Το δωμάτιο του Τζιοβάνι

Η γκέι λογοτεχνία και ο κινηματογράφος είχαν χαρακτηρίσει τα νεανικά μου χρόνια (όχι πως είμαι μπαμπόγερος, έτσι για να το ξεκαθαρίσω αλλά δεν είμαι και είκοσι): Απ’το Maurice (E.M Foster) μέχρι τα έργα του Edmund White και τις παραγωγές του Pedro Almodovar είναι όλα δημιουργήματα που καλλιέργησαν την φαντασία και την ψυχή μου. Το πρώτο μυθιστόρημα όμως που διάβασα και έμεινε βαθειά στην μου χαραγμένο ήταν ¨Το δωμάτιο του Τζιοβάνι¨.

Όταν γνώρισα τον Μ. ήταν γύρω στα μέσα της δεκαετίας του ενενήντα ένα καλοκαίρι στο σπίτι κάποιου φίλου. Τότε κυκλοφορούσα μέσα σ’έναν κύκλο από ψευδό-διανοουμένους που παρουσίαζαν την ψευδό-κουλτούρα τους με το να ακούν όπερες του δωσ’μου μαχαίρι να σκοτωθώ κυριακάτικα πρωί πρωί και τα μεσημέρια βυθίζονταν στις παράνοιες του Ντοστογιεφκσι μέχρι που τις βράδυνες ώρες η κοινωνικοποίηση τους έπαιρνε την μορφή της ψευδό-φιλοσοφίας για το νόημα της ζωής (άμα είσαι εντελώς αγάμητος κάπου πρέπει να βρεις διέξοδο). Τις ώρες της ελευθερίας τους τις περνούσαν σχολιάζοντας και κριτικάροντας τον βίο και την πολιτεία των υπολοίπων απόντων γνωστών (δες θάψιμο). Ο φίλος που μας φιλοξενούσε την συγκεκριμένη Κυριακή για μπραντς ήταν ένας απ’αυτους και καταπιεσμένος ομοφυλόφιλος.
Το καταπιεσμένος δεν είναι το αρνητικό, το αρνητικό είναι η κακιά και η απέχθεια που βγαίνει από ορισμένους ανθρώπους λόγω αυτής της καταπίεσης. Άλλο θέμα όμως. Όλος ο κύκλος μας της τότε εποχής άνηκε σε αυτό που πολύ φτηνά πλέον λέμε την υψηλή κοινωνία της πόλης που ζούσαμε.

Εκεί γνώρισα για πρώτη φορά τον Μ. Κολλητοί με τον οικοδεσπότη άπτον καιρό της στρατιωτικής θητείας ένιωσα μέσω του gaydar και της διαίσθησης μου ότι μεταξύ τους υπήρχε κάτι περισσότερο από απλή, παραδοσιακή φιλία. Μήνες μετά αποδεικτικά σωστός. Δεν ήταν μια σεξουαλική σχέση, ήταν μια έντονη συναισθηματική φιλία με έντονο το στοιχειό της σεξουαλικής επιθυμίας, η οποία επειδή δεν μπορούσε να βρει έναν συγκεκριμένο ορισμό στον κόσμο τους μεταφραζόταν σε έντονα πλατωνικά συναισθήματα και ασυνήθιστη τρυφερότητα. Ήταν και οι δυο άτομα που δεν ήθελαν να ακούσουν καν την λέξη ομοφυλόφιλος, καταδίκαζαν εξολοκλήρου το θέμα αλλά η κάθε τους κίνηση και η κάθε τους έκφραση πρόδιδε μια κρυμμένη, ανικανοποίητη σεξουαλική πλευρά της ζωής τους που δεν ήταν φανερή μονό στους ειδήμονες. Τότε δεν είχα επίσημα ανακοινώσει σε κανέναν ακόμη τις δίκες μου προτιμήσεις, όχι με λόγια τουλάχιστον, εκτός απ’τον αδελφό μου και την τότε σύντροφο του, αλλά προσπαθούσα συνειδητά να το ανακοινώσω σε όλους με τον τρόπο μου.

Όταν τον πρωτοείδα είχα ήδη τις προκαταλήψεις μου εναντίον του. Είχα ακούσει τόσα πολλά γι’αυτόν, για την καλοσύνη του, την παιδεία του, την εξυπνάδα του που κάποιο στραβό θα είχε, ήμουν σίγουρος. Και είχα δίκαιο. Στεκόταν εκεί απέναντι μου, μικρός, εύθραυστος, ξερακιανός και κακάσχημος. Ήταν ένα χρόνο πιο μεγάλος από μένα, πολύ φοβισμένος απ’την ιδία του την σκιά και εσωστρεφής. Η τάση μου για να κυνισμό κυριάρχησε όλο το πρωινό με την κάθε ευκαιρία που μου έδιναν, αλλά βαθειά μέσα μου ένιωσα μια συμπάθεια και μια λύπη γι’αυτον. Ένιωθα ότι αναζητούσε διακριτικά βοήθεια για κάτι που δεν μπορούσε να συγκεκριμενοποιήσει, χρειαζόταν κάποιον να του μιλήσει για κάποιες αλήθειες ζωής, της δική του άγνωστης ζωής, να τον βοηθήσει να βγει απ’την κρυψώνα του σαν προσωπικότητα ολκής χωρίς να χρειάζεται να φοβάται.

Σίγουρα δεν ήμουν ο πιο κατάλληλος να του δείξει κάποιον δρόμο και κάποια πορεία γιατί ακόμα κουβαλούσα τον δικό μου σταυρό, αλλά τον ένιωθα. Η διάφορα μας ήταν ότι εγώ μπορούσα να φορώ μια μάσκα, ένα ταλέντο που είχα που ενισχυόταν απ’το γεγονός ότι είχα χάσει γύρω τα εικοσιπέντε κιλά τους τελευταίους τρεις μήνες, κάτι που με έκανε στα μάτια μου ξανά ελκυστικό (κι’αυτό σχετικό είναι). Αυτή η καινούργια αυτοπεποίθηση ήταν αναγκαία στην απόφαση μου να κάνω το δικό μου coming out. Ο λόγος είναι απλός: κάνεις δεν θα άγγιζε, ούτε καν θα γύριζε να δει έναν άντρα των ενενηνταριών κιλών όσο κάλος και να ήταν σαν άνθρωπος και ενδιαφέρουσα προσωπικότητα. Κόσμος της επιφάνειας κι’όχι της ουσίας, χωρίς επιφάνεια δεν έχει κάνεις την ευκαιρία να γνωρίσει την ουσία, και στον αγώνα για την δημιουργία της επιφάνειας χάνεται η ουσία. Φαύλος κύκλος. Όταν είχα σταματήσει την επιτυχημένη κολυμβητική μου σταδιοδρομία άρχισα να χλαπακιαζω σαν γουρούνι μαζεύοντας τα κιλά κάνοντας με έναν κεφτέ. Χάνοντας το επιπρόσθετο βάρος και αρχίζοντας ξανά εξοντωτικό αθλητισμό απέκτησα μια τέτοια αυτοπεποίθηση που νόμιζα ότι μπορούσα να κατακτήσω τον κόσμο. Αποφασίζοντας ακολούθως να κάνω το coming out μου ένιωθα ανίκητος, δεν έδινα πια δεκάρα τι θα έλεγε ο οποιοσδήποτε. Ήμουν όμως ακόμα πολύ προσεκτικός. Ξαναγυρίζοντας στον κόσμο της εξωτερικής ομορφιάς σαν λεπτό κι’αθλητικο σώμα μου έδωσε μια αύρα ανεξαρτησίας, μια δύναμη άγνωστη μέχρι στιγμής. Με αυτή την αύρα έκανα την είσοδο μου στην Κύπρο εκείνο το καλοκαίρι. Τα θετικά σχόλια που έπαιρνα μ έκαναν να πετώ, και η πτήση φαινόταν ασταμάτητη. Έτσι νόμιζα τότε.

Ένιωθα οίκτο για τον Μ. αλλά συνάμα δεν μου άρεσε η δειλία του. Υποτιμούσα τους ανθρώπους που ήταν δειλοί. Πίστευα σε επαναστάσεις και ήρωες και σίγουρα δεν άνηκε σ’αυτή την κατηγορία. Κανένας εκείνο το πρωινό δεν ήταν ήρωας, τους σιχαινόμουν.

Μετά το καλοκαίρι μετακόμισα στο Λονδίνο για τα μεταπτυχιακά μου. Λάτρευα το Λονδίνο, αυτή η μητρόπολη ήταν η έκφραση των ονείρων μου. Ένιωθα άνετα, σαν να είχα μεγαλώσει εκεί, σαν να μην ήμουν κάποιος που ποτέ δεν είχε ζήσει εκεί. Εκμεταλλευόμουν κάθε ευκαιρία να ζήσω την πολιτιστική του πλευρά. Η ζωή μου ήταν πολύ όμορφη τότε, παραδεισένια: Ο αδελφός μου έκανε διεθνή καριέρα, εγώ βρισκόμουν στο Λονδίνο, αποκτήσαμε ένα καινούργιο σπίτι στην Κύπρο κι’όλα έδειχναν ότι το πεπρωμένο μας είχε επιτέλους βρει την πορεία του.

Στα μέσα του φθινόπωρου πήρα ένα τηλεφώνημα. Ήμουν στον ξενοδοχείο και διάβαζα όταν κτύπησε το τηλέφωνο. Στην άλλη γραμμή ήταν ο Μ. Εκπλάγηκα. Βρισκόταν στο Λονδίνο για επαγγελματικούς λόγους και με ρώτησε αν ήθελα να τον συναντήσω για καφέ. Δεν ήξερα τι να πω στην αρχή, δεν τρελαινόμουν να τον συναντήσω αλλά ήμουν περίεργος και δεκτικά την πρόσκληση. Ρώτησα για τον τόπο συνάντησης και πρότεινε το Old Crompton’s Cafe. Πελάγωσα. Πως ήξερε γι’αυτό το καφέ;

Το Old Crompton’s Cafe ήταν ένα must για τον κάθε γκέι στο Λονδίνο και για κάθε τουρίστα γκέι, είτε διασημότητα είτε όχι. Μια φορά συνάντησα τον Keanu Reeves, μια άλλη φορά βρέθηκα εκεί μ’έναν λονδρέζο εραστή μου ηθοποιό που τον ψάρεψα στην Μύκονο και την Emily Watson που έτυχε να ήταν κολλητοί. Άνθρωποι της καθημερινότητας. Τα club sandwiches του ήταν θρυλικά στον κόσμο των γκουρμε, ο καφές του απαράμιλλος και η συχνότητα του κόσμου και της γκλάμουρ ομορφιάς μοναδική. Κι’όλα αυτά σε λιγότερο από τριάντα τετραγωνικά. Εκεί περνούσα τα μεσημεριανά μου διαλύματα, εκεί έκανα τα ραντεβού μου, εκεί άρχιζα και τέλειωνα τα βράδια μου άσχετα της ώρας. Ήταν η καρδιά του Σοχο, του ανακαινισμένου λονδρέζικου κέντρου, παλαι ποτέ χώρος μπουρδελλων, νταβαντζιδων και βαπορακιων.

Συναντηθήκαμε εκεί μια ώρα αργότερα. Ήταν πολύ φιλικός και ζεστός απέναντι μου κάτι που με έκανε να νιώσω ενοχές για την απαράδεκτη και φρικτή συμπεριφορά μου το καλοκαίρι που πέρασε. Πίνοντας τον καφέ μας και μιλώντας σε γενικές γραμμές με ρώτησε αν είχα κάποιο πρόγραμμα για το βράδυ. Απάντησα αρνητικά. Χωρίς να με ρωτήσει αλλά ελπίζοντας ότι δεν θα είχα αντίρρηση είχε ήδη αγοράσει δυο εισιτήρια για μια θεατρική παράσταση κοντά στο Ισλιγκτον. Ξαφνιάστηκα ευχάριστα και ένιωσα πολύ τρυφερά εκείνη την στιγμή. Αυτή η κίνηση του έσπασε τον όποιον πάγο κι’αν υπήρχε ανάμεσα μας. Ξαφνιάστηκα ευχάριστα και ένιωσα πολύ τρυφερά εκείνη τη στιγμή. Αυτή η κίνηση του έσπασε όποιον πάγο κι’αν υπήρχε ανάμεσα μας. Ένιωσα ακόμα χειρότερα σκεφτόμενος το καλοκαίρι και τι μαλακας υπήρξα. Ο Μ. ήταν πολύ κύριος και προσπαθούσε πολύ να δείξει την αυθεντική του φιλικότητα. Τον ρώτησα ποιο έργο θα βλέπαμε και απάντησε :¨Το δωμάτιο του Τζιοβάνι¨.

¨Το δωμάτιο του Τζιοβάνι;¨ σκέφτηκα. Τον κοίταξα προσεκτικά αλλά δεν είπα τίποτε. Ο Μ. δεν ήξερε συγκεκριμένα ότι ήμουν γκέι. Προσπαθούσα με κάθε τρόπο να αφήσω στο καθένα που συναναστρεφόταν μαζί μου υπονοούμενα αλλά ποτέ δεν του το είπα ξεκάθαρα. Έτσι δεν ήξερε. Παρατήρησε την σιωπηλή μου αντίδραση αφήνοντας την ασχολίαστη. Ήμουν σίγουρος ότι η διαίσθηση μου στην Κύπρο δεν με είχε ξεγελάσει. Ο Μ. ήταν ένας από μας. Απλά αναρωτιόμουν πόσο θα του έπαιρνε μέχρι να το ομολογήσει. Περίμενα. Δεν ήμουν βιαστικός. Δεν χρειαζόμουν να του μιλήσω. Αυτός ήταν που είχε την ανάγκη να εκφραστεί. Ήταν φανερό πια ότι γι’αυτό με αναζήτησε. Εμένα που τα κύματα εκπομπής μου ήταν τελικά θετικά το καλοκαίρι που πέρασε παρόλο τον μαλακισμένο κυνισμό μου. Αυτό με έκανε να τον θαυμάσω. Ήταν έξυπνος! Κατάλαβε ότι πίσω απ’την μάσκα μου υπήρχε ένα άλλος.

Τότε άρχισα να τον συμπαθώ, άρχισε να μου αρέσει σαν άνθρωπος καινούργιος, άρχισα να νιώθω κοντά του. Συνέχισα να μην λέω τίποτε απ’αυτά που σκεφτόμουν γιατί δεν ήμουν εντελώς σίγουρος. Περίμενα.

Η παράσταση ήταν πολύ καλά σκηνοθετημένη και την απόλαυσα. Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα το βιβλίο που λάτρεψα στα φοιτητικά μου χρόνια σαν θεατρικό έργο και ήμουν ενθουσιασμένος. Δεν πρωταγωνίστησε κανένας διάσημος ηθοποιός αλλά ήταν μια άψογη παράσταση. Μετά το έργο πήγαμε στο Old Crompton’s Cafe για καφέ όπου μου ανακοίνωσε ότι το επόμενο βραδύ θα πηγαίναμε να δούμε ένα μιούζικαλ, το θέμα του οποίου ήταν για έναν ναύτη του πολεμικού ναυτικού που δεν τολμούσε να ζήσει την γκέι φύση του για να μην χάσει την δουλειά του και λυντσάρισμα από τους συναδέλφους του.

Χάρηκα πολύ αλλά δεν σχολίασα πάλι για το θέμα το έργου. Έμεινα αδιάφορος γιατί δεν ήθελα να τον κάνω νιώσει άβολα. Το επόμενο βραδύ βρεθήκαμε μπροστά απ’το θέατρο είκοσι λεπτά πριν την έναρξη της παράστασης. Πήγαμε στα καθίσματα μας και δεν άντεξα άλλο, θα έσκαγα απ’την περιέργεια και έπρεπε να μάθω την όλη ιστορία, τι κρυβόταν πίσω απ’ολες αυτές τις ενέργειες.

- Ρε Μ. Θέλεις να μου πεις τίποτε;; τον ρώτησα

- Νταμπου εννοείς; Συμβαίνει τίποτε; Ο Μ. με κοίταξε στα μάτια.

- Έλα, είπα. Εβρεθηκαμε στου τάδε το καλοτζιαιρι τζιαι εν ήταν τζιαι πελλαμος με τις μαλακιες που εκαμνα. Τζιαι βασικά εν ειπαμεν τζιαι πολλές κουβέντες εκτός που τις μαλακιες για όπερες τζιαι φιλοσοφίες. Στα καλά καθούμενα εμφανίζεσαι στο Λονδίνο, πιάνεις με τηλέφωνο τζιαμε που βασικά εν είχαμε καμμιαν επαφή τζαι βρισκουμαστε για καφέ τζιαι για θέατρο. Τζιαι οι μονον τούτο, για καφέ πάμε σε γκέι καφέ τζιαι τα θκιο θέατρα που επιαμεν να δούμε εν τζιαι τζινα γκέι. Χαλλοου; Τζιαι το τηλέφωνο μου που το ηβρες; Ποιος σου το έδωκε;

- Ε θωρώ κανέναν πρόβλημα σε τούτα ουλλα ρε μαλακα. Ξέρω ότι ακούεται παράξενο αλλά είμαι μόνος μου δακατω τις ήμερες που ηρτα για δουλειά τζιαι ερωτησα τον τάδε να μου δωκει το τηλέφωνο σου. Τζιαι για να σου πω την αληθκεια σσιαιρουμε που εβρεθηκαμε γιατί εφανηκες μου που την αρχή πολλά εντάξει, παρ’ολο που προσπαθείς να παίξεις τον ματσσιο. Τζιαι νομίζω ότι μπορούμε να επικοινωνήσουμε.

Έμεινα σιωπηλός για λίγα λεπτά. Εγώ ήμουν αυτός που ένιωθε άβολα αλλά η περιέργεια μου με σκότωνε.

- Βασικά τζιαι γω το ίδιο νιώθω για σένα. Αλλά γαμωτο μεν περιπεζουμαστεν. Εχτες ο Τζιοβανις, σήμερα ο ναυτικός, ην μπιτουιν είμαστε μες στο γκέι καφέ, ΧΑΛΛΟΟΥ;Ενν νομίζεις ότι θέλεις να μου πεις κάτι;

Με κοίταξε για μια στιγμή και μετά γύρισε το κεφάλι του προς την σκηνή.

- …..Νομίζω είμαι γκέι…Τζιαι με τον τρόπον σου έκαμες με να νιώσω ότι μπορώ να σου έχω εμπιστοσύνη.

Ξεροκατάπια προς στιγμή αλλά δεν μπόρεσα να κρατηθώ. Γέλασα.

- Σορρυ που γελώ αλλά… ακόμα νομίζεις;;; Πραγματικά σορρυ, εν τζιαι θέλω να σε πιέσω αλλά ήταν άλλο νομίζεις ότι είσαι; Που την ώρα που βρεθήκαμε εν τζιαι πηρές με πουποτε αλλού εκτός που τα γκέι τα μαχαζια.

Υπέρβαλλα βεβαία αλλά πηρέ το μήνυμα.

- Οι…βασικά εσσις δίκαιο. Είμαι γκέι…

- Ε σόου; Τζιαι εσσις πρόβλημα; Τζι εγώ γκέι είμαι τζιαι εν ουλλα καλά τζ ωραία.. Εν τζιαιν τζιαι το τέλος του κόσμου. Εν για τούτο που εφιρτις να με δεις; Έπιασες τα βαιπς μου;

Χαμογέλασε. Κι’εγώ το ίδιο. Ήμουν ενθουσιασμένος απ’την αποκάλυψη, περισσότερο γιατί η διαίσθηση μου δεν με γέλασε. Παράλληλα ένιωσα μια καλπάζουσα συμπάθεια, ένιωσα ότι τον καταλάβαινα και τι πέρασε. Δεν ήταν εύκολο να είσαι Κύπριος στην Κύπρο και γκέι. Πρόλαβα τον Μ. μονό λίγους μήνες στο να δεκτώ την σεξουαλικότητα και είχα πίσω μου αγώνα εφτά χρονών. Τον καταλάβαινα πολύ καλά.

Μετά την παράσταση πήγαμε ξανά για καφέ. Μας βρήκαν οι πρωινές ώρες μιλώντας, επικοινωνώντας, ανακαλύπτοντας και δημιουργώντας μια έντονη αδελφική αγάπη. Ανασκαλίσαμε τις ζωές μας δημιουργώντας κοινές βάσεις, για να προλάβουμε όλα τα χρόνια που χάσαμε με την αμοιβαία μας απουσία. Απόκτησα έναν φίλο. Έναν φίλο που θα διαρκούσε. Και στα χρόνια που ακολούθησαν αυτός ο φίλος έγινε ένας απ’τους πιο πολύτιμους μου.

Μετά από κάποια χρόνια φανήκαν και τα αποτελέσματα της εξωτερικής του αλλαγής. Το ξερακιανό κορμί έγινε ένα σώμα με σκληρούς μυς, το πρόσωπο ωρίμασε και έγινε αρρενωπό και η προσωπικότητα του ακόμη πιο ενδιαφέρουσα. Είχε γίνει ένα όνειρο. Ήμουν πολύ χαρούμενος γι’αυτόν. Ευγνώμων γιατί τον είχα φίλο, αυτόν και τον Τζιοβάνι.

Λεξεις-Κλειδια: γκει, λογοτεχνια, Τζιοβανι, ψευδο-διαννοουμενος, κουλτουρα, coming, out, Old, Crompton's, Cafe, Λονδινο, φιλος