Αναγνώστες

Τετάρτη 9 Μαρτίου 2011

Ιστορίες της Nύχτας


Τίποτε δεν άλλαξε στους μήνες που παρήρθαν. Ήρθαν, έφυγαν, ο χρόνος στάσιμος, άλλαζε μόνο το όνομα του μήνα. Η ζωή μου στάσιμη με τον χρόνο. Διάκρινα κάποιες ανεπαίσθητες ρυτίδες κάτω απ τα μάτια μου. Δεν ξέρω αν είναι της ηλικίας η απλά από την ψυχική εξάντληση. Απ ότι και νάνε το έλυσα προσωρινά το πρόβλημα μ' ενα καινούργιο κονσιλερ της Κλινικ. Και επισφραγιστική πούδρα. Μόνο μια φορά χρησιμοποίησα το καμουφλάζ σε κάποια γενέθλια που ήμουν καλεσμένος και οι φωτογραφίες έδειξαν ενθαρρυντικό αποτέλεσμα, άξιζαν τα λεφτά της επένδυσης για τις ώρες της νύχτας. Την μέρα πως λύνω το πρόβλημα; Κάτι θα σκεφτώ και γι' αυτο όταν κάποτε αρχίσει να παίρνει ξανά στροφές το μυαλό μου. Τώρα βρίσκομαι ακόμα και συνέχεια σε λήθαργο: λήθαργο ζωής, λήθαργο ψυχής, λήθαργο σκέψης.



Οι ώρες μου άρχισαν να ναι νυχτερινές και διαδικτυακές. Απ' την ώρα που ξυπνώ μέχρι την ώρα που θα παραδοθώ στο ζάναξ, αφαιρώντας τις ώρες στο κολυμβητήριο και μετά στο γυμναστήριο τρέχει το ίντερνετ με όλα τα δυνατά: Gay Social Networks και Facebook, ελληνικές εφημερίδες, ηλεκτρονικά ταχυδρομεία, Σκαϊπ, Οοβοο η πως διάολο το λένε, όλα που ξελογιάζουν την μοναξιά, την αυτολύπηση και την μελαγχολία.

Ναι αληθινή είναι η εντύπωση ότι η ζωή μου γυρίζει σ' έναν τροχό χωρίς ικανότητα αποκεντρωτικής δύναμης, ανίκανη εκτόξευσης σε κάτι άλλο από τον ίδιο πάλαι ποτέ ρυθμό στο ίδιο σημείο, μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει, στον ίδιο χώρο που λέω εδώ και χρόνια ότι θα εγκαταλείψω αλλά ακόμα δεν το έκανα, στον ίδιο κοινωνικό πολιτισμό που έχω σιχαθεί όσο δεν μπορεί άνθρωπος να σιχαθεί έναν μοντέρνο πολιτισμό, στην ιδία κοινωνική δομή που με αποκαθηλώνει ανίκανο να πράξω οτιδήποτε πραττόμενο, διατηρώντας ακόμα την έντονη γκρίνια και παράπονα που χαρακτηρίζουν έμενα τα τελευταία αμέτρητα χρόνια, την τελευταία ατελείωτη αιωνιότητα. Το μόνο καινούργιο είναι ένα ερώτημα, φρεσκοδημιοιυργημένο, ω! Έκπληξη, κάτι καινούργιο στο μουχλιασμένο σταματημένο μου μυαλό που τρέφεται μόνο από τις αναμνήσεις των νεκρών παρελθόντων μου: Ποιος είναι άραγε ο σκοπός της ζωής μου σαν ζωντανό παράδειγμα τρανταχτής αποτυχίας και μιζέριας; Κάποτε ίσως να ασχοληθώ να βρω την απάντηση, αν και οι κάποιες προσπάθειες μέχρι τώρα έπεσαν στο γνωστό κενό. Το ερώτημα αναλογεί βασικά εξίσωσης δευτεροβάθμιας γιατί έκτος απ' το δικό μου άγνωστο μπαίνει και η μεταβλητή του ποιος είναι γενικά ο σκοπός της ανθρώπινης ζωής. Αν αποκλείσω και το αποκλείω κατηγορηματικά σαν έκφραση υπερθετικής μαλάκυνσης εγκεφάλου, ότι σκοπός της ζωής για τον μέσο άνθρωπο είναι να βρει κάποτε τον Θεό μέσα του (ουαο για σκοπός κι αυτός) η να αναθρέψει τα παιδιά του, ο οποίος σκοπός είναι δεκτός γι αυτούς που έχουν κατασκευάσει αυτά τα τσιριχτά δείγματα ζωής που θα είναι μάλλον στο μελλοντικό τους πιθανά θύματα κατανάλωσης ναρκωτικών, χρεωπιστωτικών καρτών και πιθανότατα ανεργείας, για τους υπόλοιπους που είχαν την ελάχιστη λογική και ωριμότητα να ασχοληθούν με την δική τους εγωιστική επιβίωση, ποιος είναι ο υπέρτατος σκοπός της ζωής τους; Να πεθάνουν; Δηλαδή έχουμε γεννηθεί και φτύνουμε αίμα στην επιβίωση για να πεθάνουμε εξαντλημένοι από την αιώνια απογοήτευση, άγχος, αποτυχία και απόλυτη ανωνυμία, χωρίς καμιά ομάδα να επωφεληθεί και να αναγνωρίσει την συμμέτοχη μας σ' αυτή την ζωή, γιατί ήταν απλά αυτό; ακόμα μια βιολογική ζωή χωρίς κανένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό. Κι' αν είναι αυτό και μόνο που θα κάνει η ζωή σε μας, γιατί την ζούμε και δεν δίνουμε ένα τέλος όσο ακόμα μπορούμε συνειδητά να αποφασίσουμε;...Είμαι περίεργος να βιώσω τις απαντήσεις σ' αυτα τα ερωτηματικά.

Η νύχτα στον καναπέ μου με τον υπολογιστή στα γόνατα άρχισε να ναι μια αλλαγή. Χάνομαι στο ίντερνετ και γνωρίζω ακόμα πιο έντονα τις ψυχοπάθειες και κοινωνικοπάθειες των χρήστων που τις ζουν αχαλίνωτα μέσα από την ανωνυμία του μέσου. Γνωρίζω πολύ κόσμο, με τους μισούς καταλήγω για κάποιες στιγμές ανάπαυλας στο κρεβάτι, άλλους τους απορρίπτω όπως απορρίπτουν οι περισσότεροι έμενα κι αναρωτιέμαι αν αυτή η ακραία απόρριψη που ζούμε μέσα από τις πύλες της κοινωνικής δικτύωσης είναι τελικά καταστροφικοί καταλύτες της ψυχικής μας αντοχής που μας βάζει στο δρόμο του κοινωνικού εγκλήματος με την μορφή της πραγματικής βίας τις ώρες που βρισκόμαστε στην αντικειμενική ζωή. Είναι τόσο μεγάλη η μαζική απόρριψη που μπορεί να ζήσει κάποιος στα κέντρα κοινωνικής δικτύωσης που η ερώτηση τίθεται στ' αλήθεια για τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει στην ψυχική ισορροπία του χρήστη, ειδικά αν χρήστες ζουν την απόρριψη και στην πραγματική τους ζωή. Με παρακολουθώ όταν με πληγώνουν αφάνταστα οι απορρίψεις που τρώω στην μάπα καθημερινά στο ίντερνετ, κι ενώ προσπαθώ να κρατηθώ στα ίσια μου, στην οποιαδήποτε ισορροπία μου, δεν μπορώ να παραγνωρίσω την απογοήτευση που με το έτσι θέλω μου φυτεύει ο κάθε άγνωστος την ώρα που προσπαθώ να κάνω μια γνωριμία. Τυχαίνει κάποιες φορές και εντελώς τυχαία αργότερα μέσα από άλλες συγκυρίες να γνωρίσω αυτούς τους αγνώστους σκληρούς δήμιους στην πραγματική ζωή και ξαλαφραίνω γιατί βλέπω μπροστά μου αδύναμα ανθρωπάκια, μικρά, ελεεινά, μαλάκια που βγάζουν απλά και μόνο τα απωθημένα τους πίσω από την αυλαία της ανωνυμίας, αλλά ακριβώς αυτό είναι για τους ευάλωτους ένα σπρώξιμο προς την αλλοφροσύνη, όταν αυτοί είναι πλακωμένοι από την μοναξιά και την απελπισία. Γινόμαστε όλοι έμμεσοι εγκληματίες στην ηλεκτρονική κοινωνική διαδικτύωση αλλά συνάμα δεν μπορούμε πια να ζήσουμε χωρίς αυτή. Είναι αυτή η διαδικτύωση τελικά που μας αποξενώνει κοινωνικά, που μας κάνει κοινωνικά αναπήρους, γιατί μας αφαιρει την ικανότητα της πραγματική επικοινωνίας, την ικανότητα της πραγματικής, αρχέτυπης επιβίωσης στην έκτος υπολογιστή κοινωνία. Γινόμαστε ξανά τα κτήνη της προϊστορίας με μια μεταμοντέρνα προσωπίδα.

Κι όμως ακόμα κάθομαι μπροστά από τον υπολογιστή μη ξέροντας τι ακριβώς προσμένω, τι είναι αυτό που κρυφά ελπίζω ότι θα βρω. Ένας άγνωστος που κτύπησε την πόρτα μου και ήθελε κουβέντα και σύμπτυξη. Χωρίς πολλά πολλά μπήκα στο αυτοκίνητο και πήγα να τον βρω. Έκανε ψοφόκρυο πάλι ή ακόμα αλλά έπρεπε να βγω απ το σπίτι μετά από εικοσιτέσσερις ώρες κλεισούρας. Μου άνοιξε την πόρτα κι ενώ είχα δει την φωτογραφία του πριν στο ίντερνετ, η φωτογραφία δεν ακτινοβολούσε την θηλυπρέπεια του. Δεν εκνευρίστηκα κάτι που θα έκανα μέχρι πρόσφατα γιατί άρχισα να μαθαίνω να μην περιμένω τίποτε καλό. Τον χαιρέτισα ανταποκρινόμενος στον καλωσόρισμα του και τον ακολούθησα στο σαλόνι του. Δεν έφυγα αμέσως κάτι που θα έκανα μέχρι πρόσφατα γιατί είχε κάτι η έκφραση του που με έσπρωξε να μείνω έστω για λίγο γιατί δεν ήθελα να τον απογοητεύσω. Κάτσαμε δίπλα δίπλα στον καναπέ τα γόνατα μας να εφάπτονται μεταξύ τους το καθ ένα αλλά το κάθε ζευγάρι χωριά απ το άλλο, και το κάθε ζευγάρι χεριών σφραγισμένο μεταξύ τους στην οπή των γονάτων, σαν παρθένες μιας άλλης εποχής στο πρώτο ραντεβού τους και βλέπαμε στο άπειρο, κλέβοντας όμως ματιές με την άκρη των ματιών μας. Έκανε μια κίνηση μικροσάλτου μορτάλε και ήρθε πιο κοντά μου κάνοντας με να θέλω να πεταχτώ απ’ το παράθυρο. Πήρα βαθειά αναπνοή και βρήκα το θάρρος να ανοίξω το στόμα μου και να του πω ότι δεν ψήνεται τίποτε. Η έκφραση του έμεινε εκείνη μιας κυρίας με αξιοπρέπεια θέτοντας την ερώτηση απελπισίας με σκοπό μια απόκρυφη ελπίδα αναθεώρησης της απόρριψης, ρωτώντας με τι δεν μου ταιριάζει. Ήμουν βάσει εμπειρίας ετοιμόλογος δίνοντας την κλασσική απάντηση ότι δεν είχε σχέση με την εμφάνιση του αλλά ήταν απλά θέμα χημείας: ακόμα και στο σεξ υπάρχει μια σχετική διπλωματία αν θέλεις να σαι συμφιλιωμένος με την συνείδηση σου και περιμένεις τον ίδιο σεβασμό απέναντι σου σε άλλες παρόμοιες περιπτώσεις όταν το θύμα είσαι ο ίδιος. Με είδε κάπως απορημένος αλλά του έδωσα να αντιληφθεί ότι το θέμα έληξε εκεί. Κυριάρχησε μια σιγή για λίγες στιγμές που την έσπασε μια τσιριχτή φωνή λέγοντας μου καλημέρα στα γερμανικά. Τρόμαξα λίγο και χαμογέλασε δείχνοντας μου πίσω απ την πλάτη μου ένα ανοικτό κλουβί με έναν τεράστιο γκρι κόκκινο με τα πούπουλα στην όρθια παπαγάλο. Σηκώθηκα ενθουσιασμένος φιλόζωος ων. Πήγα κοντά του και τον θαύμασα από κοντά. Άρχισε να μου σφυρά και να μου λέει συνέχεια καλημέρα κι εγώ δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω του, ήταν μια φτερωτή γλύκα. Κοίταξα την οικοδέσποινα με αυθεντικό ενθουσιασμό.

Μου εξήγησε την προέλευση του εξωτικού φτερωτού. Ήταν δώρο από τον πρώην σύζυγο του: δώδεκα χρόνια γάμου εξανεμίστηκαν σ ένα θυελλώδες διαζύγιο με στόχο την περιουσία και μετά … μετά μοναξιά, ξεριζωμός, καινούργια αρχή, πελάγη θλίψης και μελαγχολίας.
Τον κοίταξα με αληθινά ζεστό βλέμμα, τον άγγιξα στον ώμο, τον έσφιξα με την παλάμη μου. Τον ένιωθα και του το έδειξα και του το είπα, τον ένιωθα ίσως πολύ περισσότερο απ όσο θα ήθελα γιατί έβλεπα τον Σσιάτς να φεύγει μακριά και ήξερα πως ήταν μένεις πίσω και να αρχίσεις να κουβαλάς όλο το βάρος της μοναξιάς χάνοντας την γη κάτω απ τα πόδια σου. Το ήξερα ακόμα έντονα δεκαεννέα μήνες μετά, ήταν σαν ένα χτες.

Του έδωσα το θάρρος να πάμε οπότε είχε χρόνο για καφέ γιατί ένιωσα ότι ήταν μονός. Ήξερα ότι δεν θα γινόταν καμιά φορά κι ούτε το θελα πραγματικά αλλά ένιωσα ότι έπρεπε να το πω, ίσως σαν ένα συγγνώμη που δεν καταλήξαμε στο κρεβάτι, ίσως και γιατί δεν είχα κανέναν να νιώσει την δική μου μοναξιά κι ήθελα έτσι να με συγχωρήσω που ζούσα τις δίκες μου κραιπάλες. Κι έφυγα άγνωστος όπως άγνωστος ήρθα.

6 σχόλια:

Το Λαγωνικό είπε...

Απορρίπτουμε, επί της ουσίας, κάτι αφού το γνωρίσουμε πρώτα. Χωρίς λοιπόν την γνώση του "είναι" το όχι της απόρριψης είναι κενό περιεχομένου. Όταν λοιπόν συνειδητοποιήσεις πόσο ασύμαντη είναι η σημασία της εικονικής απόρριψης των (αντι)κοινωνικών δικτύων, τότε θα πάψει να σε ενοχλεί. Πιθανώς δε να ξεκολήσεις και από το laptop για να αρχίσεις να επικοινωνείς και να φλερτάρεις ξανά στον πραγματικό κόσμο.

Με χαροποιεί ιδιαίτερα η ευαισθησία που έδειξες όταν αρνήθηκες να πέσεις στο κρεβάτι με τον ιδιοκτήτη του εξωτικού παπαγάλου.

Greekstories είπε...

Σ' ευχαριστω πολυ για την πολυ στοχαστικη σου απαντηση. Νασαι καλα!

Το Λαγωνικό είπε...

;-)

Ανώνυμος είπε...

Always refreshing to read you in spite of the poetic melancholy. :)

Greekstories είπε...

Πολυ χαιρομαι που εδωσες σημεια ζωης. Μου ελειψε η επαφη μας

Aceras Anthropophorum είπε...

ρε πελλέ, θκιαβάζω σε τζιαι σκέφτουμαι αν προτιμώ τες μελαγχολικές ιστορίες ενός μαύρου αδιεξόδου με έναν άρρωστον μες σε έναν φαύλον κύκλον πόνου τζιαι απογοήτευσης, παρά τζιείνες της μαυρίλας του φόου της μοναξιάς τζιαι του δικού σου θανάτου. Εντάξει ρε φίλε. Έκαμες μιαν ρυτίδα. Αν είσαι χαρούμενος οι ρυτίδες σου εν να παίννουν προς τα πάνω τζιαι θα αρέσκεις παραπάνω. Αν μείνες μαραζιάρης θα γινείς τζιαι τζιείνους του Γερμανούς που κρέμμουνται οι ρυτίδες τους προς τα κάτω τζιαι θωρείς την κατζίαν ζωγραφισμένην πας το πρόσωπον του.

Ως που να γράψω το σχόλιον ήβρα τζιαι την απάντησην στο ερώτημαν μου ποιάν μελαγχολικήν γραφήν προτιμώ. Σίουρα την τωρασινή, διότι έχει διέξοδον προς την χαράν. Της άλλης η μόνη διέξοδος της ήταν η τωρασινή θλίψη.

Α! να ξέρεις ότι σιαίρουμαι τα γραφτά σου τζιαι άμαν εν χαρούμενα.

Τζιαι επειδή δεν μπορώ να νώθω τον άλλον θλιμμένον χωρίς να κάμνω τίποτε, να σου δώκω ένα τίπ που μπορεί να κάμνει όση δουλειά με τα άσπρα χαππούθκια: Εν τζιαι εν η μοναξία που πονεί. Εν ο φόος της. Την μοναξιάν μπορείς να έβρεις τζιαι τρόπον να την σιαίρεσαι. Έσιει πολλά avantages.