Της παραλίας τα όνειρα και των θάμνων τα περεταίρω…(1)

Μετά από δεκαεννέα μήνες κατάφερα να ξανάρθω στο νησί. Οι εντυπώσεις αμέτρητες, οι εικόνες μυριάδες. Σαν και ήμουν απών έναν αιώνα και παραπάνω. Σαν και ήρθα απ’ τον Άρη σ’ έναν κόσμο ολοκληρωτικά ξένο και συνάμα εξαιρετικά οικείο. Παράξενο το συναίσθημα της απουσίας. Αφήνω όμως τους προβληματισμούς και πάω στα σεξοκομικά μου για να ξεφύγω και λίγο απ’ τον Ορφέα μου, τα μπουκάλια και τα χάπια του, τις φλέβες τις ανεπιτυχώς κομμένες και τα νοσοκομεία– στ’ αλήθεια υπάρχει κόσμος που είναι νορμάλ? Που δεν είναι αλκοολικός η εμφανή ψυχικά άρρωστος? (η έμφαση δίνεται στο εμφανή, για να ξεκαθαρίζουμε…).

Είμαι εδώ και έντεκα μέρες τώρα στο νησί. Την πρώτη εβδομάδα την πέρασα σε ύφος μοναχισμού. Περιττό να αναφέρω ότι από τους Γολγοθείς μου η οικογένεια δεν έχει ιδέα απλά και μόνο για να μην αυξήσω τον αριθμό των Γολγοθών (δεδομένου ότι κατάγομαι και παραδοσιακά από τον Γολγοθά με την μεταφορική έννοια). Άρα πέρασα την πρώτη εβδομάδα αρχίζοντας συνειδητά και μη την δική μου αποτοξίνωση, σαν ένας μοναχός. Έμενα στο σπίτι τα βράδια, παρέα με τον αδελφό μου και την μάνα μου αναρωτώμενος πότε θα είχα την πρώτη επίσημη και με τους δυο – η απάντηση ήρθε από μόνη της χτες και προχθές καθώς είχα και με τους δυο την πρώτη επίσημη της σαιζόν (εννοώ τον πρώτο μεγάλο καυγά και με τους δυο διαδοχικά). Αυτό είναι η σταθερά μας: όταν συναντιόμαστε μετά από καιρό η μάνα μου παίρνει ύφος μάρτυρα που κουβαλά επτά σταυρούς στον Γολγοθά (εγώ παραμένω στον Γολγοθά για μην αλλάξουμε σκηνικό και μας κακοφανεί) και αναμένει σαν ύαινα την κατάλληλη στιγμή να με ποτίσει με φαρμάκι του είδους τι πέρασε όλον αυτό τον καιρό μόνη της με τον αδελφό μου πηγαίνοντας παράλληλα στα παιδικά, φοιτητικά και χρόνια του γάμου της θυμίζοντας με όλα της τα βάσανα και τους καημούς που πέρασε για μας, ο δε αδελφός μου ο ίδιος μετενσαρκωμένος μάρτυρας στο αρσενικό και εικοσιπέντε χρόνια νεότερος: η κρίση μεσανατολικού είναι ήδη προ πολλού προγραμματισμένη. Την επέζησα όμως κι’ αυτήν με επιμονή και στωικότητα (εδώ επιζώ καθημερινά τον Σσιατς, αυτούς δεν θα καταφέρω?).


Μετά την πρώτη εβδομάδα, τις πρώτες επίσημες και τα πρώτα εγκαύματα άρχισαν οι ορμόνες μου να χορεύουν μάμπο ιταλιάνο στο σημείο που θα τρελαινόμουν. Και αυτό γιατί παρατήρησα ότι τα ντόπια προϊόντα, δες τεκνά κουλά και σκούλλικα δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητα, μα πραγματικά καθόλου. Καλέ, τι γενετική μετάλλαξη είναι αυτή που ζουν τα μάτια μου. Τι τρώνε οι ντόπιοι που το στερήθηκα εγώ στην Γερμανία; Όχι να μάθω άμα είναι να ξανά ξενιτευτώ και να ‘ρθω στον τόπο μου. Τόσα τεκνά κυκλοφορούν μονάχα στις παραλίες και Θεέ μου τι κορμιά γυμνασμένα είναι αυτά, τι σιξ πακ κοιλιακών, τι δικέφαλοι, τρικέφαλοι και τριφασικοί λάμπουν απ’ το θαλασσινό νερό και το αντηλιακό;

Έχω ένα όνειρο: να πέσω θύμα ομαδικού βιασμού μέρα μεσημέρι στην παραλία. Δεν υπάρχει περίπτωση να υποβάλλω παράπονο, το ορκίζομαι. Ξεχνώ και τον Σσιατς και τον Μπένυ και όλα τα καθημερινά σκατά και αφοσιώνομαι ψυχή τε και πνεύματι (το σώματι δυστυχώς αργεί ακόμα) στο υπερθέαμα που είναι και τσάμπα.

Κάνω Θειες ευχαριστίες που έχασα τα κιλά που απόκτησα χωρίς κόπο κόβοντας το κάπνισμα και που με έκαναν Τόμφαλλο (επτά έβαλα μόνο δηλαδή αλλά ήμουν σαν κεφτές γεμιστός στα δικά μου μάτια, άστε δεν θέλω να ξέρω πως ήμουν στα μάτια των άλλων) πριν την κατάβαση μου στους χρυσοπράσινους όπως θα αποδεικτή μετά π… (πούτσους…γιατί δεν το λέω με το όνομα του το πράγμα; Τι συντηρητισμός με έπιασε και μένα ξαφνικά;)

Λίγες μέρες μετά, ένα βράδυ αφού είχα συναντηθεί με τους πρώην συμφοιτητές μου έκανα την άλλη πρώτη επίσημη, αυτή την φορά στο περιβόητο και πολύ αγαπημένο μου για πολλούς λόγους δασούδι της παραλίας της Λεμεσού.
Σε αυτό το σημείο θα μπορούσα να φλυαρήσω με τις ώρες γιατί μ’ αρέσει το δασούδι τις νύχτες τις καλοκαιρινές αλλά θα το περιορίσω πολύ. Είναι απλά για τα μάτια μου μια όαση της νύχτας και της ψυχής συνάμα να περπατώ κατά μήκος της παραλίας ακούγοντας το κύμα να σπάει στην ακτή, μυρίζοντας την θάλασσα και βλέποντας στον ορίζοντα τα ζωντανά φώτα να κλυδωνίζονται από μακριά του μόλου, του παλιού και του καινούργιου λιμανιού μέχρι κάτω στο Ακρωτήρι περνώντας και αυτά των παραλιακών κέντρων του Λέΐντις Μάηλ. Δεν λέω, έχω δει πολλές και πιο όμορφες εικόνες στις χώρες που περιδιάβασα και δεν ισχυρίζομαι ότι αυτή η εικόνα είναι απαράμιλλη. Αλλά εμένα μ’ αρέσει σαν κάτι το ξεχωριστό μες την καρδιά μου.

Το δασούδι είναι το μέρος που φιλοξένησε τα δάκρυα μου όταν με άφησε σύξυλο ο Χάρης, ήταν το μέρος που έζησα πρώτες περιπέτειες κάτω απ’ τα καλοκαιρινά άστρα, είναι το μέρος που πάω και ξέρω ότι θα συναντήσω φίλους και γνωστούς απρόοπτα και θα κάτσω εκεί στα περβάζια του χώρου σταθμεύσεως μέχρι τις πρωινές ώρες και θα κάνουμε μαζί όλοι (η όλες, όπως το πάρει ο καθείς) κουβέντα του καφέ, από κράξιμο μέχρι ψάξιμο. Είναι το μέρος που έφαγα το περιβόητο χαστούκι απ’ τον αστυνομικό 28ΧΧ γιατί ο άλλος άπλωνε τραχανά. Κι’ όλες οι πτυχές του έχουν έναν κοινό παρονομαστή: Κίνητρο το σεξ. Σεξ της ώρας, φρέσκο, σεξ που ίσως επαναληφτεί σύντομα μετά την πρώτη φορά, σεξ ποικιλίας κάθε φορά με άλλο πρόσωπο, σεξ, σεξ, σεξ. Αλλά αυτό το ψάξιμο είναι που μας φέρνει όλους τελικά πιο κοντά και αν και πολλές φορές είναι που η μια ήθελε να βγάλει τα μάτια της άλλης (φαντάσου κράξιμο δηλαδή), το δασούδι μας κάνει όλους μια ασχημάτιστη προσωρινή κοινότητα.

Αφίχθηκα λοιπόν στο περιβόητο μονοπάτι της αμαρτίας και άρχισα να περιδιαβάζω πάνω κάτω. Εκεί που είχα την περιοχή σαν ερημική και ήσυχη τα βράδια στην μνήμη μου εκπλάγηκα όταν είδα την κοσμοσυρροή…Και τι κοσμοσυρροή πολυπολιτισμική (αυτό που λέμε multicultural) ήταν αυτή: Σρι Λάνκα, Ινδία, Φιλιππίνες και λοιπός Νότιος Ειρηνικός από τη μια και πρώην Γιουγκοσλαβία, Ανατολικό Μπλοκ, δηλαδή όλα τα σλαβοβαρβάρικα μαζί σε συνδυασμό με τους σκούλλους τους δικούς μας από την άλλη. Ήταν μια κατάσταση ασυνήθιστη αλλά ουάο. Τα χρόνια τα περασμένα τους γυρεύαμε με το φανάρι. Τώρα είχα την δυνατότητα επιλογής. Γιές Μπέιμπη κιβ ιτ ολλ του μι!

Έπρεπε λοιπόν να ξεκαθαρίσω πρώτα στο μυαλό μου για ποια ράτσα είχα όρεξη…Δύσκολη υπόθεση. Ο Νότιος Ειρηνικός δεν είναι οπωσδήποτε του γούστου μου αλλά αντικειμενικώς είχε δυο τρία πολύ καλά δείγματα που κυκλοφορούσαν. Η αδυναμία μου όμως είναι τα σλαβοβαρβάρικα βουκολικά: Πεθαίνω γι’ αυτά τα σάνυ μπόις με το κοντό ξανθό μαλλί σαν νεοναζί (ε καλά, είπαμε έχω βεβαρημένο παρελθόν και ιστορία, κάπου πρέπει κι’ εμένα να μου έχει λασκάρει) και τα σφικτά, γυμνασμένα σώματα (φτιαγμένα μάλλον από τσιμέντο αντί από πηλό…).

Η μοίρα μου όμως (το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο) μ’ έφερε να τρέξω ξωπίσω ένα ντόπιο προϊόν σε στιλ κτίστη. Ας μην το συζητήσουμε το θέμα, έχω μια τάση για τις χαμηλές κοινωνικές τάξεις και τα επαγγέλματα του είδους… Ο μικρός ήταν στην βάση πολύ γλυκός, ήθελε όμως ελαφρύ τεκάλεμιτ (σε πολιτισμένη έκφραση…ανάγκη γενικής επισκευής), για τον φωτισμό όμως που επικρατούσε ήταν περισσότερο από κατάλληλος: λεπτός, σχετικά γυμνασμένος και νέος. Στεκόταν κάτω από ένα δέντρο και κοιτούσε επίμονα. Εγώ ήμουν στον διπλανό θάμνο και τον παρακολουθούσα. Με έβλεπε και τον έβλεπα τουλάχιστον για δέκα λεπτά. Έλα όμως που είμαι και ντροπαλός εκ φύσεως και δεν κάνω το πρώτο βήμα; Μια φορά το έκανα και μου βγήκε εθισμένος και εξαρτώμενος. Φτάνει πρωτοβουλίες!
Στα δέκα λεπτά βαρέθηκα να στέκομαι σαν φλάμπουρο και να κοιτώ στα σκοτεινά, μου βγήκαν και τα μάτια και άρχισα ξανά το περιδιάβασμα πάνω κάτω. Ξέφυγα λίγο απ’ το μονοπάτι το φωτισμένο και ανέβηκα στο σκοτεινό υψωματάκι δίπλα απ’ το μονοπάτι, κάτι σαν μικρό οροπέδιο από άμμο της θάλασσας και θαμνώδη δεντράκια. Τα δεντράκια παλιά ήταν σωστά δέντρα περιτριγυρισμένα από θάμνους και άγρια βλάστηση, περιοχή σχεδόν αδιάβατη. Όταν όμως οι σκούλλοι οι δικοί μας αντιλήφτηκαν ότι πέραν της τροπικής βλάστησης ξεπετάγονταν κι’ άλλα πράγματα μέσα απ’ τις φυλλωσιές και επειδή σαν Κύπριοι είμαστε ιδιαίτερα περιβαλλοντολογικοί, έστειλαν συνεργεία και η τροπική βλάστηση υποβαθμίστηκε σε σχεδόν Σαχάρα. Παρ’ όλα ταύτα όμως οι γκέι αγέρωχοι έμειναν εκεί βδέλλες και αυξήθηκαν τω αριθμώ. Σε τελευταία ανάλυση αυτός που την πλήρωσε ήταν η φύση της περιοχής. Αναρωτιέμαι το θα γινει δηλαδή αν ψηφιστεί η σχετική νομοθεσία που θα επιτρέπει το γάμο μεταξύ μας στην Κύπρο; Τι θα γίνει; Θα βάλουν φωτιές στα Δημαρχεία; Πάντως δηλώνω επισήμως και υπεύθυνα έτσι για το κόζι ότι αν ψηφιστεί τέτοιος νόμος θα είμαι ο πρώτος που θα παντρευτεί επίσημα και δημόσια στην Κύπρο έστω κι’ αν ο δεύτερος νυμφίος είναι ακόμα ο Σσιατς (Θεός φυλάξει, κούφια η ώρα που τ’ ακούει).

Μπακ του δε σαμπτζεκτ μας τώρα. Αναμίχτηκα στα υπολείμματα φυλλωσιών και άμμου. Σαν τις καρυάτιδες στέκονταν διασπαρμένοι διάφοροι. Η φεγγαράδα με βοηθούσε να δω την περιγραμμή τους. Οι περισσότεροι είχαν από κοιλίτσα μέχρι κοιλάρα, ορισμένοι είχαν ψιλοκοιλίτσες και λίγοι αλλά αρκετοί είχαν καλή κορμοστασιά. Η πρώτη επιλογή είχε ήδη γίνει. Άρχισα να περπατώ από τη μια καρυάτιδα στην άλλη βλέποντας την κάθε μια στα μάτια, αναλύοντας την πρώτη εντύπωση για να αντιληφτώ αν υπάρχει χημεία για καθέκαστα. Βέβαια ο κύβος ρίχνεται μόλις γίνει το πρώτο πιάσιμο: Δηλαδή, πρώτα το βλέμμα στα σκοτεινά, είτε έχει φεγγάρι είτε δεν έχει εμείς τα καταφέρνουμε να δούμε αυτό που θέλουμε και μετά το αποφασιστικό πιάσιμο με την παλάμη ανάμεσα στα σκέλια του άλλου, άλλως χούφτωμα. Εκεί παίζονται όλα. Αν είσαι απ’ τους τυχερούς και έχεις ήδη φουσκώσει στην ανάλογη περιοχή οι πιθανότητες εκτόνωσης είναι μεγάλες. Αν όχι την έβαψες. Από την άλλη είναι και το πισωπιάσιμο. Υπάρχουν μερικοί που σε χουφτώνουν κατ’ ευθείαν από πίσω. Αν ανήκεις στην κατηγορία που αυτό ζητούν την έκανες. Αν όχι πάλι την έβαψες. Η μοναδική σωτηρία είναι να ‘σαι βερς (versatile). Σε έναν γκέι κόσμο όμως που οι περισσότεροι γίνονται παθητικοί αν είσαι βερς η ενεργητικός είσαι τυχερός. Αν είσαι παθητικός θα απλώνεις κι εσύ τραχανά όπως όλες οι άλλες γιατί το είδος του ενεργητικού είναι σαν το νερό του νησιού, εξαλείφεται μέρα με τη μέρα. Ακόμα και εκείνες οι εποχές που οι παντρεμένοι και κρυφοί εραστές ήταν μόνο ενεργητικοί είναι αποηχείς στιγμές του παρελθόντος. Είναι γεγονός όπως ο εθισμός στα ναρκωτικά: Αν προλάβεις και γευτείς τον απαγορευμένο καρπό δεν υπάρχει σχεδόν ποτέ επιστροφή…(συνεχίζεται)
Λεξεις-Κλειδια: κάπνισμα, πούτσος, συντηρητισμός, δασούδι, Λεμεσός, ψυχή, νύχτα, αστυνομικός, σεξ, αμαρτία, κοσμοσυρροή, πολυπολιτισμική, ντροπαλός, εθισμένος, εξαρτώμενος, σκούλλοι, Σαχάρα, γκέι, Κύπρο, χούφτωμα, βερς, ενεργητικός, παθητικός, τραχανάς, απαγορευμένος, καρπός