Οι μεταφυσικές πτυχές του AIDS

Για χρόνια ήταν για μένα αυτή η μέρα μέρα εθελοντικής λύπης. Αναζητούσα σε αυτή την μέρα την διέξοδο της κατάθλιψης μου, της αιώνιας συνοδού μου και μόλις ανακαλύφθηκε αυτή η ασθένεια και καθιερώθηκε η παγκόσμια μέρα της βρήκα την εκφραστική μου διέξοδο για όλη την λύπη που με συνόδευε.
Ήταν ακόμα στις εποχές που ήμουν ακόμα στο ντουλάπι, που δεν ήξερα τι μου γινόταν σεξουαλικά, η μάλλον που ήξερα και το πάλευα. Κι’ όλη την συσσωρευμένη λύπη που με συνόδευε από την καταπίεση που εκούσια ζούσα την πρόβαλλα στο AIDS και την παγκόσμια μέρα του.

Στα τέλη της δεκαετίας του ογδόντα έγινε πολύ τρεντ όλοι οι γκέι διανοούμενοι να ήταν οροθετικοί. Όλα τα άρθρα στις σοβαρές μεγάλες εφημερίδες του κόσμου, στα μεγάλα σοβαρά περιοδικά έγραφαν για τους οροθετικούς γκέι που βρίσκονταν στα πρόθυρα του θανάτου και το έγραφαν σαν διθύραμβο σε ήρωες που έπεφταν στις επάλξεις κάποιου μεγάλου αγώνα. Προσωπικότητες του διεθνούς προσκήνιου αλλά και άνθρωποι πραγματικοί, απλοί, άγνωστοι και ασήμαντοι γίνονταν σχεδόν καθημερινά τα καινούργια θύματα της καινούργιας αρρώστιας που άρχισε να κυριαρχεί το συνειδητό της κοινωνίας και όλες τις πτυχές της άμεσα η έμμεσα.

Η κοινωνία και η ψευδοηθικοί αντιπρόσωποι της είχαν βρει επιτέλους τον αποδιοπομπαίο τράγο για όλα τα δεινά της ανθρωπότητας και αυτός είχε ένα μόνο όνομα: ομοφυλόφιλος.

Οπτικές Εντυπώσεις

Μέχρι να τελειώσω τα επόμενα που γράφω ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποια φωτογραφικά ενσταντανέ που μου κάνουν κάθε φορά εντύπωση, όσο συχνά κι' αν τα βλέπω.

Πάφος by night, τι γλυκειά μικρή πόλη, σκέτη απόλαυση...


Φθινόπωρο στο Άαχεν έξω ακριβως απο την πόρτα του σπιτιού μου, στο πάρκο του Μπέννυ και του Σσιάτς

Χειμωνιάτικο Ξέσπασμα έξω ακριβως απο την πόρτα του σπιτιού μου, στον λόφο του Μπέννυ


Δεν έχει πάρακατω να διαβάσετε...

Των δεκαέξι τα παρατράγουδα…

UPDATED!!!

Η μέρα μου ήταν υπερφορτωμένη χτες: Δουλειά, γυμναστήριο, σάουνα, μετά δείπνο με την Βάσω και τον άντρα της και μετά στο πάρτι του γυμναστηρίου που γιόρταζε τα εικοσάχρονα του. Πριν πάω στο πάρτι και μετά το δείπνο επισκέφτηκα έναν γνωστό τον οποίο και έπεισα να έρθει μαζί μου στο πάρτι για να μην είμαι μόνος σαν το φλάμπουρο. Ο Κρίστιαν είναι ένα συμπαθητικός γνωστός μου που τον χρησιμοποιώ σε ώρες έκτατης ανάγκης για παρέα και αυτός εμένα με το σκεπτικό ότι σαν γκέι θα έχω περισσότερες γνωριμίες με γυναίκες, ελπίζοντας έτσι να τελειώσει κάποτε η παρθενιά του στα είκοσι επτά του. Σκούρο το βλέπω το πραμα με τα μυαλά που κουβαλά αλλά εφόσον δεν είμαι εγώ αυτός που θα τον ξεσπαρκώσει ας τον να σκέφτεται ότι θέλει. Αυτή η προκατάληψη που κυριαρχεί για τους γκέι είναι πολύ μαλακισμένη: Τι πάει να πει επειδή είμαι γκέι πρέπει οπωσδήποτε να ξέρω και να κάνω και κολλητή παρέα με γυναίκες και μάλιστα με ωραίες γυναίκες. Και έτσι να ήταν, ο ρόλος μου είναι αυτός του πάτρονου; Έλα μ… στον τόπο σου πια.

Νευρικοί κλονισμοί…(2)

Νευρικός κλονισμός #6:
Να επιστρέφω από ταξίδι. Ρε γαμώτο έχω γυρίσει όλο το βόρειο ημισφαίριο, αυτό χωρίς υπερβολή σχεδόν. Παλιά δεν με πείραζε ο ξεσηκωμός για ταξίδι με όλα τα παρελκόμενα. Τώρα αντιλαμβάνομαι ότι χρειάζομαι μια φιλιπινέζα ή σριλανκέζα για να αναλαμβάνει όλες τις προετοιμασίες του ταξιδιού: Πλύσιμο, σιδέρωμα, δίπλωμα των ρούχων, έλεγχο όλων των απαραιτήτων για το ταξίδι, πακετάρισμα των χαλουμιών, του τραχανά, των παστουρμάδων, των λουκάνικων, κουβάλημα των βαλιτσών στο αεροδρόμιο, να περιμένει να κάνει για μένα τσεκ ιν και μετά απ’ όλα αυτά να μπει η εξοχότητα μου στη διαδικασία του ταξιδιού. Όνειρα… Το χειρότερο απ’ όλα είναι η συναισθηματική αναστάτωση: Φεύγοντας να εκνευρίζομαι γιατί μου χαλά η ρουτίνα, επιστρέφοντας γιατί ξέρω σε τι σκατο έρχομαι. Άβυσσος η ψυχή και το πνεύμα το ανθρώπινο…

Νευρικός κλονισμός #7:
Να έχω ήδη επιστρέψει στο κωλοχώρι που μένω και να είναι κρύο. Δηλαδή να φεύγω πια καλομαθημένος απ’ το νησί με τα κοντομάνικα μου, το μαύρισμα μου, το αίαρ κοντίσιον μου γιατί δεν αντέχω την πολλή ζέστη Νοέμβρη καιρό στο γραφείο (αυτό κι’ αν είναι πια ψυχασθενικό) και να κατεβαίνω ή καλύτερα να ανεβαίνω στο χουριό και να κυριαρχεί θερμοκρασία ψυγείου. Ε χέσε μας. Τι κατάρα είναι αυτή; Τώρα θα μου πείτε Νοέμβρης καιρός είναι, τι περιμένεις; Παρ’ όλα αυτά εγώ σιχαίνομαι το κρύο και ειδικά το απότομο κρύο. Μπορεί να είναι ο λόγος που έχω διατηρηθεί τσιτωμένος χωρίς ρυτίδα και θολό δερματάκι παρά τα είκοσι έξη μου χρόνια αλλά θα μπορούσα να αποδεκτώ μια δυο ρυτιδούλες και να είχα αιώνιο καλοκαίρι. Το υαλουργικό οξύ τι το έχουμε δηλαδή;

Η ζωή στον Άδη (2) – Πρόλογος: Συνομωσίες(2)

Είμαι στο νησί, αυτό το ‘χω ξαναγράψει. Αυτή την φορά ο ενθουσιασμός είναι συγκρατημένος. Όμως αυτή την φορά δεν έκανα σχεδόν δυο χρόνια να επανέλθω αλλά μόνο δυο μήνες. Άρα και οι εντυπώσεις του καλοκαιριού έχουν ξεθωριάσει κάπως, τα βλέπω όλα κάπως με λιγότερο ενθουσιασμό και συνεπαρμο γιατί το καλοκαίρι χόρτασα, ήταν μια απερίγραπτη πηγή ζωής και ενέργειας. Ακόμα και οι συγκρούσεις με την οικογένεια έχουν εξαφανιστεί. Δεν εξαφανίστηκαν μόνο, είναι σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Αυτό είναι που λατρεύω με την ψυχασθενική μου οικογένεια. Όλοι είμαστε για δέσιμο αλλά όλοι πάντα μαζί. Έτσι θέλω να πιστεύω.

Έκανα ένα διάλειμμα απ’ την δουλειά προχθές το μεσημέρι και ξάπλωσα στον καναπέ με το κλιματιστικό να λειτουργεί και απορροφήθηκα ασυνείδητα απ’ την τηλεόραση. Δεν είμαι συνηθισμένος σε μεσημεριανά διαλειμματα και συνήθως δεν κάνω αλλά προχθές ένιωθα μια κούραση που με έσπρωχνε να φύγω απ’ το γραφείο, που είναι δίπλα απ’ το διαμέρισμα, και να πάω να ξεκουραστώ.

Στην τηλεόραση μια εκπομπή με μια Ελίτα, οποία και να ‘ναι αυτή. Αργότερα ο αδελφός μου μου είπε ότι ήταν στο ίδιο γυμνάσιο με μας, μόνο λίγα χρόνια μεγαλύτερη. Άσχετο, όπως κι’ αυτή. Αλλά αυτό δεν είναι σημαντικό. Δηλαδή εδώ στο νησί ποιος είναι σχετικός απ’ αυτούς που βγαίνουν στην τηλεόραση; Συμμαθητής μου, ένα καθαρό βλήμα στα χρόνια του γυμνάσιου, έγινε σταρ των ειδήσεων. Τι να πω; Θα το περάσω στους νευρικούς κλονισμούς.

Νευρικοί κλονισμοί…

UPDATED!!!!

Λοιπόν… παραδέχομαι ότι ενώ η έκφραση «νευρικός κλονισμός» είναι πνευματικό δικαίωμα της Νιτσούς (όχι της πουτάνας της πλατείας ηρώων αλλά της Νιτσούς που ήταν συμφοιτήτρια μου και είχε αιώνια έναν κάποιο νευρικό κλονισμό) την έχω υιοθετήσει κι’ εγώ κι’ όλη η συνοπαρτζιά των συμφοιτητών μου και είναι μια έβερ γκρόουινγκ συλλογή γεγονότων που μου προκαλούν νευρικό κλονισμό.

Νευρικός κλονισμός μάστερ: Η αιώνια αγαμία μου που είναι εντονότερη τώρα που βρίσκομαι στο νησί και ο καιρός είναι ακόμα συνεργός της ψηλής τεστοστερόνης.

Η ζωή στον Άδη (1) – Πρόλογος: Συνομωσίες

Χρονική στιγμή: Παρόν Διάθεση: Καλή, αναστάτωση θετική, το μυαλό γεμάτο από σκέψεις, ανήσυχη

Η πελάτισσα απέναντι μου με είχε ψοφήσει από την πάρλα. Μέσα σε δέκα λεπτά έμαθα για όλη της την οικογένεια και γιατί δεν μπορούσε να αγοράσει μια συγκριμένη μηχανή του καφέ. Εκεί είχα αρχίσει να ανάβω γιατί δεν με ενδιέφερε καθόλου ο λόγος που δεν μπορούσε να αγοράσει την συγκεκριμένη μηχανή του καφέ που προωθούσα. Είχε αρχίσει ήδη η περίοδος της έντονης προώθησης προϊόντων και ήμουν πάλι όπως τα τελευταία τριάμισι χρόνια στην πρώτη γραμμή. Απασχόληση σχετικά απλή αλλά κουραστική με καλές απολαβές και πάντα προσωρινή μέχρι να μπω σ’ έναν ανώτερο επαγγελματικό δρόμο, κάτι που άρχισα συνειδητά πάλι να παλεύω τον τελευταίο μισό χρόνο μετά το λήθαργο των τελευταίων τεσσάρων.

Υπήρξαν πολλές στιγμες στο παρελθόν που ντρεπόμουν για την δουλειά που έκανα…Τριπλός απόφοιτος πανεπιστήμιου και να ψήνει καφέ (όπως εντελώς αυτοσαρκαστικά το περιγράφω). Από την άλλη σκεφτόμουν και τα καλά: δεν ήμουν άνεργος, δεν έπεφτα σε περισσότερες καταθλίψεις λόγω ανεργίας, η αυτοπεποίθηση μου ήταν σχετικά υγιής λόγω της δουλειάς και πάντα έλπιζα για κάτι καλύτερο… Η ελπίδα πάντα πεθαίνει τελευταία. Η φίλη μου η Βάσω η γιατρός, αντικατάστατο αδελφής και μάνας τα τελευταία χρόνια με παρομοίαζε με κάποιον που όσο και να τον κτυπάς πάντα σηκώνεται και συνεχίζει. Και όντως έχει δίκαιο αν κάτσω και το καλοσκεφτώ…Παίνεψε το σπίτι σου μην πέσει και σε πλακώσει.

Η κάθοδος του Ορφέα (7) – ...και χείραν κείνει

Χρονική στιγμή: Καλοκαίρι 2007
Διάθεση τότε: Απόγνωση, θυμός, οργή, απελπισία.

Το σαρανταοκτάωρο το ακολούθησαν εβδομήντα δύο ώρες ηρεμίας, μιας ανήσυχης ηρεμίας χωρίς να έχω πιστέψει για μια στιγμή ότι στο μυαλό του αντιλήφθηκε τον κατήφορο που κατρακυλά. Ηρέμησε προσωρινά αφού επιβεβαιώθηκε ότι δεν θα τον πετάξω έξω απ’ την πόρτα, στο δρόμο μόνο του να τον εγκαταλείψω, χάρηκε ολόψυχα που ακόμα ο Σσιάτς του (σε αυτή την περίπτωση ο Σσιάτς είμαι εγώ…έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο τρομάρα μας) είναι ουσιαστικά δίπλα του (και που θα πήγαινα ήταν το ερώτημα; Βρισκόμουν σε απόγνωση και όλες οι λύσεις που περνούσαν αστραπιαία απ’ το μυαλό μου δεν ήταν παρά μόνο απελπιστικές λύσεις που θα με έριχναν, έτσι πίστευα, σε ένα βαθύτερο βούρκο).

Κοιμήθηκε ψόφιος εβδομήντα δυο ώρες ποτίζοντας το μεθυσμένο του σώμα μια χούφτα υπνωτικά, ηρεμιστικά και αντιψυχωτικά. Εβδομήντα δυο ώρες ανάσαινα κάπως ελεύθερος. Ξέβγαζα την απελπισία μου, την κυριαρχούσα θλίψη μου και τα πνιγμένα μου δάκρυα στο γυμναστήριο. Προσπάθησα να μιλήσω με διαφόρους αφού πρώτα με ρωτούσαν για την κατάσταση του έχοντας τον δει σε στιγμές εξαΰλωσης κάπου σε κάποιον δρόμο να παραπατά παραμιλώντας. Τελικά όλοι ήταν περίεργοι αλλά κανένας δεν μπορούσε ή καλύτερα δεν ήθελε να μου προσφέρει λίγη δύναμη, μια ανάσα, λίγη στήριξη. Όλοι ήταν ευτυχισμένοι που δεν ζούσαν αυτό το δράμα, ξεχνώντας για μια στιγμή το δικό τους δράμα. Αυτό με έκανε μαινόμενο ταύρο. Που ήταν οι φίλοι του; Οι γνωστοί του; Που ήταν η ανθρωπιά που περίμενα λανθασμένα να αντιμετωπίσω κι’ όπως θα ήταν σωστό στην ύπαρξη μιας ανθρώπινης τραγωδίας; Δεν ήταν πουθενά. Ανύπαρκτα όλα, τίποτα, μόνος ήμουν στον άνισο αγώνα.

Η κάθοδος του Ορφέα (6) – Status Quo

Χρονική Στιγμή: Παρόν Διάθεση: Άγνωστο το γιατί αλλά καλή

Είμαι μπροστά απ’ την οθόνη και αγωνίζομαι να βάλω τις εμπειρίες μου σε μια πορεία, σε μια κατεύθυνση σκοπεύοντας έτσι να μη χάσω τις αναμνήσεις, να τις εμποδίσω να σβήσουν στο κάθε μέρα, μου είναι τούτες οι αναμνήσεις, τα βιώματα με τον Σσιάτς κειμήλια ανεκτίμητα, όχι γιατί είναι θετικά αλλά ακριβώς γιατί δεν είναι, γιατί είναι φθοροποιά στοιχεία της ζωής μου, που όμως τα ζω και τα βιώνω κάθε μέρα, για περισσότερο από πεντακόσιες μέρες.

Τα βιώματα πολλά, οι αναμνήσεις που τα ακολουθούν ακόμα περισσότερες και οι σκέψεις μου αμέτρητες. Με ρωτούν συχνά διάφοροι περιστασιακοί περίεργοι πως είμαι, πως τα βγάζω περά, αν δεν έχω τρελαθεί…διάφορες τέτοιες ερωτήσεις του κομμωτηρίου, ερωτήσεις τροφής κουτσομπολιού αφού απομακρυνθώ…Και η απάντηση τον τελευταίο καιρό είναι..: «Είμαι καλά…ναι, είμαι πολύ καλά, για μένα δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας». Και αλήθεια είμαι καλά αλλά είμαι πνιγμένος στις σκέψεις, στα ερωτηματικά, στα διλήμματα και στην οργάνωση της καθημερινότητας έτσι ώστε ο Σσιάτς να’ ναι ακόμα ζωντανός…

Στο μυαλό μου γυρνάνε διάφορα απ’ αυτά που άκουσα στην Κύπρο και εδώ έχοντας λίγο μιλήσει για την ιστορία μου… «εγώ σου είπα ότι είσαι μαλάκας», «είσαι μαλάκας που μένεις», «δεν βλέπεις ότι σε εκμεταλλεύεται;», «μα καλά ακόμα κάθεσαι;» είναι λίγα από αυτά που άκουσα. Από κολλητούς και μη, απ’ όλους.

Οι βιλλοκαμένοι κατακτημένοι (4)

Του εξήγησα με λίγα βιαστικά λόγια τα συμβάντα και φύγαμε απ’ το μπαρ στην αναζήτηση του αλλού μπαρ. Πλανευτήκαμε στα ρομαντικά, θεοσκότεινα σοκάκια, περάσαμε μπροστά από το «Καζαμπλάνκα», ένα γκέι κλαμπ που δεν είχε ανοίξει ακόμη και συνεχίσαμε την αναζήτηση γεμάτοι ελπίδα για το περίφημο γκέι μπαρ. Τόοοοοση Κύπρος εμείς ξεκινήσαμε με την στραβάρα μας να πάμε στην Κερύνεια να βρούμε γκέι μπαρ. Ουδέν σχόλιο περί βλακείας.

Μπαίνοντας πιο βαθειά μέσα στην πόλη ανακάλυπτα όλο και περισσότερο ότι μου άρεσε το μέρος, άρχισα να σκέφτομαι να περάσω ένα ολόκληρο σαββατοκύριακο την επόμενη φορά που θα έρθω στην Κύπρο. Και στα παπάρια μου τι θα σκεφτούν όλοι. Εγώ ήθελα να ζήσω λίγες μέρες σ’ αυτή την ουτοπία.

Οι βιλλοκαμένοι κατακτημένοι (3)

Παρήγγειλα ένα δεύτερο κρασί. Είχα κάπως χαλαρώσει κι’ άρχισα να διακρίνω τους όμορφους και τους ελκυστικούς. Άρχισα να μιλώ και πιο δυνατά. Το έχω αυτό να είμαι γενικά πουλλαοφωνος. Ευτυχώς σε πολύ αντρουα βερσιόν. Ο φίλος μου διασκέδαζε μαζί μου. Πρήξαμε ο ένας τον άλλο στο «κόρη» και στο «ρα» αφού κανένας δεν μας καταλάβαινε. Κράξιμο κανονικό μέχρι εκεί που δεν πήγαινε. Αλλά μόνο λεκτικό. Οι κινήσεις και η στάση μας παράμενε στάνταρτ αντρουα. Αλλά αυτό τώρα είναι άσχετο. Το έγραψα για να γεμίζω τις γραμμές…

Τέλειωσα το κρασί μου και ο φίλος μου είχε ήδη αρχίσει να κάθεται πάνω σε αναμμένα κάρβουνα. Ήθελε οπωσδήποτε να περπατήσουμε στον βραχίονα, πάνω κάτω, σαν σε νυφοπάζαρο.

Οι βιλλοκαμένοι κατακτημένοι (2)

Είχε ήδη νυχτώσει και μπαίνοντας στην Κερύνεια (όντως τα φώτα που έβλεπα α λα Μόλος ήταν η Κερύνεια) ήμουν ακόμα παγωμένος προσπαθώντας να ορίσω τι έβλεπα και τι ένιωθα. Το τι ένιωθα ήταν ακόμη νωρίς να το αντιληφτώ. Αυτό που έβλεπα όμως ήταν περισσότερο απ’ αυτό που περίμενα να δω.

Η πρώτη εικονική εντύπωση ήταν ότι μπήκα σε μια τουριστική πόλη που συνδύαζε κάτι από Αγία Νάπα, κυκλαδίτικο νησί και ένα τατς από κάποια χωριουδάκια της κοτ ντ’ αζούρ. Δηλαδή φοβερή εικόνα με λίγα λόγια. Αλλά δεν ήθελα να παραδεχτώ ότι υπήρχε ένας τέτοιος τόπος και μάλιστα στην χώρα μου που συνάμα δεν μου άνηκε. Πολύ παράξενο συναίσθημα το οποίο παραγκώνισα σε μια γωνία της ψυχής μου γιατί ήθελα απλά να απολαύσω πολύ επιφανειακά τις εικόνες που βίωνα χωρίς προβληματισμούς και ηθικά ερωτήματα.

Το διπλοκάμπινο προχωρούσε το δρόμο του προς το μεγάλο χώρο στάθμευσης στο λιμανάκι της πόλης, έναν δρόμο που μόνο εγκατάλειψη δεν θύμιζε.

Οι βιλλοκαμένοι κατακτημένοι

Συζήτηση επιπέδου:

- Ρα, επήες καμμιά φορά που ποτζί;
- Ναι ρα, επήα κάμποσες φορές
- Άτε ρε γαμώτοοοο…(συρτή η φωνή στην τελευταία συλλαβή…οοοοο). Θέλω τζ’ εγώ πολλά να πάω τζ’ εν ηβρίσκω κανέναν να με πάρει γαμώτο (χωρίς συρμό) τζιαί ο αρφός μου ούτε να ακούσει για ποτζί εν θέλει. Τζιαί επειδή εν μου δειά το αυτοκίνητο να πάω, εν επήα ποττέ μου.
- Κόρη εν πολλά καλά. Τζιαι γίνεται πάρσιμοοοο…(με συρμό), ππουουου, εν μπορείς να φανταστείς.
- Άτε ραααα…(με συρμό). Αλήθκειααα;
- Ναι ρα άμα σου λαλώ…Εν έσσιει καμμιά που επήε που ποτζί τζιαι εν επάρτηκε. Μόνο εγώ ρα έμεινα άπαρτη, ζαττίν εν η τύχη μου. Αλλά κόρη τζιαι που την άλλη, … όη τζιαι με Τούρκο.
- Εν ναι κόρη, όη τζιαι με Τούρκο. Είπαμε.. αλλά όη τζ’ έτσι. Αλλά ακουσα το τζι’ εγω που τις άλλες τες αδελφές ότι σσιλλογαμιούνται όποτε παν που ποτζί. Τζιαι μίσσιει μου οι Τούρτζιοι τζιαι εν’ επικίνδυνοι τζιαι βίλλους μπλε. Ε το κόρη μου, ούλλοι για τον βίλλο τελικά. Κσιάνουν τζιαι κυπριακά προβλήματα, τζιαι τούρτζικα τζ’ ότι θέλεις. … Αφού ρα εγνώρισα έναν μιτσή δαμέ (το δαμέ εννοείται το δασούδι), πολλά γλιτζίς αλλά τέλια καραπαθητικούρα τζιαι με τα πολλα εκάμαμε τζιαι λλίην παρέα. Λοιπον τζίνος είπε μου, μα εν γι’ αυτό που μ’αρεσε τζιόλας ο μιτσής, ότι πάει που ποτζί, φορεί έναν τάνγκα, μισοκατεβάζει το παντελόνι του ίσσια ίσσια να φανεί λλίον ο κώλος του τζιαί θωρείς τους πουσστότουρκους βουρούν που πίσω του σαν τες μούγιες πας το μέλι. Τρώει τζιαι στείννει ο μιτσής κάθε φορά που πάει που ποτζί. Τζ’ απ’ ότι λαλεί διαθετουν κάμποσην οι πουποτζί…
- Κορη εν τες ημπορώ τούντες μιτσιές πιόν. Εφκάλαν τζιαι το σσοινί τζιαι το παλλούτζι. Εμείς εν ήμαστουν έτσι ρα. Τέλος πάντων
- Κόρη, έσσιεις ορεξη να πάμε μαζί; Αναλαμβάνω εγώ τα έξοδα, μεν το σκέφτεσαι. Έτο έχω περιέργεια να δω ήνταλως ένει ρα. Ούλλη η Κύπρος επήε εκτός που μένα.
- Όη ρα τζ’ εσύ, με λαλείς πελλάρες. Έτο να πάμε να περάσουμε τη νύχτα μας τζιαι νάρτουμε πίσω πάλε. Εν ωραία, εννά σου αρέσει πολλά η Τζιερύνεια.
- Ρα όη να πάθουμε τίποτε όμως, α.
- Ε ρα νάσαι φρόνιμη; Να μεν πάεις τζιαι να σούζεσαι.
- Ρα εγώ σούζουμε ρα που να με σου κσανασηκωστεί μαλακισμένη.
- Ρα σσιίλα άμαν εσου εν σούζεσαι ποιά εν που σούζεται καλό ρα;
- Ποτε να πάμε κόρη;
- Κυριακή εν καλά;
- Πελλαμός!

Μια επέτειος

Σήμερα έχω γενέθλια…Και νιώθω χάλια. Είμαι μόνος, δεν έχω κανέναν κοντά μου, Ο Σσιάτς είναι στο ψυχιατρικό κέντρο αποτοξίνωσης, ο Μπένυς κοιμάται του καλού καιρού γιατί πάτησε τα δέκα μισό χρόνια και δεν έχει αντοχές, είναι Τέταρτη έχει συννεφιά και ψιλοκρύο και περνώ όλο μου το πρωινό μπροστά στο ίντερνετ μπας και μου μιλήσει κανένας αφού ακόμα δεν άρχισα δουλειά. Σιχαίνομαι τα γενέθλια μου γενικώς αλλά σήμερα νιώθω ιδιαίτερα μόνος.

Δεν ξέρω όμως και τι θα ‘θελα να κάνω η να είχα για να ‘μουν ευχαριστημένος.

Γουοτ δε φακ.


Ακόμα μια μέρα είναι θα περάσει.

Χαπι Περθτεη καλέ μου.


Λεξεις-Κλειδια: επέτειος, Σσιάτς, γενέθλια, συννεφιά, πρωινό, ίντερνετ, μόνος, ευχαριστημένος, μέρα

Νυχτερινές Κραιπάλες (3)

Όλες τις Νυχτερινές Κραιπάλες τις αφιερώνω με την καρδιά μου στον ΛεξηΠενήτα & Co. Περισσότερα δεν χρειάζεται να πω.

Γύρναγα τα βράδια μια με τον Ψηλό-Πετσί-και-Κόκαλο-Καυλιάρη, μια με τον Κόμπρα-από-την-Μπαγκλαντές, μια με την Cher, μια με τον Αιώνιο-Νέο-Πενήντα-Ετών και κάποτε και μόνος και αναζητούσα αυτή την μοναξιά γιατί ήταν, όπως είπα, βάλσαμο για την ψυχούλα μου. Πολλές φορές συναντούσα και τον Γκριζομάλλη-Αρχιτέκτονα-με-τα-Γυαλιά που μιλούσε ασταμάτητα χωρίς αναπνοή, εξηγώντας μου κάθε φορά και μια καινούργια του ιστορία είτε από τα ταξίδια του είτε από τα ψαξίματα του, κάθε φορά κι’ ένα μπουγέλωμα ήταν κι’ αυτού η ζωή του, κι’ ήταν καλό παιδί ο άτιμος. Τι την ήθελε σε κάθε φλερτ την ψυχανάλυση πριν βάλει τον άλλο στο κρεβάτι; Αφού όλοι φοβόμαστε να δούμε τα ομοιώματα μας στον καθρέφτη, τι τα ψάχνεις ρε ηλίθιε; Δεν ξέρεις ότι θα τους τρομάξεις και θα φύγουν τρέχοντας; Κι’ όμως δεν το αντιλαμβανόταν ο ηλίθιος κι’ όλοι του έφευγαν μακριά ή του έστελναν ψεύτικες τους φωτογραφίες και περιγραφές στο ίντερνετ κι’ αυτός κάθε φορά έπεφτε στην παγίδα και δεν αντιλαμβανόταν ότι του έστηναν δόλωμα για τον δουν αυτοί πρώτοι αν τους κάνει πριν τους δει αυτός. Ο άνθρωπος είναι ζώο δημιουργικό, πολυμήχανο και κάνει τα πάντα για να φτάσει το σκοπό του. Πολύ περισσότερο ο γκέι που είναι εθισμένος στην πολλαπλή ηδονή και στα πολλά εκατοστά (μίλησαν όλοι μίλησαν κι’ οι κώλοι).

Νυχτερινές Κραιπάλες (2)

Το αφιερώνω στον Τοξότη που γνώρισα στο δασούδι και που με έκανε κάπως ξανά να ερωτευτώ, οπως πάντα χωρίς ανταπόκριση... αλλά ξύπνησε μιά όμορφη ανάμνηση αισθημάτων βαθειά κρυμμένων.

Το επόμενο βράδυ ραντεβού με μένα στο ίδιο σημείο την ιδία ώρα. Άλλος ένας εθισμός ξεπήδησε απ’ την συνήθεια. Στις έντεκα και μισή κάθε βράδυ ήμουν ακριβέστατος στο ραντεβού μου με μένα κάτω στο παραλιακό δασουδι. Και δεν ήταν το σεξ μόνο ο λόγος, αυτό το έχω ξαναπεί. Ήταν περισσότερο, πέραν απ’ τις εικόνες, η βεβαιότητα ότι όλο και κάποιοι γνωστοί θα κατέβαιναν για τους ιδίους λόγους και έτσι χωρίς δήθεν θα περνούσαμε μια νύχτα πνιγμένη σε μια πρόσκαιρη ξεγνοιασιά που ήταν αναζωογονητική. Φθάνοντας στην ακακία την μισό μαραμένη απέναντι από τα παγκάκια με νούμερο τρία και τέσσερα είδα τον Κόμπρα-από-την-Μπαγκλαντές. Τρία χρόνια είχαν περάσει όταν τον πρωτοείδα και ήταν ακόμα το ίδιο γοητευτικός και το ίδιο μυστηριώδης όπως και τότε εκείνο το τελευταίο καλοκαίρι. Κρατούσε μια ατελείωτη απόσταση και δεν έδινε δεν κανένα λογαριασμό και ακόμα περισσότερο ποτέ δεν έλεγε αλήθεια όσο αφορούσε το άτομο του. Με αναγνώρισε και αυτός όπως κι’ εγώ αυτόν και χαιρετιστήκαμε μάλλον εγκάρδια αλλά συγκρατημένα. Καθίσαμε δίπλα δίπλα, αγναντεύαμε την μεσόγειο, μαγεμένοι απ’ τον φλοίσβο των κυμάτων που πέθαιναν συνέχεια στην ρηχή αμμουδιά, ακουμπούσε το πόδι του πάνω στο δικό μου και μείναμε εκεί για ώρα σιωπηλοί. Δεν κάναμε ποτέ σεξ και ούτε πρόκειται να κάνουμε. Άλλη λόξα αυτή. Υπάρχει μεν η αμοιβαία έλξη αλλά επειδή του είμαι συμπαθής και πιστεύει ότι είμαι καλό παιδί δεν θέλει να κάνει σεξ μαζί μου αφού είναι οπαδός του εντελώς απρόσωπου και ανώνυμου σεξ (αυτός είναι χειρότερος κατά πολύ από εμένα). Την εξήγηση του γιατί δεν θα κάναμε σεξ μου την έδωσε τούτη την βραδιά και αν και ήταν όμορφο να ακούσω τέτοια γοητευτικά λόγια μου ήταν προτιμότερο να με θεωρούσε μαλάκα. Μου μίλησε γι αυτόν, ήταν Σέρβος παντρεμένος με μια Γαλλίδα και ζούσε στην Κύπρο εδώ και έντεκα χρόνια δουλεύοντας στα τουριστικά. Του άρεσαν οι μεγαλύτεροι και οι τριχωτοί (κι’ εδώ ατυχήσαμε) και ένιωθε πάντα τύψεις όταν σκεφτόταν την ανίδεη απ’ αυτά γυναίκα του. Το παράξενο είναι ότι τον πίστευα. Δεν ήταν δήθεν, αυτό το ένιωθα, τους μυρίζομαι τους δήθεν από μακριά. Και μαζί του δεν ένιωσα ειρωνεία για την διπλή ζωή του, την ψεύτικη, ούτε και υποτίμηση γιατί ζούσε αυτή την διπλή ζωή. Άλλαζα από μέσα μου και το ένιωθα έντονα τώρα, τον καταλάβαινα γιατί ήθελε την διπλή ζωή και τον λυπόμουν, όπως τελικά λυπόμουν και μένα. Το να είσαι τελικά γκέι δηλώνει μια προγραμματισμένη δυστυχία και ένα αιώνιο ψάξιμο ενός άγνωστου αγνώστου.

Νυχτερινές Κραιπάλες (1)

Προσπαθώντας να ξεχάσω και να σβήσω με ντιλιτ την εμπειρία των έξι εκατοστών α λα ‘ντάμπο’ συνέχισα την περιδιάβαση μου. Βγήκα απ’ το σκοτάδι στο φως του μονοπατιού και άρχισα να περπατώ προς τα βάθη του όταν συνάντησα τον Παντρεμένο-Καβλαντοθρασυ-Και-Κρυφαρδερφή. Ήταν ένας κοντούλης σχετικά (και σ’ αυτούς έχω ελαφριά αδυναμία – ο πρώην μου ο Χάρης ήταν μια στούμπα ένα και είκοσι με τα χέρια ανάταση), ξερακιανοκαμωμμενος με μουσάκι γραμμής βελόνας στο πηγούνι και ύφος από μαγκεψαμε μέχρι «εγώ ξεσκίζω όλο τον κόσμο».

Με κοίταξε έντονα. Αυτό μεταφράζεται εδώ σαν «ναι, εσύ είσαι ο τύπος μου μάλλον, αλλά θα σε εξετάσω λεπτομερέστερα». Μετά το κουπέπι (έκφραση του Aceras την οποία ευχαρίστως υιοθετώ) τι χειρότερο θα μου συνέβαινε; Και το ύφος του μάγκα του βαρύ με ερεθίζει να ομολογήσω την αμαρτία μου. Έτσι τους θέλω εγώ, να ‘ναι άντρες με τα όλα τους, σπάνιο φαινόμενο μεν αλλά αυτό είναι το απωθημένο μου. Συνήθως αυτοί που έχουν το ύφος «εγώ και δέρνω και ξεσκίζω όλο τον κόσμο» είναι τα πιο μαλθακά που μπορεί να βγάλει μια μάνα. Πως το λέμε εδώ κάτω; Σσίλλος που λάσσει εν ακκάνει.

Με το που με κοίταξε έντονα ο ψευτομάτσιο άλλαξε κατεύθυνση ενενήντα μοιρών και μπήκε στο πρώτο μέρος του σκοτεινού δάσους, εκείνο που είναι μετά τον χώρο στάθμευσης της επικείμενης πολυκατοικίας. Αν οι κάτοικοι των διαμερισμάτων είχαν ή έχουν κιάλια υπέρυθρης όρασης τότε θα έβλεπαν τα καλύτερα πορνό της ζωής τους από εκεί που μένουν.

Ντάμπο η Dumbo?

Οι γάτοι έγιναν αναπόσπαστο μέρος της νυχτερινής μου ζωής. Κάθε βράδυ που κατεβαίνω στον χώρο των διονυσιακών οργίων τους βρίσκω πάντα στον ίδιο χώρο φαρδιούς πλατιούς: Είναι οι μόνιμοι παρόντες και οι παροδικοί. Απ’ τους παροδικούς είναι ένας που μ’ αρέσει παρά πολύ, αν ήταν ανθρωποειδές θα του ‘κανα καμάκι: είναι καθαρά κυπριακός γάτος του δρόμου, μαύρο-γκρι τιγρε (ταιριάζει με τον Μπενυ πούναι μαύρος με άσπρες βούλες, πάνε ασορτί τα γλυκά μου) και με πολύ αθλητική κορμοστασιά. Κρατεί πολύ χαμηλό προφίλ αλλά ξέρει τι θέλει ο δαίμονας. Όλοι τους με αναγνωρίζουν σαν δικό τους άνθρωπο πια και κοιτάζουν κάθε φορά βαριεστημένοι αλλά μ’ ένα ερωτηματικό: «Τι γίνεται ρε φίλε; Θα φέρεις καμιά κονσέρβα να φάμε;». Όποτε άρχισα κι’ εγώ να παίρνω φαγητό στους γάτους του δάσους της παραλίας (Πάω καλά; Αν μ’ έβλεπε ο Μπενυ θα με είχε κατακρεουργήσει, ο δε Σσιάτς θα έβλεπε τις κονσέρβες γατοτροφης σαν τα τενεκεδάκια της μπύρας ΚΕΟ).

Ξεθωριασμένο Πέος

„Η μεγαλύτερη ψυχική σύνδεση είναι αυτή με την πρώτη αγάπη“
Dr. Klaus Biedermann, Μέντορας και Personal Coach μου.

Δεν ήμουν σίγουρος αν ήθελα να βρεθώ μαζί του αυτό το καλοκαίρι. Είχα να τον δω δύο η και τρία ακόμα χρόνια και την τελευταία φορά που είχαμε έντονη και συχνή επαφή ένιωσα κουρασμένος πολύ από την παρουσία του. Είναι ένας τυπικός Κύπριος: σε κάνει παρέα έντονη και συχνή όσο καιρό έχει να ξεφορτωθεί όλα του τα ψυχικά σκουπίδια και μόλις ξελαφρύνει λίγο σε γράφει στα παπάρια του η σε κάνει να νιώσεις ότι δεν έχεις μεγάλο ρόλο στη ζωή του. Βασικά δεν είναι τόσο μαλάκας όσο τον περιγράφω, αλλά ένα μέρος είναι αλήθεια.

Να απαγκιστρωθώ όμως εντελώς δεν μπορούσα και δεν ήθελα (μήπως αυτό δεν είναι και το πρόβλημα μου με τον Σσιάτς; Δεν μπορώ απλά να χάσω αυτά που κατακτώ, που θεωρώ δικά μου έστω κι’ αν είναι καρκινογόνα – αν κάποιος γράψει κάποτε ένα βιβλίο για μια αρρωστημένη, ψυχωτική αδελφή, είμαι σίγουρος ότι ο ρόλος-μοντέλο θα είμαι εγώ).

Η επιστροφή της Cher

Ακόμα μια νύκτα με βρήκε να περιδιαβάζω στο δασουδι. Σκέπτομαι να μετακομίσω εκεί μ’ ένα αντίσκηνο να μην κάνω τον κόπο κάθε βράδυ να πηγαίνω τα πεντακόσια μέτρα απ’ το σπίτι μου μέχρι εκεί με το αυτοκίνητο. Γιατί ναι μεν εγώ είμαι εθισμένος στον αθλητισμό γενικώς αλλά να διεκπεραιώσω καθήκοντα το κάνω μόνο με το αυτοκίνητο. Πως θα επιζούσε διαφορετικά η κυπριακή μου φύση τόσα χρόνια στο εξωτερικό;

Έπαιρνα το μονοπάτι το πονηρό που παίρνει στην κατηφόρα τη μεγάλη και απολάμβανα τα άστρα, τον ουρανό, τα πλοία της Ocean Tankers που περίμεναν πολύ υπομονετικά να ξεφορτωθούν το γαμημένο το νερό.

Οι γάτοι βρίσκονταν ακριβώς στις ίδιες ιστιοσανίδες απλωμένοι και νωχελικοί και η υγρασία στα ιδία ψηλά επίπεδα. Ήμουν αγχωμένος γιατί άρχισε να μου την δίνει με την υγρασία κάθε βράδυ…Βαρέθηκα να κάνω σεξ και να βγαίνω ιδρωμένος απ’ τους θάμνους. Μου είναι όμως συνειδητό ότι δεν μπορώ να τα έχω όλα: Καλύτερα ιδρωμένος και ικανοποιημένος παρά στεγνός και σπαρκωμενος!

Της παραλίας τα όνειρα και των θάμνων τα περεταίρω…(2)

Συνεχίζεται απο το "Της παραλίας τα όνειρα και των θάμνων τα περεταίρω..(1)"

Όπως έκανα την περιδιάβαση μου ξανάπεσα πάνω στο κτιστοειδές. Κοντοστάθηκα, κοιταχτήκαμε στα μάτια κάτω απ’ το φως της φεγγαράδας και πήρα κατά παράδοξο τρόπο την πρωτοβουλία του χουφτώματος. Όπως χούφτωνα η παλάμη μου έμεινε ανοικτή, διάπλατη, δεν μπορούσε να κλείσει. Σαν να ειχα πιασει στα χερια μου τα υψωματα Γκολαν (τωρα πως μου ‘ρθε να ανακατέψω τους Ισραηλινούς δεν έχω ιδέα, γάμησε τα μιλάμε, χάος το μυαλό του γκέι).
Το στο καλό ήταν αυτό; Μήπως έπιασα κατά λάθος το κλαδί κανενός δέντρου; Τον κοίταξα ξανά στα μάτια και τότε κατάλαβα ότι το μόνο που χούφτωνα και δεν έκλεινε η παλάμη ήταν το δικό του κλαδί. Αυτό δεν ήταν κλαδί, ήταν κορμός δέντρου και μάλιστα κυπριακού αιωνόβιου. ! Τι τύχη ήταν αυτή, τι λαχνός. Αλλά μικρής διάρκειας. Αντί να με χουφτώσει από πίσω με χούφτωσε από μπροστά. Ίσως να ‘κανε λάθος. Του άνοιξα το παντελόνι για να τον απελευθερώσω από την καταπίεση και ξεπετάχτηκε μια πυρκαγιά μαινόμενη. Προσπάθησα να την σβήσω με τα υγρά της προφορικής μου επικοινωνίας αλλά το κτιστοειδες χρειαζόταν κι’ αυτό σωλήνα πυροσβεστικής όπως κι’ εγώ. Τι κρίμα, τι σπατάλη υλικού!

Της παραλίας τα όνειρα και των θάμνων τα περεταίρω…(1)

Μετά από δεκαεννέα μήνες κατάφερα να ξανάρθω στο νησί. Οι εντυπώσεις αμέτρητες, οι εικόνες μυριάδες. Σαν και ήμουν απών έναν αιώνα και παραπάνω. Σαν και ήρθα απ’ τον Άρη σ’ έναν κόσμο ολοκληρωτικά ξένο και συνάμα εξαιρετικά οικείο. Παράξενο το συναίσθημα της απουσίας. Αφήνω όμως τους προβληματισμούς και πάω στα σεξοκομικά μου για να ξεφύγω και λίγο απ’ τον Ορφέα μου, τα μπουκάλια και τα χάπια του, τις φλέβες τις ανεπιτυχώς κομμένες και τα νοσοκομεία– στ’ αλήθεια υπάρχει κόσμος που είναι νορμάλ? Που δεν είναι αλκοολικός η εμφανή ψυχικά άρρωστος? (η έμφαση δίνεται στο εμφανή, για να ξεκαθαρίζουμε…).

Είμαι εδώ και έντεκα μέρες τώρα στο νησί. Την πρώτη εβδομάδα την πέρασα σε ύφος μοναχισμού. Περιττό να αναφέρω ότι από τους Γολγοθείς μου η οικογένεια δεν έχει ιδέα απλά και μόνο για να μην αυξήσω τον αριθμό των Γολγοθών (δεδομένου ότι κατάγομαι και παραδοσιακά από τον Γολγοθά με την μεταφορική έννοια). Άρα πέρασα την πρώτη εβδομάδα αρχίζοντας συνειδητά και μη την δική μου αποτοξίνωση, σαν ένας μοναχός. Έμενα στο σπίτι τα βράδια, παρέα με τον αδελφό μου και την μάνα μου αναρωτώμενος πότε θα είχα την πρώτη επίσημη και με τους δυο – η απάντηση ήρθε από μόνη της χτες και προχθές καθώς είχα και με τους δυο την πρώτη επίσημη της σαιζόν (εννοώ τον πρώτο μεγάλο καυγά και με τους δυο διαδοχικά). Αυτό είναι η σταθερά μας: όταν συναντιόμαστε μετά από καιρό η μάνα μου παίρνει ύφος μάρτυρα που κουβαλά επτά σταυρούς στον Γολγοθά (εγώ παραμένω στον Γολγοθά για μην αλλάξουμε σκηνικό και μας κακοφανεί) και αναμένει σαν ύαινα την κατάλληλη στιγμή να με ποτίσει με φαρμάκι του είδους τι πέρασε όλον αυτό τον καιρό μόνη της με τον αδελφό μου πηγαίνοντας παράλληλα στα παιδικά, φοιτητικά και χρόνια του γάμου της θυμίζοντας με όλα της τα βάσανα και τους καημούς που πέρασε για μας, ο δε αδελφός μου ο ίδιος μετενσαρκωμένος μάρτυρας στο αρσενικό και εικοσιπέντε χρόνια νεότερος: η κρίση μεσανατολικού είναι ήδη προ πολλού προγραμματισμένη. Την επέζησα όμως κι’ αυτήν με επιμονή και στωικότητα (εδώ επιζώ καθημερινά τον Σσιατς, αυτούς δεν θα καταφέρω?).

Η κάθοδος του Ορφέα (5)

Χρονική στιγμή: Καλοκαίρι 2007
Διάθεση τότε: Αστα να πάνε
Διάθεση τώρα: Γάμησε τα
(Συνέχεια απο το "Η κάθοδος του Ορφέα (2)")

Αν ήταν όνειρο η εφιάλτης δεν ήμουν σίγουρος. Ένιωθα παράλληλα απελευθερωμένος και ένοχος. Αν και η παραπομπή του στην ψυχιατρική ήταν αυτό που έλπιζα και πάλευα, δεν μπορούσα να απομακρύνω τις σκέψεις μου απ’ αυτόν. Ο λίγος χρόνος που πέρασα στο σπίτι μόνος μου έκανε πολύ καλό. Αλλά δυστυχώς ήταν πολύ λίγος…

Την επόμενη, Σάββατο μεσημέρι, ήμουν μόνος στο σπίτι και έβλεπα τηλεόραση. Είχα έρθει πίσω από το γυμναστήριο, καθάρισα από γωνιάς το σπίτι, όλα έλαμπαν σαν τον παράδεισο που δεν γνώρισα ποτέ και άρχισα να απολαμβάνω δειλά την εσωτερική ηρεμία που άρχισε σιγά να διέπει το είναι μου.

Ξαφνικά άρχισε ο Μπένυ, ο μποξέρ/δαλματικός μου, να γαυγίζει. Ο Μπένυ γαυγίζει μόνο για δυο λόγους: είτε ακούει από μακριά τα κλειδιά μου με τον χαρακτηριστικό τους θόρυβο καθώς έρχομαι στο σπίτι είτε αυτά του Σσιάτς, είτε είναι ένας απ’ τους δυο μας ήδη μπροστά απ’ την είσοδο του σπιτιού. Είναι πολύ ήσυχος σκύλος και σε άλλη περίπτωση δεν βγάζει άχνα. Μέχρι οι αμέσως συγχυσμένες μου σκέψεις να συγκεκριμενοποιηθούν άκουσα την πόρτα να ανοίγει και τον Σσιάτς μου να μπαίνει μέσα.

Εκπλάγηκα. Μπήκε μέσα με μια νέα ακτινοβολία, με νέα ενέργεια, γεμάτος χαρά που ήρθε στο σπίτι. Ήταν και ο μόνος που χαιρόταν απ’ το γεγονός. Ο δικός μου ενθουσιασμός ήταν τουλάχιστον μέτριος και περιορισμένος γιατί η διαίσθηση μου φώναζε ότι κάπου είχε μουχλιάσει.

Η κάθοδος του Ορφέα (4) – Η δολοφονία του Ketschup

Χρονική στιγμή: Παρόν
Διάθεση: Οξύθυμη προς αδιαφορία, έντονη κατάθλιψη και προσπάθεια παραγνώρισης.

Την περασμένη Πέμπτη ξεκίνησε πάλι την περιοδεία του, βρήκε τον δρόμο προς το σπίτι την Παρασκευή το μεσημέρι όπου και έπεσε ξερός στο κρεβάτι μετά από ένα κοκτέιλ από Μερλπαρον, Τσολπιδεμ, Ζαναχ και τριών βαρελιών μπύρας.

Ξύπνησε την Κυριακή το μεσημέρι, πρησμένος στο πρόσωπο, γαμημένος από την περιοδεία στον άγνωστο της ψυχής του.
Την Κυριακή το βράδυ ξαναξεκίνησε το περιδιάβασμα. «Σσιατς» μου είπε, «πάω μόνο για να φάω κι’ έρχομαι σε μια ώρα το πολύ». «Καλά Σσιατς» απάντησα, βλέποντας τον στα μάτια ξέροντας και οι δυο ότι θα ερχόταν όχι σε μια αλλά σε δώδεκα ώρες...

Η κάθοδος του Ορφέα (3) - Quo Vadis Domino?

Χρονική στιγμή: Παρόν
Ανακοίνωσα πάλι επανέκδοση και επανέκδοση δεν είδα. Συνειδητοποίησα ότι το παλεύω το πράγμα. Παλεύω την επανέκδοση μου που είναι παράλληλα και αγώνας μου για περεταίρω ζωή. Όχι ζωή σαν ύλη, σαν σώμα, σαν βιολογική υπόσταση, αλλά σαν ζωή ψυχής, ζωή αισθηματική σαν ένας νορμάλ άνθρωπος. Γιατί είμαι πολλά, αλλά νορμάλ άνθρωπος με νορμάλ ζωή δεν είμαι.

Αμέτρητες φορές κάθισα μπροστά από τον Τόνι (είναι το Laptop μου) και προσπάθησα να βάλω σε μια σειρά όλα τα βιώματα των τελευταίων δεκαοκτώ μηνών αλλά αποδείχτηκε τούτη η προσπάθεια δυσκολότερη απ’ ότι φανταζόμουν.

Επανέκδοση ή Επιστροφή στους ζωντανούς

Το πρόβλημα που είχα καθώς έκανα τις σκέψεις μου ποιος θα ήταν ο πιο θεατρικός τρόπος να επιστρέψω στο πολύ παραμελημένο μπλοκ μου ήταν ο τίτλος. Όλα τ’άλλα τάχα βρει και μου έλειπε ο τίτλος. Η αδελφή και τα προβλήματα της…

Χαίρομαι που κάθομαι μπροστά από το Toshiba μου ξανά μετά από τόσο καιρό…είναι πολλοί οι μήνες, που έχασα, που σας έχασα. Δεν λέω μαλακίες, πραγματικά σας πεθύμησα … και σας εκτίμησα ακόμα περισσότερο…Την Σταλαματία που μου έγραψε τα πιο πολλά shouts…τον Λέξη, την Ψυχία (που με ψιλοέγραψε λίγο εδώ που τα λέμε αλλά άστο, δεν πειράζει), τον Χωρικό που πάντα καταφέρνει και με συγκινεί με τον τρόπο του…, τον Ναυτίλο που με έγραψε στα παπάρια του …ναι ρε γαμώτο σας πεθύμησα και νιώθω και άσχημα που απουσίασα τόσους μήνες …Ήταν αλήθεια μεγάλη απουσία, ατέλειωτος ο δρόμος που περπάτησα (να τον πήγαινα με το αυτοκίνητη να πα να γαμηθεί ο άτιμος…αλλά τον περπάτησα με τα πόδια γυμνά) και ήταν γεμάτος πέτρες και αγκάθια…γάμησε τα, πόνεσα πολύ ρε παιδιά, και δεν το λέω για να με λυπηθείτε αλήθεια το εννοώ γιατί και να μου δείξετε οίκτο δεν αλλάζει τίποτα σ’αυτά που έγιναν και σ’αυτά που έζησα αλλά δεν περίμενα τέτοιο πήδημα, τέτοιες πληγές και τραύματα, εγω ο αθλητής δεν άντεξα την ανηφόρα που περπάτησα για λογαριασμό κάποιου άλλου και κουράστηκα, λύγισα και παράδωσα όπλα και φορτία.

Τέλος πάντων, αρκετές κλαψομουνιές, είμαι πάλι εδώ με την ελπίδα ότι είστε κι’ εσείς. Φαντάζομαι τι έχει μαζευτεί για διάβασμα. Έχω να αναπληρώσω πολλά φαντάζομαι…κι’όχι μόνο εδώ, αυτό είναι σίγουρο. Άντε κι έρχεται και καλοκαίρι…

Δεν με ξεχάσατε έτσι; Εγώ πάντως ποτέ δεν σας ξέχασα, ακόμα και μέσα στα σκατά των τελευταίων μηνών όσο απίστευτο και να διαβάζεται, πάντα σας σκεφτόμουν. Δύναμη μόνο δεν είχα γιατί έπρεπε να σώσω μια ζωή. Και νομίζω τα κατάφερα…Θα δείξει…See you soon aligators.
Λεξεις-Κλειδια: , επανέκδοση, επιστροφή, ζωντανοί, θεατρικός, μπλοκ, αδελφή, πρόβλημα, απουσία, δρόμος, ανήφορο, πόνος, τραύμα, αθλητής, κούραση, παράδοση, όπλα

Σαν πρώτη μέρα σχολείου…

Νιώθω πολύ την απουσία μου από το μπλοκ μου, έχω επιθυμήσει την δικτυακή μου έκφραση και επικοινωνία.
Αλλά βρίσκομαι σε μια πολύ παράξενη φάση, για την οποία σύντομα θα αρχίσω να γράφω.

Προς το παρόν πρέπει να μάθω ο ίδιος να ζω με τις καινούργιες μου συνθήκες και αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο…

Agrigultura Hellenica

Αναδημοσιευση...

Η παπαριά είναι ένα δέντρο σαν την αχλαδιά μόνο που δεν κάνει αχλάδια. Ανήκει στην οικογένεια των Papariaeστην οποία ανήκει η παπάγια και το αγγούρι. Πρόκειται για δέντρο της ερήμου το οποίο προστατεύει τον καρπό του με πολλά τριχίδια. Με αυτή την μέθοδο τα διάφορα πουλιά-θηρευτές δεν πλησιάζουν. Ο καρπός του εν λόγω δέντρου (παπάρι) παρατηρείται έντονα μετά το 2ο έτος της ηλικίας του. Ακόμα τα παπάρια είναι πολύ ευαίσθητα σε πιέσεις. Μπορεί εύκολα να πρηστεί λόγω μεταβολών του περιβάλλοντος στη θερμοκρασία, το pH, και την υγρασία. Προτιμούν να αφεθούν σε ηρεμία και μετά από μια μικρή αύξηση θερμοκρασίας που προκαλείται από μικροερεθίσματα εκτοξεύονται τα σπόρια που μεταφέρονται στο άνθος με τον άνεμο (ανεμογκάστρι). Λόγω του φαινομένου του θερμοκηπίου ελάχιστα παπάρια είναι φυσιολογικά και λειτουργικά, για αυτό και πρέπει να τύχουν προσοχής από τους γεωπόνους. >

Το τέλος της αξιοπρέπειας…

…του αυτοσεβασμού, της εγκράτειας, της αυτοπειθαρχίας και και και…Ντροπή μου, μεγάλη μου ντροπή και το ομολογώ λυγισμένος με το κεφάλι γερμένο προς τα κάτω…Ναι λύγισα, ωιμέ, λύγισα και χαράμισα την φήμη μου, το καλό μου όνομα και προ πάντων τα μέτρα της ποιότητας της ζωής μου, χάνοντας την αξιοπρέπεια μου. Ωιμέ!

Συμβιβασμού Συνέχεια

Κάθομαι στο αεροδρόμιο της Κολωνίας και περιμένω την πτήση μου για το Μόναχο. Δεν με έφταναν όλα τ’ αλλά έπρεπε να πάω και Μόναχο για τα βαφτίσια του Άρη, του γιου της Μαρίνας.

Αν και έχω κάποιες δυσκολίες να το ομολογήσω έτσι στα σταράτα, ψιλοπειρακτικα απ’ την ιστορία με τον δεκαεξαρη. Πες πληγωμένος εγωισμός, πες γαμημένη περηφάνια, η ακόμη μια φορά εμπειρία της αδιαφορίας μου έκατσε ελαφρώς στο στομάχι. Ήθελα εκδίκηση αλλά δεν ήξερα πως. Το ήξερα ότι αυτά τα συναισθήματα ήταν ανούσια, αχρείαστα και εντελώς ανόητα αλλά ήταν εκεί και δεν μπορούσα να τα παραγνωρίσω. Ήθελα εκδίκηση.