Αναγνώστες

Τετάρτη 7 Ιανουαρίου 2009

Le Dieu Noir

Μεγάλο το βάρος της ομορφιάς κι’ ακόμα πιο μεγάλο το βάρος του να προσπαθείς να γίνεις ελκυστικός. Η προσπάθεια μου να αρέσω σε μένα, γιατί αυτό είναι το σημαντικό, με ξεκωλωνει. Το ξεκωλωμα έγκειται όχι τόσο στην αθλητική προσπάθεια που είναι και ένα είδος οργασμικής ή και εκσπερματικης αντικατάστασης όσο στο γεγονός του γιο γιο εφέ. Και εξηγούμαι: δεν θα έπρεπε να προσπαθώ μέχρι ξεκωλωματος αν κρατούσα την καταπιόνα μου κλειστή και δεν έριχνα μέσα ότι έβρισκα μπροστά μου ανά καιρούς έτσι ώστε να ξεσκίζω διεκπεραιωμένες δίαιτες και εξασκήσεις. Το γεγονός είναι ότι έχω εθιστεί στην εξάσκηση πια και αν και διατηρούμαι μοντελάκι γενικώς έχω την αιώνια λόξα να γίνω Kate Moss. Και θα γίνω, που θα μου πάει;

Στα πλαίσια λοιπόν του ξεκωλωματος ήμουν χτες το βράδυ στο γυμναστήριο, πιο αργά απ’ ότι συνήθιζα γιατί κάποιος πρέπει να βγάλει και τον άρτο σε αυτό το σπίτι ούτος ώστε βρέθηκα στο γυμναστήριο αργά το βράδυ, γύρω στις εννέα.



Ήταν η μέρα που έκανα μόνο αεροβική άσκηση, έτσι ανέβηκα σ’ ένα απ’ αυτά τα ποδήλατα που είναι κατάλληλα για spinning και άρχισα να βγαίνω έναν αυτή την φορά όμορφο Γολγοθά (νομίζω πάω μονόπαντα.. εν εσσιει καμίαν άλλη λέξη για τον Γολγοθά, εβαρεθηκα να την γράφω τζιαι να την θκιαβαζω). Σκοπός της μέρας ήταν οι χίλιες εκατό θερμίδες όπερ σήμαινε ότι έπρεπε να ήμουν πάνω στο ποδήλατο η και σε αλλά αεροβική μηχανήματα γύρω στα ενενήντα λεπτά.

Έβαλα το iPod στα τρία τέταρτα, άφησα τους ABBA σε dance mix version να φωνάζουν τον πόνο τους (μπάι δε γουει, γυρεύω ντανς μιξ μουσική με γρήγορο μπιτ για τζόκιν αν ξέρει κανένας που μπορώ βρω θα το εκτιμούσα) και άρχισα να ιδρώνω. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση από τις φερορμόνες που δημιουργούνται στο σώμα καθώς ιδρώνει από την κόπωση, καθώς ο παλμός ανεβαίνει στους εκατόν εξήντα και σε φέρνει σιγά αλλά σταθερά σε μια εκστατική φάση που δε καταλαβαίνεις πια τίποτα από τα γύρω σου παρά μόνο τον έντονο ρυθμό της μουσικής, σβήνοντας σταδιακά τις σκέψεις σου και βυθίζοντας σε σ’ ένα αεροβική νιρβάνα. Τι σεξ και κουραφέξαλα ακούω και λέω. Αυτό είναι έκσταση (έχω πρόβλημα; - μην απαντήσει κάνεις σ’ αυτή την ερώτηση, ήταν ρητορικής φύσεως).

Καθώς έκανα τα διάφορα μου πάνω στο ποδήλατο, γιατί, γι’ αυτούς που δεν ξέρουν, δεν είναι μόνο να γυρίζεις τα πετάλια, υπάρχουν δυνατότητες εφαρμογών που εντείνουν την άσκηση, αντίκρισα απέναντι μου ένα μαύρο πράγμα που έκανε τρέξιμο πάνω στην ταινία δρόμου.
Γενικώς επειδή έχω αρνητικό ψυχολογικό με τους μαύρους δεν είναι ακριβώς η ομάδα που μου δημιουργεί ανθρωπιστικά άσε δε ερωτικά αισθήματα, αλλά όταν το είδα το πράγμα να τρέχει έμεινα βλέμματα καθηλωμένος πάνω του συνεχίζοντας βεβαία να ιδρώνω στον έντονο ρυθμό μου.

Το μαύρο πράγμα, ο μαύρος δηλαδή ήταν για μαύρος πολύ γοητευτικός στο πρόσωπο απ’ όσο μπορούσα να διακρίνω από την απόσταση που μας χώριζε και με τον χαμηλό φωτισμό του γυμναστηρίου. Ο σχετικά χαμηλός φωτισμός του γυμναστηρίου συντελεί στην συγκέντρωση της εξάσκησης χωρίς να σε κουράζει σε αντίθεση με τα κυπριακά γυμναστήρια που νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε γκαραζοταβερνα για κλέφτικο.

Κοίταξα το Solar μου και είδα ότι ήμουν ακόμα στα πρώτα είκοσι λεπτά. Οι ABBA ξεκωλωνονταν στο Dancing Queen κι’ εγώ έβγαινα ανηφόρα φαντασιακά και ο μαύρος έτρεχε να με φτάσει. Στα τριάντα λεπτά εμφανίστηκε ο φίλος μου ο Μαικ που ήταν ακόμα στο δικό του νιρβάνα μετά την επίσκεψη της ερωμένης του από τον Καναδά και που με φώναζε «μωρό μου» σ’ ολόκληρο το γυμναστήριο για να βεβαιωθούμε ότι αν υπήρχε κάνεις που δεν κατάλαβε ότι ήμουν γκέι να το μάθει κι’ αυτός.

Στα σαράντα πέντε λεπτά άρχισα να εισέρχομαι στην φάση της εξαΰλωσης και ο μαύρος ακόμη έτρεχε κι’ αυτός στις σαβάνες της Αφρικής. Άκουγα το ντανς μιξ του The Day Before You Came και αναρωτιόμουν γιατί το τραγούδι ήταν γραμμένο σε ελάσσων νότα αφού όλα αυτά για τα οποία κλαψομουνιαζόταν αυτή ήταν πριν έρθει στη ζωή της ο εραστής του μεσονυκτίου που της έφερε τα πάνω κάτω. Άρα που ήταν το πρόβλημα της; Δεν πρέπει να κατανοώ όλα τα άγνωστα έτσι δεν είναι;

Στα εξήντα λεπτά ABBA κελαηδούσαν to Summer Nights Fever σε μια πολύ γρήγορη μπητ έκδοση κι’ εγώ πήρα τα πάνω μου και ανέβαινα με ρυθμό άφτιαστο το Έβερεστ. Οι παλμοί είχαν φτάσει στους εκατόν εβδομήντα οκτώ κι’ ένιωθα απλά αυλός, φύλλο φτερό, έτοιμος για ολυμπιακές επιδόσεις.

Ο μαύρος σταμάτησε το κυνήγι στην αφρικανική σαβάνα και το κεφάλι μου τον ακολούθησε παρακολουθούντες με ποιον μιλούσε. Δεν τον είχα ξαναδεί στο γυμναστήριο. Είχε ένα φανταστικό σώμα όπως διαγραφόταν απ’ την στενή καλοκαιρινή στολή που κάλυπτε το αγαλματένιο του κατά τα ημισκότεινα φαινόμενα κορμί κι’ εγώ στραβολαίμιασα παρακολουθούντες τον. Έκανα δυο τρεις κινήσεις τεντώματος του σβέρκου για να ακούσω τους σπόνδυλους να τσακρούν σαν σαλιγκάρια καταπατημένα και συνέχισα ακάθεκτος αυτή την φορά την κατάβαση απ’ το Έβερεστ στην πεδιάδα της πραγματικότητας του γυμναστηρίου.

Τα τελευταία είκοσι λεπτά τα πέρασα σχετικά χάλαρα πάνω στο stepper κι’ όταν έφτασα τις χίλιες εκατό θερμίδες παρέδωσα πνεύμα κι’ έδωσα ένα τέλος σ’ αυτόν τον αυλό οργασμό.

Ο μαύρος χάθηκε απ’ το οπτικό μου πεδίο αλλά δεν τον είχα προσέξει. Προχώρησα προς τα αποδυτήρια, γδύθηκα, ταρακούνησα τα γεννητικά μου για να ξαναφτάσουν στο κανονικό τους μήκος και μέγεθος μη μας πάρουν και για καημένους και κατευθύνθηκα προς τα ντους. Ήμουν μόνος μαζί με δυο άλλους που συμπεριφέρονταν κάπως ασυνήθιστα: πόση ώρα να σαπουνίζεις αυτό σώμα σου το φτιαγμένο από πηλό και να ρίχνεις κλεφτές ματιές στους άλλους δήθεν τυχαία. Τέτοια τυχαία εμένα μου χάρησαν αξέχαστες στιγμές κάτω απ’ τα ντους του γυμναστηρίου (μη νομίσετε ότι είμαι και καμία παρθένα - και εξηγούμαι, το γυμναστήριο ΔΕΝ είναι γκέι γυμναστήριο). Οι συγκεκριμένοι όμως δεν ήταν το είδος του θηράματος που θα κυνηγούσα οπωσδήποτε (κοίτα με, άρχισα να κάνω κι’ επιλογές, όπα μας!) κι’ έτσι αφιερώθηκα σ’ ένα εξονυχιστικό ντους παρακολουθώντας τους παράλληλα καθώς άρχισαν να είχαν μια μισόστυση. Κρίμα γιατί είχαν όμορφα πέη σε σκατά φάτσες. Ήταν περιπτώσεις dark room κι’ όχι light room. Έχοντας ήδη πάρει το ύφος της κλασσικής ντίβας τους άφησα να συνεχίσουν μονοί το παιγνίδι τους, σκούπισα το βρεγμένο μου κορμί και κατευθύνθηκα προς την σάουνα.

Μπήκα μέσα καλησπερίζοντας τους παρόντες και είδα με ευχάριστη έκπληξη το μαυριδερό πίσσα κατράμι να κάθεται ψηλά ψηλά με χώρο διαθέσιμο διπλά του. Κι’ όλη η σάουνα ήταν σχεδόν άδεια εκτός από του τρεις Μαροκινούς που ήταν μέσα αλλά εγώ βέβαια κάθισα στενά κοντά διπλά στον κατρά. Ο κατράς μαζί με τους Μαροκινούς μιλούσαν στα γαλλικά για το παγκόσμιο πρωτάθλημα ποδόσφαιρου στην Αφρική με μια καταπληκτική γαλλική προφορά που μου κίνησε την περιέργεια να απορροφηθώ στην συζήτηση τους αφού γινόταν μεγαλόφωνα. Κατάλαβα τα πάντα λέξη προς λέξη αν κι’ έχει να εξασκήσω τα γαλλιστί μου εδώ και κάτι χρόνια, απ’ τον καιρό που ζούσα σε μια τρίο σχέση στο Παρίσι (θα μιλήσω άλλη φορά γι’ αυτό το θέμα) και ένιωσα πολύ περήφανος που ακόμα μπορούσα να καταλάβω τόσα πολλά.

Αυτό που διάκρινα στο γυμναστήριο έγινε πραγματικότητα. Το σώμα του κατρά ήταν παραμυθένιο, σαν άγαλμα του Μικαλάντζελο, δεν είχε εκατοστό στο κορμί του που να μην ήταν καθαρός μυς χωρίς ίχνος λίπους. Τέτοια αντρική έκδοση είναι το πρότυπο του ιδανικού που έχω στο μυαλό μου το αρρωστημένο. Ακόμα τελειότερη την εικόνα την έκανε το πρόσωπο του που ήταν πολύ γλυκό με λεπτές αρρενωπές γραμμές. Μιλήσαμε στα γαλλικά σχεδόν μαθαίνοντας ότι έχει σπουδάσει γιατρός εδώ στο Άαχεν (και καλά εγώ γιατί δεν τον συνάντησα ποτέ;) και κάνει τώρα διδακτορικό στην ιατρική οικονομία στο Βερολίνο (Η γκέι πόλη της Γερμανίας μαζί με την Κολωνία – θέλει να μου πει κάτι αυτό;) και ότι πάει κι’ έρχεται. Ήθελα να τον ρωτήσω αν ήθελε να αναλάβω τον ρόλο της βαλίτσας του αλλά το κατάπια.

Έλειπε μόνο ένα πράγμα για ολοκληρωθεί η τελειότητα που άρχισε να δημιουργείται στο μυαλό για τον μαύρο απ’ το Καμερούν: Το μέγεθος του πέους. Εδώ είχα τραυματική εμπειρία: Είχα στην Κολωνία πριν χρόνια έναν εραστή απ’ το Καμερούν (ναι μαύρος…είπε κανένας τίποτε;) ο όποιος ήταν πολύ φυστουκωτός. Απαράδεκτο και απελπισία. Χαλλοου; Είσαι μαύρος, δεν πρέπει να ‘σαι φυστουκωτός αλλά μπάρα. Από τότε έχω πρόβλημα με την μαύρη ανθρώπινη έκδοση.

Καθώς μιλούσαμε έκανα να τεντωθώ για να μπορέσω να σκύψω και κοιτάξω ανάμεσα στα πολύ μυώδη σαν σίδερο πόδια του που ήταν ανοικτή και απλωμένα στον πάγκο ένα επίπεδο πιο κάτω. Και αντίκρισα την αποκορύφωση της φαντασίωσης μου: τρία κιλά χοντρού αφρικανικού κράτους, περιτομιασμενου να περιμένει την ολοκλήρωση του, την είσοδο της έκφρασης του σκοπού της ύπαρξης του.

Ήθελα να χιμήξω, να στριγγλίσω από τον ενθουσιασμό και την λυσσάρα μου. Υπάρχει άραγε Θεός; Εκτός απ’ αυτόν τον μαύρο Θεό;

3 σχόλια:

apparos είπε...

Τα υπόλοιπα αφήνεις τα στην φαντασία μας;

1100 θερμίδες;;;;;;

Άφησες αρκετό υλικό σήμερα και κάτι μου λέει θα συνεχίσει το υλικό να έρχεται!

Να 'σε καλά!

rose είπε...

"..στο Καμερούν αδελφές μου, στο Καμερούν"

!!!

Greekstories είπε...

Χαχαχαχαχαχαχαχα....Αντε ολες μαζι φατε ματια ψαρια