Οι μεταφυσικές πτυχές του AIDS

Για χρόνια ήταν για μένα αυτή η μέρα μέρα εθελοντικής λύπης. Αναζητούσα σε αυτή την μέρα την διέξοδο της κατάθλιψης μου, της αιώνιας συνοδού μου και μόλις ανακαλύφθηκε αυτή η ασθένεια και καθιερώθηκε η παγκόσμια μέρα της βρήκα την εκφραστική μου διέξοδο για όλη την λύπη που με συνόδευε.
Ήταν ακόμα στις εποχές που ήμουν ακόμα στο ντουλάπι, που δεν ήξερα τι μου γινόταν σεξουαλικά, η μάλλον που ήξερα και το πάλευα. Κι’ όλη την συσσωρευμένη λύπη που με συνόδευε από την καταπίεση που εκούσια ζούσα την πρόβαλλα στο AIDS και την παγκόσμια μέρα του.

Στα τέλη της δεκαετίας του ογδόντα έγινε πολύ τρεντ όλοι οι γκέι διανοούμενοι να ήταν οροθετικοί. Όλα τα άρθρα στις σοβαρές μεγάλες εφημερίδες του κόσμου, στα μεγάλα σοβαρά περιοδικά έγραφαν για τους οροθετικούς γκέι που βρίσκονταν στα πρόθυρα του θανάτου και το έγραφαν σαν διθύραμβο σε ήρωες που έπεφταν στις επάλξεις κάποιου μεγάλου αγώνα. Προσωπικότητες του διεθνούς προσκήνιου αλλά και άνθρωποι πραγματικοί, απλοί, άγνωστοι και ασήμαντοι γίνονταν σχεδόν καθημερινά τα καινούργια θύματα της καινούργιας αρρώστιας που άρχισε να κυριαρχεί το συνειδητό της κοινωνίας και όλες τις πτυχές της άμεσα η έμμεσα.

Η κοινωνία και η ψευδοηθικοί αντιπρόσωποι της είχαν βρει επιτέλους τον αποδιοπομπαίο τράγο για όλα τα δεινά της ανθρωπότητας και αυτός είχε ένα μόνο όνομα: ομοφυλόφιλος.


Η λογοτεχνία, δειλά ο κινηματογράφος περισσότερο β΄ ταινιών και ο ευρωπαϊκός άρχισαν να παρουσιάζουν ιστορίες δήθεν φανταστικές βασισμένες όμως σε πραγματικά γεγονότα ατόμων γκέι που βρίσκονταν στο χείλος του γκρεμού, που η αρρώστια τα έφθειρε μέχρι αναπηρίας και θανάτου. Βιβλία άρχισαν να εκδίδονται από κάποιους οίκους που ήταν κάπως πιο θαρραλέοι και είδαν από νωρίς την επιχειρηματική ευκαιρία να κερδοσκοπήσουν από ομάδες του περιθωρίου γιατί ήταν ακόμη τότε όλοι με την ψευδή εντύπωση ότι το AIDS ήταν μια γκέι επιδημία. Έτσι άρχισαν να κυκλοφορούν εκδόσεις με τις ανάλογες ιστορίες που είχαν όλα το ίδιο τέλος, δηλαδή τον θάνατο του ήρωα, ταινίες που τελείωναν τις περισσότερες φορές κάπως σουρεάλ με τον πρωταγωνιστή να βγάζει ψόφο μεν αλλά με την ζωή μετά τον τάφο δε να κυριαρχεί στην ψυχή μας, σαν να μας έδινε αυτό θάρρος να πεθαίνουμε περισσότερο.

Και εμείς οι ακόμα ζωντανοί και παλαβοί, οι ντουλαπιασμένοι και κλειστοί, αυτοί που ήταν εν αγνοία τους οροθετικοί και οι ακόμα υγιείς τρέχαμε να δούμε την φτηνή παραγωγή και να αγοράσουμε την κάθε ανιαρή ιστορία γιατί επιτέλους αρχίσαμε να γινόμαστε αυτό που πάντα ήταν ο σκοπός του γκέι περιθωρίου: να βγει απ’ το περιθώριο και να γίνει του σαλονιού. Θυμάμαι σ' ένα άρθρο της „Welt am Sonntag“ αναδημοσιευόταν ένα απόσπασμα του βιβλίου κάποιου γκέι συγγραφέα που ήταν στα τελευταία του. Και περιέγραφε αυτός, αναδημοσίευση σε συντηρητική εφημερίδα της γερμανικής κοινωνίας, πως έφτασε σε έκσταση όταν σε μια αμερικανική μπυραρία της εποχής γαμήθηκε πάνω στο μπιλιάρδο από έναν παίκτη καραμπουζουκλή, γεγονός που η εφημερίδα θεώρησε λογοτεχνικό ύφος ενός ήρωα που πέθαινε για τα ιδανικά του…

Ήταν η δεκαετία που άρχισε η ομοφυλοφιλία να βγαίνει στ’ αλήθεια απ’ περιθώριο και να γίνεται η κοινωνική ομάδα που την αντιπροσώπευε δειλά αποδεκτή απ’ όλες τις υπόλοιπες ομάδες γιατί άρχισε ένα καινούργιο πνεύμα να την χαρακτηρίζει: η δίψα να αποτινάξει τους ζυγούς της απόρριψης και του φόβου, η δίψα να ζήσει αφού τώρα υπήρχε κάτι που την σκότωνε πολύ γρήγορα, η επανάσταση και η οικονομική δύναμη που την χαρακτήριζε.

Στ’ αλήθεια ο γκέι κόσμος είχε να αποδείξει μια πολύ μεγάλη οικονομική, αγοραστική δύναμη που ήταν και η κινητήριος δύναμη να γίνει η ομοφυλοφιλία αποδεκτή στην ευρύτερη κοινωνία έστω και δειλά για να μην ταρακουνηθούν αμέσως οι επικρατούσες ισορροπίες. Ήταν η δεκαετία ορόσημο στην παγκόσμια κοινωνική ιστορία, από τον καιρό της αρχαίας Ελλάδας που άρχισε το περιθώριο να γίνεται αποδεκτό. Όπως και το AIDS.

Και εμείς οι τρελοί και παλαβοί αρχίσαμε να στηρίζουμε μια ολάκερη βιομηχανία βασισμένη στον ανθρώπινο πόνο, στον φόβο και στον θάνατο: Ο Benetton έγινε τρεντ της εποχής με τις διαφημίσεις του κερδίζοντας ο ίδιος και η βιομηχανία που αντιπροσώπευε εκατομμύρια στα εκατομμύρια, ο φωτογράφος των διαφημίσεων του έγινε περιζήτητος και το Βατικανό τον εξοστράκισε συμβάλλοντας σε περισσότερη αύξηση του κέρδους. Οι D&G άρχισαν να καθιερώνονται όλο και περισσότερο στο προσκήνιο της μόδας και o Versace και Armani έγιναν ορόσημα της εποχής της κοινωνικής επανάστασης και τραγωδίας συνάμα.

Κι’ εγώ βρήκα έκφραση και προβολή της θλίψης μου. Διάβαζα τα άρθρα, τα βιβλία, πήγαινα κι’ έβλεπα τις ταινίες και θυμόμουν την ανεκπλήρωτη μου αγάπη στο στρατό και βυθιζόμουν ακόμα πιο βαθειά στο βούρκο της θλίψης ενώ παράλληλα ζούσα με τον φόβο ότι είχα κολλήσει κι' εγώ AIDS άσχετο ότι ακόμα ήμουν παρθένος κατά πλειοψηφεία (εξαιρούμενων βέβαια κάποιων φιλιών και αμοιβαίων αυνανισμών).
Το AIDS είχε γίνει ένας αυτοσκοπός, ένα φάντασμα που με κυνηγούσε ασταμάτητα και για χρόνια, ένας εκούσιος αργός θάνατος στο μυαλό μου που ήταν ουσιαστικά η έκφραση και η προβολή της θαμμένης μου σεξουαλικότητας. Δεν είχα ζήσει ολοκληρωτικά την ομοφυλοφιλία μου και μέσω των ιστοριών και των γεγονότων των άλλων που ήταν μακρινοί και άφταστοι, έζησα έρωτες, σχέσεις, δράματα και θανάτους. Αλλά ήταν όλα μακρυνά, δεν είχαν πραγματική σχέση μαζί μου, ήταν οι εικόνες της ψυχής μου όπως τις δημιουργούσε η καινούργια βιομηχανία.

Μέχρι που η απόσταση εκμηδενίστηκε. Αρχές του ενενήντα, ένα καλοκαίρι είχε σκάσει η είδηση βόμβα για μας, όταν ο αδελφός μου μου ανακοινώσε ότι ο κολλητός του απ’ τα μαθητικά χρόνια βρισκόταν στο νοσοκομείο σε κατάσταση εξαΰλωσης και κατά πάσα πιθανότητα είχε … AIDS. Κάνεις δεν τολμούσε ακόμα να ξεστομίσει ούτε γι’ αστείο αυτή την λέξη, ήταν μια κατάρα, μια επιδημία που αφορούσε τους άλλους κι’ όχι εμάς. Και περισσότερο ακόμα στην Κύπρο που ήταν ακόμα πολύ μακριά από τέτοιες αλήθειες. Τα σχόλια πήγαιναν κι’ έρχονταν σε μορφή πραγματικού ενδιαφέροντος αλλά ουσιαστικά ήταν μια μορφή οργιαστικού κουτσομπολιού: Όχι η αρρώστια ήταν το προσκήνιο αλλά αν ήταν γκέι και αν ήταν με ποιόν η ποιούς ήταν και πως ήταν δυνατόν να είναι γκέι και πως ήταν δυνατόν να έχει κολλήσει αυτό το πράγμα. Η περιέργεια, ο φόβος, η αγωνία μας οδήγησαν στο νοσοκομείο για να αντιμετωπίσουμε ένα δράμα στην τελευταία του πράξη και γνωρίσαμε τη σημασία της ανθρώπινης εξαθλίωσης και φθοράς.
Λίγους μήνες μετά τον θάψαμε. Και από ‘κείνo το καλοκαίρι ο μύθος, το παραμύθι έγινε πραγματικότητα που με κυνηγούσε ακόμα πιο έντονα.

Το επόμενο καλοκαίρι πέθανε κι’ ο αγγελιαφόρος της σεξουαλικότητας μου, ένας πολύ αγαπημένος φίλος που όταν με γνώρισε στα μαθητικά χρόνια καθώς ήταν δεκαπέντε χρόνια πιο μεγάλος μου, μου είχε ανακοινώσει ότι ήμουν γκέι χωρίς εγώ να γνωρίζω καλά τι ήταν αυτό, το μόνο που ήξερα ήταν ότι ήταν κάτι μη αποδεκτό. Ήταν ένας πολύ αγαπημένος φίλος, οι ιστορίες του από την άφταστη για μένα τότε Νέα Υόρκη στα γράμματα του ήταν μια όαση μέσα στο χάος της ψυχής μου. Πέθανε κι’ αυτός και μετά άλλοι τον ακολούθησαν σωρηδόν, η πρώτη γενεά του AIDS της δεκαετίας του ογδόντα έπεφτε σαν μύγες στις επάλξεις του οργασμού και κανένας δεν ήξερε με σιγουριά τι ήταν αυτό που τους σκότωνε, πέθαιναν en mass όπως οι Εβραίοι στο Άουσβιτς από έναν αόρατο Χίτλερ. Το AZT έκανε πλούσιες τις φαρμακοβιομηχανίες και τις ασφάλειες που συνεργάζονταν με τις κυβερνήσεις που το χορηγούσαν δωρεάν στους αρρώστους πλην βέβαια της Αμερικής που τους άφηνε να ψοφούν ανελέητα γιατί ήταν ήδη πολλοί στο προσκήνιο. Πουλούσαν ελπίδα χωρίς αποτέλεσμα γιατί το φάρμακο ήταν ουσιαστικά άχρηστο. Στο επιστημονικό επίπεδο γινόταν το έλα να δεις αφού ο Αμερικανός γιατρός έκλεψε την φήμη από τον Γάλλο που πρώτος απομόνωσε τον ιό παίρνοντας πρόταση για νόμπελ. Στον θάνατο των πολλών ευημερούσαν οι λίγοι εκλεκτοί.

Ο μύθος έγινε πια πραγματικότητα της διπλανής πόρτας, έγινε μια καθημερινή αλήθεια όσο κι’ αν προσπαθούσαμε να κλείσουμε τα μάτια. Εγώ συνέχιζα να ήμουν ανέγγιχτος αλλά ο φόβος κυριαρχούσε την σκέψη μου. Δεν ήξερα ότι θα έφτανα ποτέ στο σημείο να ποθώ τον θάνατο σαν λύτρωση για να ήμουν ιν, να δώσω στην ανεκπλήρωτη σεξουαλικότητα μου μια υφή, μια φύση αφού άλλη εκτός απ’ την νοερή δεν υπήρχε. Ένιωθα την συμπόνια και τον οίκτο να με κατακλίνουν και ήθελα να γίνω κι’ εγώ ήρωας για να αποκτήσω σημασία, να δώσω έννοια στην ζωή μου την ασήμαντη.

Παράλληλα οι εκστρατείες για την προστασία και την εφαρμογή του safe sex πλήθαιναν, έφτασαν σ’ένα απόγειο για να κατακαθίσουν εκ των υστέρων αφού το πρώτο μεγάλο μπαμ, την πρώτη γενεά την πηρέ ο χάρος κι’ έφυγε. Στον χρόνο που παρήλθε κατάλαβαν πια και οι πιο συντηρητικοί παράγοντες ότι το AIDS δεν ήταν μια αποκλειστική ομοφυλοφιλική αρρώστια και σαν θαύμα άρχισαν μεγαλύτερες επενδύσεις στην έρευνα της φαρμακοβιομηχανίας για πιο αποτελεσματικές φαρμακευτικές θεραπείες. Σαν θαύμα έσκασαν τα πρώτα φάρμακα κοκτέιλ και εκεί που η θνησιμότητα κάποιου οροθετικού βρισκόταν γύρω στα εφτά χρόνια μετά την μετάδοση του ίου, με τις καινούργιες ανακαλύψεις φτάσαμε να έχουμε μια παράταση ζωής μέχρι και εικοσιπέντε χρόνια από την μέρα της μετάδοσης του ίου.

Ελπιδοφόρα είδηση…αν δεν ήταν μόνο η ανευθυνότητα μας πιο μεγάλη. Γιατί οι τρελοί και παλαβοί γκέι αντί να δουν την ευκαιρία που παρουσιάστηκε και να αρχίσουν να συμπεριφέρονται ανάλογα άρχισαν σαν ομάδα υψηλού κίνδυνου ένα παιγνίδι ακόμα πιο επικίνδυνο: Γύρισαν πίσω στις πρακτικές της δεκαετίας του εβδομήντα και τα κάνουν όλα χωρίς προφύλαξη, χωρίς ευθύνη, χωρίς σεβασμό. Στο παιγνίδι του έρωτα και του οργασμού, στην βιομηχανία των πολλών εραστών και του ελάχιστου χρόνου που μένει, στο όνομα μιας πιστής, μονογαμικής αγάπης, γίνονται όλα χωρίς προφύλαξη γιατί το όριο θνησιμότητας μειώθηκε ή η ζωή παρατάθηκε κατά εικοσιπέντε χρόνια. Και να ο μαθηματικός υπολογισμός: Αν υποθέσουμε ότι είμαι είκοσι και αρχίσω να ξεσκίζομαι από τώρα χωρίς ιδιαίτερη προφύλαξη (αυτό το «ιδιαίτερη» σημαίνει ότι πηδιέμαι χωρίς προφύλαξη μόνο με αυτόν που αγαπώ και είναι ο επίσημος μου σύντροφος. Το πόσους αγνώστους έχει αυτή η εξίσωση δεν το αναφέρω). Κάπου στα τριάντα ανακαλύπτω ότι είμαι οροθετικός αλλά δεν χρειάζομαι φαρμακευτική αγωγή γιατί ακόμα οι τιμές μου είναι παρά πολύ καλές. Κάπου στα σαράντα πρέπει ίσως να κάνω μια τρίμηνη ή εξάμηνη θεραπεία. Μέχρι τα εξήντα πέντε μου είμαι μια χαρά, μη μου του κύκλους τάραται. Μετά τα εξήντα πέντε άξιος και καλορίζικος.

Αποτέλεσμα: Σε πόλεις όπως η Κολωνία, το Βερολίνο, το Λονδίνο, το Σαν Φρανσίσκο είναι ένας γκέι εντελώς άουτ αν πηδιέται με προφυλακτικό.
Εγώ ανήκω στους άουτ ακόμα. Δεν ξέρω πόσο καιρό θα αντέξω να είμαι άουτ αλλά μέχρι τώρα άντεξα.

Αυτός είναι ο σκοπός της παγκόσμιας μέρας για το AIDS: ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΣ.

Μην ξεχνάς ότι στο όνομα της αγάπης, του έρωτα, του οργασμού μπορεί να είσαι υπεύθυνος για τον καινούργιο Γολγοθά μιας ζωής, να γίνεις δήμιος της.
Μην ξεχνάς ότι στα ίδια ονόματα μπορεί ο άλλος να γίνει δήμιος σου.
Μην ξεχνάς ότι ενενήντα τα εκατό της αφρικάνικης ηπείρου είναι μολυσμένα με τον ιό του AIDS και δεν έχουν πρόσβαση σε φαρμακευτική αγωγή, που έχεις εσύ και μάλιστα δωρεάν.
Μην ξεχνάς ότι το ίδιο ισχύει και για την ασιατική ήπειρο.
Μην ξεχνάς ότι το AIDS δεν έχει θεραπευτεί.
Μην ξεχνάς ότι δεν είναι όλα στην ζωή μόνο ακόμα ένας πούτσος η ένας κώλος.
Μην ξεχνάς ότι έχεις μια μάνα που αύριο ίσως να σε κλάψει.
Μην ξεχνάς αυτούς που έχουν φύγει από την αγνοία τους.

Απλά…

ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΣ…

Λεξεις-Κλειδια: AIDS, λύπη, γκέι, κοινωνία, ομοφυλόφιλος, λογοτεχνία, κινηματογράφος, ομοφυλοφιλία, περιθώριο, επανάσταση, δύναμη, παρθένος, φάντασμα, αρρώστια, μύθος, παραμύθι, καλοκαίρι, safe, sex, δήμιος, πούτσος, κώλος