Η δυστυχια του να εισαι γκει

Απ’τον Αύγουστο 2006…

Βγήκα απ’το ντους κι’ετοιμαζόμουν να πάω στην δουλειά. Ξυρίστηκα και με κοίταξα στον καθρέφτη για λίγα λεπτά. Δεν ήξερα τι να σκεφτώ. Έβλεπα μια πραγματικότητα που δεν μου άρεσε στ’αλήθεια. Ίσως να ήταν και ο τρόπος που ένιωθα τους τελευταίους μήνες κι’αυτό που ένιωθα όριζε και την εικόνα που είχα στο μυαλό μου για μένα: Γερνούσα.

Είναι πολλά αυτά που φοβάμαι στην ζωή μου. Το χειρότερο απ’όλα είναι τα γηρατειά. Όχι πως, λαμβάνοντας υπόψη τις συνθήκες ζωής μου, είχα και πολλά να χάσω γερνώντας, αναλογίζοντας όμως την νιότη που είχα ήδη αρχίσει ν’αφήνω πίσω μου, με κυρίευε πανικός (τώρα παίρνω κι’ένα ζαναξ για καλό και για κακό).

Κοίταξα τους μαύρους κύκλους κάτω απ’τα μάτια μου, τα πρησμένα και αποξηραμένα μου μάτια, και προσπαθούσα να με πείσω ότι είναι προσωρινοί και μόλις έβαζα λίγη κρέμα ματιών θα εξαφανίζονταν. Βαθειά μέσα μου όμως ήξερα ότι ήταν μάταιο μα ήταν μια προσπάθεια δημιουργίας ελπίδα μες την απελπισία μου, που μου έδινε θάρρος να συνεχίσω να ζω.

Το βλέμμα μου παραπλανήθηκε μακρύτερα προς τους κροτάφους και σταμάτησε παρατηρώντας τα πρώτα γκρίζα μαλλιά που αυξάνονταν με ταχυτάτους ρυθμούς τους τελευταίους μήνες. Άρχισα και έκοβα τα μαλλιά μου (δηλαδή τις δυο τρίχες που μου μειναν) στα τρία μιλιμετρα έτσι για μην είμαι αναγκασμένος κάθε δυο εβδομάδες να τα βάφω. Ήταν θέμα χρόνου πότε θα έχανα και την τελευταία τρίχα. Τα τρία μιλιμετρα μου έδιναν την ψευδαίσθηση ότι τα γκρι δεν φαίνονταν τόσο έντονα, αλλά ήταν βασικά κι’αυτό μια κίνηση ματαιοδοξίας. Έπρεπε να ξαναρχίσω να τα βάφω. Ήταν ένας φαύλος κύκλος. Για χρόνια άκουγα εκφράσεις έκπληξης για το πόσο νέος φαινόμουν μόλις αποκάλυπτα την πραγματική μου ηλικία (μια μαλακία που σταμάτησα να κάνω εδώ και λίγο καιρό). Η παρατεταμένη νιότη ήταν βεβαία θέμα κληρονομικό αλλά όταν τις τελευταίες εβδομάδες μου εκτίμησαν την ηλικία μου τέσσερα χρόνια περισσότερα απ’ότι πραγματικά ήμουν με κυρίευσε νευρικός κλονισμός. Δεν ήθελα να μεγαλώσω, σιχαίνομαι τα γήρατα. Σκούπισα τον καθρέφτη για να’μαι σίγουρος ότι ο αντικατοπτρισμός δεν παραμορφωνόταν από σκόνη και θρύψαλα. Αλλά το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο και χειρότερο.

Το πρωινό μου γαμήθηκε. Έμεινα εκεί στέκοντας παρακολουθώντας τα απομείναντα γκρι μαλλιά μου στους κροτάφους, τους μαύρους κύκλους α λα Βίσση στα Μαύρα Γυαλιά και συνέχιζα ν’απελπιζομαι απ’τα φανερά πια σημεία της καλπάζουσας ηλικίας μου. Πολύ περισσότερο αγχωνόμουν ν’αποφασίσω ποιες κρέμες ημέρας και νύκτας έπρεπε ν’αγορασω και τι κούρες έπρεπε να κάνω για να σταματήσω τη διαδικασία της γήρανσης. Τι φρικτή λέξη…Γήρανση. Το μονό καλό ήταν ότι δεν είχα ρυτίδες. Είχα ένα πολύ σφριγηλό τσιτωμένο δέρμα πρόσωπου και σώματος κι’αυτό ήταν καλή προϋπόθεση. Απλά άρχισε να χάνει την λάμψη του και την ακτινοβολία του. Ήταν αυτό η αρχή του τέλους;

Σαν flashback αναθεώρησα τις δραστηριότητες μου: τις δίαιτες υγιεινής διατροφής, την αύξηση κατανάλωσης νερού στα τέσσερα λίτρα την μέρα, το γυμναστήριο επί καθημερινής βάσεως και τις mountain bike tours τρεις φορές την εβδομάδα από εβδομήντα χιλιόμετρα κάθε φορά. Βασικά ότι γνώση απόκτησα την τελευταία δεκαετία μετά την πρώτη επιτυχία όταν είχα χάσει σχεδόν τριάντα κιλά άρχιζα να την ξαναεφαρμοζω εδώ και καιρό για να διατηρήσω την επιφανειακή μου νιότη όσο γινόταν πιο πολύ. Έκανα τα πάντα και μάλιστα σε σωστή βάση. Τότε γουοτ δε φακ μου είπαν ότι έδειχνα τέσσερα χρόνια μεγαλύτερος απ’ότι ήμουν εκεί που πάντα μ’εκτιμουσαν στα δέκα χρόνια νεώτερο;

Ο πανικός μεγάλωνε. Χιλιάδες οι σκέψεις στο μυαλό μου, άλλες τόσες οι αμφιβολίες απ’τις σκέψεις: δεν θα υπήρχαν πια κουικις, κανένας νεαρότερος δεν θα θέλει να πάει στο κρεβάτι μαζί μου, κομμένα πια τα εξωπραγματικά επιβητωρικα πηδήματα ολκής με θεογκομενους μ’εξογκωμενα μέλη…Έβλεπα την μελλοντική μου σεξουαλική ζωή σαν ένα φιλμ β΄ κατηγορίας, υποβιβασμένη αναγκαστικά απ’την φυσιολογική βιολογική μου πορεία με μόνη παρηγοριά τα φιλανθρωπικά πηδήματα που θα βίωνα ίσως μόνο από άσχημους, ηλικιωμένους, λιπαρούς και ίσως εγκληματικούς τύπους στο σκοτάδι κάποιου χώρου στάθμευσης στους αυτοκινητοδρόμους η σε κάποια ξεχασμένα πάρκα στην πόλη. Άρχισα να υπολογίζω πόσα ζάναξ έπρεπε ν’αρχίσω να παίρνω για ν’αποδράσω απ’το ερχόμενο πεπρωμένο μου.

Άρχισα να σκέφτομαι τις καινούργιες κούρες πρόσωπου: η Creme de la Mer υποτίθεται ότι είναι θαυματουργή όπως και θαυματουργή είναι και η τιμή της. Θα μπορούσα να την αγοράσω απ’τον Λίβανο μέσω κάποιων φίλων, η μαλακισμένη μου τύχη τύχε φέρει έτσι και ο Λίβανος σφαζόταν. Τώρα βρήκαν κι εκεί να σφαχτούν; Απ’την άλλη σκέφτηκα την πορνοσταρ, μια γνωστή που πηδιόταν με τον αδελφό μου. Αυτή ήταν μανιακή της La Prairie. Αλλά για ναμαι ειλικρινής η La Prairie αποδείχτηκε ότι είναι μια μάπα, σκέτη μαλάκια για τον χαζό κόσμο. Όπως χαζή ήταν και η πορνοσταρ. Άρα τη διαγράφω κι’αυτή την λύση.

Απελπίστηκα απ’την κακή μου τύχη και την φρικτή κατάσταση στην οποία βρισκόμουν. Και το χειρότερο απ’όλα είναι ότι ζούσα και κάτω απ’τα όρια της φτώχειας. Ποτέ δεν είχα καν σκεφτεί ότι θα γνώριζα την φτώχεια στη ζωή μου. Αλλά η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις. Όταν ακόμα ήμουν στα είκοσι μου είχα καταναλώσει τόσα καλλυντικά που θα μπορούσα να είχα ανοίξει κατάστημα χονδρικής πώλησης. Τώρα δεν μπορούσα ούτε τα τσιγάρα μου ν’αγορασω. Ίσως αυτό να’ναι το καλό της όλης υπόθεσης: Ευκαιρία να σταματήσω το κάπνισμα αντί να ανησυχώ ποτέ θα μπορέσω ν’αγορασω το επόμενο πακέτο και ν’αρχισω αντ’αυτού ν’αγοραζω κρέμες νυκτός και ημέρας. Καλή σκέψη.

Αυτό είναι το καλό μιας γκέι ύπαρξης: τα κτυπήματα της ζωής, είτε αυτά είναι γελοία είτε είναι τραγικά τα αντιμετωπίζω με κυνισμό και αισιοδοξία. Αλλά το να’σαι γκέι σε κάνει φύσει ματαιόδοξο και επομένως δυστυχισμένο. Βλέποντας χωρίς να μπορείς ν’αμυνθεις στα σημάδια του χρόνου να δημιουργούνται ανεξίτηλα στο κορμί σου, το κορμί που λατρεύεις και σέβεσαι σαν ναό σε κάνει αδύναμο και ανήμπορο ν’αντιδρασεις. Ο χρόνος είναι εχθρός της ομορφιάς, της καύλας, της έλξης και σε συνδυασμό με την γκέι φύση σου είναι ένας μονόδρομος στην αιωνία δυστυχία.

Λεξεις-Κλειδια: gay, κορμι, δυστυχια, ομορφια, κριση, πανικος, νιοτη, ηλικια, ματαιοδοξια