Αναγνώστες

Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2009

9 ½ Μήνες (2) - Το αντιο μιας ζωης (3)


Φθινόπωρο 2009: Οι διακοπές στην Κύπρο μου βγήκαν ξινές. Περισσότερο από τέσσερις με πέντε ώρες δεν κοιμάμαι. Και ξυπνώ γιατί καθώς κοιμάμαι με πνιγούν τα δάκρυα και δεν παίρνω οξυγόνο. Η κάθε μου κίνηση, η κάθε μου σκέψη , η κάθε μου στιγμή είναι ο Σσιάτς. Τα πάντα είναι ο Σσιάτς. Κι’ εγώ το τίποτε που δεν έχει σκοπό ζωής… Προσπαθώ να βρω ελπίδα… ξέροντας ότι είναι μάταιο, ποιος να κάνει κάτι στο δικό μου δράμα; Όταν γύριζε καταματωμένος στους δρόμους δεν το μάζεψε κανένας, ποιος να μαζέψει έμενα τώρα… Διαβάζω τα άστρα στο ίντερνετ διψασμένος για ένα σημάδι αναπτέρωσης αλλά ξέρω ότι κι’ αυτό μάταιο είναι. Έχασα τον σκοπό της ζωής μου, η ύπαρξη μου έχασε το νόημα της. Γιατί;



Οι καινούργιοι του ενοικιαστές είναι αυτοί οι ίδιοι που πέρσι έτσι καιρό τον έδιωχναν κλωτσηδόν απ’ την πόρτα του μαγαζιού τους όταν αυτός μέσα στο μεθύσι του δεν ήθελε παρά μόνο λίγη προσοχή, μια κουβέντα, έναν καλό λόγο. Αντ’ αυτού τον έδιωχναν με άγριες βρισιές σαν ένα κοπρόσκυλο κι’ εγώ πνιγμένος στα δάκρυα του γοερού κλάματος προσπαθούσα να τον απομακρύνω απ’ τους βαρβάρους βρίζοντας τους. Τώρα Ο Σσιατς νοικιάζει από κοντά τους το καινούργιο διαμέρισμα κι’ αυτοί δεν θέλουν καν να μου μιλουν γιατί τους χαρακτήρισα ακοινώνητα γουρούνια. Που μένει η αξιοπρέπεια;

Τα συναισθήματα μου είναι σαν ρολλερ κοουστερ. Αυτή η διαδρομή με έχει πηδήξει, με έχει εξαντλήσει. Αναρριχηθήκαν στην επιφάνεια όλα τα τραύματα και οι θύμησες που ήταν καλά θαμμένα μες την ψυχή μου για δεκατρία χρόνια όταν με άφησε χωρίς να μου το ανακοινώσει ο τότε σύντροφος μου, ο Χάρης. Εγκατάλειψη, μοναξιά, απελπισία, τάσεις αυτοκτονίας, κλάμα γοερό μέχρι εξάντλησης, δάκρυα στον ύπνο ασυνείδητα, ξύπνημα στην νύκτα από ταχυπαλμία, απώλεια κατεύθυνσης στην ζωή, έλλειψη σκοπού ύπαρξης, άδειο περιεχόμενο ψυχής, ανυπαρξία. Τώρα ξανά τα ίδια. Παραπονιόμουν, δεν ήμουν ευτυχισμένος με τον όρο της ευτυχίας όπως μας τον έχουν μάθει, έλεγα θα τον αφήσω αλλά δεν το έκανα, γιατί δεν έμαθα ποτέ να εγκαταλείπω. Μένω εκεί μέχρι θανάτου. Αλλά δεν σκέφτηκα ποτέ ότι θα με σκότωνε ο άλλος για τον όποιο εγώ θυσιάστηκα. Περίμενα εγώ να πεθάνει αυτός για να φύγω. Λανθασμένη άποψη ζωής, Πρέπει να μάθω να σκέφτομαι διαφορετικά, να δεχτώ ότι η αγάπη έρχεται και η αγάπη φεύγει, ότι τα συναισθήματα γεννιούνται και πεθαίνουν κι’ ότι οι περισσότεροι άνθρωποι φεύγουν όταν γίνουν αυτά, δεν περιμένουν εκεί στωικά για ένα καλύτερο αύριο. Πρέπει να ξαναμάθω την ζωή απ’ την αρχή. Μα που να βρω το σθένος να ξαναπερπατήσω;

Οι αξίες που μάθαμε δεν αρμόζουν στην σημερινή κοινωνία γιατί η κοινωνία δεν είναι πια η ίδια, η δομή της άλλαξε, η φύση της. Σήμερα δεν υπάρχει σιγουριά, δεν υπάρχει μονιμότητα γιατί ποτέ δεν υπήρχαν, ήταν εξαναγκασμένες αξίες από αρρωστημένες ηθικές. Αυτά άλλαξαν δομικά αλλά αυτά που μας γαλούχησαν χαρακτηρίζουν το είναι μας, πώς να μάθω να σκέπτομαι διαφορετικά όταν έμαθα σαν δόγμα ότι η αγάπη δεν πεθαίνει ποτέ. Κι’ όμως πεθαίνει, η αγάπη αλλάζει, φθείρεται, φεύγει, για τίποτε δεν υπάρχει εγγύηση. Αυτό γιατί μου ξέφυγε; Δεν είμαι κι’ ο μόνος που την έπαθε απ αυτή την αφέλεια. Σκέπτομαι τον φίλο μου τον Κώστα, την ψυχή του έδωσε και δίνει για τα παιδιά του. Κι όμως αυτά ποτισμένα απ το ξύδι της χωρισμένης μάνας τους δεν θέλουν να το ξέρουν. Αυτός ο άνθρωπος τι αμαρτία έκανε περισσότερο από το να αγαπήσει τα παιδιά του; Κι αυτόν δεν τον προετοίμασε κανένας ότι η ζωή μπορεί να αλλάξει την πορεία της.

Όλα είναι απρόσμενα, τίποτε προβλέψιμο. Όλοι τραβάμε τελικά έναν σταυρό που κάνει τον σταυρό της αγίας γραφής να φαίνεται φτιαγμένος από χαρτί. Τι Γολγοθάς και π… μπλε; Αυτοί είναι σταυροί για θρησκείες που ξεφτίζουν. Χριστούγεννα; Τι Χριστούγεννα και μαλακιες; Ξοδεύοντας του κόσμου τα λεφτά για να πειστούμε οι ίδιοι ότι αγαπιόμαστε; Χριστούγεννα ευκαιρία για κρίση, καυγά, σκότωμα. Κι όμως παράξενο, ο Σσιατς κι εγώ δεν είχαμε παρά μόνο μια φορά κρίση τα Χριστούγεννα. Δεν είχαμε ποτέ κρίση στις διακοπές μας. Είχαμε ξεφύγει απ αυτα τα κλισέ. Αλλού ήταν τα προβλήματα μας. Στις παιδικές στερήσεις, στην έλλειψη γονικής αγάπης , στα ναρκωτικά , στο ποτό…

6 σχόλια:

Costas είπε...

Ηθικόν Δίδαγμα: Σ’ένα κόσμο που περιστρέφεται γύρω από το συμφέρον, ποτέ μην δίνεις όλα όσα έχεις να δώσεις. Διότι όταν δεν έχεις τίποτα άλλο πια να δώσεις, αργά ή γρήγορα θα σε πετάξουν σαν στιμμένη λεμονόκουπα, δεν πα να είναι ο γείτονας σου, ο σύντροφος σου, ακόμα και τα ίδια τα παιδιά σου! Σε κάποια φάση ωστόσο, αφού κτυπηθείς και κλάψεις και απελπιστείς, σηκώνεις πάλι ψηλά το κεφάλι και προχωράς παρακάτω. Γιατί η ζωή συνεχίζεται! Προσπαθείς να βάλεις στην άκρη το πόνο, την πίκρα και τα βασανιστικά γιατί και προχωράς. Το ζήτημα είναι να μάθεις από το πάθημα και να μην ξανακάνεις τα ίδια λάθη...

Καλά Χριστούγεννα Φίλε μου. Χαίρομαι που σε βλέπω ξανά ανάμεσα στους ζωντανούς!

gay super hero είπε...

Δεν θα σου γράψω χριστουγεννιάτικα κλισέ...απλά εύχομαι το 2010 ο χρόνος να μαλακώσει λίγο τον πόνο που αισθάνεσαι. Ελπίζω να ανοίξεις τα πνευμόνια σου και να αφήσεις τον καθαρό άερα να διώξει όλες τις αποπνικτικές αναθυμιάσεις που σήμερα σε πνίγουν.

Και μην ξεχάσεις ποτέ ότι στη ζωή είναι εύκολη η απόγνωση, αλλά είναι εύκολη και η ομορφιά.

Greekstories είπε...

Κωστα σε ευχαριστω πολυ για το ενδυναμωτικο σχολιο .

Gay Super Hero το σχολιο το βρηκα πολυ ομορφο, με συγκινησε. Ναστε και οι δυο καλα και καλο χρονο σε ολους μας.

Το Λαγωνικό είπε...

Να είσαι σίγουρος ότι θα σε ξαναβρεί ο έρωτας και μάλιστα από εκεί που δεν το περιμένεις (ως συνήθως δηλαδή).
Και όπως λέει και ο Costas το κεφάλι ψιλά.

Μια καλή χρονιά να έχεις

Greekstories είπε...

Καλη χρονια και σε σενα φιλε μου και σας ευχαριστω ολους ξανα για την προσοχη και τα καλα σας λογια. Τα φιλια μου

Το blog της Θεσσαλονικιας. είπε...

Σταθηκα στο ιστολογιο σου..αργησα λιγο να καταλαβω τι συμβαινει ...Μην στεναχωριεσαι ολοι οσοι ερωτευθηκανε περασανε και περνουν απο διαφορα σταδια...Ασε τον χρονο να κυλησει και η αγαπη θαρθει παλι μια μερα...