Μολις ξυπνησα σημερα το πρωι και με την τσιπλα στο ματι ανοιξα το notebook για να ελεγξω την επικοινωνια μου. Βρηκα αυτο το συνταρακτικο γραμμα στο γραμματοκιβωτιο μου που με συγκλονισε. Σαν να ειδα τα νεανικα μου χρονια να περνουν απο μπροστα μου σαν αστραπη, σαν ενας εφιαλτης. Ειμαι συνταραγμενος που καταφερα με τα γραφομενα μου να δωσω θαρρος σε καποιον να εκφραστει, να απλωσει χερι για μια επικοινωνια, για μια συμπαρασταση. Το παραθετω οπως ειναι αφαιρωντας το ονομα του φιλου. Οσοι μπορουν να πουν μια κουβεντα συμπαραστασης, να δωσουν μια ελπιδα στον αγνωστο φιλο ας αφησουν τα σχολια τους στο τελος της επιστολης.Αγνωστε φιλε. Δεν εισαι μονος. Πιστεψε με. Ειναι απλα δυσκολος ο δρομος που διαλεξες. Αποψε θα σου πω περισσοτερα.
¨Μόλις είδα το blog σου και αποφάσισα να επικοινωνήσω μαζί σου. Είμαι ο Σ. Έχω διαβάσει όσα έχεις γράψει μέχρι τώρα και πρέπει να σου πω ότι νιώθω σα να σε ξέρω. Το ξέρω ότι δε σε γνωρίζω, αλλά ο τρόπος που εκφράζεσαι, οι απόψεις σου, είναι σα να 'μαι εγώ. Είμαι πιο μικρός σε ηλικία, αλλά οι ψυχές δεν έχουν ηλικία.
Είμαι κι εγώ ομοφυλόφιλος. Δεν ζω ανοιχτά, αλλά σύντομα θα γίνει κι αυτό. Έχω απόλυτη συναίσθηση του ότι ο κόσμος είναι αρκετά έξυπνος και καταλαβαίνει. Όλοι παίζουμε θέατρο, απλώς εγώ είμαι ο πρωταγωνιστής.
Σίγουρα έχω αυτό που χαρακτηρίζεις ως χρόνια κατάθλιψη. Όλα αυτά τα συναισθήματα τις σκέψεις και τις ανησυχίες που περιγράφεις τα έχω περάσει και τα περνώ ακόμα.
Δε ξέρω ποιος είναι ο λόγος που σου γράφω. Ξέρεις όμως πως είναι η μοναξιά. Δεν αντέχεται. Έχω ζήσει όλη μου τη ζωή σε μια απομόνωση. Τις περισσότερες φορές δεν την επέλεξα εγώ, εν μέρη όμως είναι συνειδητή. Είναι ο φόβος, να μη σε απορρίψουν ξανά, είναι η αγωνία να μην πληγωθείς, που τελικά σε αφήνουν μόνο με τον εαυτό σου.
Έχω κουραστεί να μην έχω φίλους. Έχω κουραστεί να μην αφήνω τον εαυτό μου να εκδηλωθεί. Έχω κουραστεί να προσποιούμαι. Έχω κουραστεί να χαιδεύω αυτιά ανθρώπων που δεν τους χρωστάω τίποτα και που μου 'χουν φερθεί σκάρτα χωρίς να τους πειράξω. Έχω κουραστεί να προσπαθώ να μην δίνω τροφή στα κακόβουλα σχόλια τους.
Έχω κουραστεί να υποβαθμίζω συνεχώς τον εαυτό μου, για να επιβιώνει το σύστημα. Έχω κουραστεί να ζω σ' ένα σύστημα που είναι πιο ψεύτικο κι απ' το ψέμα και στο οποίο αδυνατώ να προσαρμοστώ.
Έχω κουραστεί να βλέπω το σώμα μου να καταστρέφεται μέρα με τη μέρα. Δεν αντέχω να με βλέπω, που έφτασα τα 150 κιλά και δημιούργησα άλλη εξάρτηση στον εαυτό μου. Τη δέσμευση να περιορίζονται οι εκδηλώσεις μου σ' αυτές που επιτρέπει το λίπος μου. Δεν αντέχω να βλέπω κάτι που δεν είμαι εγώ. Έχω εγκαταλείψει τον εαυτό μου για το κωλοσύστημα που συνεχώς με απορρίπτει και τώρα αηδιάζω στη δική μου θέα.
Βαρέθηκα να είμαι μόνος.... Δε μου αξίζει.
Θέλω να ζήσω.
P.S.:Σε ευχαριστώ που διάβασες το email μου. Δεν είχα σκοπό να καταλήξει έτσι, αλλά η ανωνυμία με έκανε να είμαι πιο ειλικρινής και άμεσος. Και ξέρω ποιος είναι ο λόγος που σου έγραψα. Ήθελα σε κάποιον να μιλήσω.... Και επέλεξα εσένα.
Σ.¨
Λεξεις-Κλειδια: gay, καταθλιψη, Λονδινο, θεατρο, μοναξια, απορριψη, σωμα, ψυχη
4 σχόλια:
Είναι πολύ γνώριμα αυτά που διαβάζω. Από τα δεκαπέντε μου χρόνια είχα αποδεκτεί και συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι η ζωή μου θα είναι διαφορετική με τη ζωή ενός μέσου Κύπριου. Συνειδητά επέλεξα να φύγω από την Κύπρο με διάφορες αφορμές, αρχικά κυρίως λόγω σπουδών και το έχω ξεκαθαρίσει ότι δεν θέλω να επιστρέψω για μόνιμη εγκατάσταση.
Για μένα δεν έχω πει σε κανένα, εκτός του αδερφού μου αν κι απλώς επιβεβαιώσα κάτι που ήδη ήξερε.
Υπήρξαν στιγμές που ένιωσα αληθινή μοναξιά, αλλά αυτή τη μοναξιά μου την έκανα όπλο. Διοχέτευσα την ενέργεια μου σε συγκεκριμένους τομείς που τελικά ήταν το διαβατήριο μου για να μην χρειαστεί να επιστρέψω στην Κύπρο με το που τελείωσα τις σπουδές μου.
Σήμερα μετρώ ήδη τρία χρονιά συντροφιάς με ένα πολύ γλυκό πλάσμα με το οποίο μοιράζομαι όλες τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου. Πιστεύω ότι είμαι ευτυχισμένος, αν και γενικά αποφεύγω τέτοιους έντονους χαρακτηρισμούς. Το νιώθω όμως και λόγω της ανωνυμίας του blog το καταγράφω.
Το καταγράφω επίσης ως αισιόδοξη σκέψη σε άλλους που ίσως διαβάσουν αυτό το σχόλιο για να έχουν πίστη στον εαυτό τους και να έχουν τη τόλμη να πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους.
Τετοια θελω να διαβαζω και ανοιγει η καρδουλα μου φυλλο φυλλο.
Ο φίλος μας ο Σ. είναι σαν κι εμένα
Μέχρι τα 26 μου είχα φτάσει τα 180 κιλά! Μισούσα τον εαυτό μου, την διαφορετικότητα μου, την απίστευτη μοναξιά μου. Στα όνειρά μου ονειρευόμουν πως είμαι κάποιος άλλος· λογικό αφού δεν αγαπούσα εμένα.
Ευτυχώς, κάποια στιγμή ξύπνησα από τον λήθαργο μου. Επηρεασμένος από λόγια και καταστάσεις της ζωής· απλά είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου.
Εύχομαι ολόψυχα στον φίλος μας το Σ. να καταφέρει να αγαπήσει τον εαυτό του και να βάλει πάλι ’μπρος στο μονοπάτι της ζωής του· του αξίζει να έχει ένα καλό ταξίδι –όπως και σε όλους μας. :-)
Θα ήθελα να πω κάτι. Λένε ότι οι νέοι πάσχουν σήμερα γιατί δεν τους αφήσαμε -παρακαταθήκη- έναν όμορφο κόσμο, με αξίες, έναν όμορφο τρόπο να ζεις, η κοινωνία είναι σκατά, δεν υπάρχει αγάπη, ανιδιοτέλεια κλπ. Γιατί αγαπητέ νέε μου εγώ σε άλλο κόσμο μεγάλωσα; (Είμαι γονιός). Οι δικοί μου οι γονείς με άλλες αξίες και με περισσή αγάπη με μεγάλωσαν; Ακριβώς γι' αυτό λοιπόν, (και επειδή είμαι σκεπτόμενος άνθρωπος) αποφάσισα να μην γίνω σαν αυτούς. Και από τότε που με θυμάμαι προσπαθώ -με καθημερινή προσπάθεια- και διαφυλάσσω τα σωστά μου, τις αξίες μου. Θέλεις σκοπό και όραμα; Ιδού: γίνει το αντίθετο από αυτό που γίνανε οι άλλοι και δεν σου αρέσει.
Και μην ακούω "τι να το κάνω να παραμείνω εγώ αγνός όταν κανείς δεν το καταλαβαίνει", γιατί φίλε μου όλοι περιμένουν από τους άλλους να αρχίσουν. Ή θέλεις όραμα κι αξία ή μείνε στην επιφανειακή ζωούλα σου και μην διαμαρτύρεσαι.
Επίσης, συνομιλώντας με άπειρους ανθρώπους που "κατά βάθος" δεν είναι πονηροί, δεν φοβούνται και αφήνονται να ζήσουν, πιστεύουν ("κατά βάθος") στις ανθρώπινες σχέσεις και στο μοιράζομαι, δεν είναι υλιστές, επιφανειακοί τύποι, πιστεύουν λοιπόν, ότι η ζωή τους κάνει, δεν είναι έτσι.. (Κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια να πω:) Δεν μπορείς να είσαι κάτι άλλο από αυτό που είσαι, αν ήσουν δεν θα μπορούσες να μην είσαι το άλλο. Εγώ τουλάχιστον γι' αυτό δεν μπορώ να "προσαρμοστώ" -παρότι αρκετές φορές, από κούραση, προσπάθησα να γίνω ένα με το συρμό. Δεν είναι η σπουδαιότητα των αξιών -άλλωστε για όλους είναι σπουδαία τα σπουδαία, δεν βλέπω κάτι να τους πιέζει να τα διασφαλίσουν- δεν μπορώ να μην τις ακολουθώ, γιατί αυτή είμαι εγώ. Δεν μπορώ να είμαι κάτι άλλο.
Ένα τελευταίο και κλείνω το "διάγγελμα", στις σπάνιες φορές που βλέπω τηλεόραση άκουσα έναν νεαρό, γύρω στα 17, να μιλάει για κάποια χρήματα που μάζεψε το σχολείο του για την UNISEF. Είπε λοιπόν ο 17 ετών νεαρός: "για μένα ήταν ολόκληρο το χαρτζιλίκι μου, ενώ θα έπρεπε χρήματα να δίνουν οι κυβερνήσεις". (...) "εύχομαι τουλάχιστον τα χρήματα που μαζέψαμε να πάνε σ' αυτούς που τα έχουν ανάγκη". Πραγματικά δεν ντρέπομαι που έχουμε καταντήσει έτσι σαν κοινωνία (πότε δηλαδή ήταν καλύτερη;), το πραγματικά θλιβερό στην προκειμένη είναι ότι το παιδί βλέπει με αυτά τα μάτια τα πράγματα.
Είναι στο χέρι σου ν' αφήσεις την καρδιά σου αμόλυντη, αγνή, όλο αγάπη και αισιοδοξία. Κανείς δεν σου βάζει το μαχαίρι στο λαιμό. Εσύ επιλέγεις τι θέλεις να 'σαι.
(Το κείμενο αυτό το έστειλα σε πολλά blogs. Επειδή δεν έχουμε έδρα να μιλάμε δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουμε).
Δημοσίευση σχολίου