Η μανία για τα παπούτσια δεν είναι ένα καθαρά γυναικείο φαινόμενο, είναι και φαινόμενο γκέι, είναι και φαινόμενο μετροσεξιουαλ (γι’ αυτούς που πιστεύουν αυτές τις μαλακιές) είναι και γενικά φαινόμενο αντρικό. Σε τελευταία ανάλυση δεν κατάλαβα καλά δηλαδή: γιατί να είναι η μανία για ρούχα, παπούτσια, συλλογή εραστών και μεταφυσικών ανησυχιών, στην καθομιλουμένη γνωστές και σαν κουτσομπολιό, ένα καθαρά θέμα γυναικών και τουτέστιν κλισέ και ταμπού για μας τους άντρες. Εμείς δηλαδή δεν έχουμε ευαισθησίες του είδους; Ε λοιπόν έχω νέα γι’ αυτούς που αντιστέκονται σθεναρά σε αυτά τα κλισέ: τους εθισμούς του είδους τους έχουμε κι’ εμείς τα αρσενικά, ανεξάρτητα από τα είδος της στάσης που παίρνει ο καθένας και την είσοδο της ικανοποίησης του.Αυτά για την εισαγωγή.
Τα απογεύματα της Άνοιξης και όταν έχω ελεύθερο χρόνο, δηλαδή περισσότερο τα σαββατοκύριακα τα παίρνουμε με τον Σσιατς σ’ ένα φοιτητικό καφέ, που υπάρχει και χαρακτηρίζει το κέντρο της φοιτητικής και μη ζωής του Άαχεν από τα τέλη της δεκαετία του εβδομήντα. Ελληνική βέβαια ιδιοκτησία, το καφέ έχει αλλάξει σχεδόν τόσες όψεις όσο και τα χρόνια της ύπαρξης του και παραμένει έτσι πάντα «ην» και αρχή και τέλος της καθημερινής εξόδου στο κωλοχωρι που ζούμε.
Ο Σσιατς απέκτησε καινούργιους φίλους (προσπαθώ ακόμα να ανακαλύψω το πρόβλημα τους, γιατί σίγουρα ένα πρόβλημα θα το έχουν αλλά επειδή ο ελεύθερος μου χρόνος είναι δυστυχώς, επαναλαμβάνομαι γαμωτο μου, πολύ ελάχιστος, δεν μπόρεσα να ασχοληθώ ακόμα εκτεταμένα μαζί τους και να κάνω ψυχανάλυση που θα με οδηγήσει σε πεφωτισμένα αποφθέγματα).
