ανακατεύεσαι στα προσωπικά μου, κατάλαβες; @#$%^&*&

Μπαμ και σταμάτησε η κλήση. Εγώ κόκαλο. Σε ποιανού ποια προσωπικά ανακατεύομαι; Ένα πήδημα ήθελα ο φτωχός και μου βγήκε ξινό.

Αισσικτήρ!

Λεξεις-Κλειδια: δουλειά, γυμναστήριο, σάουνα, δείπνο, πάρτι, γκέι, καζίνο, Άαχεν, σαμπάνια, μύθος, πραγματικότητα, πήδημα, κινητό, αγάπη, αξιοπρέπεια, γλείψιμο, χούφτωμα, Χόλυγουντ, ηδονή, αδελφή, υστερία, καυλωμένος, τραγωδία, καύλα, ,