Οι βιλλοκαμένοι κατακτημένοι (4)

Του εξήγησα με λίγα βιαστικά λόγια τα συμβάντα και φύγαμε απ’ το μπαρ στην αναζήτηση του αλλού μπαρ. Πλανευτήκαμε στα ρομαντικά, θεοσκότεινα σοκάκια, περάσαμε μπροστά από το «Καζαμπλάνκα», ένα γκέι κλαμπ που δεν είχε ανοίξει ακόμη και συνεχίσαμε την αναζήτηση γεμάτοι ελπίδα για το περίφημο γκέι μπαρ. Τόοοοοση Κύπρος εμείς ξεκινήσαμε με την στραβάρα μας να πάμε στην Κερύνεια να βρούμε γκέι μπαρ. Ουδέν σχόλιο περί βλακείας.

Μπαίνοντας πιο βαθειά μέσα στην πόλη ανακάλυπτα όλο και περισσότερο ότι μου άρεσε το μέρος, άρχισα να σκέφτομαι να περάσω ένα ολόκληρο σαββατοκύριακο την επόμενη φορά που θα έρθω στην Κύπρο. Και στα παπάρια μου τι θα σκεφτούν όλοι. Εγώ ήθελα να ζήσω λίγες μέρες σ’ αυτή την ουτοπία.
Στο κάτω κάτω γιατί έπρεπε να νιώθω ενοχές; Θα μπορούσα να απαριθμήσω ένα εκατομμύριο πράγματα για τα οποία αυτός ο τόπος και ο κόσμος του έπρεπε να νιώθουν ενοχές απέναντι μου και στους ομοίους μου. Καμία ένοχη για τις σκέψεις και τα αισθήματα μου. Εγώ θέλω απλά να ζήσω και να χαρώ και αν αυτό σημαίνει και γουήκεντ στην Κερύνεια τότε ας είναι έτσι.

Πλανηθήκαμε στους παζαρόδρομους, τελικά όλη η γη είναι ένα χωριό, πανομοιότυπο, μόνο η γλώσσα αλλάζει και κάπως οι λεπτομέρειες, καθώς περιδιαβάζαμε στα σοκάκια και στους κεντρικούς δρόμους ήρθαν σκηνές μπροστά μου απ’ τα ταξίδια μου στην Τυνησία, στο Μαρόκο, στην Αίγυπτο και στην Τουρκία χρόνια πριν, που δεν είχα τολμήσει να πω σε κανέναν ότι είχα πάει στην Τουρκία μαζί με τον Σσιάτς γιατί μάλλον θα πήγαινα από αρματολούς και κλέφτες εις το πυρ το εξώτερον.

Φτάσαμε στο Κρημ, έτσι λεγόταν το μέρος που μας έστειλε η γριά κότα και το αντικρίσαμε με έκδηλη την απογοήτευση στα πρόσωπα μας γιατί μέσα ήταν οι τρεις κι’ ο κούκος που γίνονταν αμέσως πέντε με μας τους δυο.
Απελπισμένοι μπήκαμε μέσα για να τελειώσουμε την νύχτα μας εκεί. Ήμουν ήδη στούκας από τα τέσσερα κρασιά, ο φίλος μου νηφάλιος αλλά απογοητευμένος ελλείψει πέους. Εγώ στον κόσμο μου. Δως μου κρασί να’ χω ζωή. Α ρε Σσιάτς αθάνατε!

Μέσα στην θολούρα του οίνου ανακάλυψα τον μπάρμαν, Ρας εν ονόματι (Ρασσίντ δηλαδή αλλά λόγω προοπτικής ευρωπαϊκής άρχισε να προσαρμόζεται). Γοητευτικότατος – ήταν τώρα το κρασί ήταν η πραγματικότητα, άγνωστο ήταν και άγνωστο θα μείνει. Ήταν ένας εξαιρετικά φιλικός τουρκοκύπριος του Λονδίνου που άφησε την μεγαλούπολη και ήρθε να κάνει την τύχη του στα παράνομα νόμιμα, ανοίγοντας το γκέι φρέντλυ Κρημ. Ο Ρας λοιπόν ήταν θεογκομενος, αρρενωπός και γκέι φρέντλυ. Τόσο φρέντλυ που τελειώνοντας την τρίτη μπουκάλα κρασιού τον έπιασα ανάμεσα στα σκέλια και αυτός κακάριζε. Αν ήμουν σε καμιά Σαουδική Αραβία θα είχα αποχαιρετίσει βιαιότατα τα εγκόσμια δια αποκεφαλισμού! Ο φίλος μου άρχισε να κτυπιέται γελώντας βλέποντας με σε κατάσταση έξαλλη ενώ ένας άλλος τουρκοπερσης που καθόταν στο μπαρ μας έβλεπε υποτιμητικά γιατί κατά την άποψη του δεν είχαμε δικαίωμα στην ζωή…έλληνες και γκέι!!! Ωιμέ και γιάκς!!!

Δίπλα μας για ώρα μας απολάμβανε μια παχουλή γλυκιά τουρκοκύπρια, η Ζανίν (μάλλον από το τζανούμ η κάτι παρόμοιο) κι’ αυτή από το Λονδίνο μεταναστεύσας εις Κερύνειας δια καλύτερον μέλλον. Ήταν καθηγήτρια αγγλικών στο πανεπιστήμιο Μέσης Ανατολής η κάτι τέτοιο ονομαζόταν η μαλακία στην περιοχή της Αμμοχώστου. Ενώ μέσα μου πολλά διαμαρτύρονταν για την περιγραφή της ζωής που άκουγα για τα κατεχόμενα η μέθη καταπίεζε την οργή. Με ενοχλούσε ότι δεν έβλεπαν τίποτε το κακό στην ζωή τους, ότι δεν ένιωθαν ότι ζούσαν και οικονομούσαν με την ευρύτερη έννοια σε καταπατημένα χώματα ανθρώπων που διωχτήκαν με το ζόρι απ’ τα σπίτια τους. Ήξερα ότι είχαμε δημιουργήσει κι’ εμείς τα σκατά μας αλλά παρ’ όλα αυτά ένιωθα το εθνικιστικό μου να με κυβερνά. Προσπάθησα να κρατήσω το ξερό μου κλειστό γιατί δεν ήθελα να καταλήξω σε μπουντρούμια με άπλυτους και χοντρούς (αν μου έδιναν εγγύηση ότι οι συγκρατούμενοι θα ήταν τουλάχιστον σαν τον Ρας κάτι θα ‘λεγα) από την άλλη όμως εκτός απ’ τον τουρκοπερση που ήταν τσιμπημένη μαζί του η Ζανιν (οι γυναίκες τελικά έχουν μεγάλο μαζοχισμό για μαλάκες αρσενικούς) ήταν όλοι πολύ εγκάρδιοι μαζί μας.

Όχι, δεν ήταν εγκάρδιοι, ήταν φιλόξενοι και πολύ φιλικοί. Ερωτηματικό μεγάλο νοερό! Στην πέμπτη μπουκάλα κρασί άρχισα να χορεύω κάτι εητις και μεταξύ χορού και πιοσίματος γίναμε κολλητοί με την Ζανίν, τον Ρας, τον Έρικ και κάποιες άλλες θεοχοντρες, απ’ αυτές τις φίλες της Ψυχιας (εδώ ξεκαρδίζομαι στα γέλια!!!).
Η αποκορύφωση ήταν τα κεράσματα από τον Ρας και την Ζανίν που με έστειλαν εις το μεθύσι το εξώτερον και δεν καταλάβαινα Αλλάχ.

Έγινε τέσσερις το πρωί, η μανά μου περίμενε εναγωνίως το τηλεφώνημα που της υποσχέθηκα, ο Ρας μας κέρασε τα περισσότερα ποτά και πληρώσαμε μόνο δεκαπέντε ευρώ (να’ νε καλά ο άπιστος) και ο φίλος μου με κουβαλούσε στο αυτοκίνητο όπου μόλις φτάσαμε ξέρασα τα ύστερα μου και έγειρα στον ωμό του να κοιμηθώ μέχρι που με κουβάλησε σπίτι.

Μείναμε άσεξοι κι’ απήδηχτοι και οι δυο εκείνο το βράδυ και δεν μου καιγόταν καρφί. Πέρασα μια ονειρεμένη, παραμυθένια βραδιά, γνώρισα κόσμο με τον όποιο έχω μέχρι σήμερα επαφή και απόλαυσα την κάθε στιγμή της νύχτας, θυμίζοντας με ότι τα μεγάλα βήματα στην ιστορία γίνονται μέσα από τέτοιες απλές στιγμές μια νύχτας, μιας μέρας, μιας ώρας φτάνει η ψυχή να μην είναι αμαυρωμένη από συναισθήματα άρνησης και απόρριψης. Ίσως η νύχτα στην Κερύνεια να με έμαθε η να με θύμισε ξεχασμένες αξίες, θαμμένα αισθήματα και να μου έδειξε κάποιους ορίζοντες που δεν είχα δει πριν.
Λεξεις-Κλειδια: κατακτημένος, γαμώτο, κώλος, Κερύνεια, αναστατωμένος, πορνεία, οδύνη, απελπισία, πατρίδα, αδιαφορία, εκδίκηση, πείνα, φτώχεια, ανεργία, πόλεμος, ευημερία, εισβολή, ιδέα, ιστορία, μαγεία, έλξη, Αμμόχωστος, μαλάκας, έλεος, γυφτιά, νύχτα, νεόπλουτος, αποχαυνωμένος, Αγία, Νάπα, νησί, εικόνα, ψυχή, πολυκουλτουραλικός, κράτος, Χόλυγουντ, σχόλιο, δρόμος, πολυπολιτισμικός, πλήθος, παράδεισος, φίλος, σεξ, αλλόθρησκος, λιμανάκι, δέος, ομορφιά, γοητεία, θάλασσα, οργασμος, ζωή, Σσιάτς, γκέι, απουσία, Κούβα, νωχελικός, γριά, νιρβάνα, γέρος,