Κλ(ε)ισ(ί)ματα (2)

Είπα ελευθερία… ναι, μια ανεξήγητη ελευθερία. Μέχρι τώρα δεν ήμουν και πολύ πεπεισμένος ότι ήξερα τι είναι ελευθερία. Ζεις, επιζείς, αναπνέεις και δρας σε μια κοινωνία και θεωρείς την ελευθερία δεδομένη, υπαρκτή, περιορίζεσαι στο βλέπεις τον όρο ελευθερία μόνο σαν θεωρία και δεδομένο συνάμα. Δεν κάνεις σκέψεις αν είσαι πραγματικά ελεύθερος. Από τα δέσμια που δημιουργούνται καθώς βαδίζεις τον δρόμο της ζωής. Δέσμια από την διαπαιδαγώγηση απ’ το σπίτι μέχρι τους ηθικούς, κοινωνικούς και θρησκευτικούς φραγμούς που σου εμφυτεύουν όλοι οι παράγοντες που είναι υπεύθυνοι για την αγωγή σου, δέσμια που δημιουργούν οι προσωπικές σου σχέσεις, οι φόβοι σου, οι ανασφάλειες σου, με λίγα λόγια η φυσική σου ατέλεια. Ίσως φτάσεις σε κάποια φάση στη ζωή σου που θα αναγνωρίσεις τα δεσμά σου και θα προσπαθήσεις να αποτινάξεις όσα μπορείς από αυτά, ίσως να μην αναγνωρίσεις ποτέ ότι δεν είσαι ελεύθερος κι ίσως να το δεις αλλά να μην θέλεις να το αλλάξεις, γιατί ως γνωστό, τι πιο δυνατό από μια γαμημένη συνήθεια και ρουτίνα και τι πιο φοβερό απ το άγνωστο.


Είναι άγνωστο σε πιο βαθμό μπορεί να αναγνωρίσεις το επίπεδο της ελευθερίας που θα ήθελες να κινηθείς. Αλλά και τα απλά πράγματα είναι σημαντικά. Οι καθημερινές συνήθειες υποσυνείδητα σε καταπιέζουν γιατί δεν είναι τίποτε άλλο από εξαναγκασμοί, συνήθειες που δεν ξέρεις γιατί τις έχεις υιοθετήσει. Άρχισα να προσπαθώ να μην επιστρέφω στο σπίτι πάντα σε συγκεκριμένη ώρα γιατί δεν είναι αναγκαίο. Δεν υπάρχει σκυλί, δεν υπάρχει άνθρωπος να περιμένει. Αλλά και να υπήρχε αναρωτιέμαι αν αντιλαμβανόμαστε τι εξαναγκασμούς μας δημιουργεί αυτή η ανείπωτη υποχρέωση να επιστρέψω στο σπίτι γιατί είναι κι ο άλλος εκεί. Και τι έγινε; Ας είναι. Όταν μου σηκωθεί θα επιστρέψω. 

Οι πάντα συγκεκριμένες ώρες που πάω γυμναστήριο αντιλήφθηκα ότι με πίεζαν. Γιατί να πάω δηλαδή στις δυο το απόγευμα και να μην πάω στις οκτώ το βράδυ; Γιατί να μην βγαίνω οικειοθελώς από την ρουτίνα μου, γιατί να φοβίζει και να με απωθεί το άγνωστο; Που μένει το αίσθημα της περιπέτειας, η γοητεία του αγνώστου; Γιατί το μόνο γοητευτικό άγνωστο να είναι ο επόμενος εραστής κι όχι η αλλαγή στην ρουτίνα; Άρχισα να την αλλάζω αυτή την ρουτίνα. Αναμένω να δω αν είναι επιτυχημένη η αλλαγή. Είναι ένα είδος ελευθερίας, να μπορείς να εξουσιάζεις τον χρόνο σου, τον χώρο σου, να μπορείς να κάνεις ότι θέλεις χωρίς αυτούς τους εξαναγκασμούς που δημιουργούνται σαν συνέπειες τόσων πολλών παραγόντων.

Είμαι τόσα χρόνια στην Γερμανία και δεν έζησα πότε μόνος κι ούτε υπήρξα ελεύθερος. Ζούσα σαν ένας κλέφτης στα ερωτικά μου, σαν ένας καταπιεσμένος σύντροφος στα προσωπικά μου και σαν υπεύθυνος ιδιοκτήτης σκύλου και πότε μα πότε ελεύθερος σαν Γκρηκστόρης. Δεν είναι ότι δεν νοσταλγώ τον Σσιατς ή ότι δεν μου λείπει το σκυλί. Ο πόνος που ζω γι αυτή την καινούργια κατάσταση είναι ακόμα μεγάλος και πότε πότε ανυπόφορος. Δεν θα φύγει επίσης ποτέ. Θα μάθω απλά με τον χρόνο να ζω με τον πόνο μέχρι να τον θεωρώ αυτονόητο, μέχρι που δεν θα ξέρω πια πως είναι να ζω ανώδυνα. Παράλληλα όμως μέσα απ’ το αρνητικό βγαίνει και το θετικό: μαθαίνω να γίνομαι ελεύθερος. Αν θα γίνω ποτέ είναι κάπως αδύνατο να ξέρω τώρα. Αλλά το γεγονός ότι γεύομαι ένα είδος ελευθερίας είναι πολύτιμο. Καινούργιο άνοιγμα.

Συνειδητοποιώ ότι μετά από τόσα χρόνια σ’ αυτή την χώρα δεν υπάρχει τίποτε μετά τον Σσιάτς που να με κράτα δέσμιο εδώ. Στα αλήθεια ίσως με την πάροδο του χρόνου ο μοναδικός εμφανής λόγος που έμενα εδώ ήταν ο Σσιάτς και οι αφανείς λόγοι ήταν οι δικές μου αδυναμίες. Τώρα ο Σσιάτς δεν υπάρχει να με κρατά πάρα μόνο οι δικές μου αδυναμίες που ακόμα με διέπουν σαν αθάνατες Ερινύες. Με την διαφορά ότι έχουν κάπως αρχίσει να γίνονται μικρότερες, πιο αδύναμες από πριν.

Η διαδικασία της συνειδητοποίησης είναι μια μεγάλη και χρονοβόρος διαδικασία που προκαλεί πολύ πόνο και πολλά δάκρυα. Δεν ξέρω πότε θα τελειώσει. Μα κατάλαβα ξανά και ίσως πιο συνειδητά ότι δεν ανήκω πια εδώ ή ότι δεν έχω τίποτε πια να με κρατά εδώ. Αναγνώρισα ότι ουσιαστικά με κρατώ δέσμιο κάπου που ήρθα ελευθερόβουλα και έμεινα επίσης ουσιαστικά εκούσια. Και τώρα ήρθε η στιγμή εκούσια να αποφασίσω να φύγω από αυτή την χώρα. Εγώ αποφασίζω ξανά για ένα καινούργιο άνοιγμα. Πότε και που θα δείξει. Νομίζω ότι βρήκα την κατεύθυνση. Το απόβλητο αυτής της σκέψης είναι ο φόβος που έχει ριζώσει μέσα μου: φοβάμαι την αλλαγή, φοβάμαι το καινούργιο, φοβάμαι την περιπέτεια χωρίς δεκάρα στην τσέπη που θα με έκανε πιο αισιόδοξο ίσως και φοβάμαι την καινούργια ίσως αποτυχία που κακά τα ψέματα, είναι το ίδιο πιθανή όπως και μια πιθανή επιτυχία. Αλλά και να αποτύχω σ' ένα πιθανό καινούργιο ξεκίνημα, τι χειρότερο μπορεί να γίνει που να ναι χειρότερο από το τώρα; άντε θα χάσω κάποιους γνωστούς, άντε θα χάσω μια καθημερινότητα που μου σπάει τ' αρχίδια άντε να χάσω και τους σχετικά μεγαλόπεους Γερμανούς.. Ε και; Πιο μπατίρης δεν πρόκειται να βγω γιατί δεν υπάρχει πιο μπατίρης από μένα. Άρα θα μου μείνει η καινούργια μοναξιά σε μια καινούργια χώρα που τουλάχιστον θα ήθελα να είμαι. Ναι, νομίζω ότι θα πραγματοποιήσω ένα όνειρο κάποτε στο μέλλον και θα πάω σε μια μεγάλη χώρα με τεράστια έρημο, με τεράστιους ωκεανούς με τεράστια φύση και με μια άλλη, τεράστια, καινούργια, γαμάτη ζωή. Ποιος ξέρει; ίσως εκεί να ανακαλύψω κι άλλα στοιχεία από μένα που είμαι ανήμπορος να βρω τώρα κι εδώ.

Αυτά περί ανοιγμάτων και κλυσμάτων. Προς το παρόν ασχολούμαι με την ανεργία και την απενταρία. Και με την προσπάθεια ακόμα να αποδυναμώσω τον Σσιάτς και τις συνέπειες από τις πληγές που άφησε στην ψυχή μου.