Νυχτερινές Κραιπάλες (3)

Όλες τις Νυχτερινές Κραιπάλες τις αφιερώνω με την καρδιά μου στον ΛεξηΠενήτα & Co. Περισσότερα δεν χρειάζεται να πω.

Γύρναγα τα βράδια μια με τον Ψηλό-Πετσί-και-Κόκαλο-Καυλιάρη, μια με τον Κόμπρα-από-την-Μπαγκλαντές, μια με την Cher, μια με τον Αιώνιο-Νέο-Πενήντα-Ετών και κάποτε και μόνος και αναζητούσα αυτή την μοναξιά γιατί ήταν, όπως είπα, βάλσαμο για την ψυχούλα μου. Πολλές φορές συναντούσα και τον Γκριζομάλλη-Αρχιτέκτονα-με-τα-Γυαλιά που μιλούσε ασταμάτητα χωρίς αναπνοή, εξηγώντας μου κάθε φορά και μια καινούργια του ιστορία είτε από τα ταξίδια του είτε από τα ψαξίματα του, κάθε φορά κι’ ένα μπουγέλωμα ήταν κι’ αυτού η ζωή του, κι’ ήταν καλό παιδί ο άτιμος. Τι την ήθελε σε κάθε φλερτ την ψυχανάλυση πριν βάλει τον άλλο στο κρεβάτι; Αφού όλοι φοβόμαστε να δούμε τα ομοιώματα μας στον καθρέφτη, τι τα ψάχνεις ρε ηλίθιε; Δεν ξέρεις ότι θα τους τρομάξεις και θα φύγουν τρέχοντας; Κι’ όμως δεν το αντιλαμβανόταν ο ηλίθιος κι’ όλοι του έφευγαν μακριά ή του έστελναν ψεύτικες τους φωτογραφίες και περιγραφές στο ίντερνετ κι’ αυτός κάθε φορά έπεφτε στην παγίδα και δεν αντιλαμβανόταν ότι του έστηναν δόλωμα για τον δουν αυτοί πρώτοι αν τους κάνει πριν τους δει αυτός. Ο άνθρωπος είναι ζώο δημιουργικό, πολυμήχανο και κάνει τα πάντα για να φτάσει το σκοπό του. Πολύ περισσότερο ο γκέι που είναι εθισμένος στην πολλαπλή ηδονή και στα πολλά εκατοστά (μίλησαν όλοι μίλησαν κι’ οι κώλοι).

Φυσικά στα πολλά κάποιος θα κάτσει, όπως εκείνη την φορά που ο Γκριζομάλλης-Αρχιτέκτονας-με-τα-Γυαλιά ήταν Γερμανία σ’ ένα γκέι μπουρδέλλο και μέσα στο χάος του ιοτροφείου και του γαμάτε σαν λωρίδα παραγωγής γνώρισε και έζησε κάτω απ’ τα κόκκινα χαμηλά φανάρια του μπουρδέλλου μια πολύ ρομαντική ιστορία. Γίνονται κι’ αυτά, δεν λέω, την έπαθα κι’ εγώ. Αλλά τους όμορφους της νύχτας είναι καλύτερα να μην τους δεις κάτω απ’ το φως του ήλιου.

Στην αρχή κάποιας απ’ τις περιδιαβάσεις μου, στην αρχή μια νυχτερινής βάρδιας, με πήρε από πίσω ο Body-Builder-Νεοναζί-Πολωνικής-Καταγωγής. Όλο του το σώμα ήταν φουσκωμένο στα σωστά μέρη και στην πέραν του δέοντος σωστή ποσότητα. Ναι, έχω μια άλλη αδυναμία στα φουσκωτά με νεοναζί λουκ κι’ ακριβώς αυτό ήταν (δεν είπαμε ότι είμαι σκυλλανώμαλος στα γούστα; Που να πω ακόμα ότι με εξιτάρουν άντρες που έχουν σημαδεμένο από την ακμή της εφηβείας πρόσωπο ή/και φορανε και γυαλιά; Θα με κλείσετε μέσα;). Φορούσε μια καυτή βερμούδα και ένα καυτό αμασχάλη μπλουζάκι μέσα στο οποίο ασφυκτιούσαν οι μυς του. Είχε πολύ κοντό, σχεδόν ξυρισμένο ξανθό κεφάλι και με κοίταξε έντονα. Κι’ ανταπέδωσα το βλέμμα. Κλάσματα δευτερόλεπτου η επαφή και μ’ ακολούθησε στο δάσος των οργίων, του αίσχους και του εκφυλισμού. Και εκφυλίστηκε μαζί μου πολύ περισσότερο απ’ ότι έλπιζα, ένιωσα όλη μυϊκή νεοναζί του εμφάνιση και δύναμη να με κατακτά άγρια και ενστικτωδώς παίρνοντας με στον έβδομο ουρανό (ή όγδοο;) με τα είκοσι του εκατοστά να σφαδάζουν για το τούνελ της αμαρτίας. Δεν μιλήσαμε πολύ μετά. Με φίλησε για καληνύχτα κι’ έφυγε, εξαφανίστηκε στο σκοτάδι και δεν τον ξανάδα. Όλους που θέλω να ξαναδώ δεν τους ξαναβλέπω όταν το θέλω. Γιατί άραγε;

Ο Νεοναζί-Πολωνικής-Καταγωγής νομίζω ήταν κι’ ο τελευταίος που κατάκτησε το αιωνία διψασμένο μου σώμα. Οι νύχτες που ακολούθησαν ήταν περισσότερο πλατωνικές και μάλλον μελαγχολικές. Κόντευε η επιστροφή μου στην χώρα που ποτέ δεν αγάπησα και ο Σσιάτς είχε ξαναμπεί στο ψυχιατρικό κέντρο αποτοξίνωσης. Αυτό με είχε συνταράξει, όχι γιατί δεν ήταν θετική είδηση, αλλά γιατί μπορούσα πολύ καλά να φανταστώ τι έγινε στις πέντε εβδομάδες που έλειπα για να αποφασίσει σε μια στιγμιαία αναλαμπή πνευματικής καθαρότητας ξαναμπεί στο νοσοκομείο. Ήταν η τέταρτη προσπάθεια μέσα σε πεντακόσιες μέρες αλλά η πρώτη σε συνδυασμό με κέντρο αποτοξίνωσης. Ναι, ήταν μια θετική είδηση, οι εικόνες όμως οι περασμένες στον σκληρό δίσκο του μυαλού μου που πέρασαν με το άκουσμα της είδησης σαν αστραπή από μπροστά μου με έριξαν πολύ, ήταν εικόνες μιας κραιπάλης χωρίς προηγούμενο, ο δικός μου εθισμός που προσπαθούσα να αποβάλλω. Η είδηση δεν σήμαινε και λύση. Κι’ ούτε έλπιζα, το παρελθόν ήταν η καλύτερη απόδειξη της ματαιότητας κάθε προσπάθειας. Αλλά τουλάχιστον επιστρέφοντας δεν θα αντιμετώπιζα έναν μεθυσμένο ζωντανό νεκρό.

Απολάμβανα τις νύχτες που μου παρέμειναν προσπαθώντας να αφομοιώσω όσο περισσότερα πιο πολύ στην μνήμη μου για να έχω μετά την δύναμη να επιβιώσω εκεί που πήγαινα. Και κάπου αναγνώρισα ότι ο τόπος που ανήκω είναι η Κύπρος, ο χώρος ο ελληνικός, εκεί που νιώθω άνετα, μέσα στο χάος, στο χωρκαδιό, στους αγράμπελους, μέσα στα κωλόπαιδα τα διπλοπρόσωπα και την μεσογειακή φύση. Στο νησί του μεγάλου καλοκαιριού και του αΐ κιου πατάτας. Σκέτη καύλα. Πιστέψετε με.
Λεξεις-Κλειδια: μοναξιά, βάλσαμο, ηλίθιος, δόλωμα, άνθρωπος, ζώο, γκέι, Γερμανία, ιστορία, σώμα, νεοναζί, αμαρτίας, Σσιάτς, ψυχιατρικός, αποτοξίνωση, κραιπάλη, εθισμός, μεθυσμένος, ζωντανός, νεκρός, Κύπρος, φύση, καύλα