Για ποιον κτυπά η καμπάνα?

Μιλώντας με έναν από τους στενούς μου φίλους στην Ελλάδα, μου ζήτησε, γνωρίζοντας το συγκεκριμένο ιστορικό μου πολύ καλά, να γράψω ένα άρθρο με ελαφρότητα και σε περιορισμένο αριθμό λέξεων, περιγράφοντας πως είναι να ζει κάποιος την εμπειρία του πανικού, των φοβιών και της σοβαρής κατάθλιψης και πως μπορεί να αντεπεξέλθει.

Το θέμα δεν είναι εύκολο, προ πάντων όταν το ζεις για πρώτη φορά, δεν μπορείς να καταλάβεις πως είναι ποτέ δυνατόν να μπορείς να κάνεις και χιούμορ πάνω σιούτο το θέμα.
Από την άλλη όμως, μαθαίνοντας να δέχεσαι μια τέτοια κατάσταση με το πέρασμα του χρόνου, μαθαίνεις παράλληλα ότι το χιούμορ είναι μεγάλη σωτηρία.


Σκεφτόμουν λοιπόν πως θα μπορούσα να παρουσιάσω μια άποψη αυτής της κατάστασης σύντομα ελπίζοντας παράλληλα να μεταδώσω μια διαφορετική μορφή αντιμετώπισης αυτού του προβλήματος που να ανταποκρίνεται συνάμα με την πραγματικότητα αφού σκοπός του άρθρου ήταν να δοθεί μια ελπίδα βοηθείας η μάλλον ένα έναυσμα σ’αυτους που υποφέρουν αλλά δεν τολμούν να ζητήσουν στήριξη.

Είμαι κάπου στα ...αντα. Εκμεταλλεύομαι την συγγένεια μου με μια διάσημη σταρ και συνεχίζω έτσι την οικογενειακή μας παράδοση που μας επιβάλλει κάπου κοντά σε κάποια ...αντα να σταματησουμε να μετραμε το χρονο με την κλασσικη μέθοδο κι έτσι πριν από ανυπολόγιστο χρονο σταμάτησα κι εγώ να μέτρα την ηλικία μου με τον κλασσικό τρόπο και λέω απλά ότι βρίσκομαι σε κάποια ...αντα. Γιατί όμως είναι σημαντικό το θέμα της ηλικίας?
Υπάρχουν άνθρωποι που σε κάποιο όριο ηλικίας ζουν την εμπειρία μιας πρωτόγνωρης αλλαγής.

Οι γυναίκες παραδοσιακά αρχίζουν να βιώνουν την βιολογική κατιούσα: Κλιμακτήριο, κυτταρίτιδα, ψωμάκια που εξελίσσονται σε καρβέλια, περιφέρεια πέραν του ιδανικού ενενήντα που αγγίζει πολλές φόρες τις διαστάσεις εξωπραγματικού αχλαδιού (μα δεν σταματάμε να τρώνε και όταν τις ρωτήσεις ορκίζονται στην ζωή των παιδιών τους ότι δεν τρώνε τίποτα - όλοι οι απόγονοι τους θα είχαν πνεύσει τα λοίσθια μέχρι τώρα αν όρκοι έπιαναν τόπο), για να μην αναφέρω τα πεσμένα και παραμορφωμένα βυζιά που αποτελούν δημόσια οπτική μόλυνση και κίνδυνο.

Οι δε κλασσικοί άντρες βιώνουν κάτι ανάλογο: Μετά τα κάποια αντα (αυτό βεβαία δεν συμπεριλαμβάνει και μένα, γιατί μου΄χει βγει η πιστή στα γυμναστήρια, κολυμβητήρια, βουνά και δάση με το mountain bike και τον σκύλο για να κρατήσω σώμα θεϊκό, αγγελικά πλασμένο) αρχίζει η περιφέρεια αν αντικατοπτρίζει τη μανά τους έγκυο αυτούς, η τρίχα αναπτύσσεται σε τροπικό δασός (και μίλα γι αυτές που φαίνονται, γιατί αν κάποιος έχει την ατυχία να κοιτάξει και πιο κάτω τότε είναι που γίνονται κατανοητές οι αιτίες των πανικών), και βεβαία αρχίζουν και τα πρώτα προβλήματα αντρικής φύσης η μάλλον στύσης.
.
Αν αφήσουμε λοιπόν τις κλασσικές γυναίκες, τους κλασσικούς άντρες και λοιπά κλασσικά, υπάρχουν και οι υπόλοιποι (συμπεριλαμβανόμενου και εμού) ανεξαρτήτως φύλου και άλλων χαρακτηριστικών (δεν μίλα για γενετικές ανωμαλίες, έτσι για να εξηγούμαστε) που βιώνουν σε μια δεδομένη στιγμή μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Όπως εγώ.

Καθώς γυμναζόμουν μια μέρα πριν από κάποια χρόνια (για να διατηρήσω τη στοματάρα που λέγαμε) ένιωσα ότι έχανα τις αισθήσεις μου. Η καρδια μου άρχισε να κτυπάει περισσότερο από τον κανονικό της ρυθμό εν ώρα γύμνασης. Στην αρχή δεν κατάλαβα ότι ο παλμός ήταν διαφορετικός, πιο γρήγορος. Μέχρι που έχασα τις αισθήσεις μου και έπεσα φαρδύς πλάτης στο πάτωμα. Ευτυχώς ο θεϊκός γυμναστής επιτηρητής μου Παράσχε τις πρώτες βοήθειες και με έστειλε πακέτο στο νοσοκομείο όπου διαπιστώθηκε μια κρίση υπεροξυγονωσης (αυτό που με στεναχωρεί μέχρι σήμερα είναι ότι δεν μου έδωσε το φιλί της ζωής).

Μετά από αυτή την πρωτόγνωρη εμπειρία με είχαν κατακλύσει όλες οι φοβίες που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος. Πίστευα ότι ήμουν οροθετικός και ήρθε η ωρα της τελικης κρισης. Αφου αποδεικτηκε οτι δεν ημουν ορεθετικος αρχισα να πιστευω οτι επαθα καρδιακο. Την φαντασια του καρδιακου την ακολουθησε αυτη του εγκεφαλικου και ακολουθως εζησα με την φαντασια μου η οποια ηταν πια ερμαιο μιας λαιλαπας πανικων ολα τα ειδη καρκινου και λοιπων ανιατων ασθενιων που θα με εστελναν ανεπιστρεπτι στον αλλον κοσμο.

Απο την μερα της υπεροξυγονωσης ειχαν περασει μηνες. Αλλα οι πανικοι και οι αγωνιες εμεναν. Ειχα ζησει οτι ειχε ανακαλυψει η ιατρικη στους αιωνες της υπαρξης της μεσα λιγες εβδομαδες. Αφού είχα επισκεφτεί όλους τους γιατρούς και έκανα όλες τις ιατρικές εξετάσεις αναζητώντας μια επιβεβαίωση του επικείμενου μου θανάτου και αφού όλες οι εξετάσεις μου έλεγαν ότι χαίρω πλήρους υγείας, σταμάτησα να έχω εμπιστοσύνη στους γιατρούς και πεπεισμένος ότι σύντομα θα αποχαιρετούσα τα εγκόσμια, μάζεψα τα πράγματα μου, αποχαιρετά τον σκύλο και τον σύντροφο μου και πήρα την τελική ευθεία για τον Άδη κάνοντας σταθμό στο πατρικό μου σπίτι (τόσο πατρικό βεβαία δεν ήταν, αλλά να λέμε για την παράδοση του λογού) όπου επιθυμούσα να αφήσω την τελευταία μου πνοή διπλά στην μάνα μου.
Άφησα λέπιoν την Γερμάνια όπου ζούσα τα τελευταία χρόνια και πήγα στην Κύπρο όπου μεγάλωσα για να αφήσω τα κόκαλα μου.

Η αντιμετώπιση από την οικογένεια μου και το φιλικό περιβάλλον δεν ήταν για την ακρίβεια βοηθητική. Και ήταν φυσικό γιατί κανένας δεν ξέρει τι σημαίνει να υποφέρεις από κρίσεις πανικού και φοβίες μέχρι θανάτου. Δεν είναι κάτι που συζητιέται άνετα πάνω στενών καφέ και προ πάντων όλοι φοβούνται μην τους χαρακτηρίσουν ψυχοπαθείς. Όλοι πίστευαν ότι έπαιζα θέατρο. Αν και στα φρέσκα μου ...αντα, χωρίς ρυτίδες και λοιπά σημάδια χρόνου (κι αυτό το κληρονόμησα απτήν σταρ που λέγαμε με την διαφορά ότι ακόμα δεν μπήκα κάτω από νυστέρι) φαινόμουν σαν ζόμπι αφού από τις φοβίες και τους πανικούς που ζούσα τους τελευταίους μήνες ήταν ζήτημα αν είχα κοιμηθεί μια ολόκληρη μέρα συνολικά. Με κοιτούσα στον καθρέφτη και με κυριαρχούσαν περισσότεροι πανικοί από αυτό που έβλεπα συν του γεγονότος ότι με κυριαρχούσαν επιπρόσθετοι πανικοί σκεφτόμενος το τι κρεμά και λεφτό θυσίασα στον βωμό της αιωνίας νιότης για να φαίνομαι το χαλί που ήμουν.

Τελικά αποφάσισα να κάνω το μεγάλο βήμα το φοβερό και να επισκεφτώ έναν ... ψυχίατρο.
Η μανά μου στο άκουσμα της λέξης έπαθε σοκ (και μιλάμε για μια ψηλά μορφωμένη ακαδημαϊκή γυναίκα) και ο αδελφός μου την συνόδευε σε αυτό το σοκ. Τέλειες προϋποθέσεις στήριξης. Μάζεψα όμως τις τελευταίες δυνάμεις που μου έμειναν και πήγα – μέρα μεσημέρι, με πήγε ο αδελφός μου, σταματήσαμε δυο στενά πριν από τον γνωστό δρόμο του ψυχιάτρου για να μην μας πάρει χαμπάρι κάνεις, και πήγα την υπόλοιπη απόσταση ινκόγκνιτο με μαύρο γυαλί ήλιου Oakley και outfit σερφερ για παραπλάνηση (τι σχέση είχα εγώ με το surfing;)

Η συνάντηση με τον ψυχίατρο ήταν ...διαφορετική. Κι αυτός σπουδασμένος στην Γερμάνια, στην ηλικία του αδελφού μου (αυτό σημαίνει μεγαλύτερος) και με κανένα εμφανές τικ. Μπήκα μέσα, συστηθήκαμε κι αφού κάναμε παράταξη ονομαστική κοινούς γνωστούς που είχαμε για να βρούμε βάσεις κοινές, και τις βρήκαμε, έσπασε ο πάγος και μπήκαμε στο ψητό.

Με ρώτησε τι πρόβλημα είχα και του περιέγραψα μέσα σε λίγα λεπτά το ιστορικό έξη μηνών. Άρχισε να ψάχνει την παιδική μου ηλικία, τυχόν κακοποιήσεις και λοιπές ψυχαναλυτικές αηδίες για τις οποίες δεν είχα κανένα σεβασμό.

Ο ψυχίατρος μου επιβεβαίωσε αυτό που το ιντερνετ εδω και καιρό με βοήθησε να καταλάβω ότι δηλαδή έπασχα από έντονες κρίσεις πανικού και φοβιών σαν αποτέλεσμα μια βαθειάς χρονιάς κατάθλιψης. Η χρόνια κατάθλιψη είχε τις ρίζες της σε βαθειά θαμμένους λόγους και αιτίες: Ανοργασμικός, επαγγελματικά ανικανοποίητος, κληρονομικότητα, πολλοί είναι οι λόγοι για μια τέτοια κρίση.
Μου έδωσε αντικαταθλιπτικά και βενζοδιαζεπινες, δες Εφεξορ και Ζαναξ. Και αμέσως άνοιξε μια πόρτα μπροστά μου και είδα για πρώτη φορά το φως μετά από μήνες μέσα σε έναν σκοτεινό λαβύρινθο. Με φάρμακα. Είχα ήδη δοκιμάσει ότι είχε να προσφέρει η αγορά σε φυτικά φάρμακα, είχα κατεβάσει όλα τα ζαρζαβατικά του κόσμου, το στομάχι μου είχε γίνει φυτώριο. Τίποτα δεν με βοήθησε μέχρι που πήρα την χημεία από κοντά.
Κι άρχισα να μιλώ για την ασθένεια μου αφού ο στενός μου κύκλος είδε αμέσως την αλλαγή (ευτυχώς οι κρέμες πρόσωπου άρχισαν ξανά να επιδρούν και το γονίδιο σταρ άρχισε να ξαναζεί). Εκπλάγηκα πόσα άτομα βρήκαν τον θάρρος να μιλήσουν για την δική τους περίπτωση, άτομα που υπόφεραν για χρόνια και δεν είχαν το θάρρος να μιλήσουν φοβούμενοι την δήθεν κοινωνική κατακραυγή με την στάμπα του τρελού. Δεν είναι κάποιος τρελός όταν αρχίσει να βιώνει αυτά τα συμπτώματα. Ζούμε σε μια μοντέρνα κοινωνία που λειτουργεί με εντόνους ρυθμούς κάτω από μεγάλη πίεση και μαθαίνουμε υποσυνείδητα να καταπιέζουμε τον εαυτό μας με χιλίους τρόπους. Ο καθημερινός ανταγωνισμός είναι μεγάλος και οι προσωπικοί μας στόχοι είναι πολλές φόρες πολύ ψηλοί:
Οι γκέι ζουν το άγχος ότι δεν θα προλάβουν στην ζωή τους να κατακτήσουν όλο τον αρσενικό πληθυσμό της γης παράλληλα με το άγχος του πεομεγεθους και του ανταγωνισμού μεταξύ Shiseido και D&G.
Οι ετεροφυλόφιλοι άντρες ζουν το ανάλογο άγχος με τις γυναίκες και του αιωνίου αγώνα της επιβεβαίωσης.
Οι γυναίκες πολεμούν ακατάσχετα μεταξύ κυτταρίτιδας και έλλειψης οργασμού.

Δεν έχει σημασία αν κάποιος είναι γκέι η στρειτ, ηλικιωμένος η νέος, άντρας η γυναίκα. Εκείνο που έχει σημασία είναι το θάρρος να μιλήσει κάποιος γι αυτά που βιώνει, να ζητήσει βοήθεια, να απλώσει το χέρι για να πιαστεί από κάπου Και ο κοινωνικός περίγυρος αργά η γρήγορα θα καταλάβει, θα νιώσει και θα βοηθήσει. Και με αυτή την στήριξη ξαναρχίσει σαν από θαύμα η ζωή. Για μένα ξανάρχισε ακόμα πιο έντονη. Τώρα που είμαι στα ...αντα.
Λεξεις-Κλειδια: πανικος, φοβιες, Ελλαδα, καταθλιψη, διασημος, σταρ, κριση, ψυχιατρος, ζαναξ